Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Alleen thuis na m’n feestje

Maanden waren we bezig met de Nieuwe Winkel.
Vandaag: daar is-ie.

Aardige reacties op twitter.
Bestellingen!
Mailtjes.
Een hartstikke leuk onverwacht kado (“je weet wat ik zeggen wil!”).

En dan houdt het op en voelt het als in een leuk jurkje met de hoge hakken in de hand het huis binnen sluipen.
Een leeg huis.

Aangezien de party over is.

Nog vier uur

en dan…. de nieuwe Winkel!!

Net een fles Pinot Grigio van wel 10 Euro koud gezet om het straks mee te vieren.

Spanning stijgt.

Aftellen

Nog acht uurtjes iets anders doen (ev ook slapen) en dan staat de Geheel Vernieuwde Winkel echt online.
Misschien zelfs al wat eerder.

Dan stromen de bestellingen binnen en dat zijn allemaal hartstikke leuke klanten en het hele weekend pak ik pakjes.
Met moeite maak ik tijd vrij voor een wandeling met Tashi (ja! ik mag weer een keer mee).
Maar langer dan een uur kan ik niet weg bij de PC vanwege al die bestellingen en die leuke klanten.

Als ik nog wil buitenspelen moet dat dus vanochtend gebeuren.
Dan vervroegde siësta en dan is het zover.

Dromen

Ik droom intens en bizar en angstig de laatste dagen.

1) onderweg naar Amerika maak ik een tussenstop op een klein eiland waarvandaan een klein vliegtuig uren later verder zal gaan.
In dat vliegtuig zit een vrouw van mijn leeftijd die een relatie heeft met een man tien jaar jonger die ook in dat vliegtuig zit.
Zodat ik denk: zal ik mijn kansen beproeven bij een man die ik ken die toevallig (ach ja – ik droom wat af) ook op deze vlucht zit die tien jaar jonger is.
Mijn kansen lijken te slagen maar dan mis ik nog bijna de vlucht (waar het nb om ging).

2) ik ben op een buitenlandse reis met iemand die in de droom mijn man is die arts is.
We bezoeken mooie begraafplaatsen. Dan is er iets mis met mij en het is kanker.
Hij kan de resultaten van onderzoek lezen en reproduceert ze in algebra-tekst.
Ik denk: misschien kan ik met een simpele behandeling worden behandeld maar wat zég je nou.
De uitkomst is dat ik binnen een paar maanden hartstikke dood zal zijn.

Die droom had ik gisteren. Wakker om vijf uur ’s ochtends.
En toen helemaal geen zin meer om verder te slapen.
De andere droom was van de nacht ervoor.

Hobbels

Het plan is dat morgen omstreeks deze tijd de Winkel-nieuwe-stijl verrijst.
Kan ook een uurtje later zijn.

Helaas zijn daar opeens hobbels en beren.
Zoals de Geheel Vernieuwde Zoekmachine die gisteravond áf was verklaard en die nu opeens zoveel kuren vertoont dat hij wel Geheel Vernieuwd is maar verre van een verbetering. Wat wel móet. Want de huidige zoekmachine is 1 van de zwakste schakels.
Deze dan maar hóuden is dus geen oplossing.

Dat deze hobbels en de beren er zijn weet ik sinds vanochtend negen uur (dit weekend was een ándere hobbel dat je bestellingen niet kon plaatsen – bij het drukken op het allerlaatste Ja! ik wil!-knopje kreeg je een foutmelding).
Degene die het kan oplossen (of niet) is pas vanavond bereikbaar.

Ik hoop dat het een kwestie is van twee knopjes omzetten, even goed schudden en huppakee!
Mijn lichaam ziet het somber in. Het heeft mijn schouders ouderwets vastgezet en mijn polsen verkrampt.

Ik loop de tuin in, ik kijk diertjes en plantjes.
Ik ga zitten, ik lees een boek.
Helpt allemaal niet.

Ik denk: zal ik eens iets opruimen.
Ik denk: als het morgen wéér wordt uitgesteld (de Grote Heropening zou al een week geleden zijn en was eigenlijk al nóg eerder gepland).
Ik denk: daar moet ik niet aan denken.

Overbuurman is dood

Mijn overbuurman is dood.

Gisterochtend viel me op dat zijn gordijnen dicht bleven.
Terwijl dat een van de dingen was waaraan hij herkenbaar was: hij leefde als een diertje met de jaargetijden.
Ging de zon pas na acht uur op – dan bekeek hij de wereld ook pas rond half negen.
Werd het lente en zomer dan was er zon in zijn kamer zodra die zon ook buiten was.

Gisteren dus niet.
En toen kwam de thuiszorg en die kon er niet in. En belde naar de politie. Die er nog best lang over deed (zeker 20 minuten).
Daarna kwam een ambulance waaruit een man en vrouw met tas in de hand naar de deur sprintten. De deur die intussen was geforceerd door de politie en een behulpzame buurman. Drie minuten later wéér een ambulance (hoezo coördinatie). Die ook weer weg reed na overleg met personeel van ambulance 1.

Ik stond te zenuwen voor het raam en zag toen een melding binnenkomen: “reanimatie” (op het adres aan de overkant).
Hierna moest ik weg om de cavia’s op te halen en ik hoopte dat de overbuurman onwel was geworden maar vreesde het ergste.

Vandaag hoor ik dat hij dood is.
Lag dood in zijn woonkamer.
Maar: was al 95. Dus never mind.
Of in elk geval: daar tekenen wij allen voor.
Zo oud worden en dan sterven in je eigen huis.

Caafjes doen het goed

De caafjes maken nu al deel uit van de groep.

Ze hebben ook namen. De linker heet Gloria, de rechter Victoria. Die is erg dik. Wanneer ze in de deuropening zit kan Carla er dus niet langs.

Deze foto is wat onscherp (maar wel lief, vind ik).

Nespressozakken

Ik drink al heel lang Nespresso-koffie.
Sinds een half jaar (ongeveer) nemen die hun capsules terug.
Ik bestelde meteen de verzamelzakken à 5 cent per stuk en zamelde en zamelde.

Eind december op zo’n dag met erg veel sneeuw levert de man van TNT Post nieuwe capsules. Ik overhandig hem mijn zak en het is érg koud en hij vraagt of het goed is als hij daar later een adres op plakt en vertelt ook nog over een vrouw in Heiloo die pissig was dat ze VIJF CENT voor zo’n zak moest betalen en dat ze het daarom NOOOOOOIT meer deed. Dat leek hem aan te spreken.

Vorige week kwam de man weer langs en had ik twee grote zakken.
Hij zei dat het zeker wel goed was als hij later erop plakte en: “als u er maar vanaf bent”.
Nou… pruttelde ik. Het gaat er natuurlijk wél om dat ze aankomen.

Ik voel dat het niet goed is.
Ik voel het later nog veel meer.
Volgens mij gooit die man die zakken die ik zo zorgvuldig opspaar aan het eind van de route gewoon in een prullenbak.

Dan denk ik: zal ik bij Nespresso informeren of het wel is aangekomen.
Maar: stel dat *niet*. Je wil als vrouw die regelmatig pakjes ontvangt geen mot met je postbode.
Want die kan soepel zijn (even over het tuinhek kijken of je daar bent bv) of meteen terugsturen naar het postkantoor: klant was er niet.

Vanavond denk ik: ik mail toch Nespresso.
Waar het niet simpel is om een mailadres/formulier te vinden want alles gaat over “ik wil bestellen”.
Toch iets gevonden. Maar als ik op Send druk gebeurt er niets.
Wat nu.

Ja! daar is ze!

Caaf 2 zit weer onder het hooi.
Zodat ik nu grof geschut inzet.

Eerst een tak bamboe links, dan een rechts en dan een vlák voor haar neusje.
En ja! daar is het neusje.
Bamboe vindt ze lekker dus dat grote konijn is helemáál niet eng.
En die andere caaf ook niet.

Volgens mij zit iedereen morgen gezellig met hun allen bij elkaar.

 

Nieuwe cavia’s

Via marktplaats vond ik twee cavia’s in Heemskerk die daar werden opgevangen.
Ik kon kiezen uit zes zeugjes maar deze waren oud (al drieëneenhalf) en dus (..) zaten ze er al een half jaar want kinderen willen geen oude cavia.
Het zijn twee zusjes.

Eén is stevig gebouwd.
Die dook meteen 1 van de hokken in en zat een minuut later al in de deuropening rond te kijken.
De ander zat uren in het hooi verborgen maar werd er met appel tenslotte toch uit gelokt.
Nu zit die onder het andere hok (waar caven wel vaker zitten, dus dat is niet iets om zorgen over te maken – het fotografeert alleen wat lastig).

Ze hebben nog geen namen.