Jeanne's Weblog

Het eerste dat ik doe wanneer ik opsta: de konijntjes een versnapering geven.
Zodat de darmpjes in beweging blijven (en omdat ze het lekker vinden).

Er is een konijnenren direct naast het huis, een andere aan de sloot.
Wanneer ik uit de achtertuin terug loop naar het huis zie ik een klein zwart diertje. Het loopt wat onhandig rond, alsof het de weg kwijt is.

Het loopt nu naar *mij*, het botst tegen mijn rechtervoet.
En het loopt weer verder.

Een baby-mol.
Denk ik.
Hoewel niet per se ‘baby’.
Ik zag tot nu toe alleen molshopen in mijn tuin, nooit het dier zelf.

Me gewend tot google.
Idd: mol.
En tig sites over hoe het dier te verjagen.

Vast geschreven door die malloten die het ook op de naaktslak hebben gemunt.
Ik zeg ‘welkom, diertjes’.

Voorkeurslanden: Panama, Suriname, Maleisië, Trinidad en Tobago, Zweden, Sri Lanka, Tanzania, Frankrijk, Mozambique, Bonaire, Taiwan, Ecuador, Papoea-Nieuw-Guinea, Falklandeilanden, Belize, Ivoorkust, Haïti, Bulgarije, Cuba, Madagaskar, Nepal, Dominicaanse Republiek, Jamaica, Indonesia, Zuid-Afrika, Argentinië, Costa Rica, Peru, Filipijnen, Portugal, Seychellen, Frans-Polynesië, Curaçao, Brazilië, Spanje, Maldiven, Guadeloupe, Nederland, Thailand, Gambia, Guatemala, Laos, Martinique, Hongarije, Kaapverdië, Mexico, Kroatië, Colombia, India, Cyprus, Italië, Griekenland, Maagdeneilanden, Vietnam

Eh……
Ik vond trouwens 1 wél aardige mogelijke oppasser.
Maar die was al met iemand anders in gesprek.

Mogelijke nieuwe oppassers met niet weinig noten op hun zang.

Dit zijn hun ‘voorkeurslanden’:
Zweden, Mali, Kroatië, Jamaica, Albanië, Gambia, Liechtenstein, Malta, Nepal, Italië, Frankrijk, Polen, Estland, Ecuador, Curaçao, Finland, IJsland, Groenland, Indonesia, Ghana, Spanje, Aruba, Montenegro, Ierland, Nederland, Luxemburg, Falklandeilanden, Botswana, Maldiven, Bahama’s, Bonaire, Hongarije, Bulgarije, Duitsland, Litouwen, Macedonië, Cyprus, Denemarken, Portugal, Marokko, Jersey, België, Armenië, Japan, Georgië, Grenada, Guatemala, Maleisië, Namibië, Kaaimaneilanden, Bermuda, Guernsey, Monaco, Kenia, Martinique, Costa Rica, Mongolië, Griekenland

Als je héél goed kijkt zie je ergens daartussen Nederland staan.
Maar iets zegt mij dat wie uit NL reageert niet hoog op hun lijstje zal komen.

Lijkt mij ‘hard to resist’ maar ja wie ben ik behalve de vrouw die omdat ze geen oppasser kan vinden straks idd zelf hier zal zitten in sept-okt.

Ik vertel dat mijn hoofd er echt gruwelijk uitziet met al dat uitgevallen haar.
Mensen die me *zien* kunnen niet anders doen dan dat beamen.
Mensen met wie ik mail veronderstellen dat het óf wel meevalt (nee dus) óf ze suggereren oplossingen.

Zoals een brede haarband die mijn hele scalp bedekt.
Mijn eigen associatie: die vrouw is kaal want heeft chemo gehad.

Een petje dan?
Maar ik draag nooit iets op mijn kop!

En tenslotte: kaalscheren en… een tattoo.
O got.

Intussen modder ik voort met de medicinale shampoo en andere smeersels en sprays.
Google zegt: een haar groeit 1 cm per maand.

Niks aan te doen, me erbij neerleggen.
Zit niets anders op.

Hoewel ik gisteren alleen maar depri in bed wou kruipen toch mezelf gedwongen wat mailtjes te schrijven.
1) aan een man die een dag tevoren(!) nog had gevraagd of ik al voorzien was en zo niet, dan leek mijn plek hem geweldig!
2) een vrouw die weinig info gaf maar die me aardig leek
3) een andere vrouw

Op de Huizenoppassite kun je zien of je berichten zijn gelezen.
Dat waren ze alle drie heel snel.
2) was tot nu toe de enige die rap terug schreef: ze was voorzien, had in die periode een adres in Gelderland.
Van 1) en 3) niks gehoord.
Kan nog komen.
Maar ‘gretig’ lijken ze me op deze manier allebei niet.

Ik denk: zal ik het via Facebook gaan proberen?
Of zal ik het opgeven.
Deze vakantie en dan meteen maar élke vakantie.
Vanaf nu ‘gewoon’ kattenvrouwtje met ook een paar leuke konijnen worden in een krakkemikkig huis met mooi uitzicht op de polder.

Ik hád dus huizenoppassers.
Althans… daar zag het naar uit.
Zij (zij was degene die de communicatie deed) hield niet van mailen of appen maar wou bellen, wat ik niet wou en zo kwamen we uit op: kennismaken.
Dat kon pas 2+ weken later want t/m afgelopen weekend hadden ze het druk.

Dús: afspraak gemaakt voor morgenochtend.
Aardige vrouw komt een keer schoonmaken zodat het huis een goede indruk zal maken.
Ik was de kleedjes en handdoeken die vol kattenharen zitten.
Omdat ze heeft aangekondigd ‘iets lekkers’ mee te nemen vraag ik een ándere aardige vrouw (die ook bij het gesprek zal zijn) vorkjes mee te nemen – de vorige oppas maakte die namelijk zoek.

Morgenochtend 11 uur zal dus het uur der waarheid zijn.
Ik maak een vragenlijstje.
Ik repeteer wat ik wil vertellen en vragen en aanwijzen en benadrukken.

Dan (dus 1 dag vantevoren!!) een mail:
Lieve Jeanne,
Hoe is het met jullie? Wij zouden morgen langskomen om te kijken naar jullie huis en huisdieren, voor een oppasperiode.
Echter ik wil deze afspraak cancellen.

‘Lieve Jeanne’ kan wel janken, heeft geen zin ‘vol goede moed’ een nieuw contact te leggen.
Enige positieve: als iets een illustratie is van wat een onbetrouwbare hond deze vrouw is, is het maar goed dat ik het nu ontdek en niet eenmaal-in-Amerika.

Vorige week deed deze pleaser weer eens wat spulletjes kado.
Had aangekondigd dat ik dat wou doen. Was er belangstelling? jazeker! dús doe ik ze in de brievenbus.
De privé-brievenbus, niet die van PostNL die mijn goede gaven mogelijk zou zoek maken.

Reactie? Geen.

Vandaag sta ik bij de slager.
Naast mij staat een vrouw met een klein kind, een peuter.
Het kind krijgt een plakje worst.
De vrouw zegt: “En wat zég je dan?”

Verdomd! het bestaat nog! mensen die aan beleefdheid doen en hun kinderen ook zo opvoeden.
Ik beheers me en zeg niet iets als ‘daar gaat ze haar hele leven voordeel van hebben, van die opvoeding’.
Maar ik dénk het wel.