Bea Arthur
Enkele koeien die mij wel vonden
De eerste koeien die me verrassen staan bij Chloride.
Een jeep geeft me lichtsignalen. Ze betekenen niet dat ik mijn snelheid moet minderen omdat er een kritische agent om de hoek staat.
Ze betekenen dat verderop koeien over de weg lopen.
Van dichtbij zijn ze meer dan prachtig.
Ietsje te dun op de billen naar mijn smaak maar kijk die horens eens!
En -foto wat onscherp helaas- maar: kijk dat elegante pootje.
De weken erna rijd ik nog een paar keer naar deze plek. In de hoop op nog zo’n ontmoeting.
Ik kom de koeien niet meer tegen.
Mijn tweede ontmoeting is bij Wickieup bij Sandy cemetery.
Ik loop daar rond, maak foto’s en vanuit de wildernis komen twee koeien aanlopen om naar me te kijken.
Leuk, vind ik en loop naar ze toe. Waarop ze wegsprinten.
Later kom ik weer langs die plek, nu met de auto. Wat meestal minder bedreigend is voor dieren.
De koeien liggen rustig naast de begraafplaats langs de kant van de weg. Althans, 1 staat, 1 ligt.
We kijken elkaar in de ogen. Ik fotografeer. Niet te lang want de vrouwen nemen niet voor niets rust – ik wil ze niet verstoren.
Where they find you
Ik ben verwend met dieren.
Raven, gieren, spechten.
Eekhoorns. Kwartels. Roadrunners.
Lizards.
Elke reis kom ik ze tegen en soms up close and personal wat me een mooi gevoel geeft.
Vorige reis stond ik op 10 meter oog in oog met een visarend.
Nog dichterbij was ik bij een grote lizard die een kleine at.
Deze reis ben ik op zoek. Naar indrukwekkende dieren, en dan iets kleinere dieren. Dan koeien.
Een heel enkele keer kom ik koeien tegen. En echt heel kleine enkele keer.
Ondanks alle borden met ‘Wildlife’ en ‘Cattle crossing’.
Ooit kocht ik een boekje met als titel Bears are where they find you.
De boodschap: er zijn geen gegarandeerde plekken om beren (wilde dieren) te vinden.
Zij vinden *jou* (als je geluk hebt).
Deze reis besef ik dat het geldt voor alle dieren.
Cows are where they find you.
Onder andere.
Wake-up call voor benauwde geesten
Kingman, AZ
Vroeg
Gisteravond houd ik het dankzij Bill en Hillary en Lady G vol tot half elf.
Dan slapen.
Om anderhalf uur later om exact middernacht ruw te worden gewekt door een geluid dat ik niet kan plaatsen.
Getingel? Gerinkel? Een muziekje?
En: waar *ben* ik? Welk motel is dit? Heb ik 1 kamer, 2 kamers, wáár komt dat geluid vandaan?
Ik ren uit bed richting geluid dat blijkt te komen uit mijn werkkamer (aha! ik ben thuis).
Het is de telefoon.
Ik neem op: “hallo” niets en leg neer.
Het geluid gaat door: de telefoon in de slaapkamer. Weer “hallo” weer niets weer neergelegd.
Gelukkig doet de telefoon in de woonkamer beneden niet mee.
Dit is het signaal voor de katten om naar boven te komen.
Guus installeert zich bescheiden aan het voeteneind. Sammie wil op mijn gezicht liggen. Tegen mijn gezicht. Op mijn hand. Onder mijn kin.
Hevig spinnend. En wanneer na een minuut of tien het spinnen stopt en ik probeer weg te suffen veert hij op, draait een rondje en vindt een nét ander plekje waarna het installeren, spinnen, wegzakken en weer opveren opnieuw begint.
Dit gaat door tot tien voor vier wanneer hij even buiten gaan plassen.
Twintig minuten later: daar is hij weer op mijn gezicht.
Dan kotsgeluiden en de lieverd springt van het bed af (dit had dus véél erger gekund) en kotst er net naast.
Terug op bed, terug op mijn gezicht, installeren, spinnen etc.
Ik geef het op en sta op.
Om 20 over vier.
Hopelijk is Sammie vannacht een beetje gewend aan het idee dat ik terug ben.
Bij Kingman, AZ
A Bill Romance (en ook een Hillary Romance)
Aanbieding
Jaren geleden las ik de Lincoln Lawyer van Michael Connelly en was razend enthousiast.
In Kingman zag ik een vervolg erop, The Fifth Witness, in een mooie grote-paperback-uitgave voor $ 14.99.
Iets boven het budget (ik pleeg te wachten op de ‘gewone’ pocket) maar ik had hoge verwachtingen dus: vooruit.
Ik vond het boek ‘gaat wel’.
Soms erg slepend, soms al te uitleggerig (mn de courtroom scenes) en de onderliggende plot over hypotheken en oversluiten en foreclosures: hartstikke actueel natuurlijk maar ik had er geen zin in.
Ontknoping was wel leuk trouwens.
Toch uitgelezen en nu ligt het boek voor me met zeer lichte leessporen (geen vouwen in de rug).
Bol.com vraagt voor deze uitgave € 17,99 (maar, zeg ik er eerlijk bij, biedt ook een eenvoudiger uitgave aan voor € 10,75).
De meningen bij Amazon.com zijn verdeeld van zéér enthousiast tot zéér teleurgesteld.
Eindoordeel: drie sterren van de mogelijke vijf.
Ben je een Michael Connelly-fan en denk je: ik wil dat boek toch graag lezen en zelf bepalen wat ik ervan vind?
Het boek kan niet door de brievenbus maar moet als pakje worden verzonden = € 6,75.
Voor € 9,75 is het boek incl. verzendkosten van jou.
(nb bij die eenvoudige uitgave van bol.com komen ook nog altijd € 1,95 verzendkosten)
Reageren kan via ‘hebbes’ in de commentjes (en dan per mail contact opnemen voor de afhandeling) dan weten andere loglezers dat het boek al weg is.
Manipuleren
Al jaren proberen mijn katten R. wanneer ik weg ben te overtuigen dat ze niet om zeven uur maar om zes uur ’s avonds eten krijgen.
R. weet wel beter dus die trapt daar niet in.
Omdat de katten wanneer ik terugkom hetzelfde spel spelen (heftig jammeren vanaf kwart voor zes) dacht ik vroeger dat R. ze toch eerder eten had gegeven.
Ik belde hem op om dat te vragen. Nee, was het antwoord: zeven uur.
Jaja, denk ik dus vandaag wanneer het tweetal vanaf kwart voor zes intens zielig staat te blèren.
Het was zeven uur, het is zeven uur en het blijft zeven uur.
Net voor zevenen (wat is het vroeg donker!) breng ik de knagers de avondmaaltijd.
In de sloot achter de achterren drijven eenden en meerkoeten die opgewonden kwaken: er komt eten!
Zou R. ze tijdens mijn afwezigheid hebben gevoerd? Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen.
Maar de eenden dóen alsof ze gewend zijn dat wanneer de knagers avondeten krijgen zij ook iets krijgen toegeworpen.
Ivm ‘bijna donker’ en ‘katten moeten gevoerd’ ga ik niet R. bellen maar laat ik mijn dierenhart spreken en werp een paar sneetjes bruin brood in het water.
Eenden vliegen aan van alle kanten.
Vraag: heeft R. ze dus écht gevoerd of heeft een stel slimme eenden toen ze me vandaag in de tuin zagen bedacht dat ze de ‘wij worden hier altijd gevoerd waar blijft het eten’-truuk in elk geval op me konden proberen?
Terug
Gisteren (eigenlijk: eergisteren) kijk ik vanaf mijn balkon uit op een Latino die in de binnentuin van het hotel palmen snoeit.
Nu kijk ik uit op de eigen polder.
Hij ligt er mooi bij.
De tuin ook.
En de dieren zijn lief.
Alleen met mijn ziel is het behelpen.
Die kan niet binnen een etmaal van her naar hot vliegen.
Die gaat ook weer niet te paard (dat is overdreven).
Maar verder dan halverwege is hij nog niet.
Noorderkerk/Mariakerk (Hoorn)
Eten aan boord, let’s go!
Terug
Wachten op de 1e vlucht
Hilton Airport, Phoenix, AZ
Palazzo Duo
De cavia’s – soms met een bezoekend konijn – hadden twee hokken. Een betrekkelijk nieuw paleis en een oude, rotte ruïne. Dat is naar het grofvuil en vervangen door een tweede paleis. Twee gelijke woningen past ook bij cavia’s – die houden er een egalitaire leefvorm op na.
Palazzo Duo werd meteen in gebruik genomen.