Jeanne's Weblog

Ik vind aanslagen als die in Nice verschrikkelijk.
Ik heb er *letterlijk* geen woorden voor.
Ik kijk dan ook met enige verbazing naar anderen op de sociale media die menen dat zíj echt kwijt moeten dat zij ontzet zijn… vooral wanneer ze er iets aan toevoegen over God.

Net weer zo’n man op de radio.
Wat het voor hem draaglijk maakt? “Dat God leeft.”

Anderen ‘bidden’.
Er wordt heel véél gebeden.

Daar sta je dan wanneer je niet gelooft in God.
Moet je zelf een tekst bedenken.
Alleen de weinig zelf-kritischen zitten daar niet mee.

Ik was op mini trip naar München (ik hoor een paar mensen denken ‘what else is new’).
Dit keer was het voor het hoogtepunt van mijn operaseizoen: de combinatie van Edita Gruberova en Pavol Breslik.
De eerste keer dat ik over deze tenor hoorde was door deze productie – hij bestaat ook op dvd.

Ik zag haar intussen al meerdere keren in deze rol met verschillende zangers (1x met hem) en die andere zangers waren.. mwah.
Nu dus 1x(!) weer samen.

Omdat ik de productie ook al in april zag met een andere tenor en ik er eerlijk gezegd toen niet kapot van was, wist ik niet goed wat te verwachten.
Was ik erop uitgekeken? Of werd het weer magie.
Het werd weer magie.

En erna wachtten we met ons allen op de sterren.
En poseren natuurlijk.
Die leuke man met Edita en mij is Rob die ik ‘ken’ uit Boedapest.

 

Gisteren was ik bij de dokter.
Ik had de afspraak via internet gemaakt en dan verschijnt er een vakje waarin je de reden van je bezoek moet invullen.
‘Praten over melatonine bij jetlag’ vulde ik in.
Maar dat is óf voor de show óf mijn dokter leest die dingen nooit óf het is alleen voor alarmbellen die kunnen afgaan als iemand invult ‘ik wil dood’ oid.
Mijn dokter had nl geen idee waarvoor ik kwam.
En: hij wist niet meer dan ik met wat vaag geklok en geklepel over dit wondermiddel.

Maar wat ik dan zo leuk vind: hij gaat de computer raadplegen.
De typische doktersdatabase waar collega’s weetjes in droppen.
Helaas stond daar niks nuttigs bij.

Toen wat algemene sites bezocht (wat ik natuurlijk ook al had gedaan) en zo gekomen tot iets dat meer een suggestie was dan een advies maar ik deed het ermee.
Waarna ik in de apotheek vroeg of zij melatonine verkochten en na een klein gedoe omdat het meisje dacht dat het alleen op recept kon maar ja, nu ze erover nadacht… ook *zij* had recent gelezen dat dat niet meer zo was.
Ik kon het bestellen.
Dat heb ik gedaan.
Wel meteen betalen want ze ging het speciaal voor mij bestellen.
Ok, dat begreep ik.

Ik ben reuze benieuwd of het ook wérkt.

Meestal houd ik het op Facebook bij foto’s van m’n dieren (vooral Loki is populair) en posts over muziek en operasterren.
De ontboezemingen doe ik (soms) hier.

Gisteravond zette ik toch iets op Facebook over het bezoek aan die notaris.
O.a. dat ik weinig vrienden heb.
En krijg een *kut*reactie van een mezzo die anders nóóit op me reageert maar nu haar oordeel klaar heeft dat ik een naar mens ben.
This is a very alienating post. To close your heart to fellow humans out of choice – is your choice. But it’s a very sad one.

Ik ervaar het als een klap in m’n gezicht wanneer ik dat vanochtend lees.
Hoezo ‘sluit ik mijn hart voor anderen’? Ik heb het nb net weer eens voor iemand geopend die dat genadeloos afstrafte!
Ik hád vanochtend bij de klerenwinkel in De Rijp een nieuw truitje oid willen kopen maar ik voel me zo ellendig dat ik na een snel bladeren door een rek weer naar buiten loop.

Weer op Facebook blijken er aardige mensen te zijn die me begrijpen.
Dat doet me goed (en maakt me óók weer aan het huilen – voor een gevoelloos iemand ben ik wel erg emotioneel).

Iemand stuurt me dit toe en elk plaatje leidt tot herkenning en nog meer gejank.
Als ik niet beter wist zou ik denken dat ik ongesteld moest worden.

http://blog.auntyacid.com/this-comic-strip-nails-what-its-like-to-be-an-introvert-hilarious/

OMG ik ga al over 24 dagen naar Amerika.

Daarvóór ga ik nog 2x op mini trip (waarmee ik telkens twee dagen ‘verlies’).
Ik moet nog een keer naar de dokter (om te babbelen over melatonine – leek me een goed idee).
Dat testament moet getekend = nog een tripje naar Hoorn.

Ook zal ik bij R. in Amsterdam koffers met inhoud gaan ophalen in de week voor ik vertrek omdat ik hem op de dag dat ik wegvlieg niet via de IJtunnel (met die koffers) kan oppikken omdat die dan dicht is.
Zodat R. me ergens op een plek zal treffen zónder die koffers maar die moeten dan wel al in Grootschermer staan.

Kramp in mijn maag van de zenuwen.
Er zit niets anders op: strak schema maken en me daaraan houden.

Ik had een aantal jaren een vriendin met wie ik veel naar opera’s en concerten ging.
Opeens besloot ze dat ik een naar persoon was (omdat ik had gezegd dat ik met haar uitging omdat ik ‘haar gezelschap op prijs stelde’ want ik deed het dus uit egoïstische motieven – als je het niet kunt volgen, ik ook niet).
Niet lang daarna was de vriendschap verbroken.

Dit verhaal vertelde ik laatst aan iemand en het deed nog steeds hartstikke pijn.
Zodat ik had moeten denken ‘gelukkig heb ik dat toxic persoon nu uit mijn leven’.

Maar deze *oen* denkt: hoe zou het toch met M. zijn?
En ik schrijf een mail met ‘hoe is het met je’ en al snel zijn we weer enthousiast aan het mailen en o, wat hééft ze me gemist en wat heeft ze spijt van hoe ze me heeft behandeld.
We maken zelfs een voorzichtige afspraak om elkaar weer te ontmoeten.

Dan vertelt ze haar man – die mij niet mag – dat we weer contact hebben.
En stuurt ze me gisteravond een lang mail waar zoals men wel zegt “de honden geen brood van lusten”.
Verwijten die nergens op slaan, vermoedens uit de fantasie gesleurd (en ook: onjuist).
Pets pets, klappen om m’n oren, slagen in m’n gezicht, trappelen op m’n hart.

*Ik* vermoed dat het gesprek met haar man tot deze ommekeer heeft geleid.
Maar wat doet het ertoe.
Ik heb me opnieuw laten kwetsen.
Eigen stomme schuld.
Ik *wist* hoe deze vrouw zomaar kon omslaan van ‘jij bent mijn hartsvriendin, met jou kan ik alles delen, niemand vertrouw ik zo als ik jou vertrouw’ naar ‘je bent niks en ik haat je’.

Het raadsel is dus meer wat maakt dat ik haar toch weer opzocht.
Waarom ik zo onvoorzichtig omga met mijn eigen gevoelens.

Nu vraag ik me af: sta ik hierin alleen?
Of is er iemand die dit herkent.
Maar ja, de kans dat die iemand dat hieronder in de commentjes gaat zetten is natuurlijk te verwaarlozen 🙁

Een week geleden was ik in Praag voor een concert van Edita Gruberova.
Hier ben ik met de Diva – grinning like an idiot.