Jeanne's Weblog

Vanochtend bij de manueel therapeut stelt hij vast dat ik amper tien minuten (betrekkelijk) pijnloos kan zitten.

Ik vertel dat ik aansluitend naar de huisarts ga. Om een afspraak te maken voor het briefje-voor-de-verzekering.
Hoe onhandig het is dat de aardige dokter die ik de 1ex trof inviel in zijn oude praktijk, dat hij toen zei dat hij zo’n brief wel kon schrijven maar dat ik het met de huidige dokter moest regelen.

Bij de praktijk valt er geen afspraak te regelen met mijn huisarts aangezien die vandaag vol zit en morgen en overmorgen alleen spoedgevallen doet.

Wel is er (weer een andere) invaller die tot juni in de praktijk is. Terwijl ik sta te wachten komt een assistente binnen die ik ken van uitstrijkjes maken en ik zeg dat ik sta te wachten ivm de brief.

“Dát doen we niet” zegt ze, loopt de assistentesruimte binnen, graait in een kast en duwt me een papiertje in de hand: “Hier staat alles in.”

Ik lees het papiertje, zeg dat ik écht een verklaring moet hebben en: wat nu.
Hebben zij misschien een collega-arts naar wie ze in zo’n geval verwijzen? nee.
Maar de verzekering heeft vast een ‘annuleringsarts’.

Maar, zeg ik, Renkema (die aardige 1e arts), zei zelf dat hij wel zo’n brief wou schrijven. Alleen is hij er nu niet.
Waarop de assistente de aantekeningen van Renkema uitprint en die overhandigt met “dit is vást goed genoeg”.

Thuis lees ik ze en twijfel.
Want in die aantekeningen staat nog ‘zitten doet geen pijn’ terwijl zitten toen ook al pijn deed (maar ik het onhandig vertelde) en het nu killing pijn doet.

Ik bel R. die bedenkt: vraag de verzekering of ze genoegen nemen met dit in combinatie met een brief van de fysio.
Ik bel en krijg een callcentermeisje dat zegt dat het “in principe” genoeg zou moeten zijn en wanneer ik vraag om een duidelijker “ja” zegt ze dat ze geen medicus is en de inhoud niet kent en ik zeg dat ik dat niet bedoel maar dat ik wil weten of die twee documenten voldoende zijn. Waarop zij weer zegt “in principe” en aangezien ik geen stap verder kom doe ik het daar dan maar mee.
Aangezien ze helemáál geen ‘annuleringsarts’ hebben.

Ik bel de fysio. Leg uit.
Hij: “Vrijdag komt u weer? Ik zal zorgen dat de brief klaar ligt.”

En nu maar hopen dat “in principe” inderdaad klopt aangezien het bij betwisting over een maand lastig wordt te bewijzen hoeveel pijn ik NU heb gehad.

Eén van de dingen die ik moet regelen is dat de Volkskrant blijft komen.
Dat abonnement heb ik nl miv maandag voor 5 weken stopgezet.

Dus kijk ik op de site bij Service.
Hoewel ik ben ingelogd kom ik er niet achter waar ik dat kan wijzigen.
Ik besluit ze te bellen.
En beland in een keuzemenu met de slappe smoes dat zij MIJ daarmee van dienst zijn.

Eerst maar eens ‘abonnement wegens vakantie stopzetten’.
Maar dan loop je stuk op zelf de data intoetsen. De optie: ik heb er spijt van is er niet.
Laat staan dat je een mensch aan de lijn krijgt.
Desnoods een callcenter-mensch.

Nog een keer gebeld en nu gekozen voor ‘overige vragen’.
Denkend: dan krijg je vast dat mens.
Helaas. Dan krijg je o.a. of je een cd hebt besteld.

Poging drie.
Nu iets gekozen wat vast leidt tot een goed gesprek: “ik wil mijn abonnement wijzigen”.
En jawel: een meisje.
Dat me eerst niet snapt maar dan toch wél en wanneer ik mijn adres geef vraagt zij of ik ‘Doomen’ ben en of de data van het stoppen klopten.
Ja, zeg ik en dan wordt de vakantiestop ongedaan gemaakt.

Hartstikke fijn.
En handig te weten dat je zó makkelijk zoiets kunt wijzigen.
Kun je iemand aan wie je de pest hebt heel leuk een hak mee zetten: laat die krant maar blijven komen, schrijf vooral het geld af en verstop z’n brievenbus.

Spanje zal het op het EK zonder de ervaren verdediger Carles Puyol moeten stellen.
De 34-jarige Barcelona-captain moet een knieoperatie ondergaan en kan zes weken niet in actie komen.

Puyol kreeg zaterdag na de stadsderby tegen Espanyol, die Barça met 4-0 won, pijn in zijn rechterknie. Na een aantal tests besloot de medische staf van de club een kijkoperatie te laten uitvoeren. Dat gaat zaterdag gebeuren.

Zijn club heeft laten weten dat de revalidatie van de 99-voudig international zes weken gaat duren.

(bron)

Wie een gangbare kwaal heeft als lage rugpijn kan rekenen op veel goedbedoelde adviezen.
Door hier mijn beklag te doen lok ik ze uit, ook al vraag ik er niet om.
Dat snap ik.
En ik ben me zéér bewust van dat ‘goedbedoeld’.

Wat ik niet had verwacht is dat ik ze ook zou krijgen bij door mij zakelijk gestelde mailtjes met de strekking: ik ben de komende weken *niet* weg.

Ik weet nu: dat er héél veel mensen zijn met lage rugpijn en mensen die mensen kénnen met lage rugpijn en combi’s ervan.
Eigenlijk wist ik dat al.
Wat nieuw was: hoeveel remedies er zijn (van een simpel paracetamolletje via ‘rust’ en ook ‘beweging’ tot het zingen van helende liederen).
En op een enkele zeer gewaardeerde raadgever na allemaal met een zeker aplomb.
Doe dit en het helpt zeker.
Laat dat ná en dan ligt het helemaal aan jóu dat je niet subiet beter wordt.

Echt, heus – ik ben dankbaar.
Maar ik schrik ook een beetje van het zekere weten en van het makkelijke waarmee ook door mensen die niet meer van me horen dan ‘rugpijn’ diagnoses worden gesteld.
Spit – okee. Ischias – mm. Maar: hernia? Zomaar op basis van ‘m’n rug doet pijn’?

Ik hoop van harte dat ik zelf niet zoveel te melden heb wanneer iemand me deelgenoot maakt van haar (m/v) ongemakken.

Ik heb de knoop doorgehakt: ik ga niet naar Amerika.

Vandaag is de pijn nóg erger, elke stap doet pijn.
Misschien dat het de komende vijf dagen (over zes dagen zou ik vliegen) minder erg wordt, maar ik geloof er niet meer in dat ik echt beter word.

De beslissing geeft geen opluchting.
Ook omdat er nu weer andere dingen moeten zoals een brief van de dokter voor de reisverzekering.
Waarvan ik niet helemaal zeker weet (lees: geen idee) welke eisen die stelt. Wat die mogelijk wel en niet vergoedt.
En hoe lastig ze kunnen zijn.

Vlucht afzeggen (staat boete op), 1e en laatste hotel afzeggen (zijn vooruit betaald), huurauto afzeggen (boete? dacht van niet).
Hier komt de reisverzekering dus te hulp (of niet).

Motel in Yuma afzeggen.
(kan per mail)
Motel in Kingman afzeggen
(moet gebeld – o got, ook dát nog)

En daarmee ben ik dan wel van de reis af met hopelijk niet te grote financiële schade.
Maar ik heb dan nog steeds rugpijn en voel me nog steeds klote.
En ben nog steeds heel erg toe aan vakantie.

Vandaag over een week zit ik nu bij de gate te wachten op de vlucht naar Portland of ik zit achter mijn bureau Vroege Vogels te luisteren.
Dat denk ik wanneer ik wakker word.
Wanneer het op wat pijn in de heup en de dij na wat mij betreft nog alle kanten op kan.

Ik stap uit bed en buig me voorover naar Guus voor ons dagelijks ritueel: hij zit voor me, kijkt me aan en dan buig ik me voorover en kus zijn kopje en wens hem een mooie dag.
Alleen kán ik me niet meer buigen. Niet helemaal tot Guus in elk geval.
En ook niet tot diep in de zakken kippengraan (die bijna leeg zijn, vandaar ‘diep’).

Niet alleen ‘pijn’ – alles zit nu helemaal vast.
Het kán dus zijn dat ik volgende week bij de gate zit.
Maar dan moet er wel een Wonder met een grote W gebeuren.

Ik mag niet zeuren.
Ik heb geen kanker, ik heb geen hersenbloeding, mijn man is niet doodgegaan en mijn moeder ook niet (dat dood gaan in elk geval niet recent).
Al mijn huisdieren leven.
En de buitendieren ook.

Wat is nou het ergste dat me kan overkomen?
Dat ik een vakantie mis.
Terwijl ik er al 1 voor september/oktober heb gepland.
Misschien maar goed ook. Want de bodem van de kist met spaarcenten nadert rap.
En het is ook wel érg luxe, 2x per jaar op vakantie.

Ik vraag me af of wat me het meest kwelt is dat ik niet weet waar ik aan toe ben.
Zou er een last van me afvallen wanneer ik beslis: ik ga niet naar Amerika, ik zeg alles af.
Ik probeer het uit als gevoel.
Voelt niet lekker.

Intussen word ik per mail overstelpt met goedbedoelde raad van mensen die nu pas horen dat het niet zo jofel gaat.
Warm houden, koud maken, bewegen, rust houden, er 100% voor gaan om te herstellen en steeds…. positief blijven!

Zittend met een boek en pijn begin ik opeens te janken.
Ik probeer uit: doe maar, je mag je rot voelen, je hoeft niet “ik vécht en zal overwinnen” te doen tegen beter weten in.
Ook dat voelt niet goed.

Zodat ik toch even zeur.
Hier.
Waar ik er alleen mensen mee lastig val die dat leuk vinden om te lezen.

Twee keer per jaar ga ik naar de kapper.
Telkens nét voordat ik naar Amerika ga.

Dan knipt Liane me altijd ietsje te kort maar dat is in de hitte van Arizona wel lekker en tegen de tijd dat ik weer naar huis ga is alles weer toonbaar aangegroeid.

Vandaag word ik ook geknipt.
De afspraak was eerder gemaakt toen ik nog zeker wist dat ik over acht dagen zou vliegen.

Op weg naar de kapsalon besluit ik niet ingewikkeld te doen en vooral niet te gaan zielig-zeuren over een pijnlijke rug die tussen mij en Amerika staat.
Dus praat ik wanneer Liane ernaar vraagt opgewekt over hoe zeer ik uitkijk naar de reis en dat het daar zo lekker warm is en beschrijf uitvoerig wat ik er allemaal ga doen.

Waarna ik me moeizaam uit de knipstoel omhoog hijs en terugstrompel naar mijn auto.