Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Elektra

Gisteren zijn R. en ik naar de opera.
Elektra van R. Strauss (de klassieke componist Strauss, niet de walsenmannen).
Twee uur zonder pauze. Eerste rij in het midden.
Aan de rand van een orkestbak zo vol dat je je afvraagt hoe de violen lekker kunnen uithalen met de strijkarmen.

Het orkest speelt overweldigend mooi, de nieuwe dirigent blijkt een beeldschone jongeling.
Elektra, haar zus en vooral haar moeder zingen prachtig en acteren hysterisch-meeslepend.
Het eind blijk ik vergeten zodat ik me kapot schrik als Elektra, net nog zo blij zingend en dansend dat nu eindelijk het leven begint, in het mes van haar moordende broer Orestes loopt en dood neerstort.
Janken.

Erna klap ik de handen stuk.
Rijd ik in een wolk naar huis.
Een dag later ben ik nog steeds als betoverd.
Doortrokken van de krijsende stemmen, het machtig mooie orkest.

Tijden

De Wintertijd is de echte tijd zegt de NOS-nieuwslezer vanochtend keer op keer.
Alsof hij ons wil bezweren: ja, het is rot maar dit is normáál en normaal is misschien niet per se goed maar daar moet je maar mee leren leven.

Ik leer en ik leef.
Alleen klopt er iets niet.

Want de afgelopen week was ik rond zeven uur nog op tijd om de knagers te voeren.
Bij net-nog-licht.

Nu moet ik me haasten en zorgen dat ik om kwart voor zes binnen ben omdat het dan pikkedonker is.

De Wintertijd is een schrok-op die meteen de allereerste dag al een kwartier van het licht heeft afgesnoept.

Boeken (definitief aanbod): € 1,95 per stuk

Deze boeken kocht ik nieuw, sommige zijn nog ‘als nieuw’ van andere is misschien de rug wat verkleurd door de zon of er is een andere kleine oneffenheid.
Ze kosten per stuk € 1,95 en dat is véél minder dan bij bol.com.
Daar komen wel verzendkosten bij maar als je meer bestelt worden die natuurlijk naar verhouding lager.

De boeken in de bovenste, staande rijen (even op de foto’s klikken om die te vergroten) kunnen -per stuk- verzonden als brievenbuspost.

De boeken hier onder zijn dikker, kunnen niet door de brievenbus en moeten per boek als pakketje verzonden.
Des te meer reden om het niet bij 1 boek te laten.

Reageren kan via de commentjes maar dan wel direct erna per mail (jeanne@jeannesweblog.nl) contact met me opnemen en ook: direct betalen.

[NB: alle boeken zijn intussen weg]

Kijken in de spiegel

Ik kijk nooit in de spiegel.

Nou.. nooit.
Ik werp natuurlijk wel eens een blik in de spiegel wanneer ik er voorbij loop.
Half bewust, meer onbewust.
En wanneer ik mijn tanden poets, dan kijk ik ook in de spiegel.
Maar ik heb spaarlampen op mijn badkamer die ook nog eens vrij ongelukkig (in het midden) zijn geplaatst zodat tegen de tijd dat die m’n gezicht zouden belichten ik alweer ben uitgepoetst.

Sinds een paar weken doen mijn ogen pijn.
Dat begon dus in Amerika. Zodat ik dacht: allergie.
De ogen waren ook rood. Zodat ik kocht: Visine tegen Red Eyes.
En daarmee af en toe druppelde als de ogen heel erg pijn deden.
Steeds denkend: dadelijk ben ik hier weg en waar ik ook allergisch voor ben is dan ook weg dus niks aan de hand.

Eenmaal hier: ogen doen pijn, ogen zijn rood, ik druppel Visine tegen rode ogen.
Vandaag denk ik voor het eerst: laat ik eens kijken.
Ik houd een handspiegel voor m’n gezicht. En zie dat mijn ogen niet alleen rozerood zijn in het wit. De ooghoeken zijn duidelijk dikker. Ontstoken.

Geen Visine meer.
Besluit ik als zelf-medicijnen-toedienende (en: onthoudende) dokter.
Google probeert me verder op alle mogelijke benen te zetten.
Van: direct naar de Eerste Hulp met de sirene aan tot – gaat na een weekje vanzelf over.

Ik kies voor het laatste.

Handel

Van de 22 nieuwe kalenders zijn er binnen 24 uur drie verkocht.
Dat lijkt weinig (drie) maar dat is veel (1/7) zeker als je beseft dat zodra ik op de helft zit ik rap nieuwe Kadotips moet voorbereiden.
Je kunt immers geen etalage hebben waarbij door de helft van het aanbod een vet kruis staat met: VERKOCHT.

Ook de thrillers ‘lopen’ hoewel minder spectaculair maar misschien ligt iedereen op deze mooie herfstdag aan het strand.
Binnen zes uur drie van de 23 gretig afgenomen door 1 koopster.
Met een bezorgd: “als ze tenminste nog niet weg zijn”.
En geen gezeur over verzendkosten.
Zo mag ik het lezen/horen.

Morgen zoek ik meer boeken uit.
Sla je slag, jij gretige lezer die haar geluk niet kan geloven dat ze (vrijwel) nieuwe thrillers kan inslaan voor € 1,95 (!) net op tijd voor de lange winteravonden en wie weet zelfs geschikt als leuk sinterklaaskado.

Ik zette vandaag ook nog een érg leuke magneet in de Winkel.
Ik ben maw weer helemaal terug.

Die Königin der Nacht

Ik houd van opera en op Facebook hoor ik bij de Sills Crazies, een besloten group (jawel) van fans van de (overleden) sopraan Beverly Sills.

Vandaag wijst iemand ons op de ‘Non mi dir’-aria uit Don Giovanni die ze ooit zong en eerlijk gezegd vind ik het wel mooi maar ik mis de betrokkenheid die ik uit andere rollen van haar ken.
Dankzij You Tube ben je al snel bij een andere aria en nog een andere aria.
Ook bij ‘Die hölle Rache’ uit Die Zauberflöte.
Een van de twee aria’s van Die Konigin der Nacht (waarmee Deutekom beroemd is geworden).
Het zijn indrukwekkende aria’s mn deze maar als rol stelt de Koningin niet bar veel voor.

In haar autobiografie schrijft Sills erover: “I have recovered enough in the next few weeks to sing, in January of 1964, in Boston, my first Queen of the Night in Mozart’s The Magic Flute. I wish it had been my last, and if I had a brain in my head it would have been. No role – not even Micaela – has ever bored me more.
No role has given me less anticipation or less feeling of involvment; at one performance Peter and I backstage managed to address 250 Christmas Cards between my first and second act arias! The role consists of five high F’s. If all five come out beautifully, you’re a fabulous hit; if not, forget it, even though you may have sung all of the rest of the aria beautifully.

The only perfect performance I ever gave, by my own standards, was a Queen of the Night I did at the Tanglewood Music Festival conducted by Erich Leindorf. When I walked on stage to do the arias, Erich had a look in his eye that said, Don’t you dare miss one of those high F’s.
I didn’t, by God, because the performance was broadcast I know that there is a historic record attesting to my one perfect Queen of the Night.”

Nu helemaal terug

Vanmiddag arriveert de laatste doos uit Yuma.

De laatste doos, die ik precies een week geleden verzond, bevat voornamelijk gebruiksvoorwerpen.
Plastic koelkastdozen. Messen en scharen. Body lotion. Oogcrème.
Kleding die ik niet zo waardeloos vind dat ik ‘m achterlaat bij een thrift store maar ook weer niet zo waardevol dat ik ‘m om gevaar van zoekraken te vermijden in de koffer meezeul.
Landkaarten.
Nou ja, van alles dat me altijd weer tegenvalt wanneer ik die laatste doos open maak.

Ook erin (onderin): nog een aantal boeken.
Ik kocht best veel boeken. Voor mezelf. Grotendeels.
Amper voor de Winkel.

Zodat ik nu bezig ben mijn boekenmolen uit te ruimen.
(mn) Thrillerauteurs die ik ooit fantastisch vond en nieuw kocht maar al jaren niet meer lees, gaan in de verkoop.
Morgen of overmorgen bied ik ze hier aan.

Als ik even een verloren moment heb omdat ik geen kalenders hoef te verkopen en in te pakken.
(jaja)

Tempo

Tempo gemaakt.
Als ik dan toch om half 5 wakker word, kan ik om 5 uur aan het werk en dan niet talmen en talen maar dóórtrekken.

Vier uur later: de kalenders staan in de Winkel.
Nu nog de nieuwsbrief en wat andere puntjes op de i en ergens morgen staan ze te koop.

Ik meld het maar even voor wie dacht: ik kijk dinsdagmiddag wel of er iets voor me bij is.

Werk, passie, wegen om in te slaan of te vermijden

Ik kom uit Amerika met 22 origineel-Amerikaanse kalenders.
Vooruitgestuurd en gotzijdank allemaal onbeschadigd aangekomen.

Gisteren en vandaag voer ik ze in in de database en bewerk de foto’s, morgen en overmorgen zal ik ze invoeren in de Winkel (achter een gordijntje).
Begin volgende week -waarschijnlijk dinsdagmiddag- gaan ze alle 22 in de verkoop waarna sommige direct worden verkocht en mensen teleurgesteld zullen mailen: “heb je er echt maar 1 van die ene??” (ja) terwijl ik andere minstens zo mooie over 2 maanden nog aan de straatstenen niet ben kwijtgeraakt.

Opeens denk ik (wat ik al eerder dacht maar waaraan ik toen niets deed): als ik eens voor het hah-blad ga schrijven over begraafplaatsen in de regio?
Ik schrijf de hoofdredacteur die ik ‘ken’ via twitter een mail.
Over mogelijkheden (alles) en invalshoeken (alles) en make me an offer (geen eisen).
En wacht nu af.

Argh! waar is de tijd dat ik tegen een nieuwe opdrachtgever nuffig kon zeggen dat ik pas begon met dénken bij 10-1500 Euro?
En als hij niet met 15-2000 over de brug ging komen – nou, jammer dan.
Graag of niet.

Niet gewenst

Begin oktober bezoek ik Sandy Cemetery bij Wickieup ten zuiden van Kingman.
Een erg prettige plek, direct naast Hualapai reservation met erg veel ‘verboden toegang’-borden waarover ik al eerder elders schreef.

Nu heb je ‘Keep Out’ en ‘No Trespassing’ en nog zowat aan algemeenheden.

Dit bord (het bovenste) vind ik wel mooi. 
Zo mooi dat ik overweeg het vertaald op de eigen voordeur te spijkeren.
Tegen nare types die een voet tussen de deur zetten en die ik niet goed kan weigeren zonder bot te zijn (omdat andere mensen bij aanbellen direct de deur wijd open plegen te werpen).