Jeanne's Weblog

Ik ben verwend met dieren.
Raven, gieren, spechten.
Eekhoorns. Kwartels. Roadrunners.
Lizards.

Elke reis kom ik ze tegen en soms up close and personal wat me een mooi gevoel geeft.

Vorige reis stond ik op 10 meter oog in oog met een visarend.
Nog dichterbij was ik bij een grote lizard die een kleine at.

Deze reis ben ik op zoek. Naar indrukwekkende dieren, en dan iets kleinere dieren. Dan koeien.
Een heel enkele keer kom ik koeien tegen. En echt heel kleine enkele keer.
Ondanks alle borden met ‘Wildlife’ en ‘Cattle crossing’.

Ooit kocht ik een boekje met als titel Bears are where they find you.
De boodschap: er zijn geen gegarandeerde plekken om beren (wilde dieren) te vinden.
Zij vinden *jou* (als je geluk hebt).

Deze reis besef ik dat het geldt voor alle dieren.
Cows are where they find you.
Onder andere.

Al jaren proberen mijn katten R. wanneer ik weg ben te overtuigen dat ze niet om zeven uur maar om zes uur ’s avonds eten krijgen.
R. weet wel beter dus die trapt daar niet in.

Omdat de katten wanneer ik terugkom hetzelfde spel spelen (heftig jammeren vanaf kwart voor zes) dacht ik vroeger dat R. ze toch eerder eten had gegeven.
Ik belde hem op om dat te vragen. Nee, was het antwoord: zeven uur.

Jaja, denk ik dus vandaag wanneer het tweetal vanaf kwart voor zes intens zielig staat te blèren.
Het was zeven uur, het is zeven uur en het blijft zeven uur.

Net voor zevenen (wat is het vroeg donker!) breng ik de knagers de avondmaaltijd.
In de sloot achter de achterren drijven eenden en meerkoeten die opgewonden kwaken: er komt eten!
Zou R. ze tijdens mijn afwezigheid hebben gevoerd? Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen.
Maar de eenden dóen alsof ze gewend zijn dat wanneer de knagers avondeten krijgen zij ook iets krijgen toegeworpen.

Ivm ‘bijna donker’ en ‘katten moeten gevoerd’ ga ik niet R. bellen maar laat ik mijn dierenhart spreken en werp een paar sneetjes bruin brood in het water.
Eenden vliegen aan van alle kanten.

Vraag: heeft R. ze dus écht gevoerd of heeft een stel slimme eenden toen ze me vandaag in de tuin zagen bedacht dat ze de ‘wij worden hier altijd gevoerd waar blijft het eten’-truuk in elk geval op me konden proberen?

Gisteren (eigenlijk: eergisteren) kijk ik vanaf mijn balkon uit op een Latino die in de binnentuin van het hotel palmen snoeit.

Nu kijk ik uit op de eigen polder.
Hij ligt er mooi bij.
De tuin ook.
En de dieren zijn lief.

Alleen met mijn ziel is het behelpen.
Die kan niet binnen een etmaal van her naar hot vliegen.
Die gaat ook weer niet te paard (dat is overdreven).
Maar verder dan halverwege is hij nog niet.

De Noorderkerk heeft net als de Oosterkerk aan de andere kant van de binnenstad (die van vorige week) een goed leesbare dubbelklok aan de gevel. Heel practisch.

Delta brengt zometeen J terug, ik verdwijn weer in de stad.

Nee, J. is nog niet terug, wel bijna.
De koutjes – het is een zwerm van meer dan twintig – waren wekenlang afwezig. Eergisteren waren ze opeens terug, met hun wonderlijke combinatie van gecoördineerde voedselaanval en extreme schrikachtigheid.

De cavia’s – soms met een bezoekend konijn – hadden twee hokken. Een betrekkelijk nieuw paleis en een oude, rotte ruïne. Dat is naar het grofvuil en vervangen door een tweede paleis. Twee gelijke woningen past ook bij cavia’s – die houden er een egalitaire leefvorm op na.

Palazzo Duo werd meteen in gebruik genomen.

maar de schapen blijven lekker op het land.

en dan gaan ze op stal. Maar nu eerst nog een paar dagen op het gras in de zon.