Jeanne's Weblog

Een man in Alkmaar heeft zijn hondje doodgeslagen met een stofzuigerstang.
Wanneer het bericht op de radio zo begint denk ik: weer zo’n stomme junk zeker net als die Fransman van een paar jaar geleden die ergens helemaal verkeerd op tripte en die toen zijn hondje doodstak.

Het is erger.
Vind ik.

Het blijkt te gaan om een man en een vrouw die gisteren zijn uitgeweest.
Ze hebben het laat gemaakt. Erg laat.
Zodat het hondje het niet meer kon ophouden en in huis heeft gepoept.
Zodat de man het diertje doodslaat.

En de vrouw het huis uitrent om hulp te halen bij familie.
En de man dat familielid aanvliegt.

Van zo’n bericht word ik helemaal ellendig.

Arm hondje.
Afschuwelijke man.

En die vrouw.
Haar ‘vriend’ zal vast over de rooie zijn geweest maar ik kan me werkelijk niet voorstellen dat je je dier laat vermoorden zonder er tussen te springen.

Geachte klant,

Rabobank Internet Bankieren.
Online Security Team.

Ooit won ik een mooie prijs voor mijn boek ‘De Hollende Kleurling’.
Ik had niet zelf meegedaan met een wedstrijd, anderen hadden het ontdekt en besloten het te prijzen.

Ruin tien jaar daarvóór deed ik wel met een prijs mee.
De Jac. van Veen-prijs voor rechtbankverslaggeving.
Ik werd nummer twee.

Bij de uitreiking aan nummer één zei 1 van de juryleden tijdens de borrel tegen me: waarom had ik alleen beschouwingen en interviews ingestuurd en geen rechtbankverslagen? Als ik dat had gedaan, had ik nl vast gewonnen.
Nu hád ik die wél ingestuurd maar blijkbaar had de nitwit die voor de jury kopietjes moest maken ze in de prullenbak laten glijden.

Op de Multimedia-lijst van Women on the Web is elke maand een fotowedstrijd (voor de eer).
Twee maanden geleden was het thema ‘Paars’. Zaten mooie foto’s bij. Afgelopen maand was het ‘Pubers’. Zegt me minder.
Op dit moment: ‘voedsel’.

Daar héb ik wel foto’s van.
Niet van mooie dineetjes maar van voer aan dieren.

Ik doe niet mee.
Omdat ik anders dan de andere vrouwen op de lijst geen handige Photoshopper ben (ik héb niet eens Photoshop).
Maar vooral omdat ik er niet tegen kan om te verliezen.

Grootschermer is een betrekkelijk suf dorp.
Op een fijne manier.
Héél zelden (in 18 jaar 1x) is een kras over mijn auto getrokken.
1x is mijn autoradio uit m’n auto gesloopt.

Af en toe steekt een knul vuurwerk af voordat het moment officieel daar is.
Dat is het wel zo’n beetje.

Vandaag gaat om acht uur de bel en wil het meisje van de Volkskrant haar geld en geef ik 5 Euro.
Ze geeft geen enkele krimp. Niet ‘o, leuk!’ maar ook niet ‘is dat álles?!’

Om kwart voor tien (ik zit al boven, beneden is het licht uit) gaat láng de (trek)bel.
Ik ga naar beneden. Niemand.
Belletje trekken dus.

Zodat ik vermoed dat de 5 Euro voor het Volkskrant-meisje te weinig waren.

Aangezien ik kerstmis niet ‘vier’ kocht ik gewoon eten voor vier dagen.
Een beetje avontuurlijk wil ik wel doen dus koop ik bij de van de natuurslager betrokken diervriendelijke runderroerbakreepjes wokgroente uit een pakje van de Plus.
Denkend dat dit zich vanzelf gaat wijzen.

Maar nu is het zover en er wijst zich niets.
Wat moet eerst in de pan? Moet het vlees bijzonder gekruid? Moet het vlees éérst gekruid (al is het maar peper en zout)? Moet er een scheut ketjap oid overheen?
In dat laatste geval heb ik een probleem want een tijd terug ruimde ik alles aan sauzen en kruiden op dat over de datum was en verzuimde het meeste opnieuw nieuw te kopen.

Google.
Dat wil dat ik dingen doe met tofu en inderdaad: met ketjap.

Moet er eigenlijk rijst bij? Dan moet ik die denk ik eerst maken.
Want rijst duurt best lang (aangezien ik echte heb en geen ’tover’).

Ik kán ook een lasagne van de natuurslager in de magnetron schuiven maar dan raken die reepjes straks bedorven en moet ik ze weggooien en dat is slecht en ook erg zonde van die koe die ervoor is doodgegaan.
Of ik kan de (‘aanbieding’) voorgekookte minikrieltjes bakken met (‘aanbieding’) sperciebonen.

Dat was toch wel 1 van de geneugten van de grote stad.
Bij twijfel even langs de chinees of de italiaan.
Waarmee die reepjes natuurlijk nog steeds zouden verpieteren.

Een man die graag kookt – dat zou ook een oplossing zijn.
Maar wat doe je dan de rest van de dag en nacht daar weer mee.

Ik vergat ze nog te noemen: de collectieve kerstwensen.
Leuk prentje aan het hele adressenboek.
Link naar ergens op het net een voorgeprint plaatje.
Zelf gemaakte wens ergens op het net te vinden of gehangen aan een mail.

Ik ervaar ze als de kaartjes in de brievenbus van de huisaanhuiskrantbezorger.
Niet zo origineel dus.
En als ik naar élders moet klikken voor een collectieve wens denk ik al gauw: is dat wel veilig? Dus doe ik het alleen daarom al niet.

Ook erg: mensen op een lijst die “ik ben de eerste met een kerstwens!” zo’n aanklikbaar geval plaatsen.

Kerst is leuk of niet leuk en wensen idem dito.
Maar áls je wil wensen: doe het persoonlijk.

Ik word niet blij van een ‘voor iedereen die dit leest!’ en eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen dat iemand anders dat wel wordt.

Er zijn mensen in mijn leven aan wie ik niet met plezier terugdenk.

Ik probeer weinig aan ze te denken.
Soms sla ik de pagina’s van de doden op in de krant en dan denk ik stiekem: zou 1 ervan zijn overleden?

Tot nu toe: nee.

Niet dat ik ze per se dood wens.
Maar zoveel mensen die wel aardig voor me waren zijn wel dood.
Dus denk ik soms: X en Y en Z die mij niet-zo-leuk behandelden mogen best zijn overleden.

Maar dat zijn ze niet.
Zul je nl altijd zien.
Dat inderdaad the best die first en X en Y en Z misschien niet het eeuwige leven hebben maar veel langer dan ik ze toewens.