Jeanne's Weblog

Vandaag was ik naar een crematie.
Die pleeg ik te mijden.

Ik bezocht alleen die van
– mijn ouders
– mijn oma
– mijn tante Miep
– Lodewijk
– de moeder van Roelof

Tante Miep (zuster van mijn moeder) was al een twijfelgeval.
Ik reed erheen terwijl ik op de autocassette (toen nog) steeds ‘Born to Run’ van Bruce Springsteen beluisterde en het hard mee blèrde.
Omdat ik er niet heen *wilde*, niet terug naar mijn roots.
Wat ook niet hielp was dat haar ex mij daar ter begroeting vol op de mond probeerde te kussen.
Getver!

Vandaag was de crematie van H.
Zij had gewild dat ik erbij was, dus was ik erbij en eigenlijk wou ik het ook wel zelf omdat ik haar aanwezigheid in mijn leven mis.
Die bestond uit sporadisch (email) contact maar ik stuurde haar die boeken en ik word me opeens bewust hoe ik bij de keuze van boeken rekening hield met háár.
Ik wist wie haar favorieten waren, en als ik geen duidelijke voorkeur had koos ik er daar 1 van (uit mijn boekenmolen) zodat ik die snel aan haar zou kunnen sturen.

De dienst raakte me meer dan ik had verwacht.
Door de herinneringen die opkwamen. Aan H. 40 jaar geleden toen ik jong was en zij ietsje ouder en voorvrouw van een stroming in het feminisme. Zo leerden we elkaar kennen.

Later stuurde ze elke zondag een Bon Siman en gedichten over engelen die ik vaak niet begreep maar daar mailden we over en dat was toch weer interessant (en het deed haar duidelijk goed).
De laatste jaren waren het voornamelijk de thrillers en soms was ze onbereikbaar (dat meldden meerdere sprekers).

In elk geval zat ik tegen het eind vol tranen en toen de man van het crematorium ons uitnodigde in een rij langs de baar te gaan en ‘op eigen manier’ afscheid te nemen had ik de moed om het boekje bij haar kist neer te leggen dat ik voor haar had meegenomen.
‘Handbook for Aspiring Angels’.
Daarna barstte ik in snikken uit en ontvluchtte het pand.

Ook omdat ik niet meer tegen de *gezelligheid* kon van de andere rouwenden die ik elkaar steeds zag omhelzen met een hartelijk “wat leuk jóu weer te zien”.
Daar had ik voor de plechtigheid begon al genoeg van meegekregen.

Over drie weken (om en nabij) ga ik weer naar Amerika.

Ik huur meestal huisjes (of: huizen) in the middle of nowhere zodat je niet even makkelijk een adres in je GPS kunt intikken.
Daarom schrijf ik gisteren alle onbekende adressen aan of ze me misschien nu al een routebeschrijving kunnen sturen zodat ik die kan printen.

De meeste verhuurders zijn hier makkelijk in.
Slechts 1 doet ‘raar’.
Ik krijg de informatie tenslotte wel (op de codes voor de sloten na) maar op de aanwijzingen – die niet verder gaan dan waar de borden staan en dat je niet op het keukenblad mag snijden maar dat op een plankje moet doen – staat ‘Confidential – Private – please leave at the property for shedding’.

Ik kijk niet goed en dénk dat dit betrekking moet hebben op dat ene dure huis dat ik de laatste week huur.
Maar het gaat om het kleine optrekje voor een kleine prijs in een plaatsje in Nevada.
En ze dreigen ook nog eens met $ 20 boete als ik voor vertrek niet de handdoeken en het beddegoed was en dat keurig opgevouwen op een bed achterlaat.
Zeikerds.

De mensen van het dure huis in Borrego Springs zijn juist hartstikke aardig.

Een andere (overigens wel: aardige) verhuurder vraagt me nog even een ‘waiver’ van drie pagina’s te tekenen.
Met de belofte dat ik hem niet voor de rechter zal slepen als me op zijn terrein iets overkomt.
Dit bijvoorbeeld.