Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Wie graaft zal vinden

Een tijdje terug zocht ik de broers en zusters van mijn vader op.
De directe familie van de moeder van mijn moeder weet ik al.
Nu dacht ik: zou de vader van mijn moeder eigenlijk broers en zussen hebben gehad.
Ik herinner me ze niet maar ik merk steeds vaker dat vinden bellen doet rinkelen en herinneringen oproept uit een ver verleden.

Ik vind inderdaad drie zusters en een broer.
De namen zeggen me niets. Of misschien wel maar het is dan ver weggestopt en moet wat sudderen en rijpen.

Een van de broers heeft erg veel pech met kinderen krijgen ontdek ik.
In een paar jaar twee doodgeboren en twee na een half jaar overleden. Of er ook wél succesvolle verwekkingen waren kan ik niet achterhalen. Wel zie ik hem al op 47-jarige leeftijd overlijden.
Dat is in 1942 dus voor mijn geboorte wat kan verklaren waarom ik nooit over hem heb gehoord.

Dan stuit ik op een doodgeboren kind waarover mij heel zeker nooit is verteld.

Op 16 april 1923 deden mijn opa en de aanspreker (=kraai) aangifte van het kindje dat 2 dagen eerder dood was geboren.
Dit 3 maanden nadat mijn opa (22) en mijn oma (21) in het huwelijk traden.

Ruim een jaar later werd mijn moeder geboren en een paar jaar dáárna mijn tante Miep.

Ik heb geen idee wanneer je destijds een doodgeboren kind moest aangeven. Mbt nu weet ik dat evenmin.
Ik neem aan wanneer het in theorie levensvatbaar zou zijn geweest (wat toen later was dan nu) maar misschien dacht men niet zo medisch.

Ik had dus nog een tante of oom kunnen hebben.
Zou mijn moeder dat wel hebben geweten? Ik kan me niet voorstellen van *niet*.
Maar ik kan me evenmin voorstellen dat áls ze het wist, ze het mij niet zou hebben verteld.

Belastingen

Stom toevallig schiet me deze week te binnen dat ik mijn aangifte IB 2010 nog moet doen.
Nog moet láten doen door de belastingman.
Die uitstel heeft gevraagd tot 1 september. Wat het bijna is.

Het enige dat ik hoef te doen is mijn gegevens verzamelen.
Die ik keurig in een la duw zodra een jaar afloopt. Zodat ik ze dan allemaal bij elkaar heb zodra ik ze moet verzenden.
Tenzij ik iets over het hoofd zag.
Wat ik dan merk wanneer ik die la open doe en de gegevens in een envelop wil stoppen.

Vorig jaar heb ik mezelf aangenaam verrast.
Alles was er.
Dat is dit keer niet het geval.
Ik mis de overzichten van twee spaarrekeningen en van de bankrekening van de Winkel.

Met verkrampte maag ga ik naar de site van de ING hopend dat ik daar met een druk op de knop in elk geval het laatste tevoorschijn kan toveren.
Ik heb buiten de ING gerekend die uitgerekend NU weer eens meldt:
“Er zijn tijdelijk geen gegevens beschikbaar. Onze excuses voor het ongemak.”

De overzichten van de beleggingsrekeningen (allebei bij Aegon) blijken een fluitje van een cent.
Dat valt weer mee.
Voor de gegevens van ING zal ik dus echt door een berg ongeopende groene enveloppen moeten heenspitten.

Waarna ik kan gaan zenuwen over wat ik vergeet.
(wat een ellende toch altijd en waarom doe ik hier zo moeilijk over)

Hondenbedje

Gisteren ben ik bij Ranzijn.
Omdat mijn hooi op is aangezien degene die donderdag nieuw hooi zou brengen me was vergeten.

Ik koop meteen nog wat lekker graan voor de kippen (en de andere vogels).
Voor Sammie koop ik een lekker vachtje (verkocht als hondenbedje) omdat ik de indruk heb dat zijn neushoornbedje wat slap wordt.

Ik leg het vachtje bovenop de neushoorn – Sammie hoeft ‘m niet.
Ik leg het vachtje op de bank (waar Sammie ook graag zit).
Hij rampetampt er tien seconden op. Daarna hoeft hij het niet meer.

Ik leg het vachtje op de grond.
Bingo!

 
Althans: *even* ‘bingo’.
Aangezien Guus nu boven op het overloopje ligt en Sammie op bed.

Cobi

Voor mij ligt de persoonskaart van mijn vader.
Uit de gemeentearchieven van Eindhoven.
Ik blijk zowel zijn geboortejaar als dat van mijn moeder fout te hebben onthouden.
Scheelt een jaar – maar toch.

Op de kaart staat ook de 1e vrouw van mijn vader.
‘Cobi‘ was Jacoba van Tiggelen.
Ze werd geboren op 28 juni 1916. Ik zie haar op foto’s uit 1937 (en later). In 1937 en 1938 is ze met mijn vader in Brussel (2x) en in Keulen.
Zij is dan 21, hij 32.
Ze trouwen (pas) op 30 december 1943.
Nog geen jaar later wordt Cobi slachtoffer bij het bombardement dat de Duitsers op 19 september 1944 (een dag na de bevrijding van Eindhoven) op de stad uitvoerden.
Op 29 november sterft ze.
Vier jaar later (op 19 december 1947) trouwt mijn vader met mijn moeder.

Nu ik de achternaam van Cobi heb zoek ik naar haar familie. Ik vind een overlijdensakte met de namen van haar ouders.
Ik vind een enkele stamboom met daarop ook de namen van haar ouders maar ‘fout’. Net als de datum van haar overlijden. Dat was niet 30 maar 29 november (de akte was van de 30e).
Zij wordt alleen vermeld als zus ván de man die kinderen kreeg van wie de stamboommaker in de verte weer afstamde.

Dat komt, vermoed ik, omdat de meeste stamboommakers doelgericht speuren naar hun afkomst via de vader-lijn en soms ook (een beetje) via de moederlijn maar daar dan weer via diens vader verder. Een enkeling waaiert wat uit maar met wie (in dit geval) de zus ván ooit is gehuwd – niet belangrijk.
Nergens dus een link Van Tiggelen-Doomen.

Ik ervaar Cobi wel als deel van mijn voorgeschiedenis. Omdat mijn moeder haar zo beschouwde. Als 1e vrouw van mijn vader van wie zij het idee had dat hij van haar meer had gehouden dan van háar (mijn moeder). Wat waar kan zijn.

Ook dacht mijn moeder dat Cobi mooier en eleganter was dan zijzelf. Wat mij, afgaand op de foto’s onzin lijkt, maar zo werkt dat niet.

In elk geval hoort Cobi in mijn stam. Ik heb haar daarin vanmiddag opgenomen.
En mocht iemand ooit op haar googlend hier terecht komen: ik heb nog foto’s.

BonPrix

Ik heb de pest aan bh’s kopen.
Ze zitten vrijwel nooit goed of zelfs maar ‘aanvaardbaar’.

In een winkel is het helemaal een ramp.
Uitzoeken, naar het hokje, passen en al direct merken: dit wordt niks.
Dat een aantal keren en dan weer onverrichterzake terug naar huis.

Zodat ik veel te lang doorloop met steeds slappere bh’s tot het moment daar is: ik bestel er een stuk of zes op zicht bij BonPrix.
Nu dus.
Ik betaal vooruit met iDeal (dat móet) en stuur terug wat ik niet wil.

Post van BonPrix: ze hopen dat de behouden artikelen naar wens zijn (mm – meer ‘aanvaardbaar’ maar alla).
Maar dan: “Helaas heb ik uw bank- of gironummer niet in uw dossier staan.
Ik wil u vragen uw rekeningnummer op de achterkant van deze brief te noteren en deze aan mij terug te sturen.”
Ondertekend: Yvonne, Klantenservice

Ik snap dat niet.
*Zien* ze niet welk banknummer ze via iDeal geld overmaakt? Hebben ze mijn banknummer sinds de vórige bestelling weggegooid?
Of hopen ze stiekem dat ik het terugsturen teveel gedoe vind zodat ze een paar tientjes in eigen zak kunnen steken?

Kat op straat

Zes weken reed ik verplicht 2-3 x p.w. door het lieflijke dorpje Driehuizen (de Globdijkbrug in Graft werd vernieuwd).
Ik ontdekte langs de weg een stalletje met volle kroppen sla en andijvie, lekkere worteltjes, rode bessen en soms méér en soms minder – dat hoort bij stalletjes, je bent afhankelijk van zowel het aanbod als van wie net voor je is geweest.
Nu rijd ik vanwege dat stalletje nog steeds af en toe de lange route.

Vandaag zie ik in Driehuizen midden op straat twee katten.
Echt midden op de (smalle) straat.
Ik rijd er heel langzaam naartoe. Ze kijken naar me, maar geven geen krimp.
Mm.

Ik blijf staan op ongeveer 2 meter.
Een van de katten loopt langzaam weg, naar links een erf op.
De ander blijft zitten.
Ik trek nog wat verder op.
Niks.

Ik stap uit.
Ik vraag de kat vriendelijk de weg vrij te maken.
Nee.
Ik pak ‘m op en wil hem in de tuin zetten waar de ander is heen gegaan.
Dan gaat aan de andere kant een deur open. Een vrouw in een zwarte jurk met geblondeerde haren. Het is haar kat.
“Hij zat midden op straat” zeg ik. Ter verklaring waarom ik met haar kat in de armen loop.
“Hij bleef gewoon zitten.”

“Dat doet hij altijd, ik kan hem toch moeilijk in een tuigje doen,” bekt het loeder me af.
Ik zet de kat neer die langzaam naar binnen loopt.

Oude foto

Foto begin jaren 90.
Toen ik in de Commissie voor de Politieklachten Amsterdam zat.
De vrouw naast me is Tet de Jong. De eerste vrouwelijke politiecommissaris.

Afgeserveerd

Chelsea Clinton mailde me dat haar vader jarig was en dat hij het zó leuk zou vinden als ik ‘m een boodschap zond.
Toen ik dat deed verscheen meteen: en nu ook een donatie svp.
Voor Bill z’n goede werk in de wereld en mn in Afrika.
Wat ik deed.

Nu krijg ik mail. Van Bill.

Jeanne,
Please accept my deep and sincere thanks for your birthday message and donation.
I was so touched when Chelsea told me of all the birthday messages I received — more than 120,000 of you wrote to express your wishes and support the work that the Clinton Foundation is doing around the globe to strengthen economies, protect the environment, improve global health, and promote healthier childhoods.

Meer dan 120.000! Fijn natuurlijk, maar dat maakt mijn boodschap toch iets minder bijzonder.

I’m still working my way through the messages, but already some of your notes have truly given me a good laugh and put a smile on my face. As Arlana from New York reminded me, “65 is the new 35!”
To everyone, from Rebecca in South Africa to David in New Mexico — thank you.
Because I can’t thank each and every one of you in person, I hope you’ll watch my thank you video here.

Mij aanspreken als 1 van 120.000. En dan ‘Arlana from New York’ in het zonnetje zetten vanwege de mooiste tekst.
Maar ‘Rebecca in South Africa’ en ‘David in New Mexico’ waren ook leuk.
En omdat hij niet iedereen kan bedanken (zegt-ie! kwestie van prioriteiten, meneer Clinton!): “bekijk m’n video”.

Dat is de charmeur van het Witte Huis?
Bill Clinton wordt écht oud.

Wie wat opruimt vindt van alles

Ik zie in mijn agenda een opera staan waar ik die niet verwacht.
Ik zoek dus naar het operaboekje en vindt een aantal oude PC-diskettes (van die harde vierkante), een kerstkaart uit 1993, foto’s van een dineetje met een erg jonge ik (ongeveer 15 jaar geleden) en de heer Th. Schalken. Ietsje corpulent en vrolijk (hij).
Voor alle zekerheid: dat was geen privé-etentje, was van een commissie waar we destijds allebei in zaten ter gelegenheid van afscheid van iemand.

Ik vind ook een stapel adreswijzigingskaarten. Voorgedrukt. Van de verhuizing van Lodewijk en mij uit Amsterdam naar Grootschermer.
Keurig uitgesplitst naar hij alleen, ik alleen en samen. Die zijn dus 20 jaar oud.

Er zitten postzegels op, voorgedrukt, ingeprint.
60 (gulden)cent per kaart.
En ook nog oudere adreswijzigingskaarten die je zelf moest invullen met postzegels van 45 en 50 cent.

Leuk.

Minder leuk: twee mapjes met winkelrekeningen van mijn reizen van mei en september 2010.
*lampje gaat branden*
Die zijn voor mijn belastingman die uitstel heeft geregeld tot 1 september.
1 september! Dat is over een week!

Érg geschikt voor een ‘overmorgen begin ik’.
Typisch iets voor het weekend.
Met zeer frisse tegenzin.