Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Postbode

Vroeger, toen PostNL nog niet bezuinigde op de bezorging, had ik een prima postbode.
Zo iemand die wist wie ik was.
Dat ging zelfs zó ver dat hij soms een brief afgaf met de woorden “een brief van X! Uw dag kan niet meer stuk!”
X was een vriendin met wie ik jarenlang erg intensief correspondeerde.

Toen hij wegging, belde hij aan om afscheid te nemen.
Omdat we “zo’n leuke band hadden”.

Nu wordt de post bezorgd door vrouw op een scootertje.
Niet alleen heb ik geen band met haar (een band met de postbode is ook geen must) maar ze maakt fouten.
Zo heb ik nu voor de tweede keer in zes weken geen Vara-gids.
En viel gisteren (gotzijdank!) wél een online bij de opera in Hannover besteld concertkaartje in de bus waarvoor ik al het ergste vreesde – maar ook een hartelijke vakantiekaart uit Schotland.
Voor Trijntje en Jolke in Groet.

Dát was die aardige jongen van vroeger nou nooit overkomen.

Klein leed

Eén van mijn buurvrouwen hangt regelmatig eten aan mijn deur.
Voor de dieren.
Wortels bijvoorbeeld.
Of sla.

Een enkele keer is er ook brood bij, gisteren een bijna héél Turks brood.
Het ziet er zo lekker uit dat ik me niet kan beheersen en er een hap uit neem en nóg een.
Pas dan proef ik ook en uitkotsen is ook weer zo wat dus snel doorslikken dan maar.
En veel water drinken.

Een uur later een mailtje van de buurvrouw.
Dat het brood een beetje beschimmeld was maar hopelijk niet te erg voor de vogels.

Vandaag koop ik bij de Keurslager twee kleine bakjes salade.
Ik krijg er een stokbrood bij.
Als kadootje.
Ik moet het “alleen even afbakken”.

Waarop ik dankjewel zeg en vriendelijk lach en weer eens gegeneerd onder ogen zie dat ik nog steeds geen idee heb hoe m’n magnetron-oven werkt.
“Even afbakken”. Ik??

Klappen

Vroeger sloeg Sammie me regelmatig.
Elke 4-5 maanden was het raak.

De eerste tevens hardste klap kreeg ik in 2007, vol op m’n oog.
Dat zéér blauw werd, zo blauw dat ik een week lang de deur niet uit durfde en toen ik na tien dagen met mijn kat bij de dierenarts stond om die te laten onderzoeken schrokken ze nóg van hoe ik eruit zag.
Hun diagnose: teveel testosteron.
De oplossing: kalmerende verstuiver in de slaapkamer én een hardere hand van opvoeden.
Met om te beginnen twee weken buiten die slaapkamer sluiten om in te prenten dat dat *mijn* domein is.

Het laatste jaar ging het goed.
1x kreeg ik een klein klapje maar dat wou ik graag door de vingers zien (om niet onder ogen te hoeven zien dat het slaan misschien toch weer zou beginnen).
Vannacht nestelt de kleine man zich in mijn armen, hij kan niet goed zijn draai vinden en dan opeens pets!
Een hárde pets nét naast mijn rechteroog.

Ik gooi de rotkat van het bed en sluit de slaapkamerdeur.
Die moet de komende weken dus weer gesloten blijven.

Ik zie onze toekomst samen even somber in.

Shea Butter

Een jaar of vijf, zes geleden kreeg ik van een vrouw in Yuma door haarzelf gemaakte Shea Butter.
Om op het smoeltje te smeren.

Later kocht ik bij een natuurwinkel in datzelfde Yuma Shea Butter maar dat léék er niet op.
Veel te vloeibaar en nog met een parfumluchtje ook.

Hier vond ik online precies wat ik zocht: bij BeriVita.
De juiste moeizame smeerbaarheid, volstrekt reukloos, handige verpakking als ‘stick’.

Vandaag haal ik een nieuwe uit de cellofaanverpakking en niks kleurloos, maar viezig grijsbruin.
En het stinkt.
Missertje?
Nee.
Want stick twee en stick drie zijn precies hetzelfde en stick vier (waar geen cellofaan omheen zat) is ook nog uitgelopen.
Waarmee mijn voorraad op is.
(ze hadden een THT tot dec 2016)

Ik schrijf een mail aan BeriVita om mijn ongenoegen te uiten.
Ik laat weten dat ik niet meer bij ze zal bestellen.
Omdat ik het niet meer vertrouw.

[Vier uur later (in het weekend!): een verontschuldigend mailtje en de toezegging dat ik volgende week vier nieuwe sticks krijg.
Dat is toch wel erg goede service]

Poesje Mauw

En voor wie *niet* van opera houdt zingt Edita Gruberova hier Poesje Mauw
https://youtu.be/_BG5Nza_q4Q

Ketting

Een van de lastigste aria’s in de opera is Der Hölle Rache uit Die Zauberflöte.
Het is een ‘wraakaria’ waarin de Koningin van de Nacht haar dochter vervloekt als die niet Sarastro zal vermoorden.

Dit is een opname van Edita Gruberova uit 1983.
Ze zingt de noten perfect en acteert dramatisch en dan op 2 minuten gaat haar ketting glijden.
Om 40 seconden later helemaal los te laten.

Gruberova geeft geen krimp, vangt de ketting behendig op en zingt door of er niets aan de hand is.
Klasse!

Afscheid


Gisteravond greep mijn printer een bladzijde vast om die nooit meer los te laten.
Waarbij hij ijselijk ging krijsen en op ’n display stond dat ik hem “om beschadiging te voorkomen” direct moest uitzetten.

Vanochtend nog wat aan ‘m gepulkt en papier verwijderd en nog eens geprobeerd en nog eens en toen bedacht dat het misschien tijd was voor een nieuwe.
Staples gebeld en aan het call center meisje gevraagd of ze printers hadden waar mijn huidige cartridges in pasten omdat ik die over had.
Jazeker, zei de lieve meid.
Nl de HP 6000 en de HP 6500 en de HP 7000.
Dat treft.

Dus haast ik me naar de vestiging in Alkmaar waar ik hoor dat alle genoemde modellen allang niet meer leverbaar zijn.
Wél is er een HP 6830 die – dát is toevallig! – in de aanbieding is.
Het goede nieuws: ik kan het geld voor mijn oude cartridges die gotzijdank nog met hun vieren in een dichte verpakking zitten terugkrijgen.

Sammie

Met Sammie op schoot achter mijn bureau de ochtend beginnen.
Mooie kleine man.

Onrust

Hiernaast zie ik dat ik over 49 dagen naar Amerika ga (en over 77 dagen weer terug ben).
Vóórdat ik op al die opera minitrips ging, leefde ik van Amerikareis naar Amerikareis.

Het serieuze aftellen begon dan 100 dagen vantevoren.

Nu ga ik vóór de Amerikareis nog 2x naar Wenen.
1x voor La Traviata met Pavol Breslik, 1x voor Anna Bolena met Edita Gruberova.

Ik verheug me op beide voorstellingen.
Maar o! die onrust in m’n kop!
Alsof ik alles tegelijk moet doen (wat niet zo is) maar zo voelt het.