Jeanne's Weblog

Ik moest nog 1 Airbnb (waar ik al 5+ x ben geweest) afzeggen.
Ik wou dat niet bot doen door op het knopje ‘Annuleren’ te drukken maar besloot een mail te sturen met uitleg.
Stiekem ook een beetje hopend op coulance.

Verhuurder schreef dat hij het begreep en hopelijk was de pandemie snel voorbij.
En alle begrip dat ik nu geen zin had te reizen.
Geen reactie op dat er een travel ban is vanuit Amerika naar de Schengenlanden.
Wat ik voor alle zekerheid nog erbij vermeldde.
Al zou ik het willen, ik kán niet reizen!

Vandaag officieel geannuleerd.
Reactie: de dieren zouden me missen.
Yeah… right.
Ik de dieren ook.
Smeken is dus mislukt.

Ik heb een uitnodiging gekregen voor het borstkankeronderzoek.
Tot nu toe deed ik altijd mee en dan kwam de brief: u hebt geen kanker maar o ja, bij 30% (oid) zien we het niet met de röntgenfoto’s.
Dan denk ik altijd: waarom doe ik het dan.

Het bijgesloten boekje noemt een hoop redenen om *niet* mee te doen zoals
– u kunt zich ongerust maken
(bv omdat ze denken iets te hebben gezien en doorverwijzen naar het ziekenhuis waar later mogelijk blijkt dat er niets aan de hand is)
– u loopt de kans onnodig behandeld te worden
(holy shit! ook dat nog!)
– het bevolkingsonderzoek biedt geen volledige zekerheid
(die kende ik al)

Ik denk terug aan alweer 4 jaar geleden.
Bij een routineonderzoek (jaja, ook toen) werd een vergrote eierstok ontdekt en hup! daar ging ik het medisch circuit in en de artsen wisten het zeker: kanker.
Waarschijnlijk moest álles eruit.
En zou ik een stoma krijgen.
Wat ik niet wou maar op de avond voor de operatie kwam de chirurg me onder druk zetten en zei ik ja.

Ik had geen kanker.
En alleen de eierstokken en de baarmoeder gingen ‘eruit’.

Ik besprak toen met mijn huisarts: wat als ik niets doe en nog 1x naar Amerika op vakantie ga en dat is het dan maar? want ik wist ieg zeker dat ik niet verder zou gaan dan een operatie.
Mijn huisarts durfde niet te zeggen dat hij dat een goed idee vond.

Mm.
Zo terugdenkend en tegen mezelf pratend geloof ik dat ik de knoop over dat borstenonderzoek heb doorgehakt.

Een beetje (vriendelijk) gepusht door een vriendin loop ik met de camera naar de slaapkamer om een foto te maken van de polder bij het opkomen van de zon. Nog nevel ook. Ik tref het.
Aardig kiekje.
Maar niet erg veelzeggend.

Een half uur later loop ik naar buiten.
De zon is niet meer ‘opkomend’, de nevel is er nog wel volop.

Ik heb veel foto’s vanuit de achtertuin richting Middenbeemster (met de kerk).
Ik probeer eens iets anders.
Een stukje riet.

Kijkend door de lens zie ik links iets méér: twee wilde konijntjes.
Of hazen, dat weet ik zo in het wild nooit zeker.

Inzoomen op de diertjes.

Ik heb de indruk dat ze spelen of misschien maken ze elkaar het hof.
Wat de ganzen in de verte doen weet ik ook niet, ik vermoed eten en wat chillen.

Geweldig zijn de foto’s niet – ik vermoed dat de vingers van Photoshoppers nu jeuken.
Het gaat me ook niet om de kwaliteit van de plaatjes.
Wat ik wou zeggen is hoeveel meer je (als in: ik) ziet wanneer je kijkt via de camera.

Teruglopend naar mijn huis zie ik ook nog bovenop het veel hogere buurhuis een reiger zitten.
Een reiger. Bovenop een enorme stolpboerderij.
Ook gefotografeerd maar die foto was nog minder goed en voegde niets toe aan de vermelding ‘reiger zat op huis’.

Dit ga ik weer meer doen, neem ik me voor.
Met de camera op pad al is het maar naar de achtertuin.

Vergeet het maar: mijn mei-reis naar Amerika.

Dat ‘wordt ‘m niet’.
Ik kom dat land niet in en sterker: met de huidige Covid-situatie *wil* ik dat land ook niet in.

Een reservering zette ik om naar September (wat nog een hoop geld kostte ook – geen idee of dat toekwam aan de verhuurder of aan Airbnb).
Ik zocht op wat het huidige beleid van Airbnb is.
Omdat ze een jaar geleden heel soepel waren.

Nu is het eigenschulddikkebult.
Had je maar niet moeten boeken.
Wat ik een domme benadering vind.
Zouden ze niet juist blij moeten zijn met die gasten die het na de teleurstelling van vorig jaar toch weer wilden proberen?

Ik heb nog drie reserveringen staan.
Twee bij mijn vrienden in Pioneertown. Die van het hondje Rosie dat dood is.
Zij hebben al gezegd dat ik altijd kan afzeggen, al is het op de dag zélf.

De andere is in Blythe bij Robert met de geiten en de kippen en de kalkoen Penelope.
Ik had voor drie nachten geboekt.
Hij heeft als beleid 50% terugbetalen.
Missch dat ik meer krijg als ik ga smeken.
Maar ik heb helemaal geen zin in smeken.

Daar is natuurlijk ook nog de KLM-vlucht.
Die kan ik cancellen en een voucher vragen.
Maar het is makkelijker als ZIJ cancellen en me die voucher spontaan geven.

Mbt laatste: gekruiste vingertjes.

Ik heb een wilde tuin met wilde bomen in die zin dat ik ze al vele jaren hun gang laat gaan.
Bij twee heeft dat ertoe geleid dat ze een helft hebben laten vallen.
De perenboom bij het huis viel half tegen mijn schuurdeur zodat ik het huis aan de achterkant niet meer uit kon.
De wilg bij de sloot liet een helft droppen op de konijnenren achter.

Dat gebeurde allebei een tijd geleden en ik liet me nu overtuigen dat de wilg moest worden gesnoeid.
Dat staat er wat vals, alsof het niet echt nodig was.
Dat was het wél.
Ik bedoel meer dat ik er tegenop zag.

Woensdag was het zover.
Tuinman 1 klom naar de top van mijn wilg, tuinman 2 ving beneden de takken op en sleepte ze naar de straat waar ze werden versnipperd.
Ik keek toe vanaf mijn werkkamer.
En schrok.

Want we hadden het niet vantevoren doorgenomen (ik had er ook niet naar gevraagd) maar ik had niet gedacht dat het snoeien zo grondig zou gebeuren.
Tak na tak viel naar beneden.
Steeds kaler werd de top.
(het was donker weer en de foto’s zijn gemaakt achter -vies- glas)

Zo eindigde mijn fraaie boom

 

Zo zag het er de volgende ochtend uit

En dit was twee jaar geleden.
In de zomer.

Ooit krijgen de stompen weer takjes.
Dunne takjes.
Dit jaar zal hij naar verwachting overslaan.
Ik probeer eraan te wennen.

Een paar weken geleden: grote ophef.
Een zielige vrouw had bijstand en ze had hoge vaste lasten (nog: zieliger) dus hielp haar moeder haar door af en toe een boodschapje voor haar te doen.
Lief.
Maar de gemeente! die eiste € 7000 terug aan bijstand.

Sentiment: schande! Onrecht!
Arme, arme zielige vrouw!
Een STRAF omdat haar moeder af en toe een halfje wit voor haar meenam!
Hoe wás het mogelijk.

Al snel bleek dat het niet om een enkel halfje ging maar dat moeder álle boodschappen voor haar deed.
Mm.
Nu blijkt dat de zielige vrouw met de ‘hoge vaste lasten’ in de bewuste periode van drie jaar een auto ‘uit het hogere segment’ had gekocht én een motor.
Eh…

Waar het mij aan deed denken.
Toen ik vroeger reisde paste Roelof op mijn huis.
Toen die dood was, wist iemand wel een leuk jong meisje dat een prima, ervaren oppas was.
Ze wou het dolgraag doen.

Ik zat amper in Amerika en ik kreeg een mail van haar moeder.
Het viel dochterlief vies tegen.
Want de dorpswinkel… dat was net een kámpwinkel! en ook nog eens hartstikke duuur.
GELD graag!

Natuurlijk dacht ik: als je in een dorp wil oppassen (ik vroeg het niet! ze bood het zelf aan!), weet je dat de winkel geen Aldi zal zijn.
Maar ja hoor, ik kwam over de brug met € 300.

Toen ik thuis kwam zag ik veel AH-verpakkingen – spullen aangeleverd door moeder.
Voor NIET-kampingwinkelprijzen.
Dat kwam dus in me op toen ik las over die zielige vrouw met haar halfje wit die opeens (snik! boehoehoe!) € 7000 moest terugbetalen.
Niet als *straf* maar omdat ze het bijstandsgeld niet had uitgegeven aan eten en wc-papier maar aan luxe-goederen.

Ik heb een nieuwe klusjesman.
De eerste keer dat hij hier was, een paar weken geleden, was niets hem teveel.
Hij werkte hard en wou ik iets extra’s? dat kon!

Morgen komt hij terug.
Ik vroeg hem (per mail) om bij het al vastgelegde werk nog iets extra’s te doen.
Volgens mij ‘iets kleins’ nl 1 kleinere tak van een boom die drastisch wordt gesnoeid (prijskaartje!) in een paar stukken te zagen zodat hij op een bestaand stapeltje houtblokken kan.

Ik vermoed dat ik hiermee de klusjesman opzadelde met een dilemma.
Als hij “maar natuurlijk! komt voor mekaar!” zou zeggen en doen, is de kans groot dat ik hem nog eens inhuur.
Maar het risico bestaat dan óók dat ik denk: handig! die man betaal ik bedrag x en daar bovenop vraag ik klusje y zonder daavoor extra te betalen.
(Zo ben ik niet maar dat weet HIJ natuurlijk niet)

Hij kiest voor: we zullen zien – als ik tijd over heb.
Waarmee hij de poten onder zijn stoel heeft weggezaagd, zijn graf als vaste kracht heeft gedolven en nog zowat.

Nogmaals: ik begrijp zijn dilemma.
En bij anderen werkt dit mogelijk prima.
Bij mij niet.

Dat is het probleem met dilemma’s.
Je weet nooit hoe het uitpakt.

Ik vloog 1x naar Amerika toen ik 15 was als een soort exchange student.
Ik werd verliefd op het land en de mensen.

Toen Roelof en ik samenwoonden en ik begin twintig was, vlogen we er een paar keer samen heen.
We reisden door de zuidelijke staten.
We woonden opera’s bij in de New York City Opera en in de Metropolitan.

Lodewijk sleepte ik ook mee zodra dat kon.
Elk najaar.
4-5 weken.
Eerst huisjes en motels. Steeds vaker kamperen in-het-wild.

We vlogen met Delta.
Twee stoelen aan het raam. IK direct aan het raam.
Overstap was Atlanta.

Ik herinner me hoe we Atlanta naderden en dan kon ik steeds beter de stad zien met de kleine zwembadjes in de tuinen.
De opwinding!

Wanneer ik nu naar Amerika vlieg, zit ik aan het gangpad.
Omdat ik anders steeds moet klimmen over mensen om de wc te bereiken.
Vandaag herinner ik me weer dat gevoel.
Daar ligt Amerika! ik wil de zwembadjes wel opslurpen.
Ik ga ietsje naar achteren zitten zodat Lodewijk ook iets kan zien.