De tuin heeft er ook misbruik van gemaakt dat ik een paar weken uit de roulatie ben geweest.
Te heavy
Opeens denk ik: ik heb nog twee dozen uit Amerika.
Waarin ik spullen naar hier zond.
Ze liggen nu ‘plat’ maar ik plak de grootste weer in elkaar en zet ‘m neer waar hij in theorie gevuld zou kunnen worden.
Alleen denk ik dat hij met allemaal boeken erin ontilbaar zou worden.
Want 16 x 16 x 16 (inch) = 40 x 40 x 40 cm.
Misschien zou het -deels- kunnen met lichte pockets maar dan zou ik die eerst weer overal uit moeten filteren.
Ik weet het even helemaal niet meer.
Capitol Reef, UT
Het spoor bijster raken
Ik wil één ding: mijn boeken opruimen.
De ene goedbedoelende vriendin wil me laten onderhandelen (brr) over mijn ándere leuke artikelen.
Een andere zegt wanneer ik me beklaag dat ik vanochtend voor niks naar de Plusmarkt ben gereden voor bananendozen: dan kun je het toch fijn lekker langzaam doen.
Maar ik ken mezelf ‘lekker langzaam’ betekent elk boek goed bekijken en overal spijt van krijgen en dan wordt het niks.
Wat nu?
De boekendozen sorteren in stapels die op de kamervloer komen te liggen is ook weinig productief.
Bovendien liggen er al twee stapels oningepakt te zijn op de eet/puzzeltafel.
Van de ene frustratie komt de andere en dan haal ik alles overhoop om dat ene écht unieke (werden per stuk ánders gemaakt) magneetje te vinden waarop een filmster staat van wie ik weet dat iemand die binnenkort jarig is die leuk vindt.
Magneetje gevonden, klaar gelegd om te verzenden.
Wanneer de hamer valt: wanneer had je ook weer voor het laatst contact met die vrouw?
Precies (een jaar geleden).
Intussen nog wel een boek verpakt dat iemand ánders misschien wel grappig zal vinden.
Ik bedoel maar: zónder bananendozen raak ik het spoor volledig bijster.
Maandag dus de tank volgooien en alle supers in de wijde omgeving langs rijden in de hoop dat ik na die tocht dankzij wél op de kop getikte bananendozen het spoor hervind.
Via Facebook
Onderhandelen
Een vriendin mailt dat ik behalve al die boeken natuurlijk nog veel méér over heb.
Klopt. De magneetjes bijvoorbeeld.
Ik zeg dat zij ze van mij mag hebben voor (zéér laag bedrag) per stuk.
Waarmee ik natuurlijk bedoel: een kleine selectie die zij toevallig leuk vindt.
Waarop zij terugmailt dat een vriendin van háár een webwinkel wil beginnen en dit zou echt iets voor haar zijn.
Ho ho! mail ik haastig terug.
Dat zéér lage bedrag gold jou! niet een vreemde.
Snapt ze.
Maar: wat heb ik nog meer dat ik als partij zou willen overdoen (behalve die magneten)?
En dan: “Over hoeveelheid en prijs moet natuurlijk onderhandeld worden.”
Kramp in mijn maag.
Steen in die maag.
“Blijf van mijn magneetjes af!” in mijn kop.
Conclusie: volgens mij ben ik er nog niet aan toe, aan het wegdoen van mijn prachtartikelen.
Die boeken, dat is al een giga-stap.
Sundance, UT
Weer een stap gezet
De Plusmarkt had 1 bananendoos.
Die heb ik zoveel mogelijk gevuld.
Deze twee stapeltjes zijn nu nog over van die grote stapel blauw-witte dozen die ik een paar dagen geleden te lijf ging.
Provo, UT
Opgeruimd
… in zoverre dat ik alle dozen naar beneden heb gesjouwd en heb uitgezocht.
Op de eettafel (die nooit wordt gebruikt voor eten maar alleen voor puzzelen) liggen op stapels de ‘weg’ boeken, de kinderboeken voor het zover daarop toch nog een ‘ja, ik wil’ komt en een stapeltje waarover ik aarzel.
Dat is het stapeltje vooraan.
Nog even op kauwen, op die boeken.
Het gaat *nu* gebeuren
De boeken opruimen dus.
Bananendozen volstouwen met de boeken die over een maand mogen worden opgehaald door het goede doel.
Mooie thrillers aanbieden aan L. of anders (of later) aan H.
Me bedwingen om boeken die er duur uitzien te gaan googlen.
Ook al zijn ze in theorie (ietsje/veel) geld waard – ze staan niet voor niets al jaren zinloos te koop te staan in mijn Winkel.
Dat is omdat niemand ze wil hébben.
Ik heb nog wel een mailtje verstuurd: “ik heb veel Amerikaanse kinderboeken, heb je daar misschien belangstelling voor” (gratis).
Nog niets op gehoord.
Zodat ik nu uitstel om aan deze dozen te beginnen omdat ik weet dat er daar veel in zitten.
Maar zo blijf ik aan de gang.
Schouders eronder!
Open die dozen en weg met *alles*.
Grand Junction, CO
München
Capitol Reef, UT
Weer een stap gezet
Voor het eerst in maanden bekijk ik mijn zakelijke ING-rekening (had daar immers niets te zoeken).
En zie 3x ‘afrekening betalingsverkeer’ van rond de € 30 op resp 28/1, 28/4 en 28/7.
Met daartussen 1 x € 20 als dankjewel voor een toegezonden boekenpakket – wat niet had gehoeven en áls het al had gehoeven dan op mijn privé rekening graag.
Nu heb ik nog € 35,71 op die rekening staan.
Die dus zou opgaan aan de vólgende ‘afrekening betalingsverkeer’ terwijl er helemaal geen betalingsverkeer meer *is*.
Ik doe het, ik hak de knoop door: ik hef de rekening op.
Dat maakt het nu bijna helemaal definitief.
Echt definitief wordt het wanneer ik mijn webmistress opdracht geef de Winkel die nu nog op ‘verborgen’ staat helemaal van haar server te verwijderen.
Ik kijk of ze beschikbaar is of op vakantie (handig, die sociale media).
Het blijkt vakanatie.
Op de echte doodsklap moet de Winkel dus nog even wachten.
Heber, UT
Bicentennial Highway, UT
Pavol Breslik
München
Versterkende hap
Behalve ‘eet citroen, eet knoflook, eet vitaminen’ lijkt iedereen het in elk geval eens te zijn over: “Je moet goed eten”.
De eerste avond ben ik heel blij met de dolmades die Lyda voor me maakte en neem ik ook een hapje van haar appeltaart.
De ook door haar gemaakte salade krijg ik niet door m’n keel.
(sorry, L! het ligt niet aan jou!)
Ik prik er wat stukjes uit.
Het geheel is te gekruid.
Bewaard tot de volgende dag (wat niet hielp).
Zelf een slome spaghetti met knoflook en olie gemaakt, me gedwongen 1 hap door te slikken, hap twee van de vork terug laten glijden op het bord.
(dát vonden de kippen de volgende dag een fijne verrassing)
Intussen voel ik me steeds slapper, zou ik werkelijk niet weten wat dan wél te eten (heb nergens zin in) en hield ik het gisteravond maar op 1 zachtgekookt eitje.
Waarvan ik de helft vanochtend weer aan de kippen gaf.