Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Meloenen

Vanmiddag, voordat Ziggo het liet afweten, dacht ik opeens aan die twee nieuwsfoto’s die ik maakte van wat toen best ‘nieuws’ was.

Vlakbij Bullhead City, op de weg terug naar Kingman (van mij uit gezien) was een vrachtwagen met meloenen gekanteld.
Ik maak snel twee kiekjes, langzaam rijdend. Mijn kant van de weg reed nl nog wél.

De dag erna lees ik in de Kingman Daily Miner dat de ándere kant van de weg vier uur afgesloten is geweest.
En dat de nog niet verpulverde meloenen naar de plaatselijke voedselbank zijn gebracht.

De chauffeur van de auto was niet heel erg gewond (‘minor injuries’) maar wel gearresteerd ‘for failure to control to avoid an accident’.
Ik weet niet of dat in Nederland ook zou zijn gebeurd.

 

Ziggo

Hoe een dag te killen als wat al móet voor de afreis al is gedaan en een klein wasje en nog eens de tuin in lopen ook geen uren in beslag nemen.

Ik rommel wat aan en dan om half vier: geen internet.
En ook geen telefoon.

Geen paniek, denk ik.
Ziggo hapt naar adem. Ziggo zal er zo wel weer zijn.
Ziggo is er niet.

Om kwart voor vijf bel ik Ziggo (1,30 Euro per minuut met een maximum van 65 Euro en weet ik al dat digitale tv de standaard is geworden).
Geen melding over storingen. Wel: ze zijn niet in staat me snel te woord te staan. Sterker: “Houd rekening met een langere wachttijd dan u van ons gewend bent”.

Ik bel (vanaf m’n mobieltje) naar R.
Of hij kan kijken op de site van Ziggo. Of daar wel iets over een storing staat.
Nee hoor, niets.

Ik ben argwanend.
Langere wachttijd maar geen storing?
Het zal toch niet zo zijn dat Ziggo hoopt dat we dan denken dat het aan óns ligt zodat we extra lang in de wacht hangen terwijl er wel degelijk een storing is?

Een uur later: alles werkt weer.
Op de website:
Er is storing. Onze internet- en telefonie diensten zijn op dit moment niet beschikbaar. Verwacht wordt dat het probleem in de loop van de middag is opgelost. Onze excuses voor het ongemak

Jaja.

Mug en droom

Er was een muggenplaag voorspeld. Vooral bij stilstaand water.
Dat moest je daarom leeg gooien.
Wat niet kan als je aan een sloot woont en een vijver hebt en een waterbakje voor de kippen.

De muggen lieten me betrekkelijk ongemoeid. Tot vannacht.
Een zéér hardnekkige dame heeft mijn bloed nodig om haar jongen te voeden.
Telkens wanneer ik bijna wegzak in slaap zoemt ze boven mijn gezicht. Mép doe ik. Weg is zij. Tot ik weer bijna wegzak in slaap.

Om half 6 heb ik haar te pakken.
Mép doe ik ongericht boven mijn gezicht. Ik raak haar en het geluid houdt op.

Waarna ik eindelijk wegzak in slaap en droom dat ik aan een ruime gracht sta uit te kijken over water waar mensen in zwemmen met walvissen en haaien.
Dat zou ik niet durven.
Dan wordt in het water een bak stollend beton gelegd.
Bovenop beweegt iets. Een vis of zoogdier is bedolven.

Iemand wenkt me. Ik moet helpen.
Ik help. Breek stukken beton af. Nou. Meer: stukjes.
Dan staat de man (want dat is het) op, nog onder het beton en loopt weg met een meisje.

Ik word weer wakker, nu spontaan.
Doodmoe.

Troep achter me opruimen

Ik ben niet een ordelijk iemand dus wat moet worden opgeruimd zet ik op lijstjes.
Die deels voor zich spreken. Ik bedoel: ik zie ook wel dat mijn bureau vol ligt en mijn kamervloer.

Maar -subtieler- zet ik alle emailnotificaties uit voor twitter, Facebook, LinkedIn en Hyves.
Ik meld me af bij lijsten. Ik meld me af bij mensen.
Ik noteer 2 nieuwe ‘misschien ansicht aan sturen’-adressen.

Vorige keer deed ik mijn best op het ziggo-apparaat de weken erná hetzelfde programma steeds op te nemen.
Dat werd niets.
Zodat ik het dit keer maar laat.

De week duurt zolang als-ie duurt= t/m morgen.
Daarna ben ik weg en gaat het ziggo-kastje 5 weken sudderen.

Nog 1 dag en een nacht.
Tijd vliegt.

Voorgevoelens

Katten voelen vóór dat hun mens op reis gaat.
Niet spontaan natuurlijk. De mens straalt iets uit. Iets onrustigs.
En dan weten haar katten dat het weer ‘zover is’.

Althans, dat vraag ik me nu af.
Wát weten ze?

Dat er iets gaat gebeuren is Sammie en Guus duidelijk.
Sammie maakt het ongedurig. Soms vrijerig. Soms niet.
Guus wil niet van me wijken.
Heel af en toe wandelt hij de tuin in, verder houdt hij me in de gaten, zit tegen me aan en spint en spint en spint.
Alsof ik na érg hard en érg veel spinnen zou zeggen: weet je wat, nu ga ik dus *niet*.

Maar dat is allemaal interpretatie en wie weet projectie.
Mijn katten zouden wel érg slim zijn als ze uit mijn gedrag konden afleiden dat ik zaterdag 5 weken naar Amerika ga.
Ze leiden vermoedelijk af dat ik onrustig ben en ze denken dat onrust kan leiden tot rare, onaangename dingen.
Misschien zijn ze wel bang dat ik ze in een mandje ga duwen voor de dierenarts.

Zelf voel ik heel duidelijk dat ik dadelijk weg ben.
En dat ik mijn dieren ga missen.
Waar R. uiteraard goed voor gaat zorgen.
Maar toch.

Kijk mij eens geweldig zijn

Iha ben ik dol op social media.
Al was het maar omdat ik op die manier nog enige interactie heb met levende menselijke wezens.

Maar waar ik helemaal niet tegen kan zijn de pochers, de opscheppers, de kijk-mij-eens(ers).
Die hebben een ongelooflijk gelukkig huwelijk met zeer slimme, snoeperige, allerliefste kids.
En als ze geen huwelijk hebben, hebben ze wel date na date (bij deze typjes staan de aanbidders te kwijlen in rotten van tien).

Werk? Ook al een succes.
Ze rennen zich de pootjes uit het bevallige lijf om alle opdrachten te kunnen vervullen waar alle klanten giga dankbaar voor zijn en nimmer nooit is iemand dat *niet* en hun toko groeit en groeit en groeit.

Ik overweeg wel eens de pochers te ontvolgen/ontvrienden.
Maar wat houd ik dan nog over.

Nee!

Overdag leid ik mezelf af met boeken lezen en dieren staren en weblogs schrijven.
’s Avonds kijk ik tv. Live tv en -veel- opgenomen tv.

Vanavond wil ik kijken naar de afleveringen van het laatste seizoen van Two and a Half Men die ik gisteren opnam bij Veronica.
Ik klik op Menu – ik zoek naar links naar ‘Mijn opnamen’ en dan ergens met mijn hand druk ik per ongeluk op nóg een knopje. Maar wélk?
In elk geval: beeld weg.

Ik zet de tv uit en weer aan.
De wondertechniek die bij PC’s nog wel eens wil helpen.
Geen beeld.

O got o got o got o got.

Avontuur

“Ga je alweer naar hetzelfde gebied?”
Ja.

Mensen die me dat vragen, vragen dat nooit ‘neutraal’.
Ze bedoelen: saai! waar is je gevoel voor avontuur? je ként Yuma en Kingman en omstreken nou toch wel?

Het antwoord is: ja. Ik ken Yuma en Kingman (en omstreken).
En ik heb al een paar jaar niet meer het gevoel van urenlang rijden, kapót aankomen in een stadje en dan ontdekken dat er een leuk motel is (of juist helemaal geen leuk motel).
Nog langer rijd ik al niet meer van nationaal park naar andere plaats-met-stip.

Ik deed het tientallen jaren wel.
Misschien ga ik het nog eens doen.
Nu niet.
Nu verken ik wat ik al kende (en wat steeds verandert) en sla wegen in die ik nooit eerder insloeg.

Vanuit Kingman reed ik op een dag ‘zomaar’ door Golden Valley.
Een mooie weg.

En opeens, verderop, als een stokstaartje in de berm: een zanduil.
Ik houd in, neem een foto vanuit de auto en rijd weer door.

En 100 meter verderop: nog een zanduil.
Nog een foto.

Ik rijd niet dichterbij, ik stap ook niet uit.
Ik ben blij met onze ontmoeting.
Zomaar ergens in Golden Valley op 20 km van Kingman waar ik al zo vaak was en nog zo vaak zal zijn.
En waar ik nooit meer deze uiltjes op deze manier zal ontmoeten.

Hoeveel avontuur wil een mens eigenlijk hebben.

Voorzenuwen

Vroeger huurde ik in Amerika een auto van Alamo.
Met die auto’s was altijd wát. Meestal gevolg van achterstallig onderhoud.
1x stond ik met een lekke band in bloedheet (45 graden) Blythe. Ze wouen een nieuwe auto brengen. Vanuit Phoenix. Over 3-4 uur.
Ik wendde hysterie voor (wat niet moeilijk was) en toen kon gewoon de Wegenwacht worden gebeld die er binnen een half uur was.

Toen dacht ik: nooit meer Alamo. Maar: Hertz.
Omdat Hertz echt overal een kantoor heeft.
En wellicht een fractie duurder (te verwaarlozen overigens) maar wel betrouwbaar is.

Ook dit keer reserveerde ik bij Hertz.
Maar liet me ompraten door iemand die kwa vliegreizen vaak goeie deals voor me heeft geregeld.
Ompraten dus om die reservering te cancellen en dan via hem bij een tussenpersoon reserveren want zo spaarde ik 200 Euro uit.

Eerst bleek dat niet was doorgegeven dat ik een satelliet radio wil. Wil en móet. Of het intussen wel is doorgegeven? Ik hoop het.
Toen zou ik volgens de bevestiging 2 weken voor de autohuur de voucher krijgen. Die toen een week voor de autohuur zou komen. En die pas vandaag na bellen door de ‘iemand’ inderdaad kwam.

Vele pagina’s voorwaarden en verplichtingen en dat ik altijd eerst de tussenpersoon moet bellen (in de UK zie ik nu – héél handig) als er iets is.
Dan valt mijn oog op de 1e zin. De location van mijn autohuur.
Dat is Advantage. Een prijsvechter! En *niet* Hertz.

Ik ben razend. Als ik voor 200 Euro minder met een lapzwans in zee had willen gaan, had ik dat zelf wel gedaan.
Reservering is uiteraard al betaald.
‘Iemand’ (die in de VS woont) gemaild.
Hij zal ze bellen.

Voorpret.
Haha.

Je kunt niet alles hebben

Winnaars van de NRC Charity Awards 2011 en de iPad2 bekend

Beste stemmer,

De stemmen zijn geteld, de winnaar van de publieksprijs is vorige week donderdag bekend gemaakt: Wakker Dier.
Onder de stemmers die hun e-mailadres hebben doorgegeven is een iPad2 verloot. De winnares van deze iPad2 inclusief een jaarabonnement op NRC Handelsblad of nrc.next is inmiddels geïnformeerd.

U heeft helaas niet gewonnen.

Ontvangst

Twee maanden geleden viel de zendmast in Smilde om en brandde die in Lopik uit.
Er kwam een AM-frequentie en een steunzender in Engeland en een satellietontvanger in Terneuzen.
Hommeles was het veelal.
Géén ontvangst van Radio 1 (o.a.), haperende ontvangst, stotterende ontvangst, ruis.

Ook ik had er last van.
Maar pas dit weekend, nu alles weer ok is, realiseer ik me hoe fijn de afgelopen twee maanden ontvangsttechnisch gezien waren.
De wereldontvanger op mijn bureau, een Sangean ATS 505, deed het nl best goed met ‘Terneuzen’.
Maar met Lopik is het huilen met de pet op en ook af.

Sangean was altijd al extreem gevoelig voor overvliegende vliegtuigen en soms ook voor m’n muis en toetsenbord.
Vaak moest ik de antenne precies zó en niet anders richten omdat hij anders ruis op ruis produceerde.
Met wat geduld ging dat nét.

Nu niet. Het is alleen maar storing.
En wanneer ik de radio wendend en kerend en de antenne richtend en weer anders richtend tracht helder geluid te krijgen en daarin steeds niet slaag word ik steeds driftiger en wil met het kreng gaan smijten.

Ik vermoed dat het komt omdat ‘Lopik’ voor mij altijd al een matige straalzender was. En nu, op niet 100%, is hij een ramp.
Het alternatief is: luisteren via de PC. Dat kán.
Alleen pleeg ik op 3 plaatsen in huis tegelijk de radio aan te hebben en de PC loopt een halve minuut áchter.

O, geef mij weer een donderklap op Lopik en dan Terneuzen weer terug.

Vliegbewegingen

Om half vijf word ik wakker omdat er een vliegtuig dreigt te landen in de tuin.
Wanneer het besluit toch Schiphol aan te doen en ik wil gaan dromen: weer een toestel. En dan nog een en nog een.
Zodat ik om zes uur maar opsta en de duivel hád ermee kunnen spelen en dan stoppen met overvliegen, maar dat doet-ie niet.

Het lijkt wel of alleen de Polderbaan wordt gebruikt.
Mm. Dat *is* ook zo.