Over mezelf en andere dieren
Vandaag de eerste egelpoepjes op het terras én de eerste vleermuis.
Verder kauwtjes die hun beste krachten geven aan het uit een boom rukken van levende takjes terwijl de tuin vol ligt met dode.
Steeds minder eenden achter het huis in de sloot hopend op een stukje brood.
Die zitten dus ergens te broeden.
En de brandnetels schieten ook uit.
Tuurlijk ben ik intussen zo oud dat ik ook wel weet dat je mensen niet kunt veranderen.
Niet écht. Misschien ietsje. Op kleine dingen.
Bij anderen vind ik dat stom.
Vrouwen die denken dat als een man ze slaat of vernedert hij best áardig kan worden als…
Als zij anders of als hij anders of als iemand eens een goed gesprek met hem voert.
Haha.
Zelf stond ik laatst aan de rand van een kleinere valkuil (maar toch).
Iemand met wie ik mail die vaak geen rechtstreeks antwoord geeft maar een antwoord dat wel rechtstreeks *lijkt*.
Dat neem ik dan at face value omdat ik er niet bedacht op ben dat iemand me erin wil laten lopen. Waarna ik erin loop.
Soms heb ik ‘m door.
Dan zegt hij iets multi-interpretabels en eerst zie ik het niet maar tien minuten later valt het kwartje.
Het gaat niet om grote dingen.
Het is ook geen heftig romantisch contact.
Des te flauwer eigenlijk.
Een paar dagen geleden dacht ik: ik moet hem toch eens zeggen dat ik hem verder aardig vind maar die met opzet op-een-verkeerd-been-zet-mailtjes zo fláuw.
Toen dacht ik: maar zo mailt hij al jaren. Zo *is* hij.
Moet ik dan zeggen: word anders. Omdat ik te sloom ben. Geen zin heb in vriendschappelijke mail steeds alert te zijn op dubbele bodems.
Waar hij zo lang ik hem ken al lol aan ontleent.
Zinloze exercitie.
[nb: dit gaat over iemand die dit weblog niet leest dus voel je niet aangesproken]
Van de week heb ik het bedeltje hiernaast gefotografeerd.
Zo goed en zo kwaad als het ging. Vooral ‘kwaad’. Want ik kán het niet, dit soort kleine, fijne dingen.
Niet met auto, niet met micro (ik zie niet eens verschil).
Niet dichtbij, niet veraf, niet met gewoon licht en niet met flitslicht.
Schrale troost is dat ik bij concurrenten ook meestal gebroddel zie als het op het presenteren van dit soort artikeltjes aankomt.
Neveneffect is dat als een klant het koopt, die alleen maar zéér aangenaam verrast kan zijn.
Direct effect is dat er erg weinig klanten zijn die het kopen.
Het kost € 3.95 + € 1.75 verzendkosten = € 5.70
Ik luister naar Gräfin Mariza.
Sopraan is Anneliese Rothenberger.
Niet geweldig maar we deden het er destijds maar mee want ze zong misschien niet altijd alle noten zuiver maar drama was ok.
Zou ze nog leven? Denk ik.
Nee, leert google. Op 24 mei 2010 ging ze dood (83). En dan klikt het snel verder.
Van schok naar schok.
Want Peter Hoffman is dood.
Bloedmooie jongen!
Zong eerst in een rockband en toen Wagner en (lees ik nu) kreeg in 1994 Parkinson.
Dood december 2010 (66 jaar).
Alsof het niet op kan: Anthony Rolfe Johnson dood.
Ken ik als zanger van veel bij de Operastichting.
Dood al in juli 2010 (69 jaar).
Wie alleen de gewone media volgt mist veel.
Ik kijk naar buiten en zie de zwarte kat (waarover binnenkort meer) verwachtingsvol omhoog kijken.
Ongeveer anderhalve meter boven de grond hangt een diertje ondersteboven in een rozenstruik.
Het schemert en ik denk: vleermuis? Maar wat een rare plek.
Ik ga naar buiten: mus.
Pootje ergens in geklemd. Bloed.
Ik probeer hem los te maken. Lukt niet.
Ik haal een tang en knip de takjes rondom hem weg.
Wel vijf takjes. Hij zit echt verward in van alles en nog wat aan nieuw hout, oud hout, gevallen takjes en draden.
Mus mee naar binnen, studie ervan gemaakt.
Meer wegknippen. Voorzichtig takjes eruit trekken.
Mus zet de snavel ferm in mijn trui. Das ok.
Ik wurm verder en denk dat het nooit meer goed komt.
Pootje zit echt helemaal vast en er is zoveel bloed.
Ik haal weg wat ik kan. Ik houd een kleine wirwar over.
Meer knippen durf ik niet. Trekken evenmin.
Ik draag de mus naar buiten en probeer hem in het bakje met viooltjes te zetten.
Mus zet de snavel in de huid tussen mijn duim en wijsvinger alsof hij denkt: als ik maar goed doorbijt komt alles goed.
Ik denk: afwachten. Kalm blijven. Soms beweeg ik even en knauw! doet de mus.
Niet leuk.
Ik loop iets verder de tuin in en dan gaat het écht pijn doen en probeer ik toch het snaveltje los te wurmen.
Mus maakt zich los en ik stel me in op: valt neer. Of: draait een paar wanhopige rondjes en stort dan neer.
Maar mus vliegt doelgericht naar een dakpan net boven de rand van de dakgoot van Lyda en duikt daaronder.
Daar woont-ie dus.
Ik kijk naar ‘m uit morgenochtend.
Sociale media – ik ben er dol op.
Maar dan wel op mijn manier.
Zodat ik *niet* 25 mensen ga smeken om op Facebook een “vind ik leuk” voor m’n Winkel te doen zodat ik daarna daar een mooie promo-pagina kan opbouwen.
Wel laat ik me overhalen een twitteraccount aan die Winkel te hangen.
Even klikken als je wil zien hoe die eruit ziet.
Vijftien volgers heb ik nu (incl. mezelf en m’n webmistress en de ontwerpster van m’n Winkel dus eigenlijk maar 12 en enkele ervan zijn collega-winkeliers zodat die ook maar een ietsje meetellen).
Wat kan verklaren waarom alles dat ik toewerp als lokkertjes (korting, geen verzendkosten, halve prijs) niks oplevert.
Heb je net geklikt?
Zo ja, dan heb je gezien dat ik vandaag iets helemaal gratis en voor niets aanbied aan ‘een volger’.
Dat zagen die 14 volgers en ze dachten ‘neu’.
Waarna ik het ook nog eens herhaalde voor mijn eigen bijna 1700 volgers.
Die óók dachten ‘neu’. Terwijl ze alleen maar even mijn Winkel hadden hoeven volgen, ‘hebbes’ replyen, afwachten tot het pakje binnen was en dan ha-ha-said-the-clown mijn Winkel subiet ontvolgen.
Nu weer enthousiast iets bedenken voor morgen om dat enthousiast voor de wolven te gooien.
Subject: YOU HAVE WON.
To: Undisclosed recipients:
Congratulations!
Your code number 098664 has won you a prize money of 700,000.00 Pounds. Nokia is celebrating her 44 years anniversary and we are giving out this lump sum as a way of showing our appreciation. For your claims, Kindly send email to claim.consultant@live.co.uk for verification.
Nokia Mobile Promo.
(c) Nokia Connecting People
Ik heb niks met mode en trends, denk nooit “dit jurkje kan écht niet meer want het is zó 2010” of wat andere vrouwen ook denken.
Ik zie ook nooit trends in mijn dorp, de Plusmarkt of Ranzijn.
Ook daarom is Amsterdam en de opera een feest voor me.
Ik zie wat andere vrouwen dragen. Alle jonge meisjes hebben strakke broeken en gympies. Zwarte gympies met witte veters.
Sommige hebben leggings (ik dacht echt dat die helemaal uit waren).
Maar (schok!) ook middelbare vrouwen hebben leggings. Dikke middelbare vrouwen.
Dat zou ik nou nóóit doen denk ik (in m’n spijkerbroek die m’n dijen enorm maakt en daaroverheen een colbertje halverwege de dijen dat niet dicht kan en van ongeveer 20 jaar geleden is).
R. bevestigt: ja, dit zijn de trends.
Ik zag ook nog wat gewoon leuke mensen.
Hier wat foto’s.
R. en ik waren naar de opera.
Eerst de Italiaan aan de overkant.
Waar het ooit heel druk was voor de opera maar nu niet meer.
De pizza was best lekker. Jammer van het botte mes waarmee je ‘m moest snijden.
Pas halverwege dacht ik: zal ik een vleesmes vragen. Maar toen was ik al halverwege.
Een kwartier keken we andere bezoekers.
R. zei: er is nog een pauze. Voor meer kijken en foto’s maken.
Maar na anderhalf uur Billy Budd met veel herenleed en blote piemels en fake homo-erotiek en een ongelooflijk lenige tenor als Billy hadden we het wel gezien en gingen huiswaarts.
Onderweg trachtten de witte wieven me nog te grijpen (niet gelukt).
Toen keek ik op YouTube Kirstie McColl ‘Madison’ en ‘You just haven’t earned it yet’ en nu luister ik Gräfin Mariza.
Glück ist ein schöner Traum.
En dadelijk Wo wohnt die Liebe.
Ik experimenteer nog even met die aanbiedingen.
Ze hier synchroon laten lopen met twitter is ‘gedoe’ waarvan ik het voordeel nog niet zie.
Daarom voor hier even een leuke magneet gekozen die toch al erg goedkoop is maar speciaal voor loglezers nu nóg goedkoper.
Je merkt wel wanneer ik ‘m weer weghaal.
(al ekspierementerend)
Mijn geheel vernieuwde leuk gepimpte makkelijk te doorzoeken Winkel is nu ruim twee dagen online.
Het liep direct storm! waarbij dat ‘direct’ letterlijk moet genomen want ik kreeg inderdaad binnen acht uur zes bestellingen.
Waarvan drie meteen werden betaald.
Joehoe! Joechei! Mijn schip vaart binnen!
Toen werd het zaterdag en bestelde niemand.
En nu is het zondag en bestelde ook niemand. Tot nu toe.
De dag is misschien niet jong maar ook nog niet voorbij dus wie weet.
Mijn Winkel heeft op twitter nu elf volgers (1 ervan ben ik).
Gisteren bood ik ze een mooie magneet met 20% korting aan. Vandaag een bidprentje zonder (€ 1.75) verzendkosten. Wat toch een mooie deal is aangezien zo’n beeldschoon geplastificeerd kaartje van de Heilige Agnes (die van de ‘zuiverheid’) slechts 3 Euro kost.
Vele uren investeerde ik in Tweetdeck zodat de aanbieding voor morgen al klaar staat as we speak.
Ik spreek mezelf toe.
Dat dit een investering is.
Dat ik niet moet denken dat wie nu (NU) de Winkelsite bezoekt direct wordt bevangen door een onbedwingbare neiging alles in het Mandje te gooien en dan ook nog snel betalen.
Kwestie van tijd. Komt goed.
En dan blijkt de nieuwe site er ook nog niet uit te zien in een nieuwe versie van Firefox wat een lezer van dit log me gelukkig mailde.
In dat verband: zie jij een fout of iets raars bv een verkeerd plaatje bij een artikel of iets anders waarbij je ‘huh?!’ denkt – laat het me alsjeblieft weten.
De Winkel staat, veel mooier kan ik ‘m niet maken.
Wat ik wel kan doen is ‘m promoten.
Waar ik echt een supersukkel in ben.
Hier heb ik het erover.
Op twitter heb ik het erover. Daar open ik zelfs een aparte Winkel-account (niet een idee van mij, ik kom niet spontaan op die dingen).
Pas net schiet me te binnen dat ik ook op Facebook zit waar ik voor mezelf reclame kan maken.
En dan duurt het nog anderhalf uur voor ik bedenk: en LinkedIn! Daar zit ik óók.
Die twitter-account is bedoeld om tweeps die me als Winkel (niet privé) volgen extraatjes te bieden.
Elke dag iets leuks.
Dan mogen ze bij hun bestelling een code vermelden (vandaag is dat TW26) en dan vallen ze in de prijzen.
Vandaag kunnen ze deze leuke magneet krijgen voor vier ipv vijf Euro.
En pas nú denk ik: mijn trouwe loglezers zitten niet allemaal op twitter.
Die moeten toch ook kunnen meedelen in de winst!
Zie hiernaast de aanbieding.
Die ik probeer parallel te laten lopen met die op twitter.
Elke dag iets anders.
Hoe het uitpakt? Geen idee.