Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Guus en de Zwarte Kater

Gisterochtend gaat Guus naar buiten, wordt weer terug gejaagd door de Zwarte Kater en nét als hij het luikje wil invluchten draait hij om en jaagt achter de indringer aan.
Goed zo, Guus!

Achterin de tuin hoor ik geloei.
Sammie komt naar beneden en we luisteren samen hoe onze vriend het zwarte monster luid en duidelijk bedreigt.
Of toch niet.
Want daar komt Guus weer aan, achtervolgd door ZK.
Hij sprint het luikje in en zit onder het bloed.
ZK heeft ‘m toegetakeld.

Krassen in de nek, een haal over de linkerwang, nagels in het linkeroor maar vooral: een enorme hap uit het rechteroor.
Zo’n grote hap dat ik met een andere kat naar de dokter zou zijn gegaan voor een tetanusprik oid.
Maar dit is Guus en 1 trauma op een dag lijkt me voldoende.

(En mocht ik ZK 1 dezer dagen in de tuin zien dan is-ie nog niet jarig)

(Bob) Marley in Kingman, AZ

In de Best Western in Kingman heb ik de kamer die aan het grasveld voor het uitlaten van dieren ligt.
Daar plegen honden te worden uitgelaten.

Vaak hoor ik die al van verre aankomen. Kef-kef, blaf-blaf.
Wanneer ik mijn kamerdeur heb open staan wil een hond nog wel eens een hoofd om de hoek steken.
De eigenaar excuseert zich dan.
Ik zeg: No problem.
En: I love dogs.

Wat niet helemaal waar is. De keffers die over hun toeren raken als iemand alleen maar langs de kamer loopt, vind ik niet-zo-leuk.

Vandaag weer een excuserende man.
Maar het hoofd in mijn kamer is van een kat. Een beeldschone zwarte kater.
Oh en ah enzo doe ik zodat de man de kat beleefd optilt en ik die kan aaien.
Waar de kat niets van moet hebben.
Snap ik.

Hij heet ‘Marley’ vertelt de man. Voluit: Bob Marley.
Ik vraag of ik hem mag fotograferen in z’n tuigje. Dat mag.
Ik grijp mijn camera, de man houdt Marley klaar voor de foto.
Klik-klak: Marley.
Onopvallend de afstand wat veranderd.
Klik-klak: Marley met de baas (wiens lange witte paardestaart ik helaas niet op de foto kreeg).

Hallo, hallo – bént u daar?!

Op 25 mei belt R. me in Amerika: er zijn net twee grote dozen voor je bezorgd.
Van Rajapack?
Huh? Ik heb niets besteld! Wat zit erin?
R. maakt ze open. Verpakkingsmateriaal en dozen.
Wat je de koekoek haalt want daar handelt Rajapack in.
En of ik € 181,95 wil betalen.

De volgende ochtend belt R. naar Rajapack dat ik in Amerika zit en niets heb besteld.
Het blijkt om een telefonische bestelling te gaan. Kán een ‘grap’ zijn, denkt meneer Rajapack.
Maar dan moet ik zelf contact met hem opnemen.
Per mail of per phone.

Weer terug besluit ik tot ‘per mail’.
Ook omdat ik denk dat ik dit wil hebben vastgelegd.
Dat Rajapack niet later gaat zeggen dat ik heb gebeld dat ik wel degelijk de verpakkingsmaterialen heb besteld en dat R. het verkeerd heeft begrepen.
Zodat ze terecht de deurwaarder op me af hebben gestuurd.

Ik mail ze op 7 juni in de vroege ochtend.
Dat ik niets heb besteld en wanneer komen ze het halen want gelieve een afspraak daartoe te maken aangezien ik niet 24/7 thuis ben.
GEEN REACTIE.
Zojuist die mail nog eens gestuurd met een ‘mogelijk aan uw aandacht ontsnapt’ erbij.

Tip voor Rajapack: morgenochtend direct reageren. Anders maken we er via twitter een Youpje van.

Aanbieding

Alleen vandaag, 8 juni, géén verzendkosten voor de 1e besteller van de wonderschone magneet met de poster van ‘Gone with the Wind’.
Zie de kolom hiernaast.

Zet op het Bestelformulier bij Opmerkingen de code #tw8.

Telefoonterreur

Ik zit net aandachtig radio te luisteren wanneer de telefoon gaat.
Snelpratend meisje: ze wil praten met de meneer die over de telefoon gaat.
Ik: ik ben een mevrouw.
Zij: Ja, dat hoor ik maar ik wil met de meneer praten.
Ik: En dan? Dan mag u een aanbod doen?

Nog wat heen en weer maar aangezien ik KPN heb …
Ik: ik heb Ziggo alles in 1. En: ik sta in het Belmeniet-register.
Zij: Maar omdat ik een bedrijf ben mag ze me wél bellen.

De sfeer wordt er niet fijner op.
Ik vraag weer haar naam. “Mevrouw van Deutekom” zegt het wicht van hooguit 18. Van …? Het blijkt “Travagood”.
Nooit van gehoord maar hoe dan ook: geen belangstelling.
Zij houdt vol en ik zeg dat we zijn uitgepraat en leg neer.
Meteen gaat wéér de telefoon.
Ik neem die op en leg direct neer.

Google dan Travagood. Oplichtersbende blijkt het te zijn.
Die het mn heeft gemunt op de oudere, wat simpele medemens.

Bange cavia’s zijn gearriveerd

Om half elf haal ik bij het Knaagdierencentrum in Heiloo vier overduidelijk doodsbange cavia’s op.
Ze zitten samen in een hok en het is voor de ervaren verzorgers nog een hele klus ze te vangen.
In het mandje kruipen ze bovenop elkaar en stralen uit: angst.

Ik zet het mandje in de ren.
Ze worden bekeken en verwelkomd.
Ze komen een voor een uit het mandje.
Ze kijken om zich heen. Ze inspecteren het caviadeel van de ren. Ze bekijken de huisjes. Ze ontdekken waar de collega-caven ónder de huisjes plegen te zitten.
Ze ruiken aan hun nieuwe ren-genoten. Ook aan de konijnen.
Ze eten mee. Ze rukken zelfs groen uit collega-mondjes.

Hoezo ‘bange cavia’s’?
Mij vinden ze inderdaad nog een beetje eng.
Verder heb ik zelden nieuwe caven zo stoer zien binnenkomen.

 

 

 

Gezinsuitbreiding

Gisteren een mailtje van de Knaagdierenopvang.
Ze hebben 4 cavendames binnen gekregen die een tuin gewend zijn en zich doodongelukkig voelen in een hok. Zouden ze misschien… ?
Tuurlijk. Ze zijn welkom. Ik ga ze dadelijk ophalen.

Eerst wat gaten dichten in de achterren vlak bij de cavenhokken.
Meteen maar om 5 uur (ik ben toch al een uur op).

Ik doe de schuurdeur open en: gehijg/gesnuif/gegnuif.
Onmiskenbaar. Vozende egels.
In de struiken net achter het terras.

Ik kan best dichtbij komen maar geen foto maken: ze zijn bezig en vertonen zich niet.
Dan dalen de kauwtjes krijsend neer en kan ik ze ook niet meer horen.

Het goede nieuws (behalve dat dit een leuke ervaring was): paren doet men in de tuin van de dame. Meneer egel trekt rond.
Mijn egel is dus een vrouw en nu een a.s. moeder.
Nóg meer gezinsuitbreiding.

Wie is Mercedes?

“Mercedes… Mercedes…” fluistert een mannenstem in de reclame.
“Wie is Mercedes?!”
Een vrouwenstem is argwanend-boos.

Mercedes is niet een Spaanse schone.
Mercedes is een bestelauto.
Domper.

Mijn Mercedes is een SUV.
Haar achternaam is GLK350 en all in kost ze om en nabij de € 100.000.

Ik kan me haar niet veroorloven.
Niet bij benadering.
Maar soms droom ik wel eens van haar.
Knalrood en met open dakje.

Toen ik weg was heeft R. mijn 13-jarige VW Polo APK laten keuren.
Hij moest worden bijgeschaafd en er moest het 1 en ander worden vervangen.
R. heeft Martin Schilder (garage tevens verkoper) gevraagd of Polo eigenlijk afschrijving naderde en er moest worden omgekeken naar een nieuw (tweedehands) exemplaar.
De garage, die erg mooie knalrode net niet nieuwe Polo’s in de aanbieding heeft, zei: nee.

Pak van m’n hart natuurlijk.
“Mercedes… Mercedes…” droom ik stiekem verder.

In Amerika had ik dit keer de Chevy Traverse waar ik 7 personen riant in had kunnen vervoeren mocht ik dat hebben gewild.

 

Terug

De katten zijn blij dat ik terug ben.
De knagers kan het niet veel schelen (eten is eten).
De nieuwe Barnevelders lijken mij erg leuk maar zij vinden mij een beetje eng.
Ook daar is met eten wel wat aan te doen.

Zelf ben ik ook blij weer terug te zijn.

In Yuma liet ik een doos met spullen achter. Omdat ik er over iets meer dan drie maanden opnieuw ben.
Ich hab’ nog einen Koffer in Berlin…
(i.c. een kartonnen doos in Yuma)

De polderkathedraal

Aan de andere kant van de Eilandspolder in de Schermer, begint de Beemster. In Westbeemster – “van oudsher een katholieke enclave in de Beemsterpolder”, zeggen de kenners – staat trots en hoog de Johannes de Doper-kerk, een kathedraal in een klein dorpje.

Het mooie van polders is dat ze bij iedere lichtstand anders zijn van kleur en ruimte.
Vorige zaterdag was het wat blauw-grijzig en opeens klieft de toren van die kerk scherp in het uitzicht. Hemelsbreed is het 3,5 km; ik had hem vanuit Grootschermer nooit zo rijzig gezien. Vaak zie je niets of een onopvallende torenspits als van een klein dorpskerkje. Heb ik nooit goed gekeken of was het een fata morgana?

Ik verlaat de polder weer, maar kom graag weer terug om meer ontdekkingen te doen. En om op de menagerie te passen, lieverds zijn het.

R

Morgen…

Morgen zullen de Barnevelders kennis maken met J.
Greta en Klaartje zijn daarop geheel voorbereid, zij leggen braaf eieren, wandelen samen op met de oudgedienden An en Bernadette. Alle vier hebben ze een uitgebreid zand- en zonnebad genomen en de verenpracht gereinigd, zachtjes tokkelend: `Boer, wat zeg je van m’n kippen’.

Morgen…

Wakker worden, jongens, want morgen komt J. weer terug en vertrek ik naar Amsterdam.