Jeanne's Weblog

Op Facebook volg ik een aantal groepen waar ik veel likes achterlaat en positieve commentaren.
Lang geleden werd me gevraagd of ik van 1 van die groepen Topfan wou worden.
Dat wou ik wel.
Nadat ik had opgezocht hoe je dat werd (door een bepaald – groot – aantal reacties per week te geven). In een slap weekje, kwa commenten, raak je de badge tijdelijk kwijt.
Is de volgende week beter (actiever) dan ben je weer Topfan.

De groep waarover ik het mn heb is een dierenasiel in Texas.
Veel aandacht door mij, af en toe zelfs geld door mij, veel complimenten.

Dan, een week geleden, ‘Topfan’ is weg.
Terwijl ik veel positief reageerde.
Op 1 reactie na.
Ze lieten een video zien van hoe de honden in groepjes speelden.
1 hond bleef maar rijden op een andere hond.
Een commenter zei: waarom laten ze dat toe? en ik zette daar onder dat ik me dat ook afvroeg.

Ik dacht: het zal toch niet dat ze om 1 wat minder enthousiaste reactie me mijn badge hebben afgenomen? En: kan dat eigenlijk wel.

Antw: ja, het kan.
En aangezien het meteen daarna gebeurde zál het ook wel.
Had me dan ook meteen maar geblokkeerd.
Losers.

Omdat mijn oude (echt: oude) droger het opeens opgaf, kocht ik een nieuwe.
Die werd vanochtend bezorgd.

De jongen van CoolBlue wees me op de 10 jaar garantie op de motor maar dan moest ik het apparaat even bij AEG registreren.
Op de droger stond een telefoonnummer en ik belde dat, denkend: even melden en klaar.

Helaas.
Ze wouen alles van me weten.
Naam, adres, telnr.
Nummer van de droger (dat snapte ik nog) en waar ik hem had gekocht en toen kwam het.

De vrouw ‘mocht me een aanbod doen’ en dan zie je de bui al hangen.
Het aanbod was: als de machine kapot ging door falen van hún, was ik verzekerd via Coolblue (2 jaar) en nu voor de motor ook via hén.
Maar stel dat er iets kapot ging door een stommiteit van mij?!
Dan moest er een monteur komen (duur!) en materiaal (duur!) maar voor een gering bedrag nl € 3,99 p.m. kon ik me daar ook voor verzekeren.
Altijd op te zeggen!
En o ja… de voorwaarden moest ze me *per telefoon* vertellen.

Dat vond ik al raar.
Waarom niet per mail (mail had ze ook van me willen hebben) maar dat waren de regels.
Dit alles in rap tempo.

Ik aarzelde.
Omdat ik niet uitsluit dat ik iets doms kan doen.
En soms heb ik huisoppassers van wie ik het ergste vrees.
Ik neigde dus tot ‘ja’.

Prima!
Dan moest ik nu mijn IBAN opgeven want dat was nodig voor het opstellen van het document.
Huh????
Waarom, vraag ik.
Omdat het nodig is voor het opstellen van het document.
Waarmee we in een kring praten.

Ik zeg dat ik dat geen verklaring vind.
Maar dat zijn de regels en ze doen er niets geks mee en zijn hartstikke betrouwbaar.
Ik weiger.

Intussen zit ik volledig in de stress na ruim een half uur dit gezeik aan m’n kop.
Spanning in mijn schouders.
Doodmoe.

Net wil ik checken hoe het zit met AEG en die verzekering en ik beland op hun site waar staat dat ik die 10 jaar verzekering online had kunnen regelen in 3 minuten!!!!
Lesson learned zal ik dan maar denken.

Floria Tosca poetst Mario Cavaradossi op

Bij de supermarkt kom ik een vrouw tegen met wie ik vaker een praatje maak.
Dus ook nu.

Ze is iets ouder dan ik en heeft haar vaccinatie al gehad.
Ik ben jaloers.

Ze vertelt over haar zuster die maar een paar jaar ouder is dan ik.
Die heeft de GGD gebeld en kon zo een afspraak maken voor een prik.
Ze raadt me aan dat ook te doen.

Maar dat valt onder ‘opkomen voor mezelf’ wat ik niet vaak doe.
Dit itt ‘opkomen voor mijn dieren’.
Verschil moet er zijn.

Vroeger, nog niet eens zo lang geleden, genoot ik van mijn tuin en mn van het fotograferen in mijn tuin.
Dat wordt steeds minder.

Steeds minder het ‘wat leuk, een nieuwe knop/scheut’.
En wel de camera om mijn nek maar telkens weer binnen komen zonder een enkele foto te hebben gemaakt.

Net nog eens een poging gewaagd.
Dit vond ik wel leuk: de plantenbak tegen de schuur.

Waarin ik wel eens viooltjes had staan.
En ook wel eens tuinkruiden.
Maar de laatste jaren eigenlijk niks.

‘Niks’ doet het goed in die bak.
Maar kijk eens daar rechts.

Volgens mij is dat een echte plant.
Niet een sierplant.
Maar op z’n minst mooi onkruid.
Vind ik dan.

In Amerika kocht ik ooit op een yard sale een t-shirt met de tekst ‘Doesn’t play well with others’.
Een tekst die mij zeer aansprak maar waarvan ik merkte dat *hier* niet iedereen hem begreep.

Op Facebook volg ik o.a. een asiel in Texas.
Het vangt vooral honden op en veel ervan zijn love bugs en sommige zijn actief en sommige willen het liefst op de bank tv hangen.
Er zijn er die dolgraag spelen met andere honden en er zijn er die zelfs goed zijn met katten.

Er zijn er ook die not dog friendly en not cat friendly en ook nog eens not kid friendly zijn.
Zo’n hond noemen ze: a unicorn.
Wat stukken leuker klinkt dan ‘aso zonderling’.

Ik heb al lang een PC en maakte me indertijd snel de voor mij meest essentiële programma’s eigen.
Daar liet ik het bij.
‘Zomaar’ ermee spelen en dingetjes proberen te ontdekken – dat trok me niet.
Ik had het ook niet nodig.

Ook met de smartphone deed ik niet meer dan geld overmaken.
Daartoe zette ik een beperkt bedrag op de phone.
Dat was dan telkens heel snel op.
Ik vermóed omdat wanneer ik de phone aanzet er meteen van alles in werking gaat dat ik helemaal niet wil.

Ok, dacht ik: laat ik KPN (daarop draait de phone) eens een sms sturen om mijn saldo op te vragen.
Sms sturen… hoe moet dat ook weer?!

Toevallig stuurt de Consumentenbond me op dat moment een brief over het boek ‘Smartphone Supertips’.
Gekocht.
Net op mijn bureau gelegd mét de smartphone (een android – dit voor de kenner).
Ping! zegt hij. En: Ping!
Het zijn meldingen via Facebook.
Note to self: snel leren hoe ik dát kan uitzetten want zelfs deze digibeet snapt dat zoiets saldo slurpt.

Burgerplicht gedaan en gestemd.
Gaf geen speciaal gevoel.
Nu afwachten.

Vandaag ging ik naar de borstenbus.
Ik dacht eerst: ik doe het niet.
Maar zodra ik dat eigenlijk had ‘besloten’ kreeg ik pijnsteekjes in beide borsten.
Waarschijnlijk hartstikke ‘psychisch’.
Omdat iets in mijn hoofd dacht: niet verstandig.

Vandaag ging ik dus.
Naar de borstenbus in Purmerend.
In de brief stond dat ik op tijd moest zijn.
Dus was ik tien minuten te vroeg.
Dús moest ik buiten wachten.
(het was koud)

Ik wou de brief waarop ik mijn gegevens had ingevuld overhandigen maar dat mocht niet (corona!). Ik moest hem tegen het raam houden.
Idem legitimatiebewijs.
in het ontkleedhokje zong Robbie Williams ‘Angels’ – dat was wel leuk.

De rest was kut en ik kwam er doodmoe vandaan.
Nu al denkend: had ik het wel moeten doen.