Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Yuma, AZ

Het was even zoeken maar elders in Yuma vond ik een ander bord van deze louche advocaat.
Nu gericht op de Spaanstalige bevolking.

ING

Ik zat altijd bij de Postbank. Dat werd ING.
Ik had geen zin in nieuwe nummers en ging dus mee.

De laatste tijd verhoogt ING steeds de tarieven.
Niet leuk.

Maar erger: ING heeft nu z’n vierde internetstoring.
Niet alleen kan ik zelf geen rekeningen betalen maar: ik kan niet zien of klanten *mij* hebben betaald.
Wat soms minder een ramp is maar uitgerekend de laatste dagen loopt de Winkel goed.
Niet ‘storm’ maar wel: goed.
Dan is het fijn om verspreid over de dag pakjes te kunnen maken die ik morgen ga afleveren op het postkantoor.

‘Neem een andere bank!’ zeggen dan mensen.
Dat denk ik zelf ook wel eens. Op dagen als deze denk ik het zelfs regelmatig.

Maar dan doet-ie het weer en dan zie ik op tegen het gedoe.
Waarin ik niet alleen sta zodat ING kan doorgaan met wanpresteren.

Wacht maar tot het eindelijk zover is dat we van bank kunnen wisselen met meeneming van ons nummer.

Dromen

Nacht na nacht droom ik over mensen die een beetje vervelend tot heel vervelend tegen me zijn.

Voorbeelden.

1) Ik ga met een nieuw ‘stel’ (ze zijn niet jong maar hebben elkaar betrekkelijk recent gevonden) ergens iets ophalen en iets afleveren. Zij moeten er ook zijn.
Op het laatst sjouw ik met mijn tas naar beneden.
Zij van het stel springt soepel in de cabriolet waarmee hij hard (hard!) wegrijdt zonder op mij te wachten.
Ze wenken wel: volg ons. Dus: loop er achteraan.
Even doe ik dat. Dan denk ik: bekijk het maar en loop terug naar het pand.
Dan komen zij weer langszij want… haha ‘grapje’ maar ik vond het niet leuk dus stap niet meer in.

2) Ik ben met een vriendin in een nieuw gebied.
Spannend. Deels Mexicaans.
We vinden elkaar niet meer leuk en krijgen ruzie.
Een man van wie ik denk dat hij me aardig vindt zit bij 1 van die ruzies.
Wanneer het hoog oploopt houdt hij een bandrecordertje omhoog en draait af en zegt tegen mij: ZO klink jij als je krijst.

Ik pak het bandrecordertje af maar daar gaat het niet om.
Ik voel me verraden door hem en door haar.
Alsof we niet een echt conflict probeerden uit te vechten maar zij alleen erop uit waren mij beentje te lichten.

3) Aansluitende droom.
Ik zal zingen in een kleine zaal (in het echt: ik kán niet zingen).
Er is ook een grote zaal voor sterren. Maar die kleine zaal met hooguit 100 mensen dat lijkt me leuk.

Ik kom aan, zoek naar het programma: wanneer ben ik ingedeeld.
Men doet vaag. Dan komt het eruit. Er was wat ‘gedoe’ over mij.
Zodat men zich afvroeg of ik daar nou wel moest zingen.
En nee, even ‘afbellen’ daar hadden ze niet aan gedacht.

Ik druip af.

Met m’n rug gaat het trouwens beter.
Dank u.

Opkrikken

Mijn netbook heb ik gerepareerd, nu mezelf nog.

Een dikke week geleden legde ik mijn 1e puzzel(tje).
Mijn eettafel (waaraan ik al jaren niet meer eet en ook nooit ‘zomaar’ zit) is te hoog voor me.
Ik hing dus een beetje raar in de stoel. Schuin-raar. Dwars op de heup.

Sindsdien heb ik op/boven/achter de linkerheup lage rugpijn.

Dus zit ik nu op twee kussentjes op de stoel – zo recht mogelijk.
En raadpleeg ik, omdat het niet over gaat, dat prachtige internet.
Behalve (inderdaad) gaat wel over zeggen de deskundigen:
* bewegen
* rust nemen
Op verschillende sites natuurlijk want het kan niet tegelijk.

Ik probeer het 1. Ik probeer het ander.
Ik vind een anti-spierpijn-crème die al 2 jaar over z’n datum heen is en smeer.
Ik zet er een rode lamp op.

Niets helpt.
En nee: “dan ga je toch naar de dokter” is bij mij alleen een optie wanneer ik me alleen nog kruipend door het huis kan bewegen.

De elementen verslagen

Okee.
Het duurde uren. Vele uren.
Maar nu zit Avast Pro weer op m’n netbook.

Via op m’n kop vallen en ergernis en neiging tot grof geweld en krijsen en nadenken en nog eens proberen en nog meer krijsen en toen toch: hij doet het.

Ik ben trots. Maar niet zo trots als ik had verwacht.

(en de netbook zei *niet* goed gedaan, jochie)

Gevecht met de techniek

Ik zou het liefst op mijn netbook het geluid aan/uit en harder en zachter zetten maar dat kan niet.
De ‘luidspreker’-icoon ontbreekt op de taakbalk.
Een bekend probleem, leert mij google en ik kán het geluid uitzetten door… etc.
Dat doe ik vanavond.
Maar als ik het geluid weer áán wil zetten kan de netbook de audio device niet meer vinden.

Dus doe ik een aantal dingen en dan Systeemherstel.
Nu heb ik het geluid terug maar is Avast uitgeschakeld.
‘Fix problem’ klik ik aan en nog een paar dingen die het zouden moeten oplossen.
Helaas.

Nóg een keer systeemherstel, nu om Avast terug te krijgen, lijkt me overkill.
Ik kán Avast er morgen afhalen en dan weer erop zetten (en dan met de plugin omdat ik recent heb betaald voor weer een jaar paid version).

Maar waarom moet het altijd zo moeilijk?
Waarom doen die computers nou nooit eens gewoon wat je wilt?

Puzzelen

Gisteren begin ik met een mooie puzzel die ik ooit kocht in Bisbee, AZ en weggaf aan Lyda omdat Sammie (vrij lang) in treitermodus was.
Ik heb ‘m nu terug-geleend, zoek eerst de rand bij elkaar en een paar bloemetjeskleurtjes.
De rand krijg ik niet sluitend en met de kleurtjes kom ik niet verder.

Vanochtend bevangt me: stel dat hij niet meer compleet is.
Maar dat zal wel niet. Waarschijnlijk heb ik stukjes over het hoofd gezien of iets in de rand verkeerd gelegd.
Later bevangt me (en dat is erger): wat als ik niet verder kom?
Zoals stukjes hun plaats laten vinden zeer bevredigend is, blijkt stukjes die nergens op aansluiten wurgend frustrerend.
Ook denk ik: heb ik het helemaal verkeerd aangepakt? Had ik eerst de lucht moeten doen of de bodem of de mountain lion of nog iets anders maar *niet* de bloemetjes?

Later (we hebben het nu over 5 uur later) is er meer gelukt dan ik in de ochtend voor mogelijk had gehouden.
Niet alleen blijkt mijn systeempje-van-dit-moment toch te werken – ik merk zoekend door de doos steeds vaker dat ik een goed beeld heb van stukjes met een aparte vorm of kleur die nog ontbreken.
Geweldig.

Verder doet Sammie of ik helemaal niet puzzel maar blijkt Guus de lastige kat te zijn.
Niet omdat hij stukjes op de grond wil meppen maar omdat hij dicht bij mij wil zijn (hij zit als ik aan de PC zit ook altijd op het bureau).
Dus wil hij nu op de puzzel.
Wat niet mag.
Zodat hij verdrietig doet ze houdt niet meer van me.

Wat is een naam

Ik bel American Express omdat ik mijn gespaarde bonuspunten wil overhevelen naar Delta Airlines.
Het duurt even voor ik door het menu ben heengeworsteld maar dan heb ik een erg aardige vrouw aan de lijn die het snel voor me regelt.

Nu ik haar toch spreek… op mijn credit card staat ‘Jeanne Doomen’.
Als naam.
De laatste jaren geeft dat in Amerika steeds vaker problemen.
Omdat ze zelfs bij betaling van geringe bedragen met een kredietkaart een legitimatie willen zien.
Op mijn paspoort heet ik geen Jeanne. Daar heet ik Adriana Wilhelmina Johanna Theodora.
Een heel enkele keer slaag ik erin iemand wijs te maken dat Johanna=Jeanne.
Maar de laatste jaren haal ik het geld meestal eerst uit de ATM-machine en betaal verder cash.
Dat kán wel maar echt handig is het niet.

Dus vraag ik hoeveel het kost om een nieuwe kaart met ‘Adriana Doomen’ te laten maken.
Het blijkt gratis. Even mijn paspoort scannen en toemailen en over een dikke week heb ik de nieuwe kaart binnen.

Adriana Doomen.
Lang vond ik Adriana een lelijke, ouderwetse naam.
Nu vind ik het eigenlijk wel een leuke naam.
Een soort sjiek alias.

Droom

Ik ben op een groot feest waar de feestelijkheden wanneer het na-feest begint zich afspelen in twee ruimtes.
In één van die ruimtes wordt iemand die ik ken ongelooflijk te grazen genomen.
Een ‘roast’ noemen ze dat geloof ik in Amerika maar dat is dan als harde grap bedoeld en dit is gewoon vals.

Hem wordt verweten dat hij, als rechtbankverslaggever, flauwe grappen heeft gemaakt over een serieus delict.
Iedereen valt over hem heen. Hij verdedigt zich goed. Maar het mag niet baten.

Ik kijk toe vanaf de drempel van de ruimte ernaast.
Ik ben het eens met de aanvallers dat de rb-verslaggever heel erg foute grappen kan maken. Zo erge dat je wenst dat je ze niet had gehoord.
Maar ik ben zelf rb-verslaggever geweest en weet ook dat je soms om overeind te blijven in de ellende die je hoort wel foute grappen móet maken.

Ik aarzel.
Ik doe niets.

Dan loopt het feest zo’n beetje leeg en ga ik naar de aangevallen rechtbankverslaggever toe.
Ik doe meelevend. Hij trapt er niet in.
Toen ik hem kón steunen, door te vertellen hoe het vak is en wat je dan vaak om jezelf af te schermen doet – zei ik niets.
Hij is niet vals, hij is ietsje afhoudend.
Wat het des te lastiger maakt aangezien ik me zeer bewust ben van hoe fout *ik* was door me afzijdig te houden.

Wat een kut-droom.
Waar zou die nou weer op slaan?

Happy caafjes

Binnen 24 uur (echt: ongeveer 18 uur) zijn de nieuwe caafjes deel van de groep.

Ze eten samen, ze rukken elkaar de andijvie uit het mondje (daarbij bewogen ze te erg voor leuke foto’s).
Dadelijk geen aparte bak met eten meer – is nl nergens voor nodig.

Hier wat indrukken.

Puzzels

Mijn eigen Coca Cola-puzzel heb ik gelegd.
Nu te koop zetten met het blik waarin hij zat en dan hopen op een Cola-verzamelaar die ook dol is op puzzels.
Of misschien niet dol op puzzels maar wel met gevoel voor deze unieke combinatie (uit 1998).

Maandag haal ik bij Lyda die puzzels op die ik haar ooit gaf (mooi zijn ze!) en die ik nu weer mag lenen.
Van 1 (500 stukjes) begin ik gistermiddag met het uitzoeken van de rand.
Het is duidelijk véél ingewikkelder dan een puzzel van 100 of 280 stukjes.

Vandaag arriveren ook de puzzels van Linda.
Mooie zitten erbij!

Van 1, mailt Linda me, had ze al moeite met de rand.
Daar zal ze zich nog eens op storten wanneer ze de puzzels weer terug heeft.

Ik kan voorlopig vooruit.