Vanaf de brug bij de begraafplaats in De Rijp
Toeristen
Op Mijn begraafplaatsen reageert iemand van het kerkhof in De Rijp heel aardig op de door mij daar genomen foto’s.
Zodat ik vandaag terug ga. Om er te zijn, niet per se om foto’s te maken. Ik neem dan ook niet mijn Olympus mee, maar heb wel de kleine Coolpix in mijn tas.
Heb ik altijd (tenzij ik hem op mijn bureau heb laten slingeren).
Het is druk. Veel mensen, vooral vrouwen, met planten en bloemen.
Ze versieren de toch al zo mooie graven. Werkelijk geen enkel ligt er verwaarloosd bij. Hoe doen ze dat toch?
Ik neem wat foto’s van het priestergraf (er is een nieuwe steen bij gekomen zie ik) en na mijn rondje respectvol wandelen ga ik weer weg.
Bij het verlaten van de begraafplaats komen mij twee vrouwen tegemoet.
Zonverbrand, kuiertenue, allebei happend in broodjes.
Ik vind dat het niet kan.
Zomaar rondkijken en met elkaar over de stenen babbelen.
Met die broodjes in de hand.
Niet dat het erg anders is dan wat ik doe.
Ik babbel wel niet met een ander, ik babbel met mezelf.
En deze doden zijn evenmin mijn doden.
Okee, ik sta me niet tegelijk vol te proppen.
Maar als ik eerlijk ben: ook voor mij is zo’n bezoek een uitje.
En toch en toch.
Golden Valley, AZ
Musje op weg naar de vrijheid
Baby steps
Dan op het doosje van Sammie (die gelukkig in het magazijn lag) maar… dat raam kan niet open! Wél het raam ernaast dat al minutenlang wijd openstaat.
Goed begrepen!
Balen!!!
En toen… ? ik neem maar aan dat het goed is afgelopen
Grootschermer – Langs het Haviksdijkje in Grootschermer belandde vrijdagmiddag een paard in een sloot.
Het dier kon niet op eigen kracht op het droge komen.
(bron)
Geritsel en ‘piep’
Gisteravond laat (ik zit op YouTube) duikt Guus in de kast links van me.
Daar ritselt iets.
Ik zet wat dozen opzij zodat hij er beter bij kan want ik heb al genoeg muizen en als hij deze grijpen kan: goed zo.
Na vijf minuten geeft Guus het op en ik leg me neer bij wéér een muis in huis (en hopelijk is het geen rat).
Vanochtend begint het geritsel opnieuw.
Hard. Dus zet ik de radio uit in de hoop dat Guus die op het overloopje ligt te maffen opveert en de muis alsnog grijpt.
Helaas. Guus slaapt door en de ritselaar heeft hersens: wanneer ik het stil maak, maakt hij ook stil.
Wanneer ik loer in de kast is hij zo mogelijk nóg stiller.
Om opnieuw te gaan ritselen zodra ik weer achter mijn bureau zit en ik de radio aan heb.
Dan opeens, na zeker anderhalf uur: piep.
Rechts van me.
Eerst weer de radio uit.
Dan, helemaal rechts op een kabel tegen de muur: een jonge mus.
Piep.
Bullhead City, AZ
Contact met de sterren
Op Facebook ben ik lid van een groep The Sills Crazies.
Niet echt een geheim genootschap maar je komt er alleen in via coöptatie als iemand je aanbeveelt als een giga-fan van de sopraan Beverly Sills.
Ik wou R. aanbevelen maar die wil dat hele Facebook niet zodat we nu met 25 zijn maar wel ontzettend fanatiek.
De oprichter van de groep heeft ansichten die hij kreeg van Beverly Sills.
In reactie op brieven die hij haar schreef.
Een andere man heeft foto’s van hem met haar (genomen door zijn vriend).
Enzovoorts.
Ik zag ooit toen ik begin 20 was Angela Lansbury in Londen in Gypsy.
Ik schreef haar een brief.
En zij schreef mij een brief! een echte brief. Geen ansicht met ‘leuk dat je de voorstelling leuk vond en de groeten’ maar een brief waarin ze inging op wat ik schreef.
Althans, zo herinner ik het me.
Ik héb de brief nog wel. Hij zit in de hoes van de LP van ‘Gypsy’.
Ik ben een beetje benieuwd naar wat er precies in staat. Tegelijk wil ik het niet weten.
Omdat de brief misschien toch niet zo mooi was als ik me die herinner.
Maar hij *is* er wel.
Mijn eigen brief van Angela Lansbury gekregen omdat ik als 1 van haar vele fans een brief schreef die haar raakte.
Tenminste, dat denk ik. Want ze zal toch niet al haar fans die haar schreven een brief hebben teruggestuurd met meer dan ‘best wishes’.
Magisch
De Winkel van Jeanne, mijn bedrijf, loopt al een tijd niet zo goed.
We dachten: andere look, betere zoekmachine, gebruik maken van de sociale media (jawel) – dat zou toch een forse slok op een borrel moeten schelen.
Investeren dus in die look etc. en toen hopen op een wonder en toen dat niet direct kwam hopen op dat wanneer de klanten het eenmaal zágen, hoe mooi de Winkel was geworden, dat ze dan zouden toestromen. Niet per se massaal, maar dat hoeft ook niet.
Gewoon 2-3 per dag en dan als het kan voor meer dan 2-3 Euro p.p. zou al heel mooi zijn.
Helaas.
En toen, opeens: wél.
Een week lang. En laat dat nou net de week zijn aan het eind waarvan R. terug komt van een vakantie.
Zodat ik hem zeg, zodra ik hem aan de telefoon heb: de Winkel lóópt.
Waarna alsof de duvel ermee speelt de Winkel stópt met lopen.
Alsof ik de winkelgodin heb getreiterd, uitgedaagd, getart.
En zij toen dacht: hoezo *loopt* de Winkel?
Dat bepaal IK!
En zij bepaalde: NEU…
Kréng dat ze is.
Wat ik durf te zeggen omdat het veel erger toch niet kan worden.
Egels
Gisteren zag ik egel weer.
Twee zelfs.
Rond negen uur kwam het spichtige exemplaar (dat ik ooit de weg zag oversteken) vanuit de achtertuin het terras op en kraakte een ei.
Tien minuten later verscheen van rechts het iets steviger exemplaar.
Spicht stormde er als een rugbyspeler op af en raakte ‘m in de flank waarna de ander ging liggen. Nog een paar stoten. Toen liep de ander weg en spicht liep ook weg (andere kant op) en daarna keek de geramde egel of er nog iets te eten was.
Ik maakte geen foto maar zo zag het eruit: klik
Egel twee slaagde er niet in het tweede ei te kraken.
Misschien toch een beetje upset door de aanvaring.
Bullhead City, AZ
Anaconda
Ik heb al jaren een rechterhoektand (boven) die wiebelt en die ook nog steeds meer verkleurt.
Het wiebelen wordt niet veel erger. Hij kan dus nog wel een tijdje (jaren) blijven zitten.
Het verkleuren wordt wél erger en in toenemende mate vind ik het ‘geen gezicht’.
Eerdere tandartsen wouen dingen die ik niet wou.
Nu heb ik een tandarts die een kunsttand (“maar niet een implantaat”) wil plaatsen en dan ook meteen de kies ernaast die door een val is afgebroken “wat verlengen” en de vulling van de kies dáárnaast vervangen door een blanke ipv zwartgrijs.
Mijn mondhygiëniste (zij werkt sinds een jaar in die praktijk, ik ben haar gevolgd toen ze van een andere praktijk verkaste) bezweert me dat de tandarts “mooie dingen maakt”.
Ik geloof haar. En hoewel de tandarts een beetje hypert bij het uitleggen (dat heb ik hem 2x laten doen bij 2 verschillende bezoeken) denk ik dat hij inderdaad goed is.
Vorige week droomde ik dat ik kwam voor de kunsttand en dat de tandarts geen verdoving gebruikte maar een anaconda.
Die zich om mij moest wikkelen om me ingeklemd koest te houden.
Ik ben als de dood van slangen.
Maar het enige waarover viel te onderhandelen was of de kop van de wurgslang bij mijn kop zou liggen of bij mijn voeten.
Vondst bij K-Mart in Kingman, AZ
Wonder
Voor het eerst in maanden twee (!) eitjes.
Dank u, dames!
Zomer
De hop bloeit (en de brandnetel ook).
Leven van de eigen tuin zal niet lukken, maar er *is* voedsel te vinden.
Peertjes die iets te vroeg uit de boom zijn gevallen omdat de vogels ervan hebben gesnoept.
Daar kan ik de knagers blij mee maken.
Jammie!
Weer een Ziva-filmpje! (geluid aan!)
Mijn continuing story over PostNL
Ach. Nou had die jongeman van PostNL nog zo aardig gereageerd dat ik *niet* 2x hoefde betalen wegens het € 7,36 te weinig plakken op een pakket naar België.
Ik had immers al de zegeltjes geplakt?
Dit omdat ik mij zorgen maakte aangezien ik -braaf als ik ben- na de aanmaning ook nog had geprobeerd het geld per incasso over te maken. Waarop ik een email had moeten krijgen die ik niet kreeg zodat ik dacht dat het was mislukt.
Vandaag wordt € 7,36 afgeschreven van mijn rekening.
Ondanks het uitblijven van de email was de overmaking dus wél gelukt.
Zodat ik nu € 14,72 heb betaald voor € 7,36 te weinig plakken.
Ik kán nu nog een keer gaan bellen.
Misschien tref ik weer een aardige jongeman(v/m) die per direct het geld terugstort.
Maar goeie kans dat ik een griezel tref die wél in twijfel gaat trekken dat ik het geld al met postzegels heb betaald (wat ik immers niet kan bewijzen).
Laat dus maar zitten.
Route 66 tussen Seligman en Kingman, AZ
Dag dág
De laatste tijd heb ik het steeds vaker.
Dat ik aan het eind van een dag denk: dat was ‘m dus. De dag.
En wat was er nou eigenlijk aan.
Met als conclusie: niet zo veel.
Ik heb gewerkt, ik heb wat gecommuniceerd irl en virtueel, ik heb gelezen, ik heb dieren verzorgd.
Met Guus had ik een paar kwaliteitsmomenten hoewel ik nooit helemaal zeker ben of die niet door Guus vnl worden ingezet om iets in het mondje te krijgen.
Wat niet erg is.
Ik kijk tv (beetje), ik beantwoord wat mail (beetje) en dan is het tien uur en denk ik: zal ik nog een uur Youtube-filmpjes kijken of zal ik gaan slapen.
Maar vooral bevangt me: dit was dus de dag.
Niet the first day of the rest of my life.
Of misschien letterlijk genomen ook wel.
Maar dat zegt dan niet veel vrolijks over de rest van m’n leven.