Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Van de andere kant

‘Normaal’ doen L. en Tashi en ik het ‘rondje Middenweg’ clockwise.
Ivm een enge hond aan het begin van de Middenweg lopen we het rondje vandaag andersom.

Het landschap is anders, de zon valt anders.
En – heel raar – mijn eigen straat is anders.

Ik kom omdat mijn straat doodlopend is nl. nóóit van de andere kant.
‘Zomaar’ maak ik een foto terwijl ik bijna thuis ben.
Wanneer ik die terugkijk heb ik moeite me te oriënteren.
Wóón ik hier?

Die auto verderop links op de stoep – die ken ik.
Die vette heg – is die van mijn directe buren?
Dan woon ik dus direct erna?
Hoe ik ook blijf turen – ik *zie* het gewoon niet.

Rondje Middenweg

L. en ik deden met Tashi een rondje Middenweg.
Tashi begroette me hartelijk toen ze me achter haar tuinhek zag staan.
Waarvan ik twee seconden kon genieten want daarna zag ze me een vol uur niet staan.

De polder was mooi met wat ochtendmist.
Het leuke hondje was erg beweeglijk en pas toen L. haar afleidde met een snoepje kon ik haar 1x met enig succes fotograferen.

Ook het door L. zorgvuldig met Tashi ingestudeerde afscheid-nemen-van-Jeanne mislukte.
Tashi keek langs en door me en snufte richting mijn in haar hebberige oogjes smakelijke knagers en kippen.
Die ze niet wou vangen, dacht L.
Ze wou er alleen mee spelen.
Jaja.

Naar nieuws

Vier jongens van een jaar of twintig hebben op een begraafplaats in Hellendoorn kindergraven vernield.
Het is in het radionieuws en ik word er bedroefd en boos van.
Er is weinig zo triest als een kindergraf.
Dat leven in de knop gebroken. Ouders die daarmee moeten verder leven en vaak tientallen jaren later nog het graf koesteren.
De steen schoon houden, er plantjes bij zetten, bloemen leggen, speelgoed.

Er zijn in Hellendoorn grafstenen, plantjes en ornamenten vernield.
Dat is gisterochtend ontdekt.
Die nacht had een oplettende buurtbewoner de politie gebeld dat hij mannen op de begraafplaats had gezien. (bravo)
De politie er op af (bravo) en die treft de mannen voor de begraafplaats aan. En noteert hun namen die ze -blijkbaar- naar waarheid opgeven (dat verbaast me). Wanneer de vernielingen worden ontdekt pakt de politie het tuig op.
Een ervan zou de dader zijn. Een 21-jarige man/jongen uit Slagharen.

Wat deden die andere drie dan?
Een goed gesprek voeren over de zin van het leven?
Proberen hun compaan te weerhouden?
Of juichten ze hem toe?

Eén voet in het vliegtuig

Ik heb de ‘foto’s Amerika’ waarmee ik elke dag begin nu klaargezet t/m mijn dag van vertrek.
En ook nog een paar voor de dag van terugkeer.
De tussenliggende dagen gaat R. vullen.

Ik zet ze wel vaker een aantal dagen vooruit klaar, die foto’s. En soms ook niet en dan ontdek ik ’s ochtends dat er geen foto is en moet ik die razendsnel plaatsen.

In het begin kom ik om in de mooie foto’s en kan amper kiezen.
Halverwege overvalt me ‘waar vind ik nu nog iets moois’. Dan tegen het eind is er weer té veel en word ik me bewust dat ik andere mooie foto’s die ik niet heb geplaatst ook nooit meer zal plaatsen.

Omdat de tijd voortschrijdt.
Zodat niet-geplaatste foto’s verstoffen op de harde schijf van een PC.

Dit is een hele mooie dag! (en ik weet dat het grammaticaal ‘heel’ is)

Weken geleden dacht ik dat ik een egelpoepje had gezien op het terras.
Dus legde ik eitjes neer. Buts erin zodat egel het makkelijk kon kraken.
Helaas. De volgende dag lag daar nog steeds het eitje.
Wat de kipjes kraakten en leeg aten.
Maar daarvoor lag het er niet.

Na een week stopte ik met de eitjes wegens ‘zinloos’.
Maar elke avond keek ik tot het donker was naar buiten of ik ‘m/’r zag. Egel.
Nee.

En dan opeens vanavond om tien over negen: daar is-ie!
Een klein exemplaar wandelt vanuit het pad richting terras.
Ik hol naar beneden, grijp een ei en een mes en Sammie volgt me op de hielen en achter de keukendeur zit egel en Sammie jaagt ‘m richting achtertuin.
Omdat egel ‘egel’ is rolt hij eerst even half op tot ‘stil’ voor hij de bossages in sprint.
Ik leg het eitje neer en geef er de buts op.

Sammie dreigt nog even en egel vlucht weg.
Gotvergotvergotvergotver.

Terug naar binnen. Mét Sammie.
Loeren in het bijna donker.
En daar is egel! en kraakt het eitje!
Joehoe! Dit is een hele mooie dag!!!

Wortel

Een paar dagen geleden dacht ik: het graf van mijn tante Mieke (Zr Hubertina).
Zou dat nog te vinden zijn? Want nonnen, die cremeren ze niet. In elk geval niet tóen.
En die graven zullen ze toch ook niet ruimen?

Ik heb goede herinneringen aan mijn tante nonnetje.
R. ook. En samen komen we tot wat feiten en vermoedens.
Maar concreter dan wanneer ze ongeveer is geboren en wanneer ze ongeveer dood ging en enkele plaatsen waar ze in een klooster heeft gezeten wordt het niet. En dat ze in het Catharinaziekenhuis in Eindhoven op de strijkkamer heeft gewerkt.

Ik mail @Isidorusweb die ik alleen via twitter ‘ken’. Hij geeft me tips.
Ik begin bij Erfgoedkloosterleven. Snel antwoord. Ze vermoeden dat ik bij de Zusters van Liefde moet zijn. Die gemaild. Ook snel antwoord.
Veel details en: tante Mieke ligt begraven op het kerkhof in Udenhout.

De parochie gemaild: waar is het graf ongeveer.
Enkele uren later een beschrijving waar het is en hoe er te komen.

Ik voel me geworteld.
En dat voelt heel goed.