Jeanne's Weblog

Ze zijn er weer – de kikkers in de polder.
Een paar dagen geleden dacht ik: hoor ik het goed.
Gisteren wist ik: ik hoor het goed.
En nu is het zelfs met muziek aan en de ramen dicht doordringend daar: het geluid van heel hard kwakende kikkers.
Love is in the air.

Vanmiddag liep ik langs mijn vijver en ik dácht dat ik een ‘plons’ hoorde.
Wat zou betekenen: kikker(tje) springt in vijver.
Dat kán.
Er wonen al jaren kikkertjes in de vijver.
Maar dit keer is de vijver de winter zo smerig doorgekomen dat ik er een hard hoofd in had.

Ondanks een net erg veel bladeren. Troep. Viezigheid.
Zou het toch?
Life may be in the air.

Vanochtend maak ik een foto van de weide achter mijn huis.
Tegen de zon in.
Ik zie dus de schapen en de lammetjes die vlakbij staan maar wat verderop gebeurt zie ik niet.
En kijk eens! Ganzen met pullen.

Aan het eind van het dorp, net voor je links over een bruggetje Grootschermer achter je laat, zitten ’s winters veel ganzen.
Een aantal blijft en gaat broeden.
Vandaag zie ik voor het eerst dat er pullen zijn.
Ik zet de auto stil, stap bewust niet uit (om ze niet extra bang te maken), en richt mijn kleine compactcamera op ze.

Ik had me de voorzichtigheid kunnen besparen.
Moe Gans heeft me direct door, stormt naar haar jongen en roept hard dat ze moeten oppassen.
Okee, okee.
Ik ben al weg.

Vandaag dacht ik daar opeens over.
Mijn familie (waar ik geen band meer mee heb en eigenlijk ook amper had).
En waar ik ook niets vanaf weet.

Waarmee ik bedoel: degenen die mij voorgingen in generaties.
De overgrootmoeders en -vaders en nog verder weg.
De stamboom.

Ik schreef er iets over op Mijn Begraafplaatsen.