Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Aftellen

Over een week zit ik te zenuwen bij de Gate.
Dan heb ik dus alles gedaan dat nu nog op mijn ’te doen’-lijstje staat.
Veel opruimen. Klaarleggen. Inpakken. Moet allemaal nog.

Wel heb ik geregeld dat wanneer ik aankom in mijn motel in Yuma mijn pakjes al op mijn kamer liggen.
Dat zijn:
– grote doos met spullen die ik in juni achterliet
– kleinere doos met spullen die ik een paar weken geleden vooruit stuurde
– tig pakketjes van Amazon.com (bestelling eergisteren geplaatst)

Om te voorkomen dat er teveel losse pakjes zouden komen (het motel is erg aardig en behulpzaam maar ik wil niet lastiger zijn dan nodig is) koos ik maar 2x voor ‘kopen bij een verkoper buiten Amazon’.
Dat was bij boeken die Amazon zelf niet meer verkocht. De rest wou ik hebben: traag verzonden en in 1x.
Helaas levert Amazon zo’n geweldige service dat het bedrijf zélf me gisteren mailde dat het al drie kleine, losse pakjes heeft verstuurd.

Ik voel me ongemakkelijk/schuldig dus mail ik naar het motel om ze te waarschuwen.
De reactie is allerhartelijkst. Wat hij altijd is.
Ik heb er zin in.

Gemakzucht

Ik heb een zakelijke rekening voor mijn Winkel en een privé rekening voor ‘privé’.
Soms moet iemand die ooit iets bij de Winkel heeft besteld mij privé betalen.
Dat moet uiteraard op de privé rekening.
Dus mail ik: wil je het overmaken op ING 19etc tnv J. Doomen en *niet* op ING 93etc tnv De Winkel van Jeanne.

Dit gaat nooit goed.
Nou ja, misschien ooit. Maar dan hebben we het over 1 op de 25x.
Hoogstens.

Want mensen denken: ik heb al een nummer van haar dus *klik* – dat nummer gebruik ik.
Of ze denken niet of ze lezen niet. Of wat ze dan ook niet doen.
In elk geval gaat het dus bijna altijd mis.
Wat vervelend is voor mijn administratie = mij.

Vandaag mailt mij iemand dat ze al had overgemaakt. Naar mijn zakelijke rekening dus.
Vóórdat ze mijn mail had gelezen met het verzoek dat *niet* te doen.
En: excuus.

Dat noemen ze wel a breath of fresh air in de modderpoel die mijn administratie op deze manier aan het worden is.

Tashi

Ik mag Tashi buiten laten.
Spelen lijkt mij wel leuk. Haar niet.
Tashi ziet iets dat haar mateloos boeit. In de dakgoot van de garage of misschien óp het dak.
Ik zie niets.

Het duurt even maar dan heb ik haar afgeleid.

En gaan we toch nog even met de bal spelen.

Flexibel

Mensen die alleen wonen zijn hufterige egoïsten.
Of op z’n minst “niet flexibel”.
Nóg erger zijn mensen die alleen wonen én ook nog eens geen kinderen hebben.
En omdat het zulke irrirante zeikerds zijn kunnen ze ook geen partner vinden.
Ziezo.

Een vol half uur loopt Prem leeg.

Wat zullen veel mensen die te laf zijn om uit een ongelukkige relatie te stappen zich door hem gesterkt hebben gevoeld.

9/11

Het is een beetje overkill, de aandacht in Nederland voor 9/11.
Wat de media vertellen over Amerika gaat wat aan me voorbij.
Fascinerend vind ik de verhalen over hier en toen.

Wat de Nederlanders dachten.
Wat de Nederlandse media deden.

Ik was destijds in Fallon, NV.
Bellen naar Nederland was dagen onmogelijk.
In mijn besef wel een week. Maar misschien waren het maar drie dagen.

De westerse wereld was één in verontwaardiging en leed. Zeiden ze op de Amerikaanse tv.
Maar in werkelijkheid waren de Amerikanen één en stond ik er als buitenlander helemaal buiten.

Iphigénie

R. en ik waren naar de opera.
Twee opera’s. Allebei van Gluck. Iphigénie en Aulide (2 uur) en Iphigénie en Tauride (1,5 uur).
Met daartussen een uur gedwongen pauze zodat de Nederlandse opera je een dure maaltijd door de strot kan proberen te duwen.
Oesters enzo. En je kon de champagne vantevoren koud laten zetten.
Wat wij niet deden.
Wij aten vooraf een pizza aan de overkant (erg lekker).

We waren bij de première. Waar het ons niet om te doen was. Het paste gewoon goed in ons schema.
We rekenden op echt première-opera-publiek dus veel advocaten van de Zuidas. R. rekende daar gewoon op, ik verheugde me.
‘Jeanne in de grote stad’- zoiets.

Ze wáren er wel. Maar niet en masse. Niet overheersend.
Ik zag ook gewoon leuke mensen. Die twee vrouwen bijvoorbeeld.

Iphigénie en Aulide is de eerste opera.
Grieks drama. Waar ik pap van pleeg te lusten.
Gluck vind ik ook wel oké. Hoewel me niet meer spontaan van hem te binnen schiet dan Orfeo ed Euridice en wat losse aria’s.

De opera is anderhalf uur saai, saai, saai.
Gezongen wordt er behoorlijk tot zeer mooi (Anne Sofie von Otter). Maar het kan niets schelen wat die mensen overkomt.
Tot het laatste half uur maar ook dan is het niet dwingend-meeslepend maar meer ‘onderhoudend’.

Zodat ik besluit de tweede opera te skippen.
Zul je zien dat die achteraf de mooiste blijkt te zijn geweest.

Aan R. probeer ik nog uit te leggen dat ik steeds zat te hopen op die ene aria die ook zo vaak door sopranen en mezzo’s als concert-aria wordt gezongen.
Divinités du Styx. R. weet niet wat ik bedoel. Dus zing ik het voor. Wat het niet verduidelijkt aangezien ik niet kan zingen.
Thuis opgezocht. Dat is inderdaad een Gluck-aria. Uit Alceste.
Hij zat dus ook niet in opera-2.

Landkaarten

Een klant die de afgelopen maand een paar keer boekenleggers bij me koopt (ik bedoel: aardige klant, maar ik ken ‘m nog niet lang) vraagt me uit Amerika landkaarten voor hem mee te brengen.
Dat weiger ik na te veel te slechte ervaringen met ‘koop x voor mij’ en als ik er dan mee thuis kom opeens niet meer willen. En dus ook niet betalen.
Bovendien: hoe beoordeel ik wat voor een ander interessant is.

Maar landkaarten – daarvan heb ik er nog een heleboel liggen.
Die wil ik best tegen verzendkosten toesturen. Dat ruimt ook lekker op.

Alleen blijkt dat ik veel kaarten dubbel en nog veel vaker dan dubbel heb.
Daarvoor heeft hij geen belangstelling.
Dus overweeg ik ze hier aan te bieden.
Best leuk toch, als iemand toevallig naar Californië of Las Vegas gaat (bv) of dat overweegt.

Maar.
Dat betekent dat ik hier een opsomming moet maken van wat ik allemaal héb (= veel werk).
In de Winkel zetten is zinloos (deed ik ooit, verkocht nauwelijks).

Weggooien dan maar?
Dat vind ik zonde – daarom héb ik ze ook nog allemaal.

Zodat ik nu een deel -tegen de kosten van een pakketzegel- naar die klant stuur.
En de rest terug prop in de kast.

Rapunzel is weer thuis

Binnen anderhalf uur is Rapunzel gisteravond benaderd door vijf mannen.
Eén van die mannen stuurt haar 4 berichten. Met o.a. “jij bent degene die ik zoek” en “met jou wil ik een ontbijtje maken” en zijn mail-adres.
Die heeft het ‘accepteren dat ik afstand houd’ denk ik niet zo goed begrepen.

In elk geval heb ik er nu helemaal geen zin meer in (voor zover ik dat al hád).
Ik lees de overige berichten dus niet eens en haal mijn inschrijving weg.

De organisatie wil weten waaróm. Heb ik wellicht een partner gevonden? Zo ja: hoe.
‘Online dating is niet mijn ding’ kies ik maar uit de alternatieven.

Rapunzel

Ik zit even op Schoolbank en dan op Facebook en ergens (ik geloof op Facebook) staat: dating voor 50plussers.
Wat ik helemaal niet wil ook al is het (zegt de advertentie) de beste datingsite voor 50plussers volgens Radar.

Toch zit ik opeens een formulier in te vullen en een (onbetaald!) profiel aan te maken.
Als Rapunzel. Geen idee hoe die naam in me opkomt, ik moet zelfs googlen om te achterhalen waar hij ook weer voor staat.

Ik vul veel niet in, en de rest vul ik eerlijk in.
Alleen van mijn leeftijd doe ik 2 jaar af maar dat lijkt me in deze kringen normaal.

Dan ga ik eens kijken wat ándere vrouwen invullen over zichzelf.
Die vullen in dat ze ‘spontaan’ zijn en dat ze een ‘spontane man’ zoeken.
Net als jonge meiden dat tegenwoordig over zichzelf invullen. Spontaan en vlot. Met -uiteraard- gevoel voor humor.

Ik ben niet spontaan, ik ben ook niet vlot en met mij kun je alleen lachen als je een heel bijzonder gevoel voor humor hebt wat je waarschijnlijk niet hebt als je via zo’n site zoekt naar een nieuw liefje.
Mijn profiel staat nu 15 minuten online en ik ben 8x bekeken en 0x benaderd.

Morgen trek ik Rapunzel aan de lange haren weer mee naar huis.
Dan deur op slot en sleutel weggeworpen.

Proeven aan het verleden

Graven aan de wortels van de stamboom, contacten herstellen met klasgenoten via Schoolbank.
Het kan zomaar leiden tot het delen van ervaringen over notarissen en een door mij terloops vermelden van ’toen mijn man dood ging’ en dat die Lodewijk heette.
Waarop ik terugkrijg: o, was jij getrouwd met “ene Lodewijk” waarvan ik voor het gemak maar aanneem dat dat ‘ene’ niet vals is bedoeld.

Ja, schrijf ik terug. En dat hij officier van justitie was.
Ik overweeg een linkje te plaatsen naar een vindplaats op het net. Aangezien zij mij net vertelde dat zij mij had gegoogled.
Dan is dat meteen ook verklaard.

Alleen zijn de vindplaatsen zo helemaal niet leuk.
Niets positiefs over Lodewijks werk als OvJ belast met de opsporing van oorlogsmisdadigers. Niks over zijn voorzitterschap van een commissie slachtoffers sexueel geweld. En dat hij ook verder gewoon deugde.
Wel (in Trouw): “Na een lange ziekte is de hoofdofficier van justitie in Utrecht, Lodewijk de Beaufort (56), zaterdag overleden. Hij werkte pas zeven maanden in Utrecht, na een gedwongen overplaatsing vanuit Haarlem waar hij smetten had opgelopen in de IRT-affaire.”
En (in De Telegraaf): “7 maart: Lodewijk de Beaufort (56). Verwierf landelijk faam als hoofdofficier van justitie belast met opsporing van oorlogsslachtoffers. Kreeg in 1997 als hoofdofficier te Haarlem strafoverplaatsing na kritiek parlementaire enquêtecommissie-Van Traa inzake opsporingsmethoden.”

‘Gedwongen overplaatsing’. ‘Strafoverplaatsing’.
Bah.
Die ‘langdurige ziekte’ was trouwens ook niet waar.
Zes maanden was het. Zes maanden vanaf het eerste symptoom tot de euthanasie.
Zes maanden hartstikke sportief, een renner en dan over en uit.

Tis dat ik er zelf voor heb gewerkt maar: geloof ze niet, de media.

Klant

Veel klanten hebben haast.
Ze zoeken op het laatste nippertje een kadootje uit en willen het dan *direct* hebben.
Eerst betalen, reageer ik.
En dan verzend ik inderdaad *direct*.

Vaak volgt enkele uren later een mail: “ik heb betaald”.
Dus check ik mijn rekening. Wanneer daarop niets staat heeft de klant in elk geval geen ING.
Als ze Rabo heeft, heb ik het geld een dag later. Maar bij SNS bv willen er wel eens een dag of 4-5 overheen gaan.
Dat is vervelend want dan duurt het even lang voordat ik aan de zeer haastige klant verzend.

Dus mail ik na zo’n “ik heb betaald”: stuur me maar een printscreen, dan verzend ik morgen.
Zo nodig wil ik zelfs uitleggen hóe je die maakt en in het ergste geval van ‘kan/wil/begrijp ik niet’: maak een foto van het scherm.

Negen van de tien ‘snel-snel-snel’-klanten laat dan niets horen.
Geen idee waarom.
Snáppen ze niet wat ik bedoel? Hebben ze geen zin in zulk gedoe?
Of denken ze dat ik op “ik heb betaald” zal reageren met: fijn! in dat geval hol ik NU naar het postkantoor?

Ingeburgerd

‘Multiculti’ is nog nét niet helemaal mijn middelste naam.
Waar ik in elk geval vóór ben is dat kinderen met buitenlandse ouders die hier helemaal zijn ingeburgerd ook mogen blijven.
Terecht dus dat daarvoor actie wordt gevoerd. Ook met radiospotjes.

Een van die spotjes gaat over een jongetje dat dreigt te worden terug gestuurd naar Afghanistan.
Het spotje laat het jongetje wat statements te berde brengen die moeten aantonen dat hij 100% een Nederlands jochie is.

Een van die statements is: “meisjes kunnen niet voetballen”.
Die snap ik niet. Aangezien meisjes wel degelijk kunnen voetballen en ze dit ook dóen, ook in competities en met veel succes.

Ik vermóed dat de makers van het spotje denken dat een echt Nederlands jongetje neerkijkt op meisjes en domme uitspraken over ze doet.
Wat waar kan zijn. Maar om dat nou promoten dat een Afghaans jongetje dat óók zo naar ze kijkt vooral hier moet blijven aangezien meisjes-bashende-knulletjes moeten worden beschouwd als “een van óns”?