Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Duif

Dit is Duif.
Ja, zul je misschien zeggen, dat zie ik.
Dit is een duif.
Een Tortelduif.
Een Turkse Tortelduif.

Maar nee, dit is: Duif.
Duif en ik hebben een speciale band.
Wanneer ik opsta en de diertjes buiten ga voeren, zit Duif klaar.
Wat niet zo raar is want ik sta pas om acht uur op en dan zijn al heel veel vogels up and about.

Wat wél bijzonder is: Duif is er ook wanneer ik de diertjes ’s avonds ga voeren.
Net bijvoorbeeld: om negen uur.
Dan zijn alle andere vogels allang naar bed maar Duif wacht op mij omdat hij weet dat wanneer ik naar buiten kom ik speciaal voor hem nog een handje graan gooi.

Ik kan Duif tot op minder dan een meter naderen.
Ik denk wel eens: als ik echt zou willen, zou ik Duif uit de hand kunnen voeren.

Laatst had Duif zijn avondsessie en zat Loki op een paar meter afstand ‘kek-kek-kek’ naar Duif te doen.
‘Wel kijken en fantaseren, *niet* grijpen!’ zei ik.
En Loki snapt dat.
Tot nu toe.

Terug?


Vanmiddag op het kippenhok: een rode kat.
Sammie is terug! denk ik.
En wie denkt ‘dat kan toch niet’ heeft blijkbaar nooit Pet Sematary van Stephen King gelezen.

Na een tijdje draait de kat het hoofdje naar me toe.
Het is niet Sammie, zie ik nu.

Toch laat ik hem mijn hand ruiken, aai hem zacht en vraag of hij misschien bij me wil komen wonen.
De waanzin komt alleen van mijn kant (en Loki had het waarschijnlijk ook geen goed idee gevonden).

Wanneer je weet dat het goed zit met dat forever home

Toen Loki hier kwam, was hij ontzettend lief.
Knuffelen, spinnen.
Wou ik hem optillen – wat niet meevalt met zijn gewicht – dan liet hij zich braaf over mijn schouder draperen.
Om eten zeuren? deed hij niet.

Loki is hier nu zes maanden.

Loki is nog steeds aanhalig en lief.
Maar wanneer hij geen zin heeft in knuffen geeft hij me een zacht tikje.
Of hij bijt.
Ook: zachtjes.

Verder zeurt hij om eten.
Niet hinderlijk (vind ik, die wat gewend is met mijn vorige katten).
Maar rond mijn benen draaien en veelbetekenend aankijken… dat zit nu in zijn repertoire.

Het besef is doorgedrongen: dit is (eindelijk) zijn forever home.
En ik ben zijn toegewijde slaaf.

Ons mooiste moment is overigens ’s ochtends vroeg.
Dan komt Loki op bed en terwijl ik op mijn buik lig na te slapen legt hij zijn lieve hoofdje op mijn schouder, sluit de mooie oogjes en zet zachtjes de spinmachine aan.
Niks zeuren: opstaan! voeren!
Maar samen genieten van dat we er allebei *zijn* en dat we sámen zijn.

Reclame

Een briefje op de deurmat.
Mijn overburen blijken aan catering te doen.
Taarten maar ook hapjes.

De foto’s zien er leuk uit maar o! wat is die tekst beroerd!
Hij begint zo: “Feestelijke taarten vanaf 25 euro, wij maken ook perentaart of appeltaart voor 10 euro. luxe hapjes,” etc.
“Privé dinners(…) bij u thuis of bij mij.”
“goed gevulde broodje”
En komma’s die meestal niet achter het woord staan en dan een spatie maar: eerst spatie en dan de komma voor het volgende woord.
“Kook en bak Workshops voor kinderen en volwassenen doen wij .”

Ik wil niet flauw zijn, het zijn vriendelijke buren (denk ik, nooit een woord mee gewisseld) dus ik kijk toch op de website.
Mooie foto’s van vooral taarten.
‘Klik’ op de prijslijst… helaas, er verschijnt geen prijslijst.
‘Klik’ op de link naar Facebook.
Jammer nou, ook die link werkt niet.
Twitter dan? nee. Google+? neu….

Waarom niet alles op de website érg goed gecontroleerd voordat je officieel van start gaat.
En even iemand die kan spellen naar je visitekaartje laten kijken…
(heerlijk om me even een beetje druk te maken over iets dat eigenlijk volstrekt onbelangrijk is)

Verwaarloosd optrekje

Om mezelf af te leiden bedenk ik wat klusjes.

Zoals het schoonmaken van het kleine huisje in de eerste konijnenren.
De konijnen zitten er al een tijd niet meer in (nog wel óp), zodat schoonmaken er niet meer van kwam.


Máár, bedacht ik bij het kijken naar de flarden viezigheid in de opening, logisch dat ze er niet in zitten als het daarbinnen troep is.

(Nog) vol goede moed betreed ik met handschoenen en schepje en een doos om de troep in te doen de ren.
Ik open het deksel.
Ik denk ‘oei’.
(kwa understatement)


Want niet alleen hangen er flarden maar het huisje wordt intensief bewoond door slakken en pissebedden.
Ik besluit dit karwei over te laten aan een deskundige.

Als je écht wil zien hoe smerig het is moet je even op de plaatjes klikken.
  

[NB ze hebben nóg een huis! dit ter geruststelling – een groter. Maar meestal zitten ze daaronder in het zelf gegraven hol]

En???

Het gaat niet goed met R. en af en toe wil iemand weten hoe het is en krijg ik een korte mail die neerkomt op: en?!

Ik antwoord kort.
Omdat ik geen zin heb aan iedereen die erom vraagt een compleet medisch bulletin te verstrekken.

Ik ervaar dat ook als een inbreuk op R.’s privacy.
Stel me voor hoe ik het zou vinden om zo ziek te zijn en dan weer bij te komen en elke via-via-kennis van iemand in mijn omgeving had alle details tot zich genomen en er iets van gevónden.
Lijkt me verschrikkelijk.

Daarom: het gaat niet goed en daar moeten belangstellenden het maar mee doen.
Daar moet ik het zelf ook mee doen.

Geknakt

Opeens.
Niet meer ‘bezorgd en somber’ maar een huilbui waar geen eind aan lijkt te komen.

Omdat
– ik lieve mail krijg die ik niet had verwacht
– omdat ik kutmail krijg van iemand van wie ik lieve mail had verwacht
– omdat ik niks hoor van iemand van wie ik op steun had gehoopt
Een van die dingen of allemaal samen?

Misschien is het ‘gewoon’ het eind van de lijn na een week met
1) slecht maar aanvankelijk volstrekt onduidelijk bericht (IC – hoezo???)
2) moeizaam regelen terugvlucht
3) elke dag wachten en hopen op eerst a) diagnose en dan b) is er verbetering?

Waarbij de situatie nu nog steeds is: géén verbetering!
Maar wie weet morgen wel.
Of wie weet ook niet.

Hoe dan ook: ik trek het niet meer.
En nu ik eenmaal ben geknakt snap ik niet hoe het zo lang heeft kunnen duren voordat dat gebeurde.