Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Dom, dommer, ik

Vooropgesteld: ik heb helemaal niets met mooie/leuke kleren.
Zelfs de best leuke die in mijn kast liggen draag ik amper.
Ik wissel twee identieke broeken en twee identieke sweaters af.

Maar… FB verleidt me tot de aanschaf van een hoody met een kat erop!
Winkel is .nl dus denk ik: dat zit wel goed.
Ik maak € 39,95 over en in de bevestiging staat dat de hoody zal worden geleverd vanuit China.
Shit shit shit!
Nu voel ik de bui hangen maar niets meer aan te doen.

Op 22 november komt UPS langs terwijl ik naar de Plus ben.
Ze sturen me een mail: u was er niet! en: neem contact op voor een ander tijdstip. Als u dat niet doet dan sturen we het pakket op 24 nov terug naar de afzender.
De link in het bericht werkt niet en hoewel ik vanaf dat moment steeds thuis ben… UPS is niet meer langs geweest.

Vandaag in Outlook gezocht naar de bevestiging van mijn aankoop.
Van die Nederlandse winkel.
Klik!
“Sorry voor het ongemak, onze webshop is in onderhoud. Voor vragen over uw bestelling kunt u mailen naar info@veresa.nl.”
Voordat ik daar nu weer tijd aan ga besteden google ik op de betrouwbaarheid van Veresa.nl
Die betrouwbaarheid bestaat niet.
Klacht volgt op klacht.

Ik neem mijn verlies en hoop dat ik voortaan wijzer ben.

Oppasser gezocht

Ik heb mijn oppas-advertentie weer geactiveerd.
oppas-advertentie
Foto’s van SusieQ (Baby, I love you!) toegevoegd en van de nieuwe konijntjes.
En een foto van de tuin met de Gulden Roede weggehaald omdat die uitvreters die hier laatst waren na hun eerste keer oppassen klaagden dat ze geen gele planten hadden gezien maar alleen paarse (kwa ‘leed’).
Op hoop van zegen.

NB: er is een reactie! het zou zomaar kunnen dat ik iemand héb!

En nu iets geheel anders!

Ik heb twee setjes konijnen.
Is zo ‘gegroeid’. Toen Lodewijk en ik hier net woonden praatte iemand ons een konijn aan en 1 konijn is geen konijn dus werd het een setje en later kwam er in een andere ren een ander setje bij.
Vaak zielepoten.
Gedumpt.

Deze zomer toen ik in Amerika was ging konijntje Tommie dood.
Er moest een nieuwe man komen voor de jonge weduwe. Maar de enige gegadigde die ‘in de aanbieding’ was, was Alexander de Grote – zo genoemd omdat degene die hem afstond zei dat ik op zijn ziel zou trappen als ik hem ‘lief klein baby konijntje’ ging noemen.

Alexander was bij háár gedumpt als zijnde ‘niet te koppelen’.
Hij zou andere konijnen naar het leven staan.
Dus voor de zekerheid een hek gemaakt tussen de twee en ze gevoerd elk aan hun eigen kant van het hek maar wél naast elkaar, zodat ze elkaar konden zien.
Waarna ze zes weken lang deden of ze helemaal geen ander konijn zagen.

Twee dagen geleden is het hek weggehaald. En vonden ze elkaar bere interessant.

Ze gingen direct samen ‘hokken’ en het mannetje dat ‘niet te koppelen’ zou zijn heeft er zelfs geen probleem mee als zijn nieuwe vriendin zich breed uitstrekt over de maaltijd.

Tegenvallende rentals

Over het dure huis waarvan ik direct spijt had, zal ik een andere keer vertellen.
Een ander (goedkoper) optrekje leerde me ook ‘waarop ik moet letten’.
Niet dat ik dat nu altijd doe. Maar goed, niet elke les wordt ook meteen geléérd.

Het was een appartement in Bishop, CA.
Rustige straat, vriendelijke gastvrouw, hartelijke hond.
Grote tuin ook. En het ligt vast aan mij dat ik me daarin niet op mijn gemak voel wetend dat de gastvrouw er vanuit háár deel van het huis op uitkijkt.

Erger was: er was een koffiezetapparaat en een mini fridge. Toen ik zei dat ik thee dronk tilde ze een gordijn op en daar stond een magnetron: dan moest ik daarin maar water koken.
Wat ik niet kán (maar dat is natuurlijk mijn makke).
De mini fridge had geen ijsblokjes en ik heb altijd ice cube trays bij me maar de volgende ochtend hadden die nog steeds niks weten te bevriezen. Dat is echt balen wanneer je cola met ijs en daarna witte wijn met ijs wil drinken.

Er was een grote douche en rap vertelde de gastvrouw dat het een raadsel was hoe alle knoppen werkten maar dat moest ik maar proberen.
Eh…?
Er was ook een bubbelbad maar zonder stang aan de zijkant en ik kreeg angstige beelden van hoe ik me daar weer uit zou moeten werken zonder extra houvast.

Ik vertrok vroeg en omdat ik een braverd ben, schreef ik een positieve review.
Ik en velen met mij.

Post

Ik heb post.
3x reclame.
En 1 rouwbrief.

‘Ze zal toch niet…?’ denk ik.
En hoop dan dat het een ver familielid is dat ik ben vergeten dus dat in mijn gedachten allang dood wás.
Maar het is wel ‘ze’.
Ik wist dat ze pijn had en dacht aan euthanasie.
Maar ik dacht dat ze nog in de fase was van ’tweede arts moet toestemming geven’.
Zou ze dus toch zomaar zijn dood gegaan?

Ik lees de rouwkaart.
Nee, niet zomaar.
Mooie tekst ook.

Het doet me pijn dat ze het mij niet heeft verteld, dat het ging gebeuren.
Niet dat dat hóefde, het was háár leven waar ze een einde aan maakte.

Ik herlees onze laatste mails (we waren mail-vriendinnen, geen échte vriendinnen maar wel al tientallen jaren).
Ik voelde al dat er iets mis was toen ze me niet feliciteerde, niet in een mail, niet onder mijn FB-bericht, niet met 1 van haar lieve ansichtkaarten.
Ik dacht: ze voelt zich niet lekker. En: ik zal haar straks schrijven.

Te laat.
En ik ben er meer kapot van dan ik had verwacht. Missch omdát ze het niet had aangekondigd behalve maanden geleden ‘zo in het algemeen’?
Eerlijk gezegd denk ik dat ik haar hoe dan ook erg ga missen.
Geen irl vriendin missch maar wel al heel lang heel erg aanwezig in mijn leven.
Dag Hillegonda Rosalinda en ik ontdek nu pas wat een mooie namen je had.

Birthday

Vroeger ging ik op mijn verjaardag naar een opera (als die er was).
Met Roelof naar Salomé en naar Les Carmélites van Poulenc.

In 2014 met mijn toenmalige #BFF naar The Turn of the Screw in Zürich.
Met Pavol Breslik in de hoofdrol.

Je verjaardag is een mooi moment om te inventariseren wie er nog in je leven zijn en wie je kwa vriendschap zijn ontvallen.

Nog 2 uur!

Nog 2 uur en dan is het weer voorbij: het feest.
Wat me een rustig gevoel geeft.
Een ‘we hebben het weer gehad’.
Niet dat ik zoveel feestelijke aandacht kreeg behalve felicitaties op Facebook – wat ik best leuk vind.

Ik wou nog iets kwijt over de Harmony fles.
Ik schreef een paar dagen geleden dat ik voor mijn a.s. vakantie geen idioot dure huizen had gereserveerd.
Deze fles stond als welkomstgeschenk in een wél idioot dure rental.

Toen ik er binnen liep dacht ik al: wat heb ik gedaan.
En dat gevoel hield ik de volle 3 dagen dat ik er was.
Het was het allemaal niet waard (hoewel ik wel een paar aardige foto’s nam maar die komen nog).

Over de fles: ik kreeg ‘m met geen mogelijkheid open.
Ook dat nog.

Oppassers

20 April vlieg ik weer weg en 5 weken later kom ik terug.
Ik heb mijn reis al grotendeels gepland.
Bescheiden optrekjes en iets ruimere en een paar móóie – maar niks extravagant.

Ik heb er zin in maar ik heb 1 (grote) zorg: hoe kom ik dit keer aan oppassers die aardig en betrouwbaar zijn.Vroeger paste Roelof op. Toen hij dood was, was het 1x D – een aardige jongeman die goed omging met Loki wat ik merkte aan Loki toen ik thuis kwam.

Daarna was het N. die elk weekend weg was – van vrijdagmiddag tot zondagavond.
Zonder iets te regelen voor de dieren terwijl er twee alternarieve oppassers op loopafstand woonden – ze had het alleen maar hoeven vragen.
Dat deed ze niet en dat hoorde ik pas een maand later van een overbuurvrouw. Dat N. elk weekend weg was.
Toen was er ook nog H. die de pest had aan Loki omdat hij zo ‘zelfstandig’ was zodat ik een hoopje ellende aantrof toen ik thuis kwam. Hij week een week lang geen moment van mijn zijde.

En daar was het echtpaar uit zuid-Frankrijk. In 2018.
Niet erg communicatief maar, had ik de indruk, wel lief voor Loki.
Dit keer kwamen ze terug en mijn nieuwe indruk was eerst ook positief maar ze deden raar.
Ik schreef er al over.
Nu bedoel ik niet eens: ze lieten het huis achter zonder ‘welkom thuis’-briefje en met een lege koelkast.
Ik bedoel dat Loki net zo overdreven aanhankelijk was als bij H.
Volgens mij is er iets heel erg mis gegaan.

Wat nu?
Ik drop: wil iemand hier oppassen?
Ik drop dat ook elders.

Niks aan het handje, mevrouwtje

Op 1 van mijn laatste dagen in Amerika zet mijn Alamo-huurauto met grote letters op mijn dashboard: “WARNING – MALFUNCTION!”
Ik rijd naar de stad en vind een garage.
Ik mag naar de werkruimte. Waar een groot portret hangt van Trump en een MAGA-vlag.
(dit lijkt me niet een goed moment om daar over te beginnen)

De monteur kan niets vinden maar volgens hem kan ik gerust twee dagen later 5-6 uur met deze auto naar Las Vegas rijden wegens ‘niks aan het handje’ want: niets gevonden.
Garage nummer twee.
Zelfde ervaring.

Ik mail Alamo.
Antwoord: wat lullig voor u, die foutmelding. Bel het volgende nummer om een afspraak te maken om de auto ergens in te ruilen.
Ik bel het nummer: en krijg een nieuw nummer.
Wat me weer verwijst naar nummer drie. Waar de dame me vraagt naar mijn geboortedatum (= een normale vraag om te checken of je bent wie je bent, dus dat is het punt niet).
Maar dan.

Bij de dame is het Alzheimer-kwartje gevallen.
Of ik wel zeker ben dat ik bij Alamo heb gehuurd?
Die vraag stelt ze me keer op keer en ik ben even in de verleiding om te antwoorden: mm, nu u het zegt? eigenlijk was het Hertz! maar ik houd vol en zij geeft me een nieuw telnr (o got! maar dat moet dan maar).
Waarna ze ophangt.
Tuut-tuut-tuut.

Een nieuw mail gestuurd aan Alamo over dat het niet is gelukt met al die telefoonnummers.
Geen reactie.
Aan mijn host gevraagd of hij het voor me kan regelen.
Dat kan hij en de volgende dag rijden we samen naar Palm Springs en ruilen de ‘Malfunction’-auto in voor een wel werkend exemplaar.