*vloek*
Ongeveer een half jaar geleden kocht ik postzegelcombinaties bij VerzendPro.
Nadat ik het een tijd niet had vertrouwd.
Maar het zat zo:
mensen die nog oude guldenpostzegels hebben verkopen die als bulk aan bedrijven als VerzendPro die er leuke combi’s mee maken.
Waarna ze de combi’s verkopen aan mensen zoals ik voor minder dan het PostNL-bedrag.
Zodat ik die plak op pakketjes voor mijn klanten en zo mijn verzendtarieven laag kan houden.
Iedereen blij.
Tot PostNL nu bekend maakt dat ze fraude met postzegels hebben ontdekt.
Zoals die zijn verkocht door VerzendPro.
Op twitter worden we onrustig. Hoe zit het?
Horen jullie tzt – twittert VerzendPro.
Dat is weinig geruststellend.
Kunnen jullie misschien uitleg mailen aan klanten, vraagt iemand.
Krijgen wij die nog zegelcombinaties hebben nu ons geld terug, vraagt iemand anders.
VerzendPro geeft geen sjoege.
Tenzij je deze tweet van meer dan twee uur geleden als ‘informatie’ ziet: we gaan gewoon weer open, alleen zal dit door alle commotie later zijn als gepland
Ik heb nog voor ongeveer 200 Euro postzegelcombinaties.
PostNL verzoekt me hiervan melding te maken. Zodat zij het kunnen doorgeven aan de politie.
Iemand op twitter blijkt al door de politie gebeld: of we wel weten dat wij ook strafbaar zijn als we die postzegels van VerzendPro gebruiken?
*vloek*
Gluren naar de buren
De Klooiende Kalkoen koos de beste radio!
En jij wil natuurlijk weten wat!
Hondje
Een man in Alkmaar heeft zijn hondje doodgeslagen met een stofzuigerstang.
Wanneer het bericht op de radio zo begint denk ik: weer zo’n stomme junk zeker net als die Fransman van een paar jaar geleden die ergens helemaal verkeerd op tripte en die toen zijn hondje doodstak.
Het is erger.
Vind ik.
Het blijkt te gaan om een man en een vrouw die gisteren zijn uitgeweest.
Ze hebben het laat gemaakt. Erg laat.
Zodat het hondje het niet meer kon ophouden en in huis heeft gepoept.
Zodat de man het diertje doodslaat.
En de vrouw het huis uitrent om hulp te halen bij familie.
En de man dat familielid aanvliegt.
Van zo’n bericht word ik helemaal ellendig.
Arm hondje.
Afschuwelijke man.
En die vrouw.
Haar ‘vriend’ zal vast over de rooie zijn geweest maar ik kan me werkelijk niet voorstellen dat je je dier laat vermoorden zonder er tussen te springen.
Ash Fork, AZ
O jee :-(
Geachte klant,
Uw Rabobank Online Account is uitgeschakeld als gevolg van
Vraagstukken vanuit een zwarte lijst IP.
Gelieve Om het actief te blijven,
hier gebruik maken van de onderstaande link aan te melden om verder op
re-activeren
http://www.rabobank.nl/update/screenid/personal.ashx
Met vriendelijke groet,
Houdt u er rekening mee dat niet-accounts vernieuwd
binnen 24 uur van opschorting zijn afhankelijk van de beëindiging.
Rabobank Internet Bankieren.
Online Security Team.
Snel even sleuren
“Jij werkt zeker gewoon dóór met kerstmis” zegt Plusmarkt-caissière Karin donderdag tegen me.
Ze bedoelde het aardig. Alsof ze me een curieus maar wel grappig wezen vindt.
Ik vind haar ook curieus maar dat is omdat ik niemand ken die werkelijk áltijd goedgehumeurd en vriendelijk is.
Ik werk dus inderdaad door.
Aan de mooie biografieën die over een paar dagen in de Winkel verschijnen.
In de etalage gezet tussen biografieën die ik al eerder in de Winkel zette met een bordje erbij: dit zijn de mooiste.
Uit mijn voorraad heb ik uitgezocht, gescand, geresearcht, ingevoerd.
Nog vier te gaan. Dan morgen plaatjes kiezen voor de voorpagina en combineren.
Snél, zeg ik tegen mezelf.
Die laatste vier. Dan is het klaar en kun je iets leuks doen.
Een boek lezen bv. Graven bekijken (op foto’s).
Twee van de vier boeken interesseren mij zelf helemaal niets.
Een lijkt me wel interessant. Het laatste is een boek dat ik kado zou hebben gedaan aan een vriend die dit jaar is overleden. Toen ik het zag liggen dacht ik meteen: zal hij leuk vinden en kocht ik het voor hem.
Dat boek zal nu dus in de Winkel staan.
Erg bitter. Wat verklaart waarom ik zit uit te stellen ipv te sleuren.
Deels althans.
Christmas!
(Wed)strijden
Ooit won ik een mooie prijs voor mijn boek ‘De Hollende Kleurling’.
Ik had niet zelf meegedaan met een wedstrijd, anderen hadden het ontdekt en besloten het te prijzen.
Ruin tien jaar daarvóór deed ik wel met een prijs mee.
De Jac. van Veen-prijs voor rechtbankverslaggeving.
Ik werd nummer twee.
Bij de uitreiking aan nummer één zei 1 van de juryleden tijdens de borrel tegen me: waarom had ik alleen beschouwingen en interviews ingestuurd en geen rechtbankverslagen? Als ik dat had gedaan, had ik nl vast gewonnen.
Nu hád ik die wél ingestuurd maar blijkbaar had de nitwit die voor de jury kopietjes moest maken ze in de prullenbak laten glijden.
Op de Multimedia-lijst van Women on the Web is elke maand een fotowedstrijd (voor de eer).
Twee maanden geleden was het thema ‘Paars’. Zaten mooie foto’s bij. Afgelopen maand was het ‘Pubers’. Zegt me minder.
Op dit moment: ‘voedsel’.
Daar héb ik wel foto’s van.
Niet van mooie dineetjes maar van voer aan dieren.
Ik doe niet mee.
Omdat ik anders dan de andere vrouwen op de lijst geen handige Photoshopper ben (ik héb niet eens Photoshop).
Maar vooral omdat ik er niet tegen kan om te verliezen.
Kmart Blythe, Californië
Belletje trekken
Grootschermer is een betrekkelijk suf dorp.
Op een fijne manier.
Héél zelden (in 18 jaar 1x) is een kras over mijn auto getrokken.
1x is mijn autoradio uit m’n auto gesloopt.
Af en toe steekt een knul vuurwerk af voordat het moment officieel daar is.
Dat is het wel zo’n beetje.
Vandaag gaat om acht uur de bel en wil het meisje van de Volkskrant haar geld en geef ik 5 Euro.
Ze geeft geen enkele krimp. Niet ‘o, leuk!’ maar ook niet ‘is dat álles?!’
Om kwart voor tien (ik zit al boven, beneden is het licht uit) gaat láng de (trek)bel.
Ik ga naar beneden. Niemand.
Belletje trekken dus.
Zodat ik vermoed dat de 5 Euro voor het Volkskrant-meisje te weinig waren.
Kokkerellen
Aangezien ik kerstmis niet ‘vier’ kocht ik gewoon eten voor vier dagen.
Een beetje avontuurlijk wil ik wel doen dus koop ik bij de van de natuurslager betrokken diervriendelijke runderroerbakreepjes wokgroente uit een pakje van de Plus.
Denkend dat dit zich vanzelf gaat wijzen.
Maar nu is het zover en er wijst zich niets.
Wat moet eerst in de pan? Moet het vlees bijzonder gekruid? Moet het vlees éérst gekruid (al is het maar peper en zout)? Moet er een scheut ketjap oid overheen?
In dat laatste geval heb ik een probleem want een tijd terug ruimde ik alles aan sauzen en kruiden op dat over de datum was en verzuimde het meeste opnieuw nieuw te kopen.
Google.
Dat wil dat ik dingen doe met tofu en inderdaad: met ketjap.
Moet er eigenlijk rijst bij? Dan moet ik die denk ik eerst maken.
Want rijst duurt best lang (aangezien ik echte heb en geen ’tover’).
Ik kán ook een lasagne van de natuurslager in de magnetron schuiven maar dan raken die reepjes straks bedorven en moet ik ze weggooien en dat is slecht en ook erg zonde van die koe die ervoor is doodgegaan.
Of ik kan de (‘aanbieding’) voorgekookte minikrieltjes bakken met (‘aanbieding’) sperciebonen.
Dat was toch wel 1 van de geneugten van de grote stad.
Bij twijfel even langs de chinees of de italiaan.
Waarmee die reepjes natuurlijk nog steeds zouden verpieteren.
Een man die graag kookt – dat zou ook een oplossing zijn.
Maar wat doe je dan de rest van de dag en nacht daar weer mee.
Ho-ho-ho in Kingman, AZ
Prijs voor de vólgende
Mijn host (van ál mijn websites), SoHosted, mailt me dat ik kans maak op een iPad.
Hoera!
Als ik tenminste een nieuwe klant aandraag.
Dan maakt *die* kans en ik omdat ik ‘r heb aangedragen óók.
Dat gebeurt ook vaak op twitter.
Een account heeft een aantal volgers en volger zóveel (2000, 2500 whatever) *die* krijgt een kadootje.
Terwijl ik denk: knijp je in de handen om wie je al jaren trouw volgt en beloon die.
Soms zeg ik dat en dan komt er vaste prik een slappe reactie zoals: vaste volgers krijgen elke dag al leuke tweets.
Ja, blèh! Maar ik wil geen leuke tweets, ik wil een iPad!
Zelf ben ik 37 volgers verwijderd van 2000 op twitter.
Die haal ik normaal gesproken binnen een maand.
Nummer 2000 krijgt géén iPad.
Andere volgers trouwens ook niet.
Als ik me een iPad kon veroorloven, hield ik ‘m zélf.
Mijn eigen kerstkindje in zijn kribbe
Klaar
Zojuist de laatste kerstenvelop (voor een klant) op de post gedaan, weer thuis en dat is het.
Wie nu mailt “ik moet het wel voor kerst hebben!” kan ik terugmailen dat dat niet lukt waarna de bijna-koop niet doorgaat.
Het was voor de Winkel geen slechte maand.
Ook geen geweldige maand. Maar beter dan een jaar geleden toen die ellendige TNT uitgerekend in november-december ging staken en zelfs de luiwammesen hun ‘luie stoel’ verlieten om in godsnaam maar zélf de stad in te gaan om kadootjes te kopen.
Nu is het voorbij en dat is rustig (al heb je natuurlijk altijd de gewone kadootjeskopers die pas twee avonden ervóór eens op internet iets gaan uitzoeken).
Zak ik onderuit?
Helaas.
In de etalage van de Winkel staan kerstboekjes.
Dat kan nog wel op 27 of 28 december, maar voor Nieuwjaar moeten ze zijn verdwenen = vervangen door iets anders.
Zodat aan dat ‘iets anders’ nu hard wordt gewerkt.
Gisteravond even zelf wild op het net gesjopt.
Thrillers bij amazon.co.uk.
Die heb je *niet* voor 25 december in huis, waarschuwt amazon op elke bestelpagina.
Zo kun je het natuurlijk ook doen. Automatisch ipv per mail ‘sorry, mensen, dat wordt niks‘ laten weten.
Yard sale in Kingman, AZ
Collectieve kerstwensen
Ik vergat ze nog te noemen: de collectieve kerstwensen.
Leuk prentje aan het hele adressenboek.
Link naar ergens op het net een voorgeprint plaatje.
Zelf gemaakte wens ergens op het net te vinden of gehangen aan een mail.
Ik ervaar ze als de kaartjes in de brievenbus van de huisaanhuiskrantbezorger.
Niet zo origineel dus.
En als ik naar élders moet klikken voor een collectieve wens denk ik al gauw: is dat wel veilig? Dus doe ik het alleen daarom al niet.
Ook erg: mensen op een lijst die “ik ben de eerste met een kerstwens!” zo’n aanklikbaar geval plaatsen.
Kerst is leuk of niet leuk en wensen idem dito.
Maar áls je wil wensen: doe het persoonlijk.
Ik word niet blij van een ‘voor iedereen die dit leest!’ en eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen dat iemand anders dat wel wordt.
Is-ie al dood?
Er zijn mensen in mijn leven aan wie ik niet met plezier terugdenk.
Ik probeer weinig aan ze te denken.
Soms sla ik de pagina’s van de doden op in de krant en dan denk ik stiekem: zou 1 ervan zijn overleden?
Tot nu toe: nee.
Niet dat ik ze per se dood wens.
Maar zoveel mensen die wel aardig voor me waren zijn wel dood.
Dus denk ik soms: X en Y en Z die mij niet-zo-leuk behandelden mogen best zijn overleden.
Maar dat zijn ze niet.
Zul je nl altijd zien.
Dat inderdaad the best die first en X en Y en Z misschien niet het eeuwige leven hebben maar veel langer dan ik ze toewens.