Jeanne's Weblog

Ik had het al over boek + landkaart van Death Valley.
Die ik *niet* durf terug te vragen.
Waarom niet? omdat ik die man een genant moment van ‘sorry = zoek of = beschadigd’ wil besparen.

Ik geef iemand een boek dat ik las dat ik goed vond en dat deel 1 is in een serie.
Zij zegt dat ze het wel wil proberen mn omdat het deel 1 is in een serie.
DUS koop ik deel 2 en 3 ook als paperback en niet voor mijn kindle hoewel ik komende week graag deel 2 op die kindle zou hebben gelezen maar ik voel me nu verplicht deel 2 en 3 voor haar beschikbaar te hebben.
(goeie kans dat ze het boek niks vindt en dan heb ik gewoon voor niks teveel geld uitgegeven)

Iemand heeft een briljant plan om X een mooi Liber Amicorum kado te doen en kan ik vast wat mensen aanschrijven.
Tuurlijk kan ik dat!
Ik stel de invitatiemail op.
Ik kies de meest likely suspects.
Ik zeg: als jij nou de Nederlanders benadert, schrijf ik alle buitenlanders aan.

Maar dan blijkt hij niet te weten wie te benaderen dus… kan ik dat ook nog even doen?
Of anders gaat het gewoon met een kettingbrief.
Dat laatste lijkt me een waardeloos idee en opeens valt bij mij het ’tot hier en niet verder’-kwartje.

‘Je moet vooral niet meer doen dan je wilt’ schrijft hij nog en ik zet zakelijk op een rijtje dat zoals het nu zou uitkomen ik 90% van het werk zou doen en dat me dat niet eerlijk lijkt verdeeld.
‘Niet meer doen dan je zelf wilt!’ herhaalt hij en ik, zeker dat op die (zijn) manier het niks wordt ben ik nog even in de verleiding de schouders eronder te zetten maar denk dan NEE.

Dat ‘nee’ moet ik vaker leren.

Ergens begin vorig jaar – februari, maart schat ik – zei iemand die ik via zijn werk kende tegen me, dat hij die zomer naar Death Valley ging.
Leuk, zei ik, ik heb er een goed boek over en een prima landkaart.
Die mag je wel van me lenen.
De volgende dag ging ik even langs om boek en landkaart af te geven (via secretaresse, hij was zelf aan het werk).

Het werd zomer en toen werd het nazomer en na een tijd ging aan me knagen dat ik boek + kaart niet terug had.
Soms kwam ik die man tegen, in het voorbijgaan. Op zijn werk.
Even dacht ik dan: zal ik zeggen dat ik mijn spullen terug wil.
Maar ik ben een schijterd dus ik zei niks, niet eens een handig, inleidend “én, hoe was je vakantie?!”

Op 21 december denk ik: dit wordt te gek!
en stuur ik via de Facebook-pagina van zijn bedrijf dit berichtje:
“Hoi X,
Begin van dit jaar leende je ivm je vakantie van mij een boek over Death Valley en een landkaart van Death Valley.
Ik neem aan dat de vakantie intussen voorbij is (hopelijk was-ie leuk!) en ik wil boek en kaart graag weer terug.
Daarom: zou je ze 1 dezer weken kunnen meenemen naar de praktijk, dan kom ik ze wel halen.
Mocht er iets zijn mis gegaan (zoek geraakt, beschadigd) – helemaal niet erg! maar zeg het dan weet ik het en dan koop ik zelf nieuwe.”

Binnen een uur antwoord van iemand die blijkbaar dienst heeft: ze zal het doorgeven!
Dat is nu bijna drie weken geleden en ik heb niets gehoord.

Ik denk: misschien heeft hij vrij.
Kindervakantie.
Of: het is toch niet doorgegeven.

Ik wéét dat de volgende stap is: opbellen en naar hem vragen en als hij druk is de boodschap laten doorgeven dat ik boek + kaart nu écht snel terug wil!
Maar in gedachten zit ik al nieuwe exemplaren te bestellen.

(PS ik weet dat ik gek ben)

Zoals veel mensen die op mini trip gaan zoek ik mijn hotel via internet.
Dan kom ik al snel op tripadvisor, booking.com, hotels.com etc.

Ik zie een aantrekkelijk hotel, ik zie een aantrekkelijke kamer (*altijd* een tientje meer betalen om er zeker van te zijn dat je op het laatst nog kan annuleren – de diva kan opeens afzeggen ivm ziekte, je kunt zelf opeens iets onder de leden blijken te hebben).
Ik bekijk datzelfde hotel nog even op de eigen website.
Om te zien (o.a.) wat het extra biedt – in rare steden als Budapest en Praag waar de taal ondoorgrondelijk is en lang niet iedereen Engels spreekt vind ik het bv wel handig als een taxi me van het vliegveld kan halen.
Komt voor mekaar, vind ik op die website.
Waar ik voor de zekerheid ook nog even kijk of hún tarief veel hoger is dan dat van booking.com (nee).

Terug naar booking.com waar de prijs van ‘mijn’ kamer in een kwartier meer dan twintig Euro is gestegen.
WTF?
Of eigenlijk: zo gaan die dingen.
De site ziet dat je belangstelling hebt en dan gaat wanneer je nóg eens kijkt het tarief omhoog.
De oplossing kan zijn: inloggen via een ander ip-adres.

Wat ook kan: het hotel rechtstreeks benaderen.
Uitleggen wat ik zoek, vragen of zij die kamer (tweepersoons en met een king bed – niet met twee 1-persoonsbedden zoals booking.com in het midden liet) idd voor bedrag X aanbieden waarbij X het oorspronkelijk lage tarief is.
Dat doen ze en ook over de taxi worden we het eens én over de fles witte wijn die op me zal staan te wachten.

Dit is niet eenmalig (daarom schrijf ik ook: ’tip’) want zo doe ik het ook bij een hotel in Zürich waar ik een keer verbleef via een bemiddelende organisatie en toen – toevallig – een upgrade kreeg omdat die kamer beschikbaar was.
Nu krijg ik dezelfde kamer voor een gering extra en matsen ze me ook mbt de prijs van het ontbijt.

Waarom?
Ik maak mezelf graag wijs dat het is omdat ze me aardig vinden.
Maar waarschijnlijk is het omdat ze zo de bemiddelingskosten via booking.com kunnen omzeilen.

Ergens vannacht, om een uur of half vier geloof ik, word ik opeens hartstikke misselijk en krijg ik diarree.
Mijn lichaam zegt ‘overgeven’ maar overgeven vind ik ongeveer het smerigste dat ik kan doen dus ik hoop wat er mis is met mijn lijf er via de diarree uit te krijgen.

Om acht uur dwing ik mezelf uit bed om de dieren te voeren, een half uur later lig ik er weer in tot PostNL om elf uur aan de bel trekt.
Dan nog een keer naar bed en ik slaap veel en voel me nog steeds beroerd.
Voedselvergiftiging. Denk ik.
Door de zalmsnippers die ik gisteren kocht bij de viswagen in De Rijp.

Ik heb het 1x eerder gehad en toen was het eind van de middag weer voorbij.
Nu niet.
Ik voel me ook koortsig.
Ik heb rillingen.

Niet fijn.

De dokter belt (zelluf! niet een oefenende ‘in opleiding’) en ook nog op tijd.
De aanvankelijke uitslag (dus: goed) klopte ook na nader onderzoek: afwijkingen aan de rechter eierstok, links was ok.
Dus ik moet nog 1x komen ter controle en dan nooooooit meer.
Joechei.

Hoe het gaat.
Ik zeg dat ik graag wil autorijden.
De dokter heeft al aangehoord hoe ik me voel en zegt dat het volgens haar kán.

Dus pak ik mijn winkelkrat en drie tassen (om alles te kunnen verdelen zodat ik niet teveel in 1x hoef te tillen).
Wat is autorijden opeens feestelijk!
Wat is boodschappen doen ontzettend leuk!

Weer terug ben ik ‘best moe’.
Geen probleem.
Gewoon blijven oefenen, langzaam opbouwen.
En dan naar de opera in Duisburg.

Gisteravond denk ik en vanochtend denk ik nog steeds:
ik ga (een paar) boodschappen doen bij de Plusmarkt.
Niet dat ik echt dingen nodig heb.
Maar een stronk andijvie voor de knagers en wat winterwortels zijn altijd welkom.
En de favoriete Sheba van Loki is op.

Normaal is de Plus in De Rijp op zondag open.
Deze zondag niet.

Verschillende AH’s op wat grotere afstand zijn wel open, sommige al vanaf tien uur.
Maar om in een vreemde stad in een vreemde winkel te gaan zoeken naar artikelen die ik in mijn Plus op de tast kan vinden, dat is ook weer zo wat.
Morgen dan maar.