Jeanne's Weblog

Ik had het al over jonge kauwtjes en de ouders die zo hard moeten werken.
Nu zit 1 zo’n jonge kauw op de rand van de ren naast het huis.
Zonder ouders.

Hij snapt ‘gevaar’ niet.
Ik kan op 10 cm langs hem lopen en voor hem staan en tegen hem praten.
Ik heb geprobeerd hem te voeren: stukje eiwit van zachtgekookt eitje direct voor hem gelegd (wat de volwassen kauwtjes graag verschalken wanneer ik dat aan de kipjes voer).
Hij snápt het niet.

Wel snapten de volwassen kauwtjes toen ik de rest van het ei op de grond neerlegde dat er weer voer was en doken ze er op af.
Kind-kauw probeerde bij verschillende het ‘voer mij’ maar niemand wou hem voeren.
Nu zijn alle volwassen vogels weer weg.
Hij zit er nog.

Hopelijk wordt hij vannacht niet door iets of iemand gegrepen en herinneren zijn ouders zich morgen dat ze nóg een kind hadden dat ze bij mij hebben gestald.
En natuurlijk hoop ik vurig dat Loki er niet mee gaat spelen.

Binnenkort ga ik naar Praag.
Mini trip.

Omdat het leven al kort genoeg is (en het openbaar vervoer van het vliegveld van Praag naar het centrum niet in 1 rechte lijn) heb ik het aanbod van het hotel aangenomen om me met een taxi te laten ophalen.
Dit deed ik laatst ook in Boedapest.
En het heeft wat! opeens de vrouw te zijn voor wie een gedienstig doende man een bord ophoudt wanneer je op het vliegveld door de douane bent: “Mrs Doomen”.

Zowel Hongarije als Tsjechië heeft eigen geld.
Lastig.
Had iedereen maar de Euro.
Of de dollar die er erg op lijkt kwa waarde.
Desnoods het Britse pond.

In Hongarije werd ik opgehaald door een chauffeur die ons beider leven waagde maar me zeer rap bij het hotel afleverde en die ik – ontdekte ik later – veel te weinig fooi gaf omdat ik toen nog niet door had hoeveel dat rare geld waard was zodat ik 10% niet kon omrekenen.
Erg sneu want het was spitsuur en er waren opstoppingen en die man deed echt zijn best.

Op de terugweg: zondagochtend, amper verkeer op de weg, hield ik de meter goed in de gaten en zag die steeds meer oplopen want deze chauffeur nam het ervan! Langzaam dat-ie reed! Waardoor de meter opliep want die ging in tijd en niet in kilometers.
Daarom belachelijk hoge fooi.

Maar: Praag dus.
Ook daar hebben ze raar geld en ook daar – lees ik – is 10% een normale fooi.

Ik denk: het hotel vragen of het klopt.
En realiseer me dat ik alleen zo onzeker ben in landen met ‘rare’ valuta.
Echt rare! want de Zwitserse franken zijn ook geen probleem.
Misschien dus meer ‘rare mensen’?

In mijn beperkte westerse-blik ogen dan.

Eerst had ik pijn in mijn onderrug en in mijn rechterzij.
Verklaarbaar: sinds ik terug ben uit Amerika heb ik per dag anderhalf uur in de tuin gewerkt.
Daar is mijn lijf niet aan gewend en dan zegt het ‘au’.

Vanochtend opeens pijn in mijn rechter schouderblad.
Nóg een verkeerde beweging vermoed ik want natuurlijk ben ik sinds die pijn niet gestopt met de strijd tegen het onkruid.
Niet meer anderhalf uur per dag, maar nog steeds zeker een half uur, drie kwartier.
Waarvan de tuin de slappe lach krijgt zeker na zo’n sappig regenbuitje als vannacht en vanochtend.
Groen! nieuw groen! overal nieuw groen!

Maar die pijn in mijn schouder dus.
Ik denk: zal ermee samenhangen, met die andere pijntjes.
Of: teveel aan de computer gezeten.

Ik wend me tot google.
Dat vermoedt dat het mijn hart is.
Het roept me toe dat ik direct naar de huisarts moet.

Ik besluit google niet te geloven maar misschien wel een dagje kalm aan te doen in de tuin.
(niet dat ik veel keus heb, mijn lijf zégt niet alleen meer ‘au’, het schrééuwt het)