Over mezelf en andere dieren
Samsom heeft Buma overvleugeld en Buma laat het daarbij – net als in de echte strijd.
Een rare exoot heeft getracht Marianne Thieme te bedwingen maar dat laten wij van de Partij voor de Dieren niet op ons zitten.
Door de regen is het nieuwe affiche wat rimpelig geplakt, maar het zit er toch maar.
Gisteren waren we alle drie erg moe.
Zelf wou ik vroeg naar bed gaan.
Maar toen ik om half elf nog even inlogde, vleide Guus zich voor me op het bureau en kroop Sammie half op schoot en half op het bureau in Guus.
We zijn een uurtje zo blijven zitten/liggen.
Hadden we nodig.
Daarna kon ik piekeren over hoe ik drie pilletjes per dag in Guus zou krijgen.
Dat bleek niet nodig (althans vandaag niet).
Pilletje voor de schildklier slikte hij door met het eerste stukje rosbief.
Pilletje voor versnellen rechterhart zat in het tweede stukje rosbief.
Kwart pilletje voor vertragen linkerhart moest ik eerst snijden met de pillensnijder en dat kon toen in het derde stukje rosbief.
Goed gedaan, Guus!
Vanochtend zegt dierenarts Arjen dat hij ook het bloed van Guus wil onderzoeken.
Omdat er iets kan zijn met zijn schildklier.
Wanneer ik Guus vanmiddag om vier uur ophaal krijg ik het alarmerende verhaal over de linker hart en het rechter hart.
Daarna ben ik lief voor Guus (maar dat ben ik altijd) en wijkt hij amper van mijn zijde.
Hij zit voor me en kijkt me aan.
Als ik niet beter wist zou ik denken dat hij het wéét.
Om kwart voor negen zit ik te kijken naar een film met Sandra Bullock die ik al zeker vier keer zag maar ik ben dol op Sandra Bullock.
Hugh Grant is een leuk extraatje.
Als ik mezelf dan toch wil afleiden is dit een goede manier.
Er stopt een auto voor mijn deur.
Er wordt iets door de brievenbus gegooid.
(twee geschrokken katten)
Het is een heel klein medicijnflesje.
15 tablet felimazole 2,5 mg.
Kat Guus 1x daags 1 tablet.
Zouden ze vanmiddag een derde medicijn zijn vergeten?
Nee.
Ik google het medicijn.
Dit is tegen hyperthyreoïdie.
Iets met de schildklier.
Weet ik hoe een hart werkt? vraagt dokter Arjen.
Nee.
Het heeft twee boezems. Aha.
Links zit de pomp die het bloed door het lichaam pompt.
In de rechterboezem wordt bloed verzameld en schoon gemaakt (???) – maar half onthouden, daar was ik al bang voor.
Wat Guus heeft is een zeer zeldzame hartkwaal.
De rechterboezem is nl. extreem vergroot. Wat ook weer drukt op de longen.
Dit kan leiden tot een hartstilstand.
Zijn aderen in de keel zijn verdikt (weet niet of dit met rechts of links te maken heeft).
In elk geval pompt zijn linkerpomp véél te snel.
Dat verklaart waarom hij afvalt.
Probleem (behalve alles): rechts moet harder werken, links moet kalmer aan doen.
Maar de meeste pilletjes richten zich tot het hele hart.
Nu heb ik twee verschillende pilletjes die Guus volgens de dierenarts makkelijk zal slikken.
Wat dan zijn hele leven moet.
Een leven dat naar verwachting max nog een jaar zal duren.
Dokter Arjen schat nl dat Guus tussen ‘over een maand’ en uiterlijk een jaar dood is.
Hij denkt: zes maanden.
Ik heb het Guus nog maar niet verteld.
Ik wil uitslapen maar word om kwart voor zes gewekt door een loei van een kat.
De kat loeit beneden, de kat loeit voor de slaapkamerdeur en dan weer beneden en dan weer voor de slaapkamer.
Guus?
Ok, denk ik: jullie mogen even in de slaapkamer.
Een half uur.
Sammie komt direct binnen, springt op bed en knuffelt tegen me aan.
Guus gaat even naast het bed zitten en loopt weer weg.
Ik ben nu toch wakker en sta op.
Katten gevoerd, kippenhok opengemaakt, knagers gevoerd.
Guus zit aan de rand van het vloerkleed.
En kijkt me aan.
Ik aai hem. Hoeft niet.
Guus kijkt me aan. Indringend.
Ah! nú zie ik het.
De grote loei duidde op een grote prooi!
Ik prijs Guus uitbundig in de hoop dat dit hem aanmoedigt de ganse muizenplaag in de schuur uit te roeien.
Waarna mijn trotse kater zich te ruste legt in zijn meest recente slaapplaatsdoos.
Links beneden op de foto: grote prooi.
Drie kittens zijn maandag gestikt in twee vuilniszakken die voor de poort van een dierenasiel in Breda waren achtergelaten.
De politie denkt dat de piepjonge katjes goedbedoeld zijn neergelegd maar ze stikten omdat de zakken luchtdicht waren afgesloten, legde een woordvoerder dinsdag uit.
Twee kittens leefden nog wel toen ze werden gevonden door een medewerkster van het asiel.
Ze zijn na verzorging door een dierenarts in het asiel opgevangen.
(bron)
De huurders van het buurhuis met de hard schreeuwende hard zingende kinderen zijn weer weg.
De nieuwe huurders genieten van de geluidsinstallatie die de woning biedt.
Lekker hard kunnen ze die aanzetten zodat de vlotte muziek door de hele tuin (en de buurtuinen) knalt.
Uiteraard hoort daarbij ook hard praten, en hard lachen.
Fijn. Ik zou niet willen dat de vakantievierders zich *niet* amuseerden.
Eind van de middag gaan twee knulletjes van een jaar of acht? tien? buiten spelen.
Ze leggen balken die ze in de tuin aan de overkant vinden op de weg.
(tja, je moet toch wát als je geen viaduct bij de hand hebt om stenen vanaf te gooien)
Ik zie een jonge vrouw stoppen met de fiets.
Ze spreekt het jeugdig tuig toe en wijst dwingend met de hand naar rechts.
De jongens sjouwen de balken terug naar waar ze die vandaan hadden.
Goed zo, dorpeling!
Gaan de toeristjongens nu tikkertje doen of verstoppertje spelen of iets anders onschuldigs dat kinderen kunnen doen?
Nee.
Ze kneden van de modder aan de overkant modderballen, werpen die naar auto’s en naar fietsers.
Soms wou ik dat mijn dorp niet door lieve mensen werd bevolkt maar dat een heethoofd uit de auto of van de fiets zou stappen om de krengen met de koppen tegen elkaar te slaan.
Hárd!
Er zit niets anders op.
Nu Guus zijn antibiotica niet wil slikken moet hij een prik.
Dús moet hij naar de dierenarts.
Donderdag om half tien wordt hij verwacht.
Bij dokter Arjan.
Aan mij de taak mijn ‘energie’ te beheersen en niet vanaf nu uit te stralen dat er iets ver-schrik-ke-lijks staat te gebeuren en dat Guus er goed aan doet donderdagochtend tegen negen uur uit mijn buurt te blijven als hij wil voorkomen dat hij wordt afgevoerd naar een plek die erger is dan de hel.
Ik ben een bewonderaar/fan van Edita Gruberova zoals ze nu zingt.
Als 66-jarige sopraan in zware coloratura rollen.
Waar de vrouw die ze zingt ook op leeftijd is.
Gruberova in jonge jaren vond ik meestal bekwaam maar saai.
Toevallig (dank je, You Tube!) stuit ik vanavond op deze opname.
Edita Gruberova is dan 25.
Ze zingt de rol van de Königin der Nacht.
Een volwassen vrouw met een volwassen dochter (Pamina).
De koningin is best eng in deze opera.
Wanneer ze voor het eerst opduikt roept het koor “sie kommt! sie kommt!” en dat is dan niet alsof het feest zal worden.
De aria gaat over wraak die in haar hart kookt.
Een aria waar onze eigen Christina Deutekom ook wel weg mee wist.
Een van dé aria’s voor de coloratuursopraan die haar hoge F’s op een rijtje heeft.
Wat ik leuk vind aan deze opname (uit 1971) is dat Edita Gruberova bij die piano staat gekleed als een mod-meisje in mini-rok.
Mooi zingen doet ze wel. Maar ook wat saai.
Blijkbaar moest ze 60+ worden voor ze helemaal te gek werd als zangeres.
Ik kijk, zoals bekend, dagelijks naar de Dog Whisperer.
Zielige honden die bang zijn voor alles, vind ik zielig.
Agressieve honden blijken vaak niet agressief per se maar omdat ze onzeker zijn en verkeerd tegemoet worden getreden en dan gaan ze door het lint.
Dan háp in de kuit van het baasje.
Ik ben een beetje jaloers op die honden.
Niet op het mogelijk gevolg: naar het asiel of elders gedumpt (of Cesar Millan op bezoek).
Maar op de primaire uiting van ‘dit WIL ik niet’. En dan doorbijten.
Zelf heb ik contacten die niet prettig verlopen waarbij ik kies voor
– pacificeren omwille van de lieve vrede
– uitleggen wat me niet zint per email
Pacificeren (=onderwerpen) leidt tot een berg zelfagressie omdat ik over mijn grenzen laat gaan.
Uitleggen per mail leidt tot eindeloze tot niets leidende mailwisselingen of niet-reageren van de ander.
Hoe dan ook blijf ik zitten met: ik zou best eens heel hard tot bloedens en hechtingen nodig toe in kuiten willen bijten.
Wat omdat dat nu eenmaal niet kán ook best deprimerend is.
Ik kom aan bij mijn eerste echte hotel (dus niet dat bij de luchthaven na 20 uur vliegen) in Amerika.
“I have a reservation” zeg ik en noem mijn naam.
Klopt, zegt de vrouw. Ik vraag om een kamer met balkon aan de achterkant.
Oei. Dat blijkt lastig.
Wanneer ik zeg dat ik tien dagen blijf, is dat nieuw voor haar.
Kan ik het bewijzen? Heb ik een bevestiging? Nee.
Want ik heb gebeld en gezegd dat ik geen reserveringsnummer hoefde omdat het vast wel goed kwam.
De vrouw verdwijnt naar achteren.
Tien minuten later is ál het personeel verdwenen naar achteren.
Na drie kwartier sta ik er nog. En heb geen kamer.
Waarna ik ontwaak en ga malen over van alles en nog wat (onderwerpen te over).
De vakantievoorpret is geloof ik begonnen.
Een kleine zes weken geleden kwam cavia Joep hier wonen.
Hij was bij het Knaagdierencentrum in Heiloo afgeleverd, broodmager en onder de mijt.
Een vrijwilligster kweekte hem thuis op en regelde dat hij hier haremhouder kon worden.
Eerst dacht Joep dat hij in vrouwenluilekkerland was beland dus besprong wat dames.
Die maakten hem rap duidelijk: als een meisje nee zegt, bedoelt ze nee.
Dat weet hij intussen en héél soms ruikt hij nog wel eens aan een bevallig kontje en maakt een diep geluid in zijn keeltje en dan schokt zo’n meisje afwerend met dat bevallige kontje en dan weet Joep zijn plaats.
De kleine man is intussen caaf onder de caven.
Dus leuk samen met twee vriendinnen de ren rond lopen en door het konijnenhok aan de waterkant rechts erin en links eruit.
En érg gretig eten.
Gisteren in de Dog Whisperer een grote hond die agressief is.
Cesar Millan neemt hem mee naar het Dog Psychology Center, leent intussen zijn eigen hond Sumatra aan de eigenaars uit en die vinden Sumatra erg leuk.
Na een maand is de hond een lieve lobbes geworden en gaat terug naar huis.
Iedereen blij.
Eind van de uitzending en Cesar blikt terug.
Het is toch niet gelukt met die lieve lobbes. Dús geven de eigenaren hem weer aan Cesar.
Sumatra heeft Cesar intussen al aan iemand anders kado gedaan, dús krijgen deze mensen nu Banger.
Daarmee leven ze lang en gelukkig.
Nog een oproep om Leader of the pack te zijn en dat was het dan.
De Dog Whisperer doet dat wel vaker: mensen die toch weer problemen krijgen met hun gerehabiliteerde hond een andere geven.
Waarna die mensen dan blij zijn.
Ik begrijp het niet.
Ik kan me niet voorstellen dat ik mijn meppende kleine man Sammie zou wegdoen naar het pack van de Kattenfluisteraar en dat ik blij zou zijn met een andere kat die alleen maar lief op schoot zou willen zitten.
Het is zo ‘doet er niet toe wélke kat/hond het is, als het er maar 1 is die zoet meedoet’.
En: het is toch ook rot voor een dier om te worden weggedaan? In dit geval weggedaan door die mensen maar in het geval van Banger eerst door zijn eigenares naar de groep van Cesar, dan na maanden weer van Cesar naar deze mensen.
Cesar Millan zegt altijd dat honden geen geheugen hebben en in het nú leven.
Misschien verklaart dat het.
Blijft over mensen die dier 1 omdat het lastig is weg doen en blijmoedig beginnen aan dier 2.
Er zijn nu eenmaal seizoenen en ideaal zou zijn om van allemaal even veel te genieten.
Dat lukt mij niet.
Herfst gaat. Lente is leuk. Zomer ook althans tot ongeveer nu, omdat de bladeren al geel worden en vallen en de bloeiende planten uitbloeien.
De winter haat ik.
Er zijn jaren dat ik de seizoenen (op het haten van de winter na) zo’n beetje over me heen laat komen.
Dit jaar valt het “tis weer voorbij, die mooie zomer” me zwaar.
Ik zie als een berg op tegen terugkomen uit Amerika in de volle herfst. De stormen, de lekkages, de zeiknatte, modderige paden, de afgewaaide takken.
En dan de winter – afschuwelijk.
Op de een of andere manier deprimeert de wisseling der seizoenen mij dit jaar meer dan anders.
Elke vogel die niet meer zingt, elke al verdwenen grutto en gierzwaluw, de eerste neerdwarrelende vergeelde bladeren – verschrikkelijk.
