Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Lodewijk 23 jaar dood


Dit was in het najaar van 1996.
We ‘dreven de Green River af’ (als dat Nederlands is).
We werden ergens te water gelaten en een week later zouden we ergens verderop worden opgepikt.

Soms legden we ergens aan en iemand anders was daar ook (hopelijk niet voor lang).
Deze man nam een foto van ons (dankjewel!!).

Onze bedoeling was om dit nog vele jaren te blijven doen.
Een jaar later vlogen we weer naar Utah maar al tijdens de vlucht kreeg Lodewijk last van zijn benen.
We arriveerden in een rolstoel (hij) en hij werd een week+ opgenomen in een ziekenhuis in een dorp en toen was er een vlucht terug geregeld en toen ging de medische magische op volle toeren en een half jaar later (op 7 maart 1998) was hij dood.

Liedje

Toen ik vannacht weer niet slapen kon kwam deze tekst in mijn hoofd:
“My books and bikes I bartered to try and buy a friend”.
Ik weet niet hoe ik daar precies op kwam maar het heeft er vast mee te maken dat ik veel kadootjes geef en dat ik dan teleurgesteld ben als iemand niet dankbaar doet.
Ik hoop dat die kadootjes tot iets leiden.
Niet per se tot een BFF maar wel tot ‘iets’ – wat meestal niet het geval is.

Vannacht dacht ik: die tekst komt uit 1 van de latere albums van Carole King maar – ontdek ik nu – dat is niet zo.
Het is een song van Dory Previn.
En google-google – van Dory Previn heb ik écht alle albums (op 1 na) en ken ik vrijwel alle teksten. Wat heb ik met haar mee *geleden* toen ik in de twintig was.

Ook met Carole King.
En Joni Mitchell hoewel ik die niet altijd snapte.
Maar – besef ik nu door stom toeval – vooral met Dory Previn.

Muisje

Sommige dingen moet je zien.
En soms heb je dan geen camera bij de hand.

Een paar dagen geleden ving Loki een muis en legde het lijkje naast zijn voerbakje.

Daarvan maakte ik nog wel een (matige) foto.
Ik wóu het lijkje opruimen maar het was er nog niet van gekomen.

Net gebeurt iets dat vaker gebeurt wanneer ik niet oplet.
Ik laat per ongeluk de deur tussen schuur en bijkeuken open en Violetta en Lucia staan direct in de keuken en eten het bakje van Loki leeg.
Ok, dat was te voorzien, eigen schuld (de mijne).

Dan ziet Lucia de muis.
Kreetje van opwinding!
Lucia pakt de muis in de snavel.
Nog meer kreetjes.
Lucia loopt opgetogen met de buit het huis uit en de tuin in.
(en ik had helaas geen camera bij de hand)

Kat

Vorige week was Loki een ochtend weg.
Naar de dierenarts om ontklit te worden.
Onder narcose wat zij eufemistisch ‘een roesje’ noemen.

Het huis was zo leeg zonder Loki!
Ik wist zeker, als ik het al niet eerder wist: als Loki ooit dood gaat, neem ik een nieuwe kat.
Of meer katten.
Samen-katten.

Ik ben donateur van o.a. Stichting Zwerfdier.
Die vangen moeilijke katten op.
Als ze echt té moeilijk zijn, blijven ze daar.
Als er enig schot in komt worden ze beschikbaar voor adoptie.
Vaak voor mensen die verstand hebben van katten en geduld.
Omdat de lieverds niet meteen op schoot kruipen.

Ik dacht ooit: dat ga ik doen!
Maar zo lang ik nog af en toe op reis ga, Amerika of mini trip, moet de kat die hier woont hartstikke relaxed zijn.
Zoals Loki.
Een kat die wanneer ik weg ga en de oppas binnenstapt opkijkt met ‘o, dus jij gaat nu voor me zorgen? cool!’.

Ik had ooit kat Guus.
Die alleen op mij gericht was.
Wanneer Roelof (die hij goed kende!) kwam oppassen, verdween hij dagenlang in de tuin en sloop alleen binnen om te eten.
Klote voor de kat, klote voor de oppas.

De kat na Loki (die hopelijk nog heel erg lang NIET zal verschijnen omdat Loki er hopelijk nog erg lang zal zijn) moet een ‘makkelijke’ kat zijn.
Human motivated noemt Jackson Galaxy dat.
Dat is beter voor de kat en ook beter voor de human.

Algoritme

Facebook laat me elke dag een hoop advertenties zien.
Een ervan is deze, voor een schoudertas.

Ik klik erop.
Hij blijkt beschikbaar in vele kleuren maar blijkbaar had FB al begrepen dat ik zou happen op paars.

Ik kijk hoe lang het duurt voordat ik de tas in handen zou hebben.
Ah! hij wordt ‘direct door de leverancier’ verzonden = komt uit China dus reken er de eerste twee-drie maanden maar niet op.

Daarom: weg ermee.

FB is niet voor 1 gat te vangen.
Het toont me een vergelijkbare tas, nu verkocht door Bonprix (= een goedkopere Zalando waar ik wel vaker koop, wat FB blijkbaar ook al weet).

Ik vind de tas best leuk.
Ik zet hem zelfs op mijn ‘verlanglijstje’.

Dan bedenk ik dat ik in Amerika in thrift stores vaak tassen-met-vakjes koop en kijk in mijn voorraad.
Er is er 1 die ‘wel gaat’.
Ik houd hem in gedachten.

Intussen gaat FB door met het tonen van beide advertenties.
En zelfs als ik niets koop: ze hebben succes.
Zónder die advertenties had ik mijn eigen voorraad niet bekeken.
En was ik er niet serieus over gaan denken.

Mijn huidige tas is trouwens écht toe aan vervanging (afgebroken ritsjes, dat soort dingen).
Ik ga maar niet denken dat FB dat ook wéét.
Het is meer een gevalletje ‘niet geschoten etc’.
Hoop ik.

Schaapjes

Ik slaap slecht, de laatste tijd.

Ik hád een oplossing.
Ik visualiseerde dat ik landde op het vliegveld van Zürich en dat ik naar de trein liep.
Kort ritje met die trein.
Aankomst op het station waar vandaan ik kon lopen naar mijn hotel.

Jarenlang liep ik erheen, pas de laatste paar keer ontdekte ik het supermarktje in de kelder van het treinstation.
Ideaal voor de snacks voor de opera en een paar hapjes erná en ook nog een broodje voor het ontbijt.
Lekkere kazen.
Lekkere worsten.
Salades, fruit.

Mandje volladen, afrekenen met een credit card en dus niet die moeilijke Zwitserse franken.
Dan trap op, naar boven naar buiten, trambaan oversteken etc etc etc.

Een aantal keren werkte dit ritueel als ware het schapen tellen.
Fijne gedachten, fijne herinneringen, suwa suwa Jeanneke.

De afgelopen keren werkte het al ‘minder’ en gisteren deed het helemaal NIETS.
Ik weet hoe het komt.
De magie van de opera mini trips – die is er niet meer.
Das war einmal.
Maar nu niet meer.
Niet in het echt, niet in mijn poging tot dromen.

(Nog geen) lente

In Vroege Vogels hoor ik over de eerste tjiftjaf, allerlei vlinders, lieveheersbeestjes.
Iemand die hier niet ver vandaan woont plaatst een foto van grutto’s op Facebook.

Hier een enkel knopje.
Een paar crocussen.
Veel sneeuwklokjes.
Dat wel.

Ik wéét dat het lente is.
Omdat anderen daarover vertellen.

Ik wil óók grutto-grutto horen!
En tepiet-tepiet.
En hommels zien.
En vlinders.
Opkomende hop!

(soms voel ik me rupsje nooitgenoeg)