Jeanne's Weblog

Waar ik de pest aan heb is: ik geef jou en dan krijg ik.
Of omgekeerd: ik krijg en daarom geef ik.

Of het gaat om kadootjes of om mail.

Ik geef omdat ik wil geven.
Ik ontvang en ben blij (of denk: wat moet ik hiermee – kan óók) en voel dan niet de verplichting terug te geven.
Dat laatste gaat me moeilijker af.
Maar iha hoeft kado (terug)geven nie`t subiet dus heb ik daarbij tijd.

Niet met email.
Mail volgt op mail en dan volgt niks meer en dan denk ik: waarom zou X niet meer schrijven en kijk ik na een tijdje in de maibox en verdomd – de laatste mail was van háár. Stond niet veel in en vroeg niet echt om een reactie.
Maar uitgaand van ‘ik schrijf en dan schrijf jij’ was het inderdaad mijn beurt.

Ammehoela.
Denk ik dan.
Om een dag later vaak toch maar weer het initiatief te nemen (slap! slap!).
Maar soms ook niet.
Denk ik nu.
(haha)

Ik was “goed bezig” met het opruimen van de troep op mijn eettafel.
Alle ongeopende bankenveloppen (= van mijn privé-rekening én van mijn zakelijke rekening van nu tot in 2008…) zijn geopend en op volgorde gelegd.

Toen wou ik ze in de mappen doen waarin ik ooit een paar jaar geleden de eerdere jaren begon op te bergen. Nadat die ook, zal ik zeggen: geruime tijd, op tafel hadden gelegen.
Alleen: ik kan geen touw vastknopen aan mijn systeem.
Ik zie wel dát er een systeem is want afschriften liggen op volgorde.
Maar welk jaar volgt nou op welk jaar en liggen privé en Winkel door elkaar of juist niet.

Ik weet dat als ik het écht ga bestuderen, ik eruit moet komen.
Zo ingewikkeld kan het ook weer niet zijn.
Maar ik heb direct geen zin meer en wanneer ik in een ándere map nog een hoop ándere te-ordenen-paperassen van vele jaren her tegenkom neig ik sterk tot: alles in de kliko kieperen.

Dat was zo’n tien dagen geleden.
Sindsdien heb ik er niet meer naar gekeken maar wel fanatiek gepuzzeld.
Omdat ik daar de stukjes wel *bijna* moeiteloos op hun plaats kan laten vallen.

En dan sms jij terug: Ben nu nog even bezig, kom over een uurtje langs.
Kan ietsje later worden.
Hou vol en tot straks!

Mijn moeder kreeg kanker toen ik 12 was en was 7 jaar later dood. Mijn vader twee jaar later.
Mijn opa was ook al jong dood (leukemie), zus van mijn moeder was vroeg dood, alleen oma hield het vol tot bijna 90.

Genetisch bepaald zal mijn eind eerder vroeg dan laat zijn.
Zodat het me telkens weer verbaast wanneer ik de uitslag van het borstenonderzoek krijg als ‘geen kanker’.
En ik stiekem begin te hopen dat het noodlot een generatie overspringt. Wat in mijn geval zou betekenen dat het noodlot tegen een muur te pletter slaat omdat ik geen generatie na mij te bieden heb.

Dat is van belang voor mijn spaargeld en wat ik wil doen.
Reizen wil ik.
Naar Amerika.
Leuke motels, mooie auto. En dan daar niet sjiek dineren maar alleen al verblijven en de auto voeren kost genoeg.

Als ik tachtig word én actief en alert blijf (en mijn Winkel mocht ik die aanhouden zo blijft pruttelen als-ie pruttelt = niet giga-winstgevend) jaag ik mijn spaargeld er rap doorheen.
Ik zou dus kunnen faseren.

Maar dan denk ik aan Willy die opeens kanker kreeg toen ze 42 was en een half jaar later dood was.
En Karen (59). En Jaap (62).
En net weer een vriend van mijn leeftijd opeens kanker.

Het leven is nu en het geld dat ik er doorheen jaag is ook nu.
Spijtig als over een paar jaar alles op is.
Maar wie weet stort het vliegtuig in juni als ik terugkom wel neer in de oceaan.

Ik hoor ze al een week driftig rommelen onder mijn dak, de kauwtjes.
Ik wil het wel eens zien, het gesjouw met de takken.

Wat jammer is: ze begrijpen niet dat ik het geweldig vind dat ze bij me willen wonen.
Zodat de kauw met de tak die mij de camera ziet heffen eerst wegvliegt.

Maar de nesteldrang is té groot.
De kauw komt dus terug en propt de stevige tak ergens onder mijn pannen.

Niet alleen bij mij wordt genesteld.
Ook de schoorsteen van buurvrouw L. wordt geïnspecteerd.
Moet wel heel raar lopen als daar ook niet gauw takken worden gepropt en dan eitjes gelegd.