Jeanne's Weblog

Beetje vage foto maar ze zitten dus heel gezellig met haar drieën in de achtertuin te zonnen.

Over kip An heb ik de dierenarts gebeld: ze eet en drinkt goed en lijkt iets makkelijker te ademen.
Als het zo doorgaat mag ik haar zaterdag ophalen en mee naar huis nemen.

Greta en Klaartje zijn terug.

R. en ik waren met kip An naar de dierenarts. An heeft een infectie van de luchtwegen (waar ik snel bij was, zei de dokter) zodat ze nu daar een antibioticakuur ondergaat en dan zaterdag mag opgehaald.
We komen thuis, praten daarover na en: “ze is terug!”
Klaartje.
Op het muntperkje maar wanneer ze mij ziet schrikt ze en gaat dwalen langs het linkerdeel van de tuin.
Samen met een witte eend.

R. doet het hok open: daar zit Greta. En legt een ei.
Om drie uur ’s middags. Terwijl ze dat altijd tussen negen en tien in de ochtend doet.
Ook zij doet daarna erg onwennig en pikt wat vliegjes en andere insecten aan de rechterkant van de tuin.
Bij alle twee valt me op dat de kontjes nat zijn.

Om half vijf stapt mijn werkster binnen. Die was hier begin van de middag, voerde een zwaan die voor de steiger zat te zeuren en hoorde kippen.
Daar zaten ze. Onder de steiger.
Drie dagen in het water met de pootjes en een deel van de buik.
Twee eieren dreven er rond.

Ik ben dolblij. Ik ben gelukkig.
En ik voel me hartstikke schuldig omdat ik daar niet ben gaan zoeken.
Wel stond ik regelmatig in de achtertuin te luisteren en keek in de houtstapel net vóór de steiger.
Waarom riepen ze me niet? Of riepen ze wel maar hoorde ik ze niet.

Ik voel me een waardeloze moeder.
Met als slap excuus dat de buurvrouw en R. toen die hielpen zoeken ook niet op het idee kwamen onder de steiger te kijken.
Drie dagen in het water staan. O got.
En nu, na de eerste schrik, alweer hartstikke lief en aanhankelijk en eten uit de hand en achter mij aan lopen.

Het spijt me zo, liefjes.
Ik hoop het nog erg veel jaren goed te kunnen maken.

Mijn kipjes komen niet terug.
Ik weet het en toch denk ik telkens wanneer ik de tuin in kijk: stel dat ze nu opeens van achter komen aanhollen.
En dan denk ik: als ik nou eens denk dat ze vast niet komen aanhollen misschien dat het dan juist wel gebeurt.
Waarmee ik mezelf een paar uur voor de gek houd.

Maar ze komen niet terug.
Dus moet ik gaan verwerken.
Nooit meer Greta en Klaartje.
Greta die ik intussen mocht optillen, die ik had geleerd wat “nee!” betekende.
Klaartje die sinds een paar weken eindelijk uit de hand at.

Allebei gek op andijvie.
Zodat ik per dag een krop kocht alleen voor hen.
In twee delen onder stenen gestoken zodat de andere kipjes ook konden eten.

Nu heb ik drie kroppen over.
Want Bernadette en An eten samen wel een enkel hapje andijvie maar geen krop per dag.

Ik hoef geen stenen of stukken hout meer om te keren om Greta wormpjes aan te bieden.
Het perkje achter het terras blijft on-gespit.

Ik weet niet of het makkelijker was geweest als ik had geweten dat ze dood waren ipv te ‘accepteren’ dat het waarschijnlijk wel zo moet zijn.
Ik mis ze ontzettend. Mijn lieve hybride legkippen van FaunaAdvies, door iemand achtergelaten bij de spoorlijn.
Nog geen jaar in mijn leven maar ferm gevestigd in mijn hart.

Greta en Klaartje zijn weg en komen niet meer terug.
Ik snap het ook niet maar na 48 uur moet ik het wel accepteren.

Alles wat er valt te speculeren is al gedaan.
Zonder resultaat.

Ook bidden is geprobeerd.
En magisch denken.

Ik word niet geholpen door nóg een fantasie wat mogelijk kán zijn gebeurd.
Ik ga proberen te accepteren.

Een buurtbewoner met een Jack Russell (die gretig staat te loeren naar konijnen Jozef en Otje die helemaal in de tam-tam-stress raken) komt achterom.

Volgens hem is het “die buizerd”.
Want bij een vriend van hem heeft die ook een kip gegrepen.
Zelf zag hij er een keer 1 een schuur uitkomen met het hoofd van een uil.

“Maar ja .. die natuurvrienden…” zegt hij vol minachting.
En: ik denk toch ook niet dat ik die kippen ooit terug zie?!

Nee, dat denk ik niet.
Maar je moet toch wát.
Doelend op de poster.

Als Greta en Klaartje niet dood zijn.
Wat kan dan nog.

* ze zijn gestolen en worden teruggebracht wanneer de dief vindt dat ik voldoende ben gepest

* ze hebben samen besloten tegelijk te gaan broeden en dan niet op hun eieren in de leghokjes maar ergens verstopt op helemaal niets – dan komen ze morgen tevoorschijn omdat ze hartstikke honger hebben

Who am I kidding.

Sinds anderhalf uur hangt er een flyer op mijn voordeur.
Vermist. Klaartje en Greta.

Gisteren waren ze er nog en opeens waren ze er niet meer.
Ergens in de middag zijn ze verdwenen.
’s Ochtends legden ze nog elk een ei.

Ik was de hele dag thuis en ik heb niets gemerkt.
1x om een uur of drie stonden An en Bernadette te kakelen.
Ik keek en zag een zwarte kat bij de achterren. Die direct wegrende toen ik ‘kat!’ zei.

Vanochtend om half zeven sta ik al in de tuin.
Hopend dat ze ergens vandaan naar me zullen mekkeren.
Later sta ik nog vele keren in de tuin.
Een buurvrouw helpt zoeken.
Hebben andere buren iets gezien? Nee.

Speculeren wat er kan zijn gebeurd is zinloos maar niet te vermijden.
Zijn ze
– weggelopen? hoe dan? het poortje is dicht.
– van schrik over de schutting gevlogen? dat kan, maar dan zou ik ze moeten zien zitten (en horen).
– gegrepen door een roofvogel? dan hadden ze gegild en dat had ik gehoord.
– in de sloot gevallen? ik zie niets.
– hartaanval en nu verstopt onder een struik? de tuin is grondig doorzocht.
– broeds en zich verstopt? onlogisch want de eieren lagen in het leghok.

Maar wat het ook is (want dit zou allemaal kunnen): alle twee??

De buurvrouw oppert nog: een kwajongensgrap.
Het lijkt me onwaarschijnlijk want de kippen laten zich niet snel pakken zeker niet door vreemden.
En nogmaals: ik was de hele dag thuis.
En toch: als dat waar zou zijn, krijgt degene die het deed er misschien genoeg van en brengt hij/zij ze terug.

Dus hoop ik daar nu toch maar op.
Tegen beter weten in. Zoals ik ook elk kwartier tegen beter weten in nog even goed rondkijk in de tuin.