Mijn netbook Toshiba NB350 is een schatje.
Alleen is ze erg klein. En steeds vaker slaat ze op tilt als ik even leuk ad rem wil twitteren.
Wat niet rampzalig is. Een vrouw hóeft niet ad rem te twitteren.
Maar het is giga irritant als je net leuk in gesprek bent en dat kleine mechaniekje zegt: het komende half uur even niet.
Ik overweeg een nieuwe.
Ik kan die kado krijgen (althans deels – details zijn nog niet duidelijk).
Ik vraag om adviezen op twitter en op mijn lijst van WomenontheWeb.
Dat laatste levert weinig op, het eerste eigenlijk ook niet tenzij je vindt dat 1 luid toegejuichte suggestie van allerlei kanten een divers aanbod is.
Die suggestie is: MacBook.
Ik pruttel. Mac – die kan toch alleen met z’n eigen software? Nee hoor: hij heeft een ingebouwd ‘bootcamp’ waarmee je ‘m geschikt maakt voor windows-progs.
En: is-ie nou écht zo mooi, snel, perfect?
Van alle kanten: ja!!!
Dat weerhoudt me meteen.
Als ze nou zeiden: een Mac is leuk, maar er zijn wel nadelen nl…. terwijl ze natuurlijk toch het allerbeste zijn.
Een soort afweging.
Die zou me overtuigen.
Maar Apple-fans zijn niet zomaar fans, die zijn fanaat.
Wat me argwanend maakt.
Nu, drie vier dagen later (Toshiba heeft me net weer belemmerd ad rem te twitteren) denk ik toch: zal ik?
Ik kijk eens naar de MacBooks. Ik kwijl en kwijl en kwijl nóg erger.
Ze zijn wel verdomd duur.
Maar als ik me dit op twitter laat ontvallen begint het weer, het donderende: doen! doen! doen!