Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Paars

Gisteren sta ik nog met mijn werkster te kijken naar het kopje van Sammie.
Met die geestige paarse strikjes erop.
Vanochtend is de helft ervan weg.
Zomaar.
(de wond is goed geheeld)

Ik maak een foto van de kleine man terwijl die half in de zon op bed ligt.
Een half uur later loopt hij door de tuin en denk ik: leuk – paars bij paars(e viooltjes).
Alleen kun je op die foto de strikjes niet zien.

nb foto’s zijn klikbaar

De virtuele hoorn erop

Soms communiceer ik met mensen via mail en via hier en via twitter.
Verder ken ik ze niet.
Dat neemt niet weg dat ze dan toch heel close kunnen voelen.

En dan gaat het mis.
Een rotopmerking. Een onbeantwoorde mail. Een na ‘ik ben er nog, schrijf je terug?’ na maanden nog steeds niet beantwoorde mail.

Soms (best vaak eigenlijk) waag ik er dan nog 1: ‘hoe is het nou tussen ons’-mail aan.
Wanneer ook daarop geen reactie komt begrijp ik dat de ander -waarschijnlijk al weken, soms maanden eerder- er de virtuele hoorn op heeft gegooid.

Waarom? Daar kan ik alleen naar raden.
Want bij een virtuele kennis kun je niet aanbellen en als de deur open gaat gedecideerd over de drempel stappen: zo! ik kom eens iets uitpraten.
Bij zo’n kennis kun je je alleen bij de situatie neerleggen.
En als je toch soms bezig bent met ‘wondering why’ – niet doen.
Zinloos.
(spreek ik mezelf toe)

Mail

Beste,

Wij merkten op dat u nog geen profiel heeft op de drukste en meest bezochte ontmoetingsplaats voor swingers en pleziermeisjes.
Wij willen ook dat “U” gevonden wordt bij onze 75.000 unieke bezoekers per dag.
Ons hypermodern en stijlvolle kader trekt een trendy, eerlijk een avontuurlijk publiek aan.
Maak uw gratis profiel aan in slechts enkele seconden!

Adriaan van Dis

Adriaan van Dis zit in De Wereld Draait Door.
Waar wil hij het over hebben?
Onverdoofd ritueel slachten.
Joden doen dat maar 2500x per jaar. Wat zijn nou 2500 dieren?

Hem is gewaar geworden dat moslims wat meer slachten en niet zo diervriendelijk maar: dan moeten die slachters maar een betere opleiding krijgen.
En dan: aan tafel!

Matthijs -laatiedereenmaarlullenikzegniks- Nieuwkerk zegt uiteraard niks.
Ik krijg fantasieën. Die ik niet zal uitvoeren.
En die ik voor me houd om te voorkomen dat een overijverige agent dadelijk denkt dat ik snode plannen koester die ik helemaal niet koester.

Een kind met een vacht

Twee recente studies naar de interactie tussen mensen en honden en katten, tonen aan dat de voorkeur van deze dieren bepaald wordt door het geslacht van hun baasjes. Honden zijn sneller geneigd om zich te binden aan mannen, terwijl katten een sterkere band hebben met vrouwen. Ook komt naar voren dat een kat – meer dan de ‘trouwe’ hond – een diepe en complexe relatie heeft met zijn baasje, die lijkt op de band die we met onze kinderen hebben.
(..)
Het team onder leiding van Kurt Kotrschal concludeerde ook dat de relaties die baasjes met hun katten hebben complexer en dieper is dan die eigenaars met honden hebben. Ze evolueert ook meer, van beide kanten uit. “Voor katten zijn relaties met hun baasjes veel meer dan puur het behoud van de affectie van de persoon die hen eten geeft”, zo is te lezen in de onderzoeksresultaten. “Katten functioneren meer als sociale partners van hun eigenaars dan honden.”

Volgens het onderzoek lijkt de relatie van een baasje met zijn kat op die tussen een kind en een ouder. In tegenstelling tot honden onthouden katten bijvoorbeeld systematisch bepaalde gestes van hun baasjes, die ze op een later tijdstip ‘terugbetalen’. “De onderliggende dynamiek in kat-mensrelaties is quasi identiek aan die in mens-mensrelaties; een kat is vanuit relationeel standpunt in essentie een kind met een vacht.”

(bron)

Tuin

R. en ik hebben het perkje waar ooit munt groeide bekeken.
R. heeft er ook wat in gegraven. Omspitten stelt hij uit tot na 4 mei.

Guus zit, nu de Zwarte Kat is weggepest, weer af en toe in Guus z’n stoel.
Het zou fijn zijn als de duiven daar rekening mee hielden en er niet zo met overgave op zaten te poepen.
Nb die gele bloempjes om de stoel zijn dus speenkruid.

En sinds een paar uur trekken An en Bernadette weer met elkaar op. Zo’n beetje.

Tuinprobleem

Meestal laat ik m’n tuin zo’n beetje doen wat die wil.
Met deels bedoelde ‘wilde planten’ en deels onbedoelde ‘heemplanten’ die erg leuk zijn en dan ook nog troep.
Op veel plekken mag troep opgewekt z’n gang gaan.
Op 1 plek begin ik er last van te krijgen.

Het perkje tussen het terras achter het huis en de vijver.
Daarin groeide heel erg lang geleden een mooie bodembedekker met donkergroene blaadjes en donkerblauw-paarsige bloemetjes.
Hij hing ook nog decoratief over het randje boven de vijver.

Helaas was hij niet tegen tientallen graafgrage kippenpootjes bestand.
Wat geen ramp was want al snel verrees een grote bak met geurige munt.
Die kon wél tegen kippenpootjes en schoot zo goed richting hemel dat hij een paar keer per jaar moest worden teruggesnoeid en dan nóg.

Tot vorig jaar.
In april zag het er nog veelbelovend uit maar toen ik begin juni terug kwam van vakantie stond er wel érg veel ‘anders’ kwa plant.
Zoveel anders dat er amper meer munt te bekennen was.
Niet de fout van R. maar de mijne. Mijn instructie was: brandnetels uitrukken. Niet: munt beschermen.

De laatste dagen sta ik te turen op het perkje.
Naar dat kleine plukje ontkiemende munt bij de bloempot.
En naar héél veel troep.
Dus dacht ik: hoe krijg ik de troep weg en hoe stimuleer ik de munt het perk te heroveren.
Nu denk ik: misschien moet ik de munt vergeten en er gewoon iets anders planten.
Maar wát?

Dotje is dood

Een week lang is Dotje broeds.
Wat zinloos is want eerst zit ze op 1 (onbevrucht) ei dat ik weghaal en dan op helemaal niets meer.

Dus til ik haar een paar keer per dag op en zet haar buiten.
Dan holt ze de tuin in. Snel eten, snel zandbad en dan … terug.
Ik heb overwogen het leghok af te sluiten maar dan kan Bernadette er ook niet meer terecht.
Dan liever elke paar uur Dotje naar buiten tillen en de boos-broedse kip proberen op andere ideeën te brengen.

Gisterochtend komt ze voor het eerst weer zélf mee met An en Bernadette.
Hè, hè.
Ze eet verse andijvie (zijn ze gek op, een hele stronk uit de winkel, is lekkerder dan alle plantjes in de tuin).
Ik draai haar favoriete stukje boom voor haar om en ze pikt insecten.
’s Avonds met z’n drieën op stok. Vanochtend geen Dotje.

Ze zal toch niet weer broeden, denk ik.
Ik til het leghokdeksel op: geen Dotje.
Ik doe het deurtje open: dood Dotje.

Hoe kán dat nou.
Heb ik me vergist, was ze niet broeds maar ziek? Nee, ik kén broeds. En ik heb haar deze week zo vaak in mijn handen gehad, ze was stevig en zat ook goed in de veren.
Verder gedroeg ze zich op ‘broeds’ na heel normaal.
Toch voel ik me schuldig. Al weet ik dat het nergens op slaat.