Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Droom

Op 4 mei vlieg ik eersteklas naar Amerika.
Dankzij opgespaarde Delta Air Miles.

Meestal zie ik op tegen de reis.
Hij duurt lang. Je zit maar te zitten. Je hoopt op iemand in de stoel naast je die ook niet wil kletsen.

Ik denk soms: ga ik me op deze reis verheugen? Lekker genieten van lekker luxe?

Vannacht droom ik dat ik als eersteklaspassagier het vliegtuig in mag.
Er is een soort lounge met overal zitjes. Stoeltjes naast elkaar. Sommige met drie stoelen, sommige met vijf.
Niets aan het raampje. De stoelen staan lukraak gepositioneerd in een ronde ruimte.

Ik kies een stoel in een zitje van drie, soort kuipjes zijn het. Niet comfortabel.
Maar wat echt raar is: ik reis met een vriendin. Een vriendin-in-de-droom (ik ken haar eenmaal wakker niet).
Die vriendin verandert steeds in een kat. Dan spreek ik haar toe dat ze zich moet vervrouwen want dit kan niet. Ze moet weer vrouw worden. Dat wordt ze. Maar dan toch weer kat.

Ik word daar heel nerveus van.

My first country song

Er was een tijd toen ik nog niet met een SUV door Amerika reisde (al was het maar omdat ik nog geen rijbewijs had).
In die tijd reisde ik met de Greyhound. En omdat er nog geen koffertjes op wieltjes waren reisde ik met een grote tas.
Die net zo klein was dat ik hem onder mijn arm tegen mijn heup kon klemmen.

Ondergoed zat er in en tandenborstel en een paar t-shirts.
En er was ruimte voor enkele onderweg aan te schaffen LP’s.
(we spreken over het jaar 1983)

Ik schafte aan, ergens in een kleine winkel in een stad waarvan ik de naam niet meer weet: The Nashville Sessions van Dean Martin.
Wat later zijn laatste LP zou blijken te zijn.
Ik vond en vind ‘m fantastisch.
Ik dacht steeds: opnieuw kopen zodra hij op cd uit is.
Maar dat heeft de platenmaatschappij nooit gedaan.

Lees hier meningen van anderen.
En luister naar dit prachtnummer dat telkens weer mijn hart steelt (zoals die man eigenlijk ook altijd deed. Onbetrouwbare charmeur dat-ie was)

Visa

Credit cards willen graag dat je je rekening online bekijkt.
Zoals ING wil dat je je tancode per sms laat toesturen ipv die gewoon van een papier over te tikken.

Met American Express ging ik overstag.
Wat niet echt makkelijk was want de site draaide me alsmaar rond en rond en steeds moest ik opnieuw iets invullen en dan begon de slinger opnieuw.
Zodat ik ze opbelde en toen schakelde de man aan de andere kant op zijn computer wat uit en toen eindelijk kon ik mijn rekening online inzien.
Wat ik nooit doe – ik wacht wel op de papieren rekening die drie dagen later komt.

Toen wou Visa dat ik afstand deed van de papieren rekening en overschakelde op online.
No way dacht ik en gooide post hierover bewust keer op keer in de prullenbak.

Vandaag krijg ik deze brief

Ach jee – hun mail is niet aangekomen.
En ik zie al wat er mis is: een M te veel in mijn achternaam. Zou ik dat nou verkeerd hebben ingetikt?
Nee. Want er zit nóg een fout in. De underscore tussen mijn voor- en achternaam die een streepje moet zijn.
Maar ze zitten wél in de buurt. jd@jeanne-doomen.net is het juiste adres.
Hebben ze er nou met opzet kleine fouten in gemaakt zodat ik denk dat ik het zelf heb gedaan en dat ik het gewoon even moet rechtzetten?

Het lijkt wel een Nigeriaanse oplichtersbende.

Droom

De laatste tijd droom ik vaak van mijn man (die dood is).

Het zijn ‘gewone’ dromen, dingen die zich kunnen voordoen.
Vannacht zijn we op vakantie in Duitsland. We hebben een kamer in een soort familiehotel.
We moeten allerlei trappen op klimmen. En dan zijn we eindelijk (3e? 4e? etage) waar we zijn moeten.

Een deur opent op een platje.
Waarop weer drie deuren openen.
Ik open 1 ervan.
Daarachter zit een oud echtpaar. Zwijgend. Stinkend. Een ervan (de vrouw) zuigt zuurstof door een slurfje.
‘Sorry’ zeg ik en doe de deur dicht en sluit die nu van mijn kant af.

Nog een deur: érg klein bed.
En dan de deur naar de badkamer met wc die een halve deur is. Zodat je elkaar kunt horen op de wc.
Niet fijn.

Ik zeg dat ik weg wil.
En de droom ging verder maar ik herinner me dat niet.

Stap gezet

Omdat ik houd van begraafplaatsen laat ik me de (Uitvaart)nieuwsbrief toesturen.
Ze wijzen op artikelen in het blad van de NVVE.
En ik denk: laat ik die stap nou eindelijk maar eens zetten.

Ik geef me op als lid.
Ik krijg de vraag of ik een Wilsverklaring toegestuurd wil krijgen. Kost een tientje meer.
Maar dan heb je ook een papier dat je tzt kunt gebruiken als je zover bént.

Ik kies ‘ja’.

Dom

Kijk, dat was dus een heel dom stukje hieronder.
Dat moet je immers nóóit doen: zeggen dat de zaken niet zo goed gaan. En al helemaal niet dat de zaken slecht gaan.

Want mogelijk denkt een lezer(es): ach, wat sneu – laat ik maar wat bij haar bestellen.
Wat reuze lief zou zijn.

Maar groter is de kans dat lezers denken: bij een slechtlopend bedrijf ga ik niet kopen.
Omdat everybody loves a winner.
Omdat succes een vliegentrekker is.
Omdat ik het zelf ook ervaar bij ánderen. Webwinkels waarvan ik (via via) wéét dat ze slecht lopen. Die dan op twitter roepen dat ze weer zó’n mooie collectie hebben binnen gekregen en dat ze de orders amper kunnen bijbenen. Dan denk ik zelfs terwijl ik beter weet: zóu het?

Daarom: vergeet het stukje hieronder.
Het gaat fantastisch met De Winkel van Jeanne.
De leuke artikelen zijn niet aan te slepen. Of nee: ik sleep me gék zodat de klanten nog blijer en kooplustiger worden dan ze al zijn.

En nu moet ik snel naar het postkantoor met een krat vol pakjes!
Tot later!

(goed, hè?)

Balans

Het opmaken van de Winkel-balans heeft me niet alleen in de startblokken staande bestellingen bij groothandels in Amerika doen annuleren.

Ik handel bestellingen af.
Wat me niet idioot veel tijd kost (om het heel erg eufemistisch uit te drukken).
Ik kijk af en toe of die ene nu nog uitstaande bestelling (twee stempels) al is betaald – nee.

Over een maand krijgt de Winkel een iets andere look.
Vooral wordt hij beter doorzoekbaar en navigeerbaar.
Hóe is al bedacht, de uitvoering doen anderen.

Ik hoef zelf alleen nog wat Kadotips te bedenken.
Waarmee ik bijna klaar ben. Nog maar 1 categorie te doen.
Ik kom er niet toe. Ik héb ook nog tijd zat. Ik kan zeker vijf dikke boeken lezen voor ik écht aan de gang moet gaan.
Het is dus niet alsof ik mezelf zit te verstrikken in een deadline.

Het is meer dat ik bang ben dat ik dat ‘what’s the point‘ ook na die vijf dikke boeken niet uit mijn systeem krijg.

Geen tv

Ik draai mijn tv graag alle kanten op.
Naar de open keuken, naar de luie stoel, naar de trapfiets etc.

Na een paar weken draaien vloog de kabel eruit. De tastbare kabel. Die zat er met een foute plug in. Dus nieuwe plug laten monteren. En toen: contact.
Toen viel me op dat bij draaien soms de verbinding was verdwenen.
Meestal als ik met een vol bord van de keuken naar de luie stoel liep om met dat bord op schoot tv te kijken.
Dat was balen.
Dus voelde ik aan alle stekkers en plugjes die allemaal vast zaten en dan na 5-10 minuten: daar was het beeld weer.

Sindsdien probeerde ik een paar keer: tv uit en weer aan.
Dat werkte.
Tot vanavond.
Wat ik ook probeer met aan-uit en schakelen tussen zenders en voelen aan stekkers: geen beeld.

Morgen werkt alles vast weer goed.
Althans, daar ga ik voor het gemak maar van uit.

‘Ziggo bellen’ kan altijd nog.
Maar ik hoop dat het daar niet van komt.

Misdaad

Ik heb een google-alert staan op mijn woonplaats Grootschermer.
Zojuist krijg ik een melding binnen over een misdaad die hier is gepleegd.
Gisteren. Op de Kopdammerdijk.

Wat blijkt? er is een fietser in de berm gereden en over de kop gegaan.
Een 51-jarige fietser uit Purmerend.

En wát zet die site erbij?
“Hoe veilig voelt u zich in Grootschermer?”
Van ‘erg veilig’ tot ‘erg onveilig’.
Lastig.

Buiten

Wanneer ik op twitter meld dat ik in de tuin ga werken reageert Boswachter Frans (morgen bij KoffieMAX): dat ik vooral niet teveel moet weghalen. Denk aan de egels en de vogels.
Natuurlijk denk ik daar aan. In de achtertuin ligt een berg takken en twijgen waar wel 15 egels onder en tussen in winterslaap kunnen zijn.
En dan is er ook nog de plek onder het kippennachthok waar er lang 1 woonde.

Buiten werken is geweldig.
Niet per se wat de handen doen (ik snoei zéér op goed geluk de hortensia en vind er ook niet erg veel aan om vergane hop weg te rukken en verdorde stengels weg te knippen).
Maar om me heen zijn veel meesjes (kool- en pimpel-) en tjilp-tjilp doen die.
Nog meer hoor ik dat ik niet kan thuisbrengen. En de eenden die vaak zo opdringerig zijn zitten te suffen aan de overkant van de sloot: kopjes in de veren.

Ergens in de middag daalt in de polder achter mijn sloot een groep ganzen neer.
Ik fotografeer ze vanaf mijn werkkamerraam.
Dan ga ik beneden knagers hun middagsnack voeren en fotografeer ze opnieuw.
Onopvallend denk ik.
Maar hoewel ze zeker 100 meter verderop zitten gaan ze massaal op de wieken.

Als het echt door mij kwam: zo had ik het natuurlijk niet bedoeld.
(foto’s morgen, heb nu geen fut meer)

Vruchtbaar

Een vruchtbare ochtend.
Guus veel geaaid en Sammie een beetje (elk naar behoefte).
Afspraak voor beide gemaakt bij de dierenarts voor dinsdag (met R. 1e plan gemaakt ‘hoe ze te vangen’).*

Gemeente gebeld waar m’n stempas blijft (hij wordt morgen verzonden).

Een uur in de tuin gewerkt (dor spul verwijderd, veel gedaan, weinig van te zien).
Hapjes geknipt voor de knagers.
Houtblok waar pissebedden onder wonen op z’n kant gelegd voor de kipjes (alleen Dotje vond het leuk en lekker).

Zeven minuten gefietst (Poker Face en Rehab).
Intussen ontdekt dat ik het liefst fiets tijdens leuke videoclips én de Dog Whisperer.
De rest verveelt me.

Stukje geschreven voor de Kalkoen.
Engelbewaarderpin ingepakt voor klant.

* Naar dierenarts omdat ik wil laten onderzoeken of met Sammie fysiek iets mis is wat hem mij doet slaan.
Verder ‘hoest’ Guus. Kan volgens deskundigen op internet álles zijn. Vandaar.