Jeanne's Weblog

Dezer weken moest ik twee prikken.
Booster zoveel en de griepprik.

Booster zoveel was bij de GGD in Assendelft en dat was super georganiseerd: laat uitnodiging en legitimatie zien, volg pijl, laat weten of je de prik rechts of links wil, ga zitten op stoeltje, jas over de rugleuning, prikster rolt naar je toe op een stoeltje, doe trui van de schouder een stukje naar beneden – prik! en dan is ze nog aardig ook.
Wat ik haar vertelde, dat ze zo aardig was (ik ben vaker geprikt en meestal zijn de priksters norse krengen) en dat vond *zij* weer aardig, dat ik dat tegen haar zei.

Vandaag was de griepprik.
Kamertje in. Stáán.
Onhandig wurmen met mijn jas, trui wat naar beneden, niet goed genoeg vond de TRUT en “dat had u eerder moeten bedenken!” en “volgend jaar wél” etc terwijl ik meteen al bedenk dat ik me nimmer nooit niet weer bij de huisarts zal laten prikken.

Het is winter, mensen! stáánd is het op z’n minst een ‘uitdaging’ om de schouder bloot te maken. Als je ook nog je jas en tas ergens moet láten.
En dan ook nog die kut-opmerkingen.

Ik krijg een formulier in de hand, kan ik aan de computer de huisarts mee evalueren! ha! nou en of ik dat zal doen!
Op ‘klantvriendelijkheid’.
Thuis blijkt dat het gaat over het laatste bezoek aan de echte huisarts en omdat dat meer dan 6 maanden geleden was, willen ze niks van me weten.

Bij deze nog een keer: lieve mevrouw van de GGD wat was u/jij aardig!

Mijn maandbedrag van Vattenfall was € 271.
Elke maand zat ik daarmee goed bleek uit mijn maandelijkse afrekening.
Behalve in de maand dat het echtpaar uit Zuid-Frankrijk hier oppaste, toen oversteeg ik met de gasrekening het allerhoogst mogelijke bedrag – wat mogelijk verklaarde hoe smerig ze bad en douche achterlieten, alsof ze daar elk minstens 3-4x per dag gebruik van hadden gemaakt.

Maar goed – dat was die ene maand.
Vandaag laat Vattenfall me weten wat mijn nieuwe maandtarief zal zijn.
€ 549.
Holy shit dus.

Direct de verwarming lager gezet en extra jas aangedaan.
*binnen*

Ik had geweldige huisoppassers.
Loki was dol op ze (dat is het belangrijkste).
Anders dan de eerste keer toen ze hier waren (4+ jaar geleden) hielden ze me goed op de hoogte.
Met verhaaltjes en foto’s.
So far so very good.

Een kleine week voordat ik terugvloog lieten ze me weten dat het ze zo goed was bevallen, dat ze graag zouden terugkomen wanneer ik weer eens naar Amerika wou.
Heel graag! was mijn reactie. En ik gaf de data door (want ik heb al geboekt).
Geen reactie. Wat ik begrijpelijk vond.
Ik dacht: ik overval ze waarschijnlijk. Ze willen vast even nadenken over die data.

Toen terloops in een ander berichtje: zijn zus had in Italië een leuk klein huisje gezien. Dat wouen ze missch kopen.
Ok. Jammer (vooral voor Loki) maar ook begrijpelijk.
Wat ik ze ook mailde. Dat ik er alle begrip voor had als Italië nu meer lokte dan Grootschermer.
Geen reactie.

Maandag kwam ik terug. In een leeg huis.
Waarmee ik bedoel: geen briefje of kaartje met ‘Welkom Thuis’ oid op tafel.
En ook geen eten in de geheel lege koelkast (toen zij kwamen was die rijkelijk gevuld met vers spul).
Jammer voor mij maar érrug vervelend voor mijn vier konijntjes!
Ik moest bij de buren om andijvie gaan vragen.
Is dat nou normaal?
#DTV

Toen zag ik dat ze ook de plant hadden meegenomen die stond bij het grafje van mijn tijdens hun verblijf hier overleden konijntje Tommie.
Dat is zeker niet normaal!

Ik neem aan dat ze met hun gedrag bedóelen: we hebben besloten hier niet meer terug te komen.
En dan vinden we het ook niet nodig het nog een beetje fatsoenlijk af te ronden met wat eten achterlaten en een vriendelijk briefje.
Dan trekken we gewoon de deur achter ons dicht.
Nadat we die plant hebben ingeladen.
(dat is trouwens geen verbeelding, van die plant, buren zagen dat hij in de auto werd gezet)

Vandaag rijd ik over Gamma Gulch Road, een zandpad bij Pioneertown. Echt een pád. Vaak zo smal dat twee auto’s elkaar niet kunnen passeren zodat wanneer je een tegenligger ziet 1 van jullie in een uitham moet stilstaan.

Twee jonge mensen lopen me tegemoet. ‘Kids’ denk ik.
In hun twenties. De man gebaart me te stoppen.
Panne denk ik.
Maar: ze zijn de weg kwijt. Noemen een adres. Ken ik dat? Nee.

Ze zijn hier 1 dag, gisteren aangekomen, vandaag aan de wandel, niemand verteld, geen idee wáár ze zijn. Ik vraag of ze nog weten waar ze vandaan komen, hun laatste herkenpunt (omdat mij ooit hetzelfde overkwam en ik zo terugliep). Ook dat niet.
Ik kan niet met ze gaan rondrijden om hun huisje te zoeken want mijn auto heeft een bijna lege tank. Maar ik kan ze wel meenemen naar mijn cabin en daar is WiFi.

Bij mijn cabin is ook mijn host Dave.
Die probeert te achterhalen waar ze mogelijk ‘wonen’ én die – zo vertelt hij later – ze een tour zal geven van een heel bijzondere plaats hier waarheen hij mij ook ooit bracht.

Het meisje, Lisa, is buiten zichzelf van dankbaarheid.
Ik ben een Angel en hoe kan ze dit goed maken, kan ze iets voor me doen?

Hetzelfde wanneer je zelf ooit in deze positie bent, zeg ik.
‘Karma’ herhaalt ze.
Ja. Zoiets.

Er was een tijd, lang, lang geleden (ik was in de twintig) dat ik het invullen van mijn belastingformulier een leuke uitdaging vond.
Nu zie ik het als een noodzakelijk kwaad.
Dat klinkt te heftig.
Het is meer: een ‘gewoon geen zin in’.

Dus begin ik maar eens met uitstel vragen.
Tot 1 september.
Wat het nu bijna is.

Vandaag is het zover.
Ik vraag de belastingdienst me te laten zien hoe zij denken dat mijn financiële situatie is.
Wát ze me laten zien lijkt me geen onzin en ik heb geen zin het te controleren.
Dus overal JA en OK aangeklikt.
Denkend: als het bedrag dat ze me willen laten betalen en dat ik aan het slot zal zien een welgemeende ‘Holy Shit!’ oproept zal ik toch maar eens gaan uitzoeken en narekenen.

Maar met het door de Dienst bedachte bedrag kan ik leven.
Dus ‘Verzenden’ geklikt.

Het zit er weer op voor een jaar.

Al dagen denk ik ‘laat ik niet moeilijk doen’ maar vandaag, na het lezen van dit artikel, stuur ik toch maar eens een mail aan mijn verhuurder in Death Valley.
Met de vraag: kan ik dat huis nog wel bereiken?
Ik wéét dat het pas over een maand is maar het ziet er zo beroerd uit – wordt het nog wat?

Vriendelijk geformuleerd uiteraard.
Iets als ‘in jouw ervaring… hoe lang duurt zoiets’.

“Hi Jeanne! The whole point of the house is to be in an extreme place, almost out of Earth, with just a tiny link to human civilization… that’s why I purchased the land and built the house.
Nonetheless, or maybe because of that, staying there is a real pleasure 😉
As for DVNP, the main roads should reopen in a week. In any case, I suggest to check regularly their website.”

Eh… ik heb helemaal geen probleem met eenzame huizen! integendeel!
Maar is het niet de omgekeerde wereld dat IK op de website van Death Valley moet gaan checken of dat huis wel bereikbaar is??
Dat mail ik ook – nu een ietsje minder vriendelijk.

De verhuurder snapt het.
“I’ll keep you posted” reageert hij.
Mooi zo.

Korte telefoon-abonnementen (die van 30 dagen) kan ik pas ongeveer 30 dagen voor het eind kopen.
Omdat ik anders niet tot ik het vliegveld haal gecovered ben.
De eerste week moet ik dus geen gekke dingen doen want als ik in nood raak moet ik gaan roamen met KPN. En dat kost wat (lees: veel).

Toch dacht ik dwars door de Mojave woestijn te gaan rijden. Omdat het mijn favoriete weg is.
Van Las Vegas via Kelso naar Lucerne (daar boodschappen doen) en dan naar Pioneertown.
Ik heb die weg al zó vaak gereden dat ik eerst de landkaart niet wou meenemen.
Maar toen toch wel. Eigenlijk vooral als voorpret.
Om bij mijn eerste ontbijt te kunnen ‘bestuderen’.
Dus kaart weer op de stapel ‘mee in de koffer’.

Toen ging het hard regenen in de woestijn en raakte alles op drift.
Wegen zakten in en even later werden ze tot kolkende massa.

Niet alleen de dirt roads begaven het, snel erna ook de asfaltwegen.
Eerst deze en dan die in Death Valley en rond (en IN) Las Vegas.

Deze link zal wel weer snel verdwijnen.

In een iele struik naast het huis, amper blaadjes.
Als ik een nestje ging bouwen zou ik overal in de tuin een betere plek hebben gevonden.
Maar het echtpaar merel niet.

Ze mogen de godin danken op hun blote knietjes dat hun kroost nog niet is opgevreten.
IK bid dat het goed blijft gaan, nog een week of twee schat ik – dan is het ‘uitvliegen’ geblazen.

Ik hád het nest tot op een meter kunnen naderen maar ik koos voor *5 meter* en dan maar wat minder perfecte foto’s.
Daarna het ouderpaar een half pond mager rundergehakt gevoerd (waar de mussen ook van vraten).
Mijn huis-oppassers krijgen het niet makkelijk.