Jeanne's Weblog

Ooit dacht ik: wanneer ik dood ben en er is een plechtigheid voor het vuur of de kist, dan wil ik dat dit uit de luidsprekers komt.

Af en toe draai ik het nog wel eens en vrijwel altijd ben ik dan tot tranen geroerd.
Maar er zal geen plechtigheid zijn want er zijn ook geen bevriende mensen.
Is al vastgelegd bij de notaris.

Ik heb eind juni voor een paar dagen een huis oppas nodig.
Die komt op een ochtend vanaf 9-10 uur, twee nachten blijft en op de derde dag weggaat eind middag. Hoe laat weet ik nog niet want ik heb die vlucht nog niet geboekt.

Huis met geweldige tuin aan de Eilandspolder.
Twee hartstikke leuke katten.
Vier zoete konijnen.
Zestien kippen die driftig aan de leg zijn (tenzij ze dan net broeds zijn en verstoppen maar dan nog heb je eieren zat voor twee dagen).

Ik wil niet ‘zomaar iemand’ laten komen.
Dus vraag ik hier en daar.
En zet het nu hier neer.

Als ik je helemaal niet ken: vergeet het.
Dat is wat ik probeer te voorkomen, dat ik mijn dieren toevertrouw aan een totaal onbekende.
Als we wel eens contact hebben gehad en het lijkt je wat – laat het me weten.
Je komt in een schoon huis met vers opgemaakt bed en hoewel ik het waardeer als je het niet in totale chaos achterlaat: een middag poetsen voor je vertrekt hoeft *niet*.
Mijn hulp zal na je vertrek het bed verschonen en voor mij vers opmaken.

#dtv dus.

Dit is ‘zitje achter’ in juni.

Ik volgde een best goede YT tutorial over mijn nieuwe fototoestel.
En ‘goed’ is dat al snel afgezet tegen het normale geratel waarbij meestal een man staccato iets vertelt en het toestel beweegt en bepotelt zonder dat iets beklijft.

Via de comments leerde ik ook nog wat.
Dat de flitser alleen werkt als je de stille modus uitzet!
Die had ik juist wél aangezet omdat ik zo’n toestel graag gebruik in de opera/concertzaal.
Maar vooruit.
Zolang ik vooral katten en bloempjes ga fotograferen (de komende anderhalve maand) mag hij wat mij betreft best zacht klik-klak zeggen.

Op zoek dus naar ‘stille modus’ in het menu.
En wie schetst mijn verbazing (maar niet heus): stille modus is niet klikbaar (meer).
Ik geef het op en denk: ik heb ook net een nieuw fotobewerkingsprogramma gedownload, Luminar Neo.
Ik betaalde er al een half jaar geleden voor maar nu is het er dan eindelijk.

Nou ja… ‘is’.
Wanneer ik het aanklik verschijnt het logo en dat verdwijnt ook weer.
Gegoogled op “Luminar Neo won’t launch” en het is een gevalletje ‘ik en velen met mij’ en Skylum komt niet verder dan: installeer het nóg maar eens – wat mensen braaf doen maar dat helpt niet.

Ik probeer me zen te voelen maar dat is sowieso al niet mijn sterkste eigenschap.

I did it again (dus).
Nee, dit keer alwéér geen laarsjes of een leuk truitje of een sjieke parfum.
Maar wel weer een nieuwe camera.
Omdat ik op een pagina kwam waar die de hemel in werd geprezen en dat werd hij elders óók en dit keer was het een Lumix (wat bijna al mijn andere camera’s ook zijn) dus ik dacht dat het niet fout kon gaan.

Het IS een leuke camera, de Lumix-15.
Bij alle demonstraties denk ik: lekker ding! Alle reviews jubelen en juichen.
Alleen (en dit overkwam me ook al bij een andere Lumix): geen behoorlijke handleiding.
Een brei aan tekst die uitgaat van al bekende informatie en die me hels maakt.

Googlen op concrete vragen zoals ‘hoe krijg ik de flitser van ‘helemaal UIT’ op: aanslaan wanneer het nodig is’ leidt tot geen antwoord.
Vaak heb je dan iets aan tutorials op YouTube maar die zijn er hiervoor amper.
Alleen reviews die allemaal juichen.

Een handboek dan? het lijkt niet te bestaan. Ja, die handleiding van Panasonic zélf maar daar heb ik niets aan.
Niks in het Engels en zelfs niks in dat vermaledijde Duits.

Alle reviewers zeggen dat het toestel erg veel kán.
Maar dat je er even achter moet komen wát dan.
En dat dat zoeken en proberen enzo kan zijn.

Ik geef ‘m even. Tijd, bedoel ik.
En wou stiekem dat ik een ‘doe mij maar een kek paar laarsjes’-vrouwtje was.

En betere foto’s zullen volgen…

Gisteren heb ik de knoop doorgehakt: ik ga in het voorjaar niet naar Amerika.
Als dat al zou kunnen.
Het is dus meer: ik stop met wachten en hopen en vraag KLM mijn ticket om te zetten in een voucher (gedaan) en regel ook de airbnb-reserveringen.

Aanvankelijk dacht ik: ik gooi dan meteen mijn hele reis om.
Maar er was 1 verblijf waar ik echt graag heen wou en 1 ander vind ik ook geweldig (ik was er al 3-4x) en een paar dagen geleden waren daar in september nog maar twee dagen vrij en nu opeens toch een week.
Dat zag ik als een teken.

Waarna van het 1 het ander kwam.
En ik, zoals vaker, ook een beetje ‘overboord’ ging.
Op weg naar mijn geliefde verblijf in de Alabama Hills (van die hele week) had ik 1 tussenstop nodig.
Ik zag iets moois (nl een boerderij) en 1 nacht was al duur maar het werden er twee omdat eerder dan om 4 uur inchecken er niet in zat en dat is helemaal zuur als je ergens maar 1 nacht bent.
O ja! en de bestemming hiervóór lag op anderhalf uur rijden.

Dus twee nachten geserveerd om te zorgen dat ik op mijn ene dag vroeg kon arriveren.
Kostte veel.
Kwa ‘overboord’.

Doe ik wel vaker en maar 1x werkte dat niet goed.
Ik kwam op dag 2 van mijn reservering om 11 uur aan en toen waren ze nog bezig mijn optrekje schoon te maken.
Daar ben ik hier niet bang voor.

Een muurkalender vind ik wel handig.
Met grote, duidelijke cijfers.
Zodat ik in 1 oogopslag kan zien welke dag het is en welke dag het wórdt.

Ik kreeg een verjaardagkalender.
Lief bedoeld.
Alleen ken ik amper mensen van wie ik de verjaardag wil noteren.
(ik ken sowieso amper mensen)

Dat vertel ik aan iemand en vraag haar of zij de kalender wil hebben.
Ze heeft er geen emplooi voor.
Want: haar phone wijst haar op verjaardagen.

Maar, zeg ik, hoe heb je dan tijd om kadootjes te kopen en misschien nog op te sturen?
Zij: “ik stuur een app.”
Ik: o. (in stilte)

National Hugging Day occurs on January 21st and is officially recognized by the United States, but is not a public holiday.
The purpose of the day is to help everyone show more emotion in public.
The only way to celebrate the day is by offering a hug to anyone and everyone you want.

Daar zit je dan – met Covid.

Ik kocht een nieuw dekbed en Loki wou er best op poseren.
Nu fantaseer ik of de leverancier er een (klein?) bedragje voor over zou hebben als hij deze foto voor promotie kon gebruiken.

En dan is het officieel winter en mag ik uitkijken naar opkomende sneeuwklokjes en uitschietende knoppen.
(ik haat winter)

De laatste tijd heb ik veel dromen die tegen de werkelijkheid aan liggen.
Ik droom niet van aliens of eenhoorns of ander raar spul.
Mijn dromen gaan over mijn leven maar dan nét even anders.

Gisteren droomde ik iets over Lodewijk waarvan ik dacht: dat moet ik straks opschrijven.
Niet per se hier maar in mijn dagboek.
Maar zoals het dan ook weer soms gaat: vergeten.

Nu iets anders dat me wel te binnen schoot.

Lodewijk en ik begonnen onze woestijnreizen in Moab en werden er mn in het begin rondgeleid door Hans (hij nam ook deze foto van ons).
Dit was achter zijn huis en op een kleine afstand van het guesthouse waar wij vele jaren verbleven.
Maar het gaat me nu om het pad dat je links beneden kunt zien.

Dat pad ging eerst over een beek en toen parallel aan die beek en na een uur of wat kon je gaan zitten, gewoon op de grond maar wel comfortabel. Boekje erbij.
En dan kwamen er dunne, zwarte slangen van iets hoger richting beek.
Lodewijk en ik noemden het ‘het slangenplekje’.

Het was een leuke, niet te vermoeiende wandeling (hoewel de klim terug omhoog niet altijd meeviel).
Maar het meest bijzondere was dus, dat ik niet bang was voor die slangen. Ik vond ze wel leuk.

Echte grote slangen vond ik toen ook al eng.
Deze niet.
Ergens daarna is dat overgegaan in: alle slangen zijn eng.

Het waren fijne herinneringen.
L. en ik en het slangenplekje.

Ik heb een aantal talenten en 1 ervan is dat ik super goed ben in het zien van en bij niet-zien fantaseren over beren op de weg.

Ik spendeer dus een volle ochtend aan de zoektocht ernaar.
Zoals ‘wat als de gezichtsherkenning niet werkt’? En: Las Vegas Airport heeft die sinds kort maar wat als de directe vlucht vervalt (KLM schrapte die een jaar geleden een tijd en koos LAX als overstapluchthaven).
LAX heeft óók gezichtsherkenning maar dat hebben *niet* alle Amerikaanse luchthavens dus wat als ik moet vliegen naar X waar ze het NIET hebben voor de overstap naar Vegas.

Ik ben amper verwijderd van ’toch maar doen, die operatie’.
En hak ‘m dan door, de knoop.
OF ik vlieg helemaal niet (dan is zo’n operatie sowieso zinloos).
OF het zál wel, dat vliegen, en dan direct naar Vegas of via LAX of een andere grote luchthaven = grote kans op gezinsherkenning.

Mocht over een maand (bv) blijken dat ik wel naar Amerika kan met een tussenstop op een airport zónder gezichtsherkenning, dan ga ik smeken bij mijn handchirurg om me er toch nog tussen te schuiven.
Waarbij ik de beren vriendelijk opzij schuif.

Óp naar het volgende probleem: de oppas…..

“Beste geliefde

Ik ben erg blij om mijn verhaal met je te delen, Am Kerstin Glaser, een 47-jarige uit Vernon, de enige op 14 september $ 559,7 miljoen jackpotwinnaar Powerball heeft de geschiedenis van Garden State gemarkeerd.
Ik doneer hierbij een deel van mijn jackpot aan mensen over de hele wereld en heb altijd al mijn dromen willen laten uitkomen “Levensveranderend geld voor familie, vrienden en mensen in nood” Verandering. Een deel ervan kan het werk ook doen, een
Neem contact op voor claims via: info.glaserkerstin@yandex.com
Ik doneer $ 2.800.000 Eur aan jullie 20 individuen en ook $ 3.5 miljoen dollar voor 25 goede doelen van mijn gewonnen Jackpot van $ 559,7 miljoen.”

Ik probeer het iemand uit te leggen.
‘Sparren’ zit er niet meer in.
Alleen met mezelf.
‘Ik wou dat ik twee hondjes was dan kon ik samen spelen.’

Ik zeg: mogelijk laat ik me niet opereren.
Ze vraagt wáárom.

Ik leg uit:
1) omdat de kans dát ik naar Amerika ga al dubieus is
2) omdat Las Vegas gezichtsherkenning heeft en nergens lees ik dat dat soms kapot is en al zóu het soms wel zo zijn, dan mag ik hopen dat ze me toch binnen laten als oude vrouw zonder strafblad.

Is dit een sterk verhaal? nee.
Is er een ánder verhaal? niet dat het mij te binnen schiet.

Zodat ik me nu ga concentreren op een mogelijke oppas.
Iemand die wel *wil*, die er rekening mee houdt dat het waarsch niks zal worden maar die voor het geval het toch iets wordt… beschikbaar is.
En die dan niet intussen een leuke oppasplek elders heeft geregeld.

Ben je zo iemand? ken je zo iemand?
#dtv

Ik heb het er hier al een paar keer over.
Wel/niet naar Amerika.
Wat ik niet echt in eigen hand heb.
Er zijn zoveel regels en praktische bezwaren dat ik het even niet meer weet.

In theorie kan ik wachten tot de reis een maand later zou zijn (of niet zou zijn).
In het ergste geval schiet ik er een hoop geld bij in dat ik heb betaald aan huurhuisjes.
Maar dat is dan niet anders.

Alleen… de operatie.
Hij hóeft eigenlijk niet als ik Amerika kan binnenkomen met gezichtsherkenning.
Wat zou moeten kunnen en alleen als dat *niet* kan… wordt het weer vingerafdrukken.
Ik probeer te achterhalen of dat vaak het geval is. Dat de gezichtsherkenning niet werkt.
Ik kom er niet achter.

Ik neig steeds meer tot: dat wordt niks, die vakantie eind april.
Als dat echt zo is, waarom dan die operatie?
Maar als het wél wat wordt en de gezichtsherkenning op Las Vegas Airport lukt niet – dan moet ik toch mijn pink plat kunnen leggen?

Lieve R! waar ben je nu ik je nodig heb om mee te sparren!
En o ja! de oppas!!!