Jeanne's Weblog

Na mijn snelle succesvolle verkoop op marktplaats van begin deze week zet ik er nog wat cartridges op, een nieuwe interne HD en gisteren twee Tamagotchi’s.
Ik zet ze op ‘bieden vanaf 10 Euro’ en krijg een paar uur later al mail: hoeveel wil je voor allebei?
Ik: 25 Euro.
Prima, is de reactie. Wanneer schikt het dat ik ze kom halen want ik woon in Wormer.

Nu pleeg ik aan te bieden met alleen Verzenden als optie. Niet ‘Ophalen’ omdat ik niemand aan de deur wil.
Maar ik snáp het wel. Als je op een half uur afstand woont is € 6,75 verzendkosten overdreven.
Dus denk ik slim te zijn en mail: “Ik ga morgen toch een ritje maken, ik kom wel brengen.”
Ik stel voor: tussen tien en half elf.
Denkend: dat is aanbellen, 25 Euro aannemen, 2 Tamagotchi’s aanreiken en dag dan.

Nu gaat de koper raar doen.
De toon van de mailtjes verandert. Een soort sms-taal, soort hardop denken ook, amper te volgen, en (wat ik eruit peur): het zijn kadootjes voor zijn dochters dus wil ik bij de bieb parkeren en dan opbellen.
Okee. Reactie: dan moet hij een smoes verzinnen dus het kan een kwartiertje duren voor hij er is. Maar misschien kan het wel sneller want misschien slapen zijn dochters nog.

Ik schrijf dat ik geen kwartier ga wachten.
Dus waarom spreken we niet een vast tijdstip af bv half tien dan slapen de dochters misschien nog?
Ik wacht tot tegen half twaalf (geen reactie) en ga dan naar bed.

Vannacht ga ik malen.
Wat nou als ik daar om half tien met de auto bij de plaatselijke ‘bieb’ sta en die man komt niet.
Hoe lang wacht ik? En als ik dan opbel en hij zegt: ik kom eraan. En hij komt nog niet. Of pas om tien uur.
Ik ben hartstikke gek, weet ik intussen.
En die toon van die mails. Die was echt ‘raar’.

Ik reconstrueer hoe ik hierin ben beland.
Via ‘niet onredelijk dat hij geld wil besparen’ naar ‘ik wil niemand aan de deur’ en toen eerst een normale reactie maar dan die veranderende toon.
Dronken misschien?

Om vijf uur sta ik op. Ik wil weten hoe hij heeft gereageerd op ‘exact half tien’.
Denkend: als hij blijft zeuren over ‘kwartier wachten’ dan zie ik van de deal af.
Hij reageerde, lees ik: is goed, maar bel me wel even.
En een uur later (tegen 1 uur vannacht): laat maar zitten, mijn dochters willen Tamagotchi 5,5 en dit is 4,5.

Het ging dus niet door. Fijn.
Daarmee is de vraag hoe ik iemand zo over mijn grenzen heen kon laten gaan en waar ik ‘nee!’ had moeten roepen natuurlijk niet beantwoord.

(NB ik heb nu de info verwijderd waar ik woon – dacht dat dat verplicht was, maar dat blijkt niet zo te zijn)

Lief leuk wegloopkonijntje dat ik na een week in mijn tuin laten rondscharrelen naar het Knaagdierencentrum in Heiloo bracht, is vandaag verkast naar zijn nieuwe eigenaar.
Eerder deze week zijn de balletjes gesnipt.

Haremhouder Joep lijkt zich prima in de groep te voelen.
Met mij heeft hij niets.
Dat hoeft ook niet.

Nieuwe caaf Samantha die mogelijk baarmoederkanker heeft oogt opgewekt.
Wel heb ik de indruk dat ze magerder wordt.
Maar misschien denk ik dat maar omdat ik daarvoor vrees.

Over 53 dagen en een paar uur ga ik naar Amerika.
Hoewel de tijd vliegt, vliegt die wat mij betreft veel te langzaam.

Iets meer dan een jaar geleden had ik een stalker.
Misschien ook niet een echte stalker.
Maar toen hij me in 1 nacht 2x had gebeld en de volgende ochtend weer (met het voorstel sex te hebben), was dat voor mij voldoende om te denken: gatver.
En: ik neem de telefoon niet meer op.
Waarna het nog een tijdje piekeren was wie het kon zijn (geen idee).

De volgende gedachte was: ik wil een ander nummer.
Een geheim nummer, dat verder niemand krijgt (behalve R.).

Nu heb ik een geheim nummer (dat alleen R. heeft) en een mobieltje.
Het nummer daarvan hebben meer mensen maar het probleem is dat ik geen mens ben voor een mobieltje.
Ik laat het dus vaak op mijn bureau liggen of juist in mijn tas – in elk geval ergens waar ik zelf niet ben.
Zo mis ik gesprekken en voicemail en net moest ik zelfs googlen hoe ik die volicemail kon afluisteren aangezien op het display stond dat ik twee boodschappen had gemist.

Positief is behalve dat ik geen ‘gewone’ ongewenste bellers krijg: ik heb geen last meer van call centers.
Ook positief (en dit is een tip ook als je *wel* een bekend nummer hebt): als een bedrijf je tel.nr. wil weten kun je een willekeurig nummer opgeven. Ik geef dus bij (bv) een proefabonnement op een krant mijn oude, niet meer bestaande nummer. Wanneer ze dan gaan zeuren dat ze me een mooi aanbod kunnen doen voor 3 maanden, kunnen ze me niet bereiken.

Heel soms denk ik: X (ic mijn buurvrouw L.) vertrouw ik mijn nummer wel toe.
Maar ik weet mijn eigen nummer niet eens.
Dus R. gemaild of hij het me kan onthullen.
Beetje omslachtig maar alles overziend: liever dit dan ongewenste bellers (al dan niet stalkend).