Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Augustus

Ik ‘moet’ nog in april-mei naar Amerika (over 98 dagen! yeah!) maar ik ben al mijn reis in augustus aan het plannen.
Lijkt wat overdreven maar echt: de mooiste rentals zijn zelfs nú al weg.


De eerste bestemming is weer Whitewater, Colorado.
Groot huis, wide open spaces, paarden, hertjes, vogels.
Enige nadeel: eigenaren die iets te hartelijk zijn (aan samen eten valt vrees ik niet te ontkomen) én ze zijn hartstikke rechts.
Ik heb dus gezegd dat ik alleen kom als we het niet over politiek gaan hebben.
Ik moet nog zien of dat lukt zo vlak voor hun verkiezingen.
Ik blijf er vijf dagen.


De tweede bestemming is Mancos.
Dat ligt in zuid Colorado.
Dit huis is afgelegen, het lijkt me heel mooi.
Twijfel: er zijn pas twee recensies.
De eerste is kort en positief, de tweede is: eigenaar cancelde twee weken voor de datum opeens de reservering.
Daar blijf ik drie dagen.
Als de eigenaar het inderdaad wil.


Dan ga ik terug naar Montrose.
Naar het schattige huisje met de vele vogels waar ik de 1e x een slang in de slaapkamer aantrof.
Maar ook: met Ebby op wie ik de vorige keer mocht passen.
De eigenares verhuurt het huisje niet meer maar maakt voor mij een uitzondering omdát ik op Ebby wil passen en omdat ze voor mij niet alle persoonlijke bezittingen uit het huis hoeft te halen.
Dat wordt vier dagen.
Daarna weet ik het nog niet.
 

Jasje

Ergens in november bleken mijn handschoenen de sokkentruc te hebben gedaan: van de twee paar die ik hád, was van elk paar één handschoen zoek.
Omdat ik slecht, koud weer verwachtte ging ik googlen op handschoenen (kopen).
Dat had Facebook door dus al snel verscheen in de rechterkolom een advertentie voor handschoenen te koop bij Dresslilly.
Dat is een bedrijf in China dat gratis verzendt.

De handschoenen leken me wel leuk – en niet duur – en ik zag ook nog een jasje voor minder dan € 30 dat prima oogde.
Doe dat er ook nog maar bij (dit was voordat ik ging uitrekenen hoeveel geld ik nog op mijn spaarrekening had voor al mijn reisjes).
Als maat koos ik M.

De handschoenen arriveerden eergisteren.
One size fits all bleek voor mij een ietsje te groot maar niet zeuren over dat extra vingertopje – ze zijn ok.
Het jasje kwam vandaag.

Het is een leuk jasje.
Maar maat M blijkt bestemd voor heel kleine dunne Chinese meisjes: ik krijg het niet dicht.

Terugsturen kan.
Naar China.
Op eigen kosten.

Gedokter


One-eyed Black Madonna (hier met haar zusje en Nicolien in de ren) is vanochtend bij de dierenarts geweest.
Die heeft de hechtingen verwijderd en was érg tevreden.
Ik ook.
De caaf vond het ‘minder’.

Toen ik er toch was medicijn voor Sammie gekocht, uitgaand van de toekomst die we voorlopig nog samen gaan hebben.
Ik heb ingezet op twee maanden.
Nu is het verder aan de kleine man.

Keuzes

Ik had tickets voor een Liederabend van Edita Gruberova in Boedapest.
Gekocht eind juni na een avond met de toen nog zo lieve Marija.
Omdat zij graag erheen wou.
En ik houd niet zo van liederen maar het leek me (toen) leuk om met haar erheen te gaan.
Tickets gekocht op de eerste rij in het midden.
Aan de voeten van ons idool.

Sindsdien is Sammie ziek geworden en is de vriendschap met de bij nader inzien toch niet zo lieve Marija beëindigd.

De afgelopen weken dacht ik vaak: zal ik wel naar Boedapest gaan.
En stelde de beslissing steeds uit.
Tot vanmiddag. Ik ga niet.

Wat te doen met de tickets.
Ik kan proberen ze te verkopen.
Na overleg met S. besluit ik te doen wat mijn hart me ingeeft: ze schenken aan Marija die immers zo graag naar dit concert wou.

Ik stuur haar een mail.
En verwacht eigenlijk geen antwoord.
Dat komt wel.
Dat ze niet kan omdat ze de dag ervoor een examen heeft.
Ik probeer nog: dit is de dag erna.
Misschien fijn om je te ontspannen.

Of er nu nog iets komt?
Wat ik vooral merkte: ze raakt me nog steeds.
Ze heeft me klote behandeld, ze heeft me op mijn hart getrapt.
Maar als ze weer contact zou willen, zou ik dolblij zijn.
Tegen beter weten in.

[de eerste reactie was zakelijk-niet-onvriendelijk, de tweede met ook ‘nee’ was tamelijk bot]

Kies(pijn)

Een hele tijd terug (misschien al wel bijna een jaar) merk ik opeens dat bij hete thee een kies links onder pijn gaat doen.
Dat móet mijn ene overgebleven verstandskies zijn! denken mondhygiëniste en tandarts.

Maar, merk ik later, het is niet de verstandskies, het is de kies ernáást.
Ik zeg dat tegen de mondhygiëniste die zeker weet dat ik me vergis.
Mensen vergissen zich altijd, zegt ze.
Ze denken bv dat het onder zit maar het zit boven.
Maw: laat dit nou maar aan ons over.

Omdat de verstandskies er tóch een keer uit moet, laat ik dat een paar weken geleden (na een paar keer uitstellen) gebeuren.
Eerst eet en drink ik niet langs die kant ivm het genezen van de wond.
Nu wel.
En ja hoor: het is toch de kies die ik voor de pijnlijke hield die écht degene is die gevoelig is voor warmte.
En laat dat nou de kies zijn waaraan de vrouwelijke tandarts in april vorig jaar heeft zitten prutsen nadat daar een vulling was uitgevallen.

Handel

Soms laat ik me verleiden tot een ‘private show’.
Iemand zegt dat ze belangstelling heeft voor (bv) een bepaald type magneetjes en dan duik ik in het verleden van mijn winkel en maak voor haar een speciale presentatie.

Als voorbeeld een mini private show van negen magneetjes van een bepaald type.
*Als* iemand belangstelling heeft, wil ik wel vaker mini shows geven ook -op verzoek- van andere types of gemengd.
En met belangstelling bedoel ik natuurlijk niet ‘leuk om te zien’ maar ook ‘leuk om te kopen’.

Wat moet zoiets kosten?
Deze stonden voor 4 Euro in de winkel en werden voor $ 3.00 ingekocht in Amerika.
Roept u maar (als u wil roepen).

Leuk

Iets leuks dat ik al een tijdje wil opschrijven.
Een tijd geleden deed ik het kippenhok ’s ochtends open terwijl de kippen nog niet óp waren.
Meestal staan ze al te jammeren en tegen het gaas te duwen wanneer ik eraan kom, dit keer: niks.

Misschien was ik iets te vroeg, misschien was het iets te donker.
Ik stond er niet zo bij stil, voerde alle knagers en ging weer naar binnen.

Een paar uur later: nog geen kippen.
Dat was echt raar want hoewel ik ze toewens dat ze de hele tuin fanatiek verkennen en omspitten, is de praktijk dat ze zich zoveel mogelijk ophouden bij het huis, altijd oplettend of ik misschien een lekker hapje verstrek.

Intussen ongerust maak ik voorzichtig het deurtje van hun hok open.
Annelies en Andrea zitten in het leghok.
Kleine Tosca zit tegen ze aan.
Wachtend tot ze ‘klaar’ zijn (vermoed ik).

Een erg zoet tafreel en ik heb maar niet de camera gehaald om het -met flits- vast te leggen.
Zou vals zijn geweest en bovendien: ik wil uit puur eigenbelang het leghok niet tot een onaantrekkelijke plek maken.

Stoere Sammie

Er is tegen me gezegd: van nu af ‘houd Sammie binnen! sluit zijn luikje af!’en daar is iets voor te zeggen want een zieke kat kan zich buiten verstoppen en dat willen we niet.
Aan de andere kant: Sammie *weet* niet dat hij ‘een zieke kat’ is en snapt er niets van wanneer ik hem binnensluit voor-zijn-eigen-bestwil.
Dus doen we of hij gezond is zolang hij zelf denkt dat hij gezond is.
Hij mag dus naar buiten.

Gewoonlijk betekent dat ‘even plassen/poepen en dan weer terug’ maar vandaag zit hij opeens in een lastige situatie met Kareltje-van-de-overkant.
Kareltje is duidelijk de baas dus houd ik de schuurdeur open en Sammie loopt naar binnen.
 
Vijf minuten later: Sammie weer naar buiten.
Alsof hij heeft bedacht ‘wat krijgen we nou! dit is *mijn* tuin!’ en door zorgvuldig dreigen maakt hij dat ook Kareltje duidelijk die het veld ruimt.
 
Mijn stoere man is beloond met tonijn-in-water.

Foto’s zijn beroerd, sorry.

Wat Sammie hééft

Voor wie zich dat afvraagt:
Sammie heeft een sarcoom.

Dit komt van een mensensite over kanker:
“Sarcomen of weke delen tumoren zijn kwaadaardige tumoren die zich door het hele lichaam kunnen bevinden. Algemeen wordt gesteld dat sarcomen – weke delen kanker wel is te behandelen maar niet te genezen. Bijna altijd ontstaat er weer een recidief ergens anders in het lichaam.”

Hier staat meer over katten.
O.a. dat de enige behandeling die mogelijk is: operatie PLUS chemo of bestralen.
En dat zelfs dan is onzeker of het wel helpt.
Omdat het immers een kanker is die vaak elders in het lijf weer opduikt.

Daarom dus géén operatie-met-chemo maar Sammie laten leven zolang hij dat zelf een beetje leuk vindt.
Waarmee ik bedoel: zolang hij zelf denkt dat er niks aan de hand is.
Bij ongemak resp niet meer eten nemen wij afscheid van elkaar.

Tekst verwerken

Ik gebruik nog WordPerfect (niet die van de DOS natuurlijk, maar de niewue uitgave voor Windows van 2000 – en ja, dat is óók best oud).

Tot voor kort was ik er erg blij mee.
Maar een paar weken geleden klikte ik ergens naast een document en WP ging vanaf toen zijn eigen gang door documenten aan te passen naar versmalling en kleine lettertjes die ik groter maakte om ze überhaupt te kunnen lezen en dan printte hij ze als *enorm*.
Vanochtend dus de stap gewaagd van un-installen en opnieuw installeren.

Waarna ik wel WP kan openen en er ook eerder gemaakte documenten in kan zien maar iets bewerken, ho maar.
Hij reageert nergens op.

Er zit niets anders op: Word.
Het voelt een beetje als eindelijk meedoen met de grote mensen.
Maar onhandig is het wel om nu al die ooit in WP opgeslagen teksten 1 voor 1 te converteren naar Word.