Jeanne's Weblog

Ik heb wel eens een specht in mijn tuin.
Of misschien heb ik die vaker dan ‘wel eens’ maar let ik niet goed genoeg op.

Net sta ik in de achtertuin om de konijnen daar te voorzien van vers voer en vers water.
Ik hoor de roffel van de specht.
In een boom dichtbij.
En dan nóg een, in een boom iets verderop.

Google.
Het blijkt de grote bonte specht te zijn (die kleiner is dan een merel, dus dat ‘grote’ is relatief).
Die roffelt inderdaad en dat is dan om terrein af te bakenen en om duidelijk te maken dat hij/zij wil paren.
Vandaar het geflirt over en weer.
Waarmee, lees ik, altijd aan het eind van de winter wordt begonnen.

Wel gezien, niet gefotografeerd.
Had mijn handen vol aan het konijnenvoer.

Ruim twee dagen was het hier kleumen geblazen.
Letterlijk ‘geblazen’ want windkracht 6-7 die ‘uit de polder’ komt vinden sommige mensen missch fantastisch maar ik vind het gruwelijk.
Boven aan mijn bureau zitten kon niet omdat de wind dwars door het huis ging. Ik hoopte even dat het zou helpen om de luxaflex naar beneden te halen – maar die ging alleen maar ‘wapperen’.
Mijn slaapkamer was zo koud dat ik 2x met kleren en al in bed ben gedoken.
Onder de douche? vergeet het maar.

Het liefst was ik 24/7 binnen gebleven.
Dat kon niet omdat Tommie en Roosje en Floria Tosca en Mario Cavaradossi (konijnen) moesten eten en de kippen ook.
Dat laatste is een hele onderneming want er durven er maar twee naar buiten, de andere vijf zitten binnen in het hok.
Daar serveer ik ze regelmatig een lekkere maaltijd maar ik krijg de deur steeds slechter open en wie zou helpen heeft even leukere dingen te doen.

De polder dan!
Daar wordt (hopen sommigen) binnenkort geschaatst.
Ik zou die schaatsen nog maar even in ‘het vet’ laten.

Gisteren dacht ik opeens: dit is het – mijn leven.

Niet in de zin van ‘volgende week ga ik dood’ maar als in ‘geen reizen naar Amerika meer, geen opera mini trips, niet eens de opera of het Concertgebouw in Amsterdam’.

En dan mag ik nog blij zijn dat ik geen sociaal leven heb zodat ik hieraan niet hoef toe te voegen: en geen etentjes thuis en al helemaal niet in een restaurant en ook niet naar de kroeg en niks gezelligheid.

Het meest merkwaardige was (denk ik nu) dat ik die gedachte niet zo erg vond als ik die een half jaar geleden waarschijnlijk had gevonden.
Tuurlijk baal ik.
Want ik wil dolgraag in augustus naar Amerika en dan volgend jaar mei wéér!

Maar ik heb me er geloof ik bij neergelegd dat this is as good as it gets en dat is niet erg góed maar ja, jammer dan – niks aan te doen.

Ik heb mijn ticket naar Las Vegas omgezet in een voucher.
Ja, dat kon zomaar.
Ik vroeg het voor alle zekerheid nog even via KLM-twitter, of ze me geen boete in rekening zouden brengen.
Nee hoor, het kán (kon).

Ik had verwacht dat na alle kritiek je intussen kon kiezen voor een KLM-voucher of ‘geld terug’ maar je kunt nog steeds alleen kiezen voor een voucher en wanneer die ooit arriveert (kan een tijdje duren, we hebben het druk), kun je weer vragen om geld.
Nu was ik toch al van plan de voucher te kiezen maar erg klantvriendelijk vind ik het niet.
Dat ze de klant dwingen toch weer die extra hobbel te nemen.

Het voelt raar.
Wanneer ik in mijn KLM-overzicht kijk, is de mei-reis weg.
Nu ga ik alleen nog in augustus.
Hoop ik.

Eergisteren valt het licht erg mooi op de polder achter mijn huis.

Dus grijp ik de camera en maak een foto.
Wanneer ik even niet focus op ver weg, valt mijn oog op de vogel rechts onder op het plaatje.
Een sperwer.

Ik weet dat hij in mijn tuin (en naburige tuinen) woont.
Regelmatig slaat hij hier een Turkse tortel.

Eerder de afgelopen week had hij toen de avond viel opeens een spreeuw te pakken die links boven mijn werkkamer onder een dakpan woont.
IJselijk gekrijs!
Waarop ik reageer door het raam direct onder dat nest te openen en ermee te klepperen.
Wég sperwer.
De volgende dag hoor ik de spreeuw weer op zijn vaste tijd op zijn vaste plek naar bed gaan dus blijkbaar was ik op tijd.

De sperwer die eergisteren op de rand van de konijnenren zat, zat daar een uur.
Pas toen ik de konijnen ging voeren omdat het écht bijna donker was, vloog hij weg.

Dús had ik volop tijd om hem te fotograferen (het was volgens mij de man, die is wat kleiner).
Ik doe mijn best maar het wordt niks.
Echt helemaal nada niks!

Ik had hem eens, een paar jaar geleden, wél goed voor de lens.
Terwijl zij (dat was de dame) direct achter mijn huis een tortelduif zat op te peuzelen.
We keken elkaar aan, ik zag dat de duif al het loodje had gelegd en dacht ‘foto  maken is leuk maar waarom nu wegjagen? sperwer moet ook eten’.
Mannetjes sperwer jagen trouwens op de kleinere vogels: mussen, merels en idd spreeuwen.

Maar goed. Vooruit.
Beter dan dit werd het niet.

Wie iets online koopt, kan er de klok op gelijk zetten: na een paar weken komt er een mail met het verzoek een review te schrijven.
Soms is het een ‘open’ verzoek.
Vaak wordt er een beloning beloofd.

Zelden een concrete beloning.
Meer een ‘je loot dan mee met een onduidelijk aantal anderen en wie weet krijg je geld’.

Vaak doe ik het en schrijf ik inderdaad een stukje.
Stiekem hopend dat ik in de prijzen val.
Wat nog nooit is gebeurd zodat ik wel eens denk dat helemaal *niemand* ooit iets wint en ze het alleen gebruiken als lokkertje.

Vandaag een mail van Hunkemöller.
Maar liefst € 50 kan ik winnen! daarvoor wil ik best even opschrijven dat de onlangs daar gekochte sweatpants me goed zijn bevallen.

Pas later lees ik de ‘beloning’ goed:

“Hi Jeanne,
Nogmaals bedankt voor je aankoop. Hopelijk ben je net zo verliefd op deze items als wij! Help anderen om het perfecte product te vinden door het schrijven van reviews.
Hiermee maak je elke maand kans op een lingeriecard t.w.v. €50.”

Een lingeriecard.
O ja.
Dan kan ik iets uitzoeken uit de collectie waarover ze me een dikke maand geleden een mail stuurden.
De strings en de open kruisjes 🙁