Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Weegschaal

Guus moet niet alleen elke dag drie pilletjes innemen, Guus moet ook gewogen.
Omdat ik elke dag opnieuw vrees dat ik de pilletjes er niet in krijg (en Guus elke dag opnieuw wel één pil met moeite slikt), is het ‘wegen’ niet prioriteit geweest.

1x zette ik Guus op mijn weegschaal en bleef hij lang genoeg staan.
2x ben ik met Guus in mijn armen op de weegschaal gaan staan en toen alleen en heb ik rekensommetjes gemaakt.

Het écht lastige is: mijn weegschaal is niet nauwkeurig.
Hij geeft ongeveer een kilo te weinig aan (misschien meer).

Ik hád even een wel-nauwkeurige.
Toen schrok ik zo van mijn echte gewicht dat ik die aan R. kado heb gedaan.

Nu moet er dus een nieuwe komen.
Een nauwkeurige met 1 cijfer achter de komma.
Zodat ik donderdag aan de dierenarts kan vertellen hoeveel Guus precies weegt en niet hoeveel hij give or take een paar kilo mogelijk weegt.

Ik google ‘weegschaal’ en ‘babyweegschaal’ en ‘dierenweegschaal’.
Ik zie een mooie die direct aanslaat, niet hecht aan doodstil staan en ook nog eens het getal bewaart (handig als een kat er niet langer dan een seconde op blijft staan).
Die wil het bedrijf snel toesturen. Namelijk binnen twee werkdagen na ontvangst van het geld.
Dat is te laat.

Bol.com. Nu besteld, dinsdag in huis.
Soehnle Personenweegschaal Melody 2.0 Glas wordt geprezen.
Maar, schrijft een beoordelaar die er zijn kitten op wou wegen: hij slaat pas aan bij 5 kilo.
Medisana Personenweegschaal 40446 PSM. Meet met behulp van deze Medisana Personenweegschaal PSM niet alleen je gewicht, maar ook de spiermassa, het vocht- en vetgehalte en de caloriebehoefte. Van 1 tot 180 kilo.

En dan zijn er nóg 50 om uit te kiezen.

Oplossing voor de foto’s

Het probleem van de foto’s is opgelost.

Mijn webmistress (die ik iedereen kan aanraden zeker als je iets met WordPress wilt) heeft geregeld dat ik de foto’s met ftp kan bewaren.
Bij het woord ftp sloeg me de schrik om het hart.
Ik had het heel vroeger wel eens gebruikt en was steeds bang dat ik bij het wijzigen alles zou vernielen.

Met FileZilla blijkt het een makkie.
Het enige dat me niet lukt is de map in de Verkenner te zien.
Maar daarmee valt te leven.

Slap

Ik heb al vele jaren dezelfde kapster.
Tot tevredenheid.

1x, lang geleden, ben ik vreselijk verknipt.
Toen dunde een meisje mijn pony uit.
Leuk springerig oogt dat als je dik haar hebt.
Alsof een kind er onhandig in heeft zitten hakken indien het haar ‘iets minder dik’ is.

Sindsdien zeg ik altijd: x cm eraf (afhankelijk van wanneer ik er het laatst was), pony rond knippen en *niet uitdunnen*.
Telkens tegen dezelfde kapster (een andere dan die eerste).
Die me kent, die weet dat ik alleen kom als ik daarna naar Amerika ga en dat ze *niet* hoeft te beginnen over grijs worden en kleurtjes.

Donderdag was ik er weer en dacht: het is toch wel heel erg flauw, die vaste riedel.
Beetje beledigend zelfs.
Ze wéét hoe ik het wil.

Dus knip-knip en de lengte wordt goed.
Dan zie ik dat ze iets doet met mijn pony dat verdacht veel op uitdunnen lijkt.
“Niet uitdunnen!” wil ik roepen.
Maar ik denk: ze wéét het toch.
En: het is zo kwetsend om niet-doen-niet-doen te schreeuwen als ze dat helemaal niet aan het doen *is*.

Zodat ik nu door het leven ga met een pony van dunne sliertjes, als aangeknaagd door gretige muizentandjes of in gehakt in een stomdronken bui.
Omdat ik te slap was om “nee!” te zeggen toen ik de bui dreigend zag hangen.

Guus

Na een paar dagen betrekkelijk moeiteloos pilletjes slikken wil Guus vandaag niet.
Twee krijg ik er toch in (eentje voor driekwart, dat moet het vandaag dan maar wezen).
Het derde minuscule pilletje blijft Guus eruit werken resp omheen eten.
Straks nog eens proberen.

Een kwartier later: spelen.
Sammie achter de slaapkamerdeur, plagend met zijn pootje er onderdoor.
Guus probeert dat pootje te pakken, rent even weg, rent weer terug.
Sammie verbergt zich, dan nóg een keer het pootje.
Guus gaat rollen.
Lol.

(foto’s helaas wat vaag)

Dan is Sammie héél flauw en springt op het nachtkastje.

[Update: in een eetlepel Gourmet Gold tonijn het derde pilletje erin gekregen. Joechei!]

Windows SkyDrive

Ik dácht dat ik de oplossing had.
Windows SkyDrive.

Ik dácht dat als ik het maar niet als programma op mijn PC en laptop downloadde maar alleen op het net ermee speelde, het de foto’s alleen zou kopiëren.
Dat dácht ik omdat ik een uur lang die geuploade foto’s nog zag staan.
Maar net keek ik weer en nu zijn ze verdwenen van de PC en ook van het SD-kaartje (daarop stond foto 2).

Ik snap het niet.
Zo raar is het toch niet wat ik wil?
Een maand een paar duizend foto’s parkeren.
Betalen is ok.

Photobucket

Even WinZip achter me gelaten ook omdat gmail zo verdomd traag zendt: van mijn snelle ultrabook naar de PC 1 bericht met alleen ’testing’ in subject zonder tekst duurde bijna een minuut.
Hang daar een zipbestand aan en plaats me in een motel in Amerika waar de WiFi meestal slow is en reken-maar-uit.

Weer op zoek naar ruimte op internet: om kopieën van mijn foto’s te bewaren.
Zonder dat ik ze ook op de Samsung moet bewaren (wat Dropbox denk ik van me verlangt) want die heeft weinig plek.

En zonder dat ik ze meteen kwijt ben.
Want googlend kwam ik terecht bij Dropbucket.
Inderdaad een makkie om daar je foto’s neer te zetten zoals alle fans overal melden.
Alleen: dan zijn ze ook wég.
Je kunt niet kopiëren.
Denk ik.

Picasa dan?
“Foto’s worden niet naar Picasa gekopieerd. Er komt allen maar een link naar je foto’s als deze op je pc staan.”
Nee dus. Ook geen Picasa.

Ik geef het weer even op.

WinZip – 2

Andere WinZip geïnstalleerd, nu wel een NL-versie.
Blijkt ook een Evaluatieversie. Tenzij je iets ánders bij ze koopt, dán is WinZip gratis.
Eerst maar eens evalueren of het werkt.

Weer een SD-kaartje erin.
Zelfde probleem.
Ontdekt dat WinZip beide keren wél de foto’s eraf heeft gehaald maar toen het niet kon zenden ze NIET heeft teruggezet.
Opgeslokt door WinZip en weggesmeten in CyberSpace.

Ik kán nu nog een ander Zip-prog proberen.
Ik kan ook weer gaan zoeken naar ‘plek op het net om reisfoto’s te stallen’.

Btw het gaat me niet om de kosten van het programma.
Als het zou wérken zou ik die paar tientjes er best voor over hebben.

WinZip

De afgelopen dagen me geconcentreerd op R.’s netbook (en daar geloof ik wat goede dingen mee gedaan).
Nu mijn eigen PC en dan ultrabook.
Eerst erin geslaagd op beide in Eudora mail van gmail op te halen én er vandaan te zenden.
Zodat ik niet vast zit aan de webmail (die ik vervelend vind).

Wel de indruk dat het ongelooflijk traag gaat, mail van gmail naar een ander adres.
Dat zal natuurlijk pas echt blijken als ik met WinZip foto’s ga verzenden.

Dus WinZipNL gedownload. Die geen NL blijkt te zijn (oh well) en die pas opstart nadat ik heb gekozen tussen direct de portemonnee (kredietkaart) trekken of een Evaluation version.
Dat laatste dan maar.
Meteen een geweldige tip:

Ik stop een SD-kaartje in de PC, kies voor ZipSend. En moet me nu eerst ergens daarvoor aanmelden.
WTF.
Maar ik heb geen keus dus: aanmelden. Met mijn jd@jeanne-doomen.net mail, wachtwoord erbij.
Ze kénnen me al met dat adres. En het wachtwoord is fout.
Ik gok op een wachtwoord dat ik vroeger wel eens gebruikte.
Fout.

Nieuw wachtwoord aangevraagd.
Mag ik zelf kiezen. Doe ik.
En nu zénden svp.
Nóg een keer inloggen wil ZipSend.
En dan: Internal error.

Dit wordt het niet.
Uninstallen dus maar deze WinZip en poging twee met een andere.

Tussen Duin & Dijk

Ik ben geabonneerd op Tussen Duin & Dijk (Natuur in Noordholland), € 15 voor 4 nummers per jaar, oplage 1800 exemplaren.
Niet in de losse verkoop.

Ik kán nr. 3 van 2012 dat net in de bus viel natuurlijk na lezing bij het oud papier doen.
Ik kan het ook iemand toezenden voor 2 Euro verzendkosten = de postzegels.
De (stevige) envelop krijg je kado.

In dit nummer
– Ringslangen
– Ruitrek van Canadeze ganzen
– Op naar de flora-atlas
– Zoet- en brakwatermollusken (= slakken)
– 20 jaar vleermuistellingen
– Commerciële verveningen in Waterland
met veel mooie foto’s.

Als niemand belangstelling heeft gaat het prachtblad maandag 10/9/12 bij het afval.

FYI

Beste mensen,

Guus nú is niet anders dan Guus een week geleden.
Hij slaapt veel (hij is 15 en een half!), hij eet graag, hij ligt een deel van de dag op Guus z’n stoel in de tuin, hij maakt ommetjes.
Ook vannacht ving hij een muis.
Guus is lief.

Guus heeft géén pijn.
Guus lijdt niet.
Alleen weet ik nu dat hij een hartkwaal heeft en een te snel werkende schildklier.
Daarvoor heeft Guus pilletjes waarvan ik er twee moeiteloos in krijg en de derde wat moeilijker maar het lúkt wel.

Ik ga een kat die zich gezond gedráágt en die gelukkig lijkt niet laten ‘inslapen’ omdat ik wéét dat hij ziek is en geen 25 zal worden.
Bedankt dus voor alle goed bedoelde ‘maak er toch een eind aan’-adviezen, maar dat gaat niet gebeuren.

Guus sterft wanneer Guus daar zelf aan toe is.
Door een hartstilstand te krijgen of door te laten merken dat hij lijdt.
Zo doe ik het met al mijn dieren: ze leven zolang ze daar zelf plezier aan beleven.
Wanneer het leven ze zwaar valt, maken we daaraan een eind.
Of ze cavia of kip of konijn of kat zijn.

Mailen in den vreemde

Een paar maanden geleden zette ik op m’n nieuwe Ultrabook het mailprogramma Eudora.
Met twee van m’n adressen. Ik dacht (naïef): handig. Dan kan ik in Amerika gewoon op die twee adressen (die de meeste mensen die me mailen gebruiken) mail ontvangen.
En er ook comfortabel vanáf mailen.
Want gmail vind ik een gruwel.

Vandaag zet ik voor R. op zijn netbook Eudora met twee adressen.
Althans dat probeer ik. Want al proberend dringt tot me door dat dit natuurlijk alleen maar kan als je op je eigen netwerk bij je eigen provider kan komen.

Omdat ik traag ben én omdat ik eraan hecht R.’s netbook te voorzien van de laatste updates van van alles en nog wat én ‘m grondig te cleanen én op diepgaande wijze te laten doorzoeken op virussen en malware zijn de netbook en ik vele uren bezig.
Dan is voor elkaar: hij is toppie joppie up to date, hij heeft Eudora, hij heeft van een niet via een ziggo of upc lopend mailadres voor R. een direct bruikbaar ‘in’ en ‘uit’.

En ikzelf weet dat ik over een paar weken toch weer gmail moet gebruiken en moet a.s. week onderzoeken of gmail ook gezipte foto’s kan versturen.

Pilletjes

Vandaag is de derde dag van de pilletjes.
Er is een kleine ronde (tegen de te hard werkende schildklier).
Er is een kwart klein pilletje (tegen het te hard pompende hart).
Er is een iets groter pilletje, meer een tablet (tegen het vocht in de te langzaam leegpompende rechter boezem).

Dat laatste pilletje slikte Guus 1x. Gisteren deed hij er al moeilijk over.
Vandaag vertikt hij het.
Hoe ik het ook verpak, hij werkt het bekwaam uit de rosbief, uit de gekookte mosselen, uit de tartaar, uit de leverworst.
Na twee mislukte pilletjes verpulver ik nummer drie (derde exemplaar van pilsoort drie).
Ik probeer het te mengen door leverworst en probeer daarvan wat op zijn pootje te smeren.
Lukt maar een beetje. Het restant bied ik hem aan. Hij eet het op.

Zodat ik nu denk: pilletje drie (dat op zich niet echt smerig hoeft te zijn) lijkt kwa vorm op de antibiotica.
Waarop hij zichzelf heeft getraind om die te laten liggen.

Morgen dus maar direct verpulveren.
Wat hopelijk de oplossing is.
Anders krijgen Guus en ik nog een héél vervelend laatste jaar van zijn leven (en R. een heel vervelende vakantiemaand).

Kermis

Het is kermis in Grootschermer.
Het begon op vrijdag en het duurt tot woensdag.
Ik kreeg een programma in de bus en dacht nog: laat ik dat bewaren dan weet ik in elk geval wanneer ik de ergste overlast kan verwachten.
Maar het programma is zoek.

In elk geval: de ergste overlast is nu.
Een bonkende hoofdpijn bezorgende beat.
Wie al hoofdpijn hád voor deze ellende begon zal nu het dorp wel zijn ontvlucht.

Kleine kinderen (eigen volk dit keer) trekken met namaak geweertjes door de straat.
En schieten.
Zomaar richting in de verte. En gericht op mijn voordeur.
Het eerste kreng dat richting mijn konijntjes schiet zal ik… eh… ’tot de orde roepen’.

‘Sport’vissen

Vandaag was er in TROSNieuwsshow een item over sportvissen.

Vorige week was er in het Radio 1 Journaal ook al een item over het Wereldkampioenschap Sportvissen voor Vrouwen (dat in NL werd gehouden).
Veel over het kampioenschap en over de vrouwen, niks over de vissen.

Vanochtend een jongen van 15 die nooit heeft nagedacht over dat het voor de vis *niet* leuk is, gevist te worden.
En die, wanneer hij erop wordt doorgevraagd, met een hoop aplomb zegt dat de vis het ámper voelt, dat haakje in zijn lip.
En mocht die haak iets verder in zijn lijf zijn geraakt, dan hebben ze daar ‘een tang’ voor.

Ik moet opeens denken aan een wandeling die ik maakte met Lodewijk. Ergens in Noordholland.
Aan de kant van een water stond een meisje. Klein meisje. Jaar of acht.
Of we haar konden helpen.
Ze had nl een vis gevangen en kon die niet van haar hengel krijgen.

Lodewijk deed een poging. Maar de vis zat hartstikke vast met de haak en ook nog touw er omheen.
Het meisje leek het oprecht naar te vinden. Lodewijk (vader) had te doen met het kind.
Terwijl ik haar had willen uitfoeteren over hoe gemeen en onverantwoordelijk vissen is.

We lieten haar achter met haar een gruwelijke dood stervende gevangen vis.
Zonder horror speech door mij.
En als het kind door die ene zielige vis niet voldoende is geschrokken om voorgoed met dit nare spel te stoppen, zit ze nu misschien nog steeds aan de waterkant te ‘sport’vissen.
Als een van anderhalf miljoen Nederlanders.
Want zoveel vissenkwellers telt dit land.

Weer een muis

Vanmiddag zie ik Sammie op het terrasje achter het huis met iets in zijn mondje.
Ik sta in de startblokken. Klaar om een zielige jonge mus te redden.
Wanneer ik een staartje zie denk ik: muis! hoera! you go, Sammie!
(dat is wat een muizenplaag dóet met een mens)

Ik ga toch naar buiten, eigenlijk vooral om te voorkomen dat Sammie -zoals hij graag doet- de muis binnenbrengt waar die dan nog blijkt te leven en enthousiast een kolonie sticht.

Maar Sammie is me te snel af, sleept de muis naar binnen en legt die op het tapijt.

Ik heb niet veel verstand van muizen maar ik dénk, afgaand op de plaatjes bij google: huismuis.
Sammie loopt weg. Hij eet geen muizen, soms speelt hij met muizen maar eigenlijk is de lol vooral de jacht.
Deze kwam duidelijk uit de schuur want aan zijn snorharen kleefden wat korrels van het isolatiemateriaal waar de muizen doorheen hebben geknaagd.
Heel goed! zo roeien we ze uit – één muis per keer.

Guus eet wel muizen.
Deze ging er met huid en haar en staart helemaal *in*.

Reisfoto’s opslaan op het net maar niet per se op m’n laptop

In Amerika maak ik veel foto’s.
Die staan op een SD-card van 8 GB.
Ook back-up ik ze elke dag op mijn Nexto (=kastje).
Een deel staat op mijn laptop maar niet teveel ivm beperkte ruimte.

Best veilig, dacht ik ooit.
Tot ik doordrongen ben geraakt van: maar wát als je wordt bestolen?!
Camera weg, Nexto weg, duizenden dierbare foto’s weg.

Nóg een kopie dus: op het net. ‘In de cloud’.
Dropbox! zegt iemand. Maar, vraag ik, kun je naar Dropbox ook alleen uploaden zonder dat het de foto’s op je laptop wil zien staan?
Proberen! is het antwoord.
Alleen heb ik al een Dropbox-account die toen ik het programma zowel op PC als op laptop had alles vanaf de cloud ook naar mijn laptop ging downloaden.
Waar geen ruimte was. Dus Dropbox weer van de laptop áf en net geprobeerd hem er met een ander mailadres op te zetten als zgn nieuw maar daar trapt Dropbox niet in.
Zodat ‘proberen!’ ook weinig zin heeft.

Picasa! roept weer iemand anders.
Ik probeer. Foto’s die op de laptop staan óók op het web zetten – dat kan.
Althans, dat lukte me ooit. Nu krijg ik foutmeldingen. Dat kan een ongelukkig toeval zijn.
Maar is het ook mogelijk om rechtstreeks vanaf de SD-card een back-up te maken?
Ik kom er niet achter en wanneer ik ‘probeer!’ lukt het me niet.

Er zijn meer mogelijkheden, weet ik intussen.
Opslagruimtes.
Voor back-up en synchronisatie.
Maar wat ik zoek is een kopietje maken.
Honderd foto’s per dag als back-up in de cloud parkeren.
Voor het geval dát?

Echt, concreet, onderbouwd (dus niet: ik zweer hierbij DUS geloof me nou maar) advies is zeer welkom.