Jeanne's Weblog

Ik geef wel degelijk aan goede doelen (veel zelfs) maar *niet* aan de deur.
Dus heb ik al jaren een sticker met die boodschap bij mijn bel.

Er wordt aangebeld, ik loop naar de voordeur en een jonge vrouw houdt me door het raam al veelbetekenend een collectebus voor.
Ik doe de deur open, zij zegt “ik kom voor de Alzheimerstichting” en ik wijs naar de sticker bij de bel en zeg “ik geef niet aan de deur”.
Waarop zij zegt: “Nou, zoals JIJ wil…” (op een toon van ‘kutwijf’) en ze loopt weg.
En ik zeg: “Inderdaad, zoals IK wil… trut!”

Helaas is ze al te ver weg om dat laatste woord nog op te vangen.
Maar ik vind het echt idioot, alsof je verplicht bent aan de deur in collectebussen te gooien.

Truus wijst me hieronder in een commentje op een artikel in VK over introvert of verlegen zijn.
De kern: introvert is cool en dat kun je niet helpen.
Verlegen is een (foute) karaktertrek.
Die ook nog eens een self-fulfilling prophesy is: iemand die dénkt dat ze buiten de groep valt, zal zich zo onzeker gaan voelen dat ze er echt buiten valt.

Zo moddert het artikel dreigend verder en wordt iemand geciteerd die vindt dat introverten wel sociaal kúnnen doen maar het (een beetje arrogant) niet *willen*.
Terwijl de verlegen mens graag sociaal zou willen zijn, maar dat niet kan.

Het wordt er voor mij niet helderder op.
Want ja, ik ben een introvert als in: iemand die genoeg heeft aan haar eigen gezelschap en die groepen en sociaal doen vervelend vindt.
Maar ik ben ook verlegen als in: me buitengesloten en ‘niet leuk genoeg’ voelen.
Niet binnenkomen met een ‘hoera! ik ben er! let’s get this party started‘ (mensen die dat wel doen vind ik trouwens ergerlijk).

Zowel introvert als verlegen dan?
Dus half cool en half te slap om iets aan mijn foute karakter te veranderen?

Zo kan-ie wel weer.

Mooie metalen magneet afm. 6,5 x 9 cm.
Tegen verzendkosten = € 1,50.
Gewicht is 48 gram zodat ik er niet eens een hartelijk kaartje meer bij kan doen.

Ik heb nog maar drie exemplaren.
Aanbod geldt tot 1 november.

‘Hebbes’ in de commentjes, zelf per mail contact opnemen over de afhandeling en binnen een week betalen.

[niemand dus….]

1x per week koop ik bij de Keurslager in De Rijp lekkere hapjes.
De meisjes die er dan (op vrijdag) werken kennen me (van gezicht).

Vandaag staat er 1 vrouw veel te bestellen aan hapjes want ze heeft morgen een feestje en ik ben de tweede klant.
Na een tijdje komt een jonge jongen, amper van school, naar de balie.
Hij vraagt wie er aan de beurt is en ik doe mijn hand omhoog maar tegelijk arriveert een veel jongere vrouw en hij vraagt háár wat ze wil hebben en zij heeft niet het fatsoen te zeggen dat ik eerst was en ik ben te slap om hem te corrigeren.

De reden: ik ben gewoon niet ‘gezien’.
Niet bewust genegeerd.
Maar: niet ‘gezien’.
Zoals oude vrouwen vaak niet worden gezien.

Even sta ik te twijfelen.
Zal dan helemaal niemand iets zeggen? Ook niet dat aardige meisje dat de vrouw die al die hapjes bestelt aan het helpen is en die mij vaak helpt?
Dan besef ik dat ik er idd niet toe doe.
Oude vrouw die niet is gezien.
Gotsklere.

Ik heb een bril om te lezen en een bril om mee auto te rijden (die ook van pas komt bij opera kijken).
Die laatste bril ben ik kwijt.
Wat niet erg is mbt het autorijden aangezien ik ook nog een zonnebril heb waarmee dat prima kan.
Toegegeven, het ziet er wat raar uit als het somber weer is, maar het wérkt wel.
Alleen in de opera zou het echt idioot zijn dus dat betekent dat ik daar alles wazig blijf zien.

Intussen heb ik al mijn tassen omgekeerd, mijn bureau tien keer goed bekeken net als alle plankjes op mijn werkkamer en ook alle denkbare plekken beneden.
Toen dacht ik: in de auto misschien?
Ik zie ‘m ook daar niet liggen.

Sóms vind je iets terug bij toeval.
Na ‘er overheen kijken’.
Schietgebedje.

Vier weken geleden ging Roelof dood.
De tijd ging snel en tegelijk heel langzaam.

Nog een foto van ons samen toen we nog samen waren.

Ik weet niet wat het is maar terwijl ik zelf alleen aarzelend een suggestie voor iemands leven zou aandragen menen mensen dat ze mij kunnen overstelpen met hun dringende meningen.
Geheel ongevraagd.
Óf in de ‘*ik* zou’-vorm (terwijl ik niet heb gevraagd wat *zij* zouden doen en me dat ook niet interesseert).
Óf als ‘maar waarom doe je niet’ waarbij ik dan in het defensief word gedrongen en het liefst ‘nou, dáárom! (trut)’ zou terugzeggen/mailen maar beleefd typje dat ik meestal ben ga ik nog uitleggen ook.
En vet verder binnen.

Een voorbeeld.
Ik kocht kaartjes voor een concert in Berlijn dat was aangekondigd als ‘Gala concert’.
Pavol Breslik én Edita Gruberova treden op.
Met nog twee andere Slowaken.

Eergisteren is het programma bekend gemaakt.
En het moet wel heel raar lopen met ontzettend veel applaus wil dat concert langer duren dan 45 minuten.
Met 2 songs voor de tenor van samen max 5 minuten en 2 voor de sopraan van samen max 8 minuten.
Is vast heel mooi maar is het me waard om daarvoor twee dagen wég te zijn, een vliegticket te betalen, een hotelkamer en al het andere dat je moet bekostigen ook al ga je je in Berlijn niet te buiten aan spijs en drank.
Nee. Dus bied ik de tickets aan aan twee aardige mannen mede-fans die óók zeggen: voor nog geen kwartier Edita en Pavol ga ik *niet* helemaal naar Berlijn.

Waarna ik aan de voorzitster van de Fanclub van Edita vraag of zij zelf nog gaat nu Edita maar zo weinig zingt en dat ik dus niet ga.
Zij gaat natúúrlijk.
En waarom ga ik eigenlijk *niet*? ik heb nu toch die tickets al?!

Ik denk steeds vaker: vertel niets over jezelf, dan komen anderen ook niet op het idee om wat ze van je *vinden* ook nog tegen je te zéggen.
Vinden mag, hoor.
Ik vind ook van alles van heel veel mensen.
Maar zoals gezegd: ik pleeg dat voor me te houden omdat ik meen dat me drastisch tegen andervrouws leven aan bemoeien niet is waartoe ik op aarde ben.

Sinds ik een Kindle heb koop ik vaak boeken die spotgoedkoop zijn of zelfs helemaal niets kosten.
Die zijn vaak het begin van een serie en als je na deel 1 hooked bent kosten de volgende delen méér.

Vorige week kocht ik voor 99 cent een boek over schrijven.
Meteen spijt van, want ik had me laten leiden door dat ‘maar 99 cent’ terwijl ik eigenlijk helemaal geen boek over schrijven wou lezen.
Áls ik al schrijf (behalve af en toe hier) is dat fan fiction helemaal alleen voor mezelf.

Uit een soort ‘nu je het boek toch hebt aangeschaft en het is ook niet zo dik’ zit ik dat e-book toch te lezen en ik vind het flauwekul (wachten op de Muze en mediteren enzo).
Dan vertelt de auteur uit het niks dat hij binnenkort een operatie moet ondergaan en dat hij daarvoor als de dood is.
Laat dat nu dezelfde operatie zijn die *ik* binnenkort moet ondergaan met idem gevoel.

Toen iemand me vroeg waaróm ik zo bang ben kwam ik niet verder dan dat ik ziekenhuizen háát (wat waar is).
Maar het was toch wat slapjes en verklaarde ook niet alles.
Maar de schrijver van het e-book verwoordt het zo: “It’s not the surgery that scares the crap out of me as much as being knocked out, out of awareness and out of control.”

Het enige dat ik halverwege het boek ervan heb opgestoken maar het is wel precies wat ik bedoel.
Of het 99 cent waard is…
Ach.