Er hangt al weken een grote kruisspin voor mijn voordeur.
Soms loopt een bezorger zijn/haar web kapot.
Ik doe mijn best de spin te ontzien want ja: dierenvrouwtje.
Gisteren doe ik boodschappen, til wat naar binnen, duik rechts van het web (wil het immers niet beschadigen:) en daar lig ik.
Op mijn rug. Op mijn achterhoofd. Op mijn stuitje.
Van de schrik kramp in mijn kuiten.
Beschadigde rechterhand, beschadigde rechter elleboog.
Mijn angst: dat er van alle kanten dorpsgenoten zullen toesnellen om deze oude dame overeind te hijsen.
Maar er komt niemand.
Volgende angst: dat ik niet meer zelf overeind kom.
Dat lukt.
Ik denk: ik ben zo geschrokken, mag ik nou huilen? Maar ik zie de toegevoegde waarde daarvan niet in.
Wel besluit ik een uur te gaan slapen.
Holy shit! scheuten van pijn wanneer ik mijn elleboog omhoog beweeg, draaien (nek!) kan ook al niet. En stuitje… evenmin een feest.