Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Spammers

Ik ontvang regelmatig nieuwsbrieven van organisaties waarmee ik nooit te maken heb gehad.
Als ze op goed geluk naar de Winkel sturen, negeer ik ze.
Omdat een ‘unsubscribe’ dan alleen bevestigt dat ze beet hebben, dat mijn mailadres bestaat.

De laatste tijd krijg ik vaak mails dat mensen die ik via Facebook ‘ken’ me uitnodigen voor Talent.me.
Met als optie onderaan: dat ze me die mails nóóit meer zullen sturen.
Maar wanneer ik daarvoor kies moet ik éérst lid van ze worden en ze dan meteen toestemming geven om namens mij op Facebook stukkies te zetten.
Aangezien ik dat niet wil, kom ik daar dus nooit meer vanaf.

Wat ik vandaag wil opzeggen is de aanbiedingen-nieuwsbrief van ACDSee.
Unsubscribe klik ik.
Ha! dat gaat dus zomaar niet.
Dan moet ik eerst inloggen!

Ik log in met het mailadres waaraan ze ook sturen en gok op een wachtwoord dat ik vaker gebruik.
Fout!
Ik vraag een nieuw wachtwoord aan. Voor die account met dat mailadres waaraan ze reclame sturen.
•Password recovery failed – account is not verified or does not exist in acdID.

Hier kan ik dus heel boos over worden.

Niks te doen, junk zoekt afleiding

Ik sta op met rugpijn, ik doe boodschappen, lopen gaat niet fijn maar niet moeilijk doen.
Ik koop XO-Beemsterkaas voor R. om die vanavond aan hem te geven met zes verse eieren en een boek.
Hij neemt voor mij mee: twee puzzels van z’n schoonzuster.

Wanneer ik thuis uit de auto kom, vliegt de pijn me aan.
De boodschappen ruim ik per kleine porties uit de auto.
Bijna misselijk ben ik van de pijn.

Ik bel R. dat ik het niet red: vanavond naar Amsterdam en de opera.
De kaas houdt het wel een paar weken. Eieren kan ik geven aan anderen (of zelf opeten).
Maar, besef ik opeens: ik heb geen puzzel meer!
Ik kan mezelf wel iets doen dat ik een paar maanden geleden drie puzzels van berglandschappen die ik van Linda te leen had ongelegd terugstuurde omdat ik ze ‘saai’ vond.
Nu zou ik er een moord voor doen.

Dus: internet.
Puzzelsites zat.
Maar ‘direct zenden’ is er zelden bij.
Eén belooft ‘meestal binnen een werkdag’ verzenden.
Daar bestel ik drie puzzels voor 40 Euro die ik helemaal niet over heb.
Maar de onthouding vliegt me aan.

Helaas geen bevestiging van de site dat vandaag is verzonden…

Alweer: m’n rug

Een dag of drie, vier geleden begint het weer: lage rugpijn.
Wat ik minder banaal vind klinken dan ‘spit’ maar het is hetzelfde.

Ik denk: okee.
Ik denk: geen paniek.
Ik doe: kussentje. En: kalm aan.

Twee dagen later slik ik ook pijnstillers, wrijf Tantum en doe wat oefeningen.
Haha doet mijn lijf.
Het heeft ingezet op *pijn* en pijn zal ik hebben.
Pijn bij het lopen, pijn bij het liggen, pijn bij het zitten.

Ik douche warm en laat de straal landen op mijn stuitje.
Wat bij een straal zo slap als de mijne nou niet echt ‘wow’ doet.
Resultaat: nul.

Ik wrijf, ik kneed.
Ik google.
Ik lees: het gaat het snelst over als je optimistisch bent.

Maar ik denk: als ik het nu alwéér heb en de vorige keer duurde het een week – wat als ik het in Amerika krijg?
Niet dwalen over begraafplaatsen, niet lange autoritten.
Maar moeizaam een houding proberen te vinden in m’n motelkamer met een kussentje in m’n rug.

Ontbrekend stukje

Vandaag begin ik aan mijn allerlaatste leenpuzzel.
Zodra ik de doos opendoe word ik er verliefd op. Wat een leuke stukjes, wat een warme kleuren.
Móói is deze puzzel. Hij ruikt zelfs lekker.
Net wat ik nodig heb.

Dus zoek ik naar de rand en dan naar de rand direct ná de rand.
Een verkleurd post-it-velletje waarop een puzzelstukje is getekend snap ik niet en negeer ik.
Maar dan, na anderhalf uur puzzelen, stuit ik op een namaak-puzzel-stukje dat vermoedelijk een ontbrekend stukje moet vervangen.

Diepe teleurstelling.
En: zo is het zinloos.
Want het doel van een puzzel is dat de stukjes in elkaar passen.
Alsof je op die manier je leven in elkaar kunt laten passen.
Nou ja, op z’n minst even rust kunt vinden.

Maar rust-met-een-stukje eruit, dat bestaat niet.
Dus breek ik de rand weer af en doe de puzzel terug in de doos.
Morgen kan-ie terug naar de eigenaar.

Aanbieding

Alweer zo’n leuk magneetje in de aanbieding.
Vier Euro incl verzendkosten.

Even op klikken, dan zie je ‘m in het groot.

Op = …. (je raadt het)

Aanbieding

Weer iets gevonden bij het opruimen.
Een leuke magneet, afm. 7 x 9 cm.
In verpakking (met restantje van plakker erop maar met vlijtig poetsen krijg je dat er wel af).

Het leuke muisje dat dol is op kaas heet Speedy Gonzales en komt uit de Looney Tunes.

Ik heb maar 1 exemplaar en dat bied ik hier aan voor € 3,75 *incl* verzendkosten.
Voor de liefhebster (m/v).

Tablet

Bijna iedereen (in mijn omgeving) heeft een tablet.
En een fotograferende en internettende telefoon.
Als het even kan van Apple. Maar andere zijn ook goed.
Nou ja.. ‘goed’.
Minder natuurlijk, maar nog altijd veel beter dan niks.

Ik heb ‘niks’.
Waarmee ik best kan leven.
Maar heel soms denk ik dat het ‘best leuk’ zou zijn, een tablet.
Alleen kan ik mijn geld maar 1x uitgeven en liever naar Amerika dan baden in gadgets.

Dan stuurt Viking me een aanbieding.
Alleen vandaag geldig. Sla mijn slag en op=op.

Een tablet.
Helemaal gratis bij 960 rollen wc-papier van een onbekend merk voor € 399.
Zal ik wel, zal ik niet…

Aanbieding

Vorig jaar stuurde de Volkskrant een keer een dvd mee.
De film The American met George Clooney. Uit 2010.

Ik herinner me vaag dat die film geen laaiend enthousiaste recensies kreeg al heeft de Volkskrant uit de eigen bespreking als kwoot nog ‘Sterk acteerwerk van Clooney’ kunnen peuren.

Omdat ik aan het opruimen ben, wil ik er vanaf.
Tegen verzendkosten = 1 Euro.

Roept u maar.

Klappen

Mijn lieve rode katertje Sammie slaat me sinds viereneenhalf jaar.
Eens in de vier-zes maanden. Wat volgens de dierenarts door ‘dominantie’ komt.
Zodat ik consequent moet zijn en er ook nog eens een verstuiver met kalmerende dampen in de slaapkamer hangt.

De laatste klappen kreeg ik in november.
Het waren harde klappen. Terwijl ik lag te slapen zomaar érg veel nageltjes keihard in mijn achterhoofd.
Daarna sloot ik hem een aantal weken buiten (de slaapkamer).
Dat is nl het advies van de dokter.
Opdat Sammie dan beseft dat niet hij maar ik de baas ben over die ruimte.

De afgelopen weken dacht ik: zou het voorbij zijn, dat slaan.
Of: ben ik weer bijna aan de beurt. Omdat de laatste keer vijf maanden geleden is.
Ik hoop het eerste. Het wordt het tweede.

Vanochtend om vijf uur.
De kleine man ligt tegen me aan. Zoals vaak. Als het even kan op mijn gezicht. Hard spinnend.
Nu net onder mijn kin.
Ik aai hem. Hij slaat van zich af.
Niet hard maar omdat hij *niets* mag kwa slaan doe ik boos en duw hem van het bed.

Ik draai me om.
Sammie springt weer op bed, slaat me op mijn achterhoofd en rent hard weg.
Het is dus echt mis. Zodat ik de deur dicht doe en probeer nog wat te slapen.
Wat niet lukt.

Wanneer ik om zes uur opsta zit Guus niet-begrijpend achter de deur.
Sammie ligt beneden op zijn neushoorn.
Hij komt eten wanneer ik eten neerzet en gaat dan diep liggen slapen – op bed.
Mij *ziet* hij niet eens.

Tentakels

Soms (nu bv) denk ik: zou leuk zijn nog even wat contact te hebben met iemand.
Dat contact hoeft helemaal niet direct en ook niet close.
Dus struin ik m’n (6) favoriete weblogs af in de hoop op nieuwe berichten.
Die zijn er niet.

Ik check twitter, zie erg veel hyperende kijkmijeens-tiepjes en laat dan Facebook ook maar zitten.

Mail dan.
Open mails waarop ik moet antwoorden zijn er niet behalve die waar ik veel tijd en aandacht voor moet nemen en waarbij kletsen niet genoeg is.
Als ik een beter mens was dan ik ben had ik die gisteren al beantwoord. Maar die stel ik uit tot morgen.

In alle andere mailcontacten heb ik zelf het laatste woord al gehad en omdat ik niets nieuws heb te melden behalve ‘hoi, wat ben jij aan het doen’ wat meer voor chatten is (wat ik niet doe) komen die niet in aanmerking.

Zou dit anders zijn als ik nog zou telefoneren.
Ik denk het eigenlijk niet. Ik denk dat het dan precies zo zou zijn.
Het is dus niet het medium.

Bovendien: wie kun je nou bellen om tien voor tien ’s avonds?

PostNL (vervolgverhaal)

Mail: ik weet niet of je de magneet al hebt verzonden, maar ik heb nog niets ontvangen.

O got. Niet wéér.
Want natúúrlijk heb ik die magneet verzonden precies op de dag dat ik zéi dat ik die ging verzenden.
Hij had er dus al moeten zijn. Maar dat is hij niet.

Ik verzond de afgelopen week nog meer.
Waarover de klant niet meldde dat het goed was aangekomen.
Wat kan zijn omdat de klant daar geen trek in had (bol.com verwacht ook niet dat je dat meldt).
Maar het kan ook zijn omdat het *niet* is aangekomen.

Ik voel me hier steeds beroerder bij.
Als iemand iets bestelt waarvan ik maar 1 exemplaar is denk ik: als het niet aankomt, ben ik verloren. Dan kan ik het niet goedmaken met een nieuw, identiek artikel.
En als iemand iets bestelt waarvan ik méér heb denk ik: gelukkig, als het niet aankomt kan ik er nóg 1 sturen.
Waarmee de klant misschien tevreden is (tenzij die het eergisteren al nodig had) maar ik er financieel enorm bij inschiet.

Ik google naar de laatste berichten over PostNL en vind dit:
“PostNL schiet in de regio Den Bosch in een beperkt aantal gevallen klanten te hulp die de dupe zijn geworden van falende postbezorging.
Het gaat onder anderen om een echtpaar dat ging trouwen en daarvoor 1300 uitnodigingen had gestuurd, waarvan een deel niet aankwam.
PostNL heeft genodigden op eigen kosten alsnog geïnformeerd.”

Op de één of andere manier denk ik dat ze niet De Winkel van Jeanne zullen schadeloos stellen omdat die devotie-pins en magneetjes dubbel heeft moeten verzenden of de klant wegens ‘niet aangekomen’ het bedrag heeft moeten terugbetalen.

PostNL

Er is gelazer bij PostNL.
Zakelijke klanten van PostNL, zoals Bol.com, ABN Amro, Eneco en zorgverzekeraars, slaan alarm.
De bedrijven sturen veel post, die te laat of helemaal niet aankomt.
(bron)

Een paar dagen geleden klaag ik over een pakje dat ik zelf 2x moet verzenden omdat de klant niets ontving.
Donderdag stuurde ik dat pakje voor de tweede keer en gisteren hoor ik niets.
Kan zijn dat de klant denkt: mooi, nu heb ik het wél.
Maar het kan ook opnieuw zijn zoekgeraakt.
Ik aarzel in elk geval heel erg om te vragen.
Want als het wél aankomt maar pas volgende week heb ik de klant gealarmeerd.

Nu mail van iemand anders: of ik dat boek dat ik maandag zóu versturen, inderdaad heb verstuurd?
Want: niets ontvangen.

Ik word hier doodziek van.
Denk nu bij elk verzonden artikel waarover de klant niet direct meldt dat het is aangekomen, dat het vast is zoekgeraakt.
En anders dan bol.com kan ik geen vuist maken. En ook anders dan bol.com kan ik het niet ‘lijden’ om steeds artikelen 2x te moeten verzenden of geld terug te moeten storten.

Bovendien is dit zéér slecht voor mijn gemoedsrust.