Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Feest

Jarig zijn op Facebook betekent érg veel goede wensen van leuke mensen.
Sommige verwacht, andere onverwacht.
Er zijn vele groeten bij (“gefeliciteerd!”) en ook hele teksten.
Met plaatjes van boeketten en van taarten.
En mooie video en audio van mijn favoriete artiesten.

Aan het eind van de dag denk ik ook: niks gehoord ván.
Wat bij sommigen geen probleem is, kan zijn omdat ze er niet aan dachten of omdat ze nooit aan dat feliciteren doen.
Bij enkelen weet ik dat het geen toeval is.
Dat ze een “wij zijn geen goede vriendinnetjes meer”-boodschap willen zenden.

Dat doet pijn.

Muizen

Ik heb weer muizen.
Véél muizen.

Vlak voor ik op vakantie ging had ik bij het asiel rattenkeutels gehaald.
Dat had een vorige keer goed gewerkt (muizen zijn bang voor ratten).

Misschien hebben ze een weekje ‘gatver’ gedacht maar nu zie ik overal keutels en niet alleen dat: ze sprinten over het aanrecht.
Wat ik eerder probeerde: een stekker die hoog geluid maakt.
Ik google daar weer op en lees vaak ‘werkt niet’.
Wat het nu helemaal zou zijn: “apparaatjes die het elektromagnetische veld in je woning veranderen”.

Deze adverteert zich gek en kost € 115.
Deze kost maar € 18.

Ik neig ertoe de goedkoopste te proberen.

[Update: het is deze geworden o.a. omdat hij 60 dagen ‘bedenktijd’ biedt]

Slapen

Elke dag word ik wakker om vijf uur.

‘Normaal’ doe ik een middagdut.
Dat lukt me niet (ben niet moe).
Maar eind middag val ik totaal kapot in bed.
Het kán half zes zijn, soms -gisteren- is het half zeven.
Dan ben ik een paar uur van de wereld.

Gisteren is half zeven het moment voor ‘even een dut’.
Wanneer ik om elf uur wakker word, denk ik dat ik al aan de nachtslaap bezig ben.
Pas om half twee word ik wakker met het besef dat het een uitgelopen avonddut is.

Ik sta op, voer Sammie, maak me zorgen over de dieren buiten, kijk even op Facebook en op twitter en op NOS.nl (balen van die voetbalwedstrijd) en probeer het om kwart over twee nog een keer.
Diep slapen wordt het niet en om vijf uur houd ik het voor gezien.

Wéér om vijf uur.

Plannen

Ik wil april-mei 2016 weer naar Amerika.
Ik heb de data al en het wordt wat korter dan ‘normaal’ (= geen 4 weken maar 3,5).

Omdat 158 dagen ver weg lijkt maar het nooit is als je je zinnen hebt gezet op het ideale vakantiehuis (dat meestal niet voor niks ideaal is dus daar azen meer mensen op) kun je dat beter tijdig boeken.

Een eerste zoektocht levert weinig aantrekkelijks op voor na mijn eerste huis.
Dus begin ik van achteren: het laatste huis (4 dagen), het huis daarvoor (2 dagen) en het huis dáár weer voor (3 dagen).
Ze lijken me alle drie erg leuk.
Maar nu.

In de regio waar ik ook heen wil zijn weinig rentals.
Die zonder internet vallen direct af.
Die zonder tv eigenlijk ook maar als er niks anders op zit wil ik die nog overwegen.

Dan is er dat alleraardigste optrekje waar de badkamer búiten ligt.
Mooie, nieuwe badkamer is het.
Met wc.
Ik vraag of er binnen óók een wc is maar nee.
En: het is niet ver en er ligt een plank om overheen te lopen.
Das niks voor een vrouw die gewend is een aantal keren per nacht slaapdronken richting wc te gaan.

Dus denk ik: dat ene huis in de bergen waar ik het dit keer afgezien van het rotweer naar mijn zin had.
Ik zou er best een paar dagen willen blijven.
Maar het is zo duur.
Dus stuur ik de eigenaar een mailtje met complimenten en hij *was* al blij met mijn jubelende recensie op VRBO maar, zeg ik, helaas kan ik niet terugkomen want de Euro heeft het moeilijk en ik kan me dit tarief niet veroorloven.

*Hint*
In zijn antwoord bleek het kwartje niet gevallen.
Maar wie weet zal dat nog komen.

Vroeg naar bed

Gistermiddag ben ik even op en neer naar Amsterdam.
Naar het Concertgebouw.
Ik wil graag Alice Coote in de Kindertotenlieder van Mahler horen.

Eerst moet ik me door Vorgefühle van Peter Ružička heen worstelen.
Een orkestwerk uit 1998 waarvan ik hoop dat het niet te lang duurt.
Het lijkt ook telkens te stoppen.
Maar dan begint het opnieuw en ik focus op de dichtstbijzijnde violiste en loer wanneer zij het laatste velletje omslaat.

In de pauze haast ik me naar huis in de hoop dat ik de kippen nog kan voeren voordat ze op stok gaan.
En ja! daar zitten ze voor het raam en kijken naar binnen.
Het is kwart over vier.

Snel strooi ik graan.
Maar ze lopen langzaam weg en gaan naar bed.
Ik ben te laat.

Bijen

Bij mijn laatste vakantiehuis, in Borrego Springs, waren veel bijen.
Die hadden er een handje van om me te volgen wat ik eng vond.

Ik vond het zelfs zo eng dat ik overwoog niet buiten te gaan zitten.
Tot ik besloot uit te proberen wat ze eigenlijk van me wilden.
Waren ze wel vijandig? wilden ze van me ‘proeven’? alleen even op me zitten misschien?

Dus liet ik ze hun gang gaan.
En ze namen plaats op mijn armen en benen en handen en voeten (en op de Kindle).

Steken deden ze niet.
Of ze me van me proefden?
Kan. Ze hebben zulke kleine tongetjes dat ik dat niet kon voelen.

 

Vogel in Pioneertown, CA

Ik vermoed dat dit twee foto’s van dezelfde (soort) vogel zijn vanwege het kleine oranje(?) vlekje onder de snavel en dat de kleur van de rest van het verenpak anders lijkt door de belichting.

Boulder City, NV

Om *rond* te reizen (laatste bestemming wordt Borrego Springs) verblijf ik nog drie dagen in Boulder City.
Noodgedwongen.
In andere steden tussen Kayenta en BS zijn geen geschikte vacation rentals.

De eerste dag is het bewolkt en winderig.
De tweede dag is het halfbewolkt en winderig.
Op de laatste dag is het mooi weer en blijkt dat de zon het kleine balkonnetje al om half twee heeft verlaten.


Het uitzicht is de reden dat ik dit rental koos.
Ik had gedacht dat het uitzicht vanaf het balkon zou zijn maar dat was niet zo.
Het mooist kon je het zien vanuit de slaapkamer.
Achter het raam.


Toen ik aankwam was er gaas gespannen over het balkon.
Tegen de zon (die er aanvankelijk niet eens was).
Dat mocht van de eigenares verwijderd.

Wel stond het me vrij gebruik te maken van het gebied rond het zwembad (waarvan het zeil kon verwijderd maar het was niet verwarmd).


In Boulder City was ik al vele keren.
Ik vind het er aangenaam en Lake Mead is mooi.
Maar ik kan een tijdje zónder.

Eten!

Gisteren bedenk ik: ik ga weer eten.
Of op z’n minst proberen te eten.

Dus bestel ik vlees bij Natuurvlees.nl, een slager die alleen vlees verkoopt van dieren die een leuk leven hebben gehad.
Veel kant-en-klaar.
En wanneer ik vandaag mijn bestelling ophaal ook: 1 biefstukje.
Dat is in de aanbieding en ik denk dat ik dat snel even in de pan ga gooien.

En dan is het vanavond en NU zou ik dat ‘even in de pan gooien’ moeten doen en ik kán het niet.
Iets in mij blokkeert.

Mijn volgende plan is: hutspot.
Kocht al wortel en ui in een zakje.
Vergat totaal dat ik ook aardappels moest kopen.
Kocht bij de verantwoorde slager voorgestoofd rundvlees.

Dat zóu ik dus het hele weekend kunnen eten.