Jeanne's Weblog

Ik schreef er al eerder over: ik ben Silver Medallion member van Delta en omdat Delta met KLM in het Sky Team zit had ik zo priority boarding.
Tot KLM niet meer op mijn ticket vermeldde dat ik ‘Silver’ was.
Waarover ik intussen mm heb gebeld en dat leidt tot niets.

Ik héb een oude Silver card van Delta.
Geldig t/m februari 2015.
Ik vraag Delta om een nieuwe kaart.
Helaas: die verstrekken ze alleen nog aan Goud en Platinum leden.

Maar… ik kan hun app downloaden en dan op de smartphone laten zien dat ik Silver ben.
Waar ik volgens de KLM op twitter geen bal aan heb want Silver krijgt geen privileges meer.
Terwijl op de website van Sky Team staat dat ik wél priority boarding heb.

Zondag vraag ik aan de vrouw bij de gate naar Londen hoe het nu zit.
Het gaat als volgt: na de gebruikelijke ouders met kinderen onder de twee komen de Goud en Platinum leden aan de beurt.
En dán (nog steeds): Silver.
Ik laat de man bij het inchecken op mijn mini phone zien dat ik Silver ben (wat er ook nog eens in mini letters staat) maar het kan hem geloof ik geen bal schelen.
Ik mag dóór.

Terug vanaf Heathrow herkent Delta opeens mijn wachtwoord niet meer.
Ik kan dus niet inloggen via de smartphone.

Wanneer daar ‘Gold and Platinum and Sky Elite’ wordt opgeroepen waag ik het erop en toon mijn verlopen kaart, van plan om bij problemen te zeggen: zoek het maar op, ik ben écht Sky Elite.
Ik geef mijn boarding card en paspoort, zeg zo zelfverzekerd mogelijk dat ik ‘Sky Elite’ ben en de vrouw werpt een half oog of nog minder op mijn zilveren kaartje en zegt “I can see that.. Delta”.
Zodat ik probleemloos met het oude kaartje met voorrang binnenloop.

Toch blijft het irritant.
Telkens de zenuwen over of de app niet opeens mijn wachtwoord afwijst en dat iemand anders wél goed kijkt naar het zilveren kaartje.

Vanochtend was de borstenbus.
Voor ev jongere lezeressen: daarvoor word je opgeroepen vanaf je vijftigste.
Oproep is met al je directe buurvrouwen.
Die spreek je dan ook nog eens – mocht je daar behoefte aan hebben.

Het laatste wat ik wil is op zo’n kutmoment praten met buurvrouwen met wie ik anders ook niet meer uitwissel dan een groet of op z’n best een gesprekje over dieren.
Zodat ik na die eerste keer altijd mijn afspraak verzet en zorg dat ik later word gescreend.

Ik zit dus tussen buurvrouwen uit een andere gemeente die vriendelijk meevoelen (of doen alsof) met een vrouw die haar finest hour heeft door breed uit te pakken over haar zuster die nb bij haar eerste onderzoek al borstkanker bleek te hebben!
Paar weken geleden!
Iedereen leeft hartstikke mee terwijl de trut zelf er vooral mee koketteert.
In my not so humble opinion.

Wanneer ik (als laatste) aan de beurt ben, valt me weer eens op hoe liefdeloos, ongeïnteresseerd die plet-dames je door het pletten heen loodsen. En hoeveel pijn het doet.

Tranen in mijn ogen ook (vermoed ik) door het gisteren ‘mogelijk kanker’ en nu ‘onderzoeken op kanker’ waarbij komt dat mijn moeder is doodgegaan aan kanker wat begon met borstkanker.
Liefdeloze plet-dame negeert mijn tranen wat eigenlijk wel ok is want ik wil ook niets met haar bespreken.

Eenmaal in de auto terug tril en klappertand ik en denk ik: het gaat helemaal niet goed met mij.

Ik was laatst bij de dermatoloog wegens hardnekkige roos: is verholpen (hoi).
Ik vertelde haar toen dat ik een bepaald zalfje gebruikte op een paar rare plekjes op mijn benen.
Ze wou ze zien en vroeg of de plekjes telkens erg anders opdoken of dat ze ‘vast’ waren.
Ik had geen idee maar hield het in de gaten en: er waren erbij die met de zalf te ‘genezen’ waren en andere niet.

Dat vertel ik vandaag en ik dénk dat ze nu wat ervan af gaat schrapen maar ik moet op een tafel liggen en ik krijg twee verdovende prikken en dan wordt er een biopsie gedaan.
Waarna de verpleegster er een grote pleister op plakt en ik denk ‘ok’ en wil van de tafel af maar ik krijg een steunkous aangemeten omdat “bij oudere mensen” (brr) wonden langzamer genezen en anders krijg ik een dikke enkel.
Pas later denk ik: *even* dikke enkel of permanent dikke enkel?

Ik vraag: hoe lang moet dit en de dokter met haar rug naar mij toe (ze tikt op de computer) zegt “een paar dagen” en ik vraag of ze bedoelt “twee dagen” aangezien ik zondag naar Londen ga.
Zij vraagt of ik daar veel wil gaan lopen en ik zeg timide dat dat niet hóeft (en denk: daar gaan mijn geplande wandelingen) want ze zegt wel niet dat dat niet mág maar dat snap ik ook zo wel.
En ja, ik vergeet dus te vragen: maar als ik het nou tóch doe.
(Later overhandigt de verpleegster me een papier: ik moet een week overdag de steunkous dragen).

Terwijl ik nog op die tafel lig vraag ik: wat kan het eigenlijk zijn.
Kan eczeem zijn, zegt de dokter.
“Of het beginstadium van huidkanker” waarna ze de kamer uitloopt want – ontdek ik later – ze behandelt tegelijk in de naburige kamer een andere patiënt.

Totaal van slag en boos op mezelf om wat ik allemaal niet heb gevraagd verlaat ik het ziekenhuis.
Mij rest nu niets anders dan google.
Dat van die steunkous en de dikke enkel en wandelen kan ik nergens vinden.
Op ‘beginstadium huidkanker’ google ik maar héél kort want in gedachten sta ik al te kloppen op de deur van de levenseindekliniek.

Maandag 7 maart belt de dermatoloog met de uitslag.
Morgen ga ik naar de borstenbus.
Of hoe een vrouw na twee dagen onderzoek van gezond via zenuwpees tien dagen later doodziek kan blijken te zien.
Of niet natuurlijk.