Nog 25 dagen en nog anderhalve kilo te gaan.
Die dagen tellen zichzelf af, die anderhalve kilo – dat wordt niks.
Hoe ik ‘m er heb aan-gevreten?
Ik heb m’n vermoedens.
Maar dat zijn dan allemaal mini-hapjes geweest.
Tien dropjes. Een hapje kaas. Een extra bruine boterham. Nóg een bakje yoghurt.
En nog een glas wijn.
Wat ik bedoel met ‘mini’ is dat ik hier en daar een ietsje méér nam.
Wellicht.
Maar dat ik niet ongans heb zitten tafelen, copieus dineren, me volproppen met alles dat me lekker lijkt (en dat is véél).
25 dagen en anderhalve kilo eraf: dat lukt niet.
Zelfs niet als ik weer op die nare stationaire fiets zou gaan zitten (wat haat ik dat ding).
Een paar dagen geleden sjorde ik me in m’n Amerikaanse short.
Dat lukte nog net. Zitten was een beetje ‘blubber’ maar ik kán ‘m aan wanneer ik op 18 september met bleke benen m’n motel uit en de auto in stap.