Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Jarig

Dit weblog is jarig.
Het is vandaag negen jaar.

Ik vier het met een bescheiden bosje woestijnbloemen(struik).

Mocht ik een kat, kip of knager zover krijgen dat die met een feestelijke strik om het nekje voor me wil poseren, dan voeg ik een foto daarvan toe.

In het kader van de wonderen waarvan men zegt dat ze de wereld niet uit zijn.

Oosthuizen

Meestal ben ik in Oosthuizen omdat ik naar de mondhygiëniste of de tandarts moet.
Vandaag ben ik er om vlees op te halen bij de diervriendelijke slager.

Ook ga ik even langs op de begraafplaats, die ik nooit eerder bezocht.

Het weer zit niet mee.
Guur. Bewolkt.
Heel even zon, zodat ik een indruk krijg van hoe de begraafplaats er bij zon kan uitzien (nl veel vrolijker).

Wanneer mensen het hebben over hun *passie* en dat ze die omzetten in werk denk ik meestal: .. eh… ?
En nu wil ik niet zeggen dat begraafplaatsen bezoeken en daar foto’s nemen een pássie is.
Maar het is wel iets dat ik erg graag doe.
Waar ik zowel een warm and fuzzy feeling bij krijg als (mn in Amerika) het idee dat ik iets goeds doe.

Zodat mensen hun voorvaderen terugvinden.
En die voorvaderen een plaats krijgen in de geschiedenis behalve in een vage herinnering (of zelfs dat niet eens).

Over Oosthuizen schrijf ik op Begraafplaatsen (de foto’s volgen nog).
Lizzy Sara May ligt er begraven.
Ik vond haar graf. En ik dácht dat ik ooit iets van haar had gelezen.
Maar toen ik haar lijstje van publicaties doorliep zag ik niets dat me bekend voorkwam.

Criminaliteit in Grootschermer

Vrouw aangehouden na mishandeling

Grootschermer, zondag 27 november Om 01.00 uur hield de politie een 28-jarige vrouw aan wegens mishandeling van haar 34-jarige partner.
Het stel kreeg ruzie in hun woning, waarbij de vrouw de man met een mes bekraste op zijn arm.
Ook ‘sneed’ ze hem met de botte kant van het lemmet langs zijn slaap en kin.

Hierop heeft de man aangifte gedaan tegen haar.
De vrouw werd in de woning aangehouden.

Zoekend

Toen ik net weduwe was en ontdekte dat mijn inkomen ernstig kelderde, doorzocht ik het huis.
Wát kon ik verkopen?
Dat zette ik op een internetveiling (die begonnen toen net).
Waarna van het 1 het ander kwam nl de Winkel.

De Winkel ‘kabbelt’ dwz er gebeurt wel wat en dat zou ok zijn als elk mooi magneetje en beeldige boekenlegger die ik met enige winst verkoop ook niet zouden zijn *ingekocht*.
Nóg meerinvesteren is op dit moment niet slim.
Zodat ik weer om me heen kijk.

Ik zie hotelzeepjes.
Maar die zien véél mensen als ze om zich heen kijken en zelfs al zou ik ze tegen betaling kwijt raken: daar draait de schoorsteen nog geen minuut van.

Ik heb nog een gewone camera.
Een spiegelreflex.
Een Nikon.
Misschien nog wat lenzen erbij.

Even op Marktplaats gekeken.
Afhankelijk van het type tussen de tientjes en honderd.
Als vraagprijs.

Oh well.
Bedelaars kunnen geen eisen stellen as they say.

Verdriet om Carla

De assistentes van de dierenarts betreden om acht uur het pand (om half negen gaan telefoon en balie open) dus zit ik vanaf acht uur aan de telefoon wachtend op een telefoontje hoe het met Carla gaat.
Naar mate de tijd vordert denk ik: ze zal wel niet dood zijn want dan hadden ze al gebeld.
Maar even na half tien gaat de telefoon en dan blijkt dat ze wel ’s ochtends dood in haar hokje lag.

Ik ben verdrietig en rationaliseer.
Ik denk: tis maar een caaf.
Over een paar uur denk ik aan andere dingen.

Niet.
Een dag treuren om caaf Carla.
Totaal geplet door ellende en verdriet.
Om dat kleine bruine wezentje.

Afgaand op de foto’s had ik haar ruim 4 jaar.
Aangezien ze hier niet is gekomen als baby was ze dus, vermoed ik, minstens 5-6 jaar.

Ik praat mezelf aan: best oud voor een cavia. Wat onzin is.
Ik zeg tegen mezelf: ze had 2x en huidaandoening. Die krijgt een caaf als ze minder weerstand heeft dan de andere caven. Ze hád dus minder weerstand.

En zo praat ik nog het een en ander maar het gevoel blijft dat ik caaf Carla ontzettend mis omdat ik ontzettend veel van haar hield.

Eebje jarig

‘Eebje jarig’ staat vandaag op mijn kalender.
Dat betekent dat Eebje x jaar geleden is geboren want ze is nu alweer een paar jaar dood dus veel te vieren valt er niet.

Het is even zoeken maar haar geboortejaar was 1987.
Ze ligt begraven in de tuin.
Ik weet wáár, heb dakpannen op het graf gelegd.
Maar elke zomer overwoekert het graf en dan is het ruw werken om het pad ernaast eind van de zomer weer vrij te krijgen waarbij de dakpannen allang in stukken zijn getrapt.

De eerste keer vond ik dat verschrikkelijk.
Daar ligt Eebje! zei ik tegen R.
Dat is haar graf.

Maar eigenlijk hoort het wel bij mijn tuin en het leven in mijn tuin en de dood in mijn leven.
Dat wat vergankelijk is in je hart wordt bewaard.
Dat het niet gaat om een aangeharkte vierkante meter met stenen en een verantwoord plantje.

Caafje Carla is dood

Caafje Carla is dood.
Vannacht overleden.

Ik mompel wat van die dingen die je dan mompelt als: had het wel verwacht.
Ik beloof volgende week het mandje op te halen en te betalen.

Dat hoeft niet, zegt de assistente.
Goh, denk ik – zouden ze het mandje komen bréngen?
Maar ze bedoelt dat ze me ook een rekening kunnen laten sturen. Door Famed.

Ik zeg dat ik toch het mandje moet halen en dat ik dan zal betalen.
Waarmee het leven en de dood van caaf Carla zullen zijn afgehandeld.

Zieke caaf

Caaf Carla is ziek.
Gisteren wil ze niet eten, vanochtend breng ik haar naar de dierenarts.
‘Longontsteking’ constateert die.

Wat te doen?
We gaan het proberen.

Om half zeven mag ik bellen.
Het gaat helemaal niet goed. Het enige dat goed gaat is dat ze nog leeft.

Morgenochtend word ik gebeld maar aangezien ze het heel druk hebben word ik mogelijk ook *niet* gebeld en dan mag ik zelf om tien uur bellen.
Arm lief caafje Carla.

Even overvalt me drift om mensen die het hebben over ‘caviapolitie’ om daarmee duidelijk te maken dat mensen die zich inzetten voor dieren als cavia’s zich inzetten voor iets nóg lager dan een worm.

Het roer om?

Ik wind er geen doekjes om: mijn Winkel is niet zo succesvol als ik graag zou willen dat hij zou zijn.

Een half jaar later liet ik ‘m grondig restylen en is ook de zoekfunctie verbeterd.
Complimenten regenden – veel extra kopers leverde het niet op.

Iemand die me wel eens hoort klagen mailt: zou je het niet eens héél anders aanpakken.
Ik heb een melige bui en schrijf terug dat ik dat inderdaad ga doen. Namelijk: ik gooi álle 13.000+ artikelen eruit! en zet andere erin.

Ik denk: dat is zó evident een flauwe grap.
Want ook al lopen die 13.000(plus) artikelen niet geweldig, ze aanharken en in de kliko storten is hoe dan ook vernietiging van kapitaal.
Duttend kapitaal misschien, maar nog steeds: kapitaal.
Want elke sticker of magneet die te koop staat en ooit wordt verkocht levert iets op.
Weggegooid doet hij dat niet. En alles wat ik nieuw/anders wil aanbieden vergt ook een nieuwe investering = geld.

‘Goed idee’ is de serieuze reactie.
En: wat ga je nu verkopen?

Even overweeg ik: gadgets. iPhones, iPads, kekke cameratjes etc.
Maar dat drijft de flauwe grap té ver.

Ik blijf gewoon doen wat ik doe en kabbel deze weken zo’n beetje door.
Geen klappers, maar we zijn in business en dat blijven we ook.
Met onze boekenleggers en pins en leuke niet idioot dure boeken en wonderschone magneetjes.
En de unieke, Amerikaanse kalenders niet te vergeten.