Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Afspraken maken

Ergens in het weekend zag ik een muisje over m’n aanrecht rennen en in een hoek tussen de niet goed aansluitende plankjes wegduiken.
Een klein minimuisje. Zó schattig.

Maandag trof ik op straat een buurvrouw en ik weet niet meer hoe het kwam maar we hadden het opeens over muizen in huis. Zij begon erover, denk ik. Ik wil niet bekend staan als iemand met ongedierte. Maar toen zij vertelde over haar muizen gaf ik wel toe dat ik ze óók had.
Ze vertelde over muizenvallen. Dat ze er zo drie hadden gevangen. Eentje had de val op het neusje gekregen (ipv dodelijk op de nek) dus die zou wel veel pijn hebben gehad, vermoedde ze.

Na dit verhaal neem ik me voor de eigen muisjes misschien niet per se te koesteren, maar er ook geen stappen tegen te ondernemen.
Leef en laat leven.

Net ga ik naar beneden om een glas wijn in te schenken.
Op de platen van het plafond in de keuken is zoveel geren en gepiep dat het lijkt alsof er zojuist een muizenkleuterschool is uitgegaan.
Of een familie muis heeft slaande ruzie.
Naast mij staan Sammie en Guus. Die doen of ze niets horen.
(slappe hap)

Zelf spreek ik de muizen toe.
Over de regels die hier gelden.
Zoals: wanneer ik beneden rondloop, wil ik *niets* horen. Ik wil niet weten dat er niet twee snoezige minimuisjes in mijn huis huizen maar misschien wel twintig. Of dertig. Of honderd.
Dus: mondjes toe en pootjes niet bewegen.
Tot ik naar bed ben. Dan: ga je gang.
Hebben we dat goed begrepen?

Het wordt stil boven mijn hoofd.
‘We’ hebben het dus inderdaad begrepen.
Heel goed. Dan weten we nu allemaal waar we aan toe zijn.

Rendier

R. en ik waren bij Ranzijn.
We kochten voer voor alle dieren en een zakje zand voor mij zodat ik dat kan strooien direct achter het huis en dus niet onderuit ga.

Alles was in kerstsfeer.
Ik kon mijn handen niet thuishouden en wou per se een rendier aaien.
R. leek het een goed idee daarvan een foto te maken.

Ingegraven in de graven

De bedoeling was per januari de Winkel een geheel nieuw uiterlijk te geven.
Het (goede) idee was van mijn webmistress. Helaas zaten er aan de uitvoering zeer veel haken en ogen.
Het kwam neer op: of zelf iets in mekaar flansen of er een dure ontwerper op zetten.
Zelf flansen vind ik geen optie – wat we al probeerden zag er amateuristisch uit.
Een dure ontwerper is evenmin een optie omdat een fraai nieuw jasje niet een omzet garandeert waardoor de ontwerper zich zou terugbetalen – laat staan ik er winst mee zou maken.

Toen het ’tada! een geheel nieuw ontwerp’ mbt de Winkel verviel, verviel ook de noodzaak per 1 januari iets te presenteren.
Zodat ik toegaf aan ‘geen zin’. Geen zin om nieuwe artikelen in te voeren. Wel zin om te verkopen en op te sturen natuurlijk.

Nu ben ik bezig met de graven.
Een beetje op mijn website. Veel op Find a Grave.
Iets hier en iets daar.
Rusteloos.
Raar idee eigenlijk, mbt graven.

What’s new Polocat

Vandaag is mijn VW Polo gerepareerd.
Hij heeft een nieuw instrumentenpaneel.
Het kostte een paar dubbeltjes minder dan € 557. Ik hoop dat hij er blij mee is.

Zelf had ik als vervangende auto een nieuwe VW Polo.
Tjonge, wat een mooi, gelikt autootje.
Deed me erg denken aan de Mercedes GLK 350.

Bij terugbrengen even gevraagd wat hij moest kosten.
Dat wist de jongen van de verhuur niet precies, maar hij dacht dat de fiscale waarde € 18.000 was.
Dat is een stuk minder dan de GLK 350 maar ook weer niet zo weinig dat ik kon zeggen ‘leuk, pak ‘m maar in, ik neem ‘m mee’.

De verhoogde ren

Dit is ‘m, de nieuwe ren. Met Sally nog steeds erin.


Je kunt klikken op de kiekjes als je ze iets groter wilt zien.

Opgesloten

Vandaag is de knagersren verhoogd en is Sally weer ingesloten.
Die was nl alweer sinds maandag ontsnapt.

Ik ben blij dat de ren is verhoogd, ik ben blij dat Sally weer achter de tralies zit.
Voor mijn gemoedsrust.
Voor haar vind ik het sneu want ze had het erg naar haar zin als vrij konijn.

Tam konijn van de bestelkaart dankzij moi

Ik vond een diervriendelijke slager, wou daar een 2e bestelling plaatsen en zag toen dat ze tam konijn aanboden.
Waardoor ik geheel upset was.
Dus stuurde ik een mail over hoe dat zat. En reageerde op een aanbod van hun kant om het telefonisch te bespreken met: ik wil liever mailen.
Daarna hoorde ik niets meer.

Gisteren besloot ik er nog 1 mail aan te wijden.
Een nu-of-nooit-mail.
Deze reactie krijg ik net binnen en ik ben zeer content.

Excuus voor de late reactie.
Na uw eerste melding heb ik en gesprek gehad met onze poelier. Dit om
nogmaals te checken in hoeverre ons wild voldoet aan onze (en uw) eisen.
Zijn toezegging was te komen met een informatiefolder.
Uw mailtje even in de wacht gezet in afwachting op meer info. Helaas dus
ondergesneeuwd.
Inmiddels weer overlegd. Op basis van zijn en mijn onderzoek onze wildlijst
aangepast mbt het tam konijn. Deze verkopen wij dus ook niet meer.
De overige wildproducten in onze webwinkel passen binnen onze filosofie.
In ieder geval is de keuze voor sommige wildproducten best lastig te maken.
Er is (nog) geen keurmerk voor.
In ieder geval kunt u er van op aan dat bij mij de ethiek een grotere rol
speelt dan de commercíële kant.

Het sterkt mij in de gedachte dat alle kleine beetjes helpen. Elk ‘wat krijgen we nou?!’ mbt tam konijn en ganzenlever etc.
Zég er wat van, dóe iets.
Mensen/bedrijven die het niks kan schelen zullen nog steeds doen wat ze doen.
Maar heel soms maak je het verschil. En ik ga voor ‘heel soms’.

Helpdesk TNT Post

Miv 2011 gaan de tarieven voor brievenbuspost omhoog: van 44 cent naar 46 cent.
Maar als je nu voor 44 cent postzegels met het getal 1 koopt, behouden die hun waarde als ‘geschikt voor een brief van tot 20 gram’ en maak je dus eigenlijk per brief 2 cent winst.

Het behouden van de waarde geldt ook voor pakketzegels.
Die zijn ‘voor een pakket t/m 10 kilo’ en kosten nu € 6,75.
Als die tarieven per 2011 óók omhoog gaan, loont het dus om er nu een hoop in te slaan.
Alleen is dat nogal een investering dus wil ik even weten óf de tarieven omhoog gaan.

Ik bel TNT Post en kies direct voor ‘ja, ik wil hierna meedoen aan het tevredenheidsonderzoek’.
Na een keuzemenu beland ik bij een meisje dat zegt dat ze het niet weet maar me zal doorverbinden met ‘pakketpost’.
Daar tref ik Jacqueline die het óók niet weet maar ze zal het vragen.
Het duurt even en dan: ze weet het niet.
Omdat ze allerliefst is (thank you, Youp!) zeg ik dat ik het raar vind maar dat zij het natuurlijk ook niet kan helpen.
Nee, beaamt Jacqueline, “wij zijn afhankelijk van de informatie die wij krijgen die wij dan doorgeven.”
En wanneer ze deze informatie dan wél heeft? Eind van de maand, vermoedt ze.

Ik wacht tot de klanttevredenheid begint. Het is -hoe kan het anders- een keuzemenu.
Hoe tevreden ik ben met het antwoord, of mijn vraag is beantwoord, of ik TNT Post bij anderen zou aanbevelen (“zeer onwaarschijnlijk” toets ik in denkend: alsof we veel keus hebben).
“Nog een prettige dag.”
Zegt het bandje.

Uiterlijk

Tot op zekere hoogte heb ik vrede met het ouder dus lelijker worden.
Plastische chirurgie leek me daarom nooit een optie.
Jammer van de vetpartij op de buik, van de hangwangen, van de kalkoenhals, van de ooit zo pronte borsten die nu -begreep ik laatst- de benaming ’theezakjes’ zouden verdienen.

Waarover ik wel eens aarzel zijn de ogen.
Niet de wallen eronder, die ik eigenlijk met de jaren acceptabeler ben gaan vinden.
Wel de wallen erboven.
Die ik jaren zag groeien en groeien en nog steeds dacht ik ‘goh’ tot ik afgelopen vakantie wat zelfportretten in de spiegel wou nemen en zag dat ik er niet meer synchroon uitzie. Helemaal synchroon zag ik er nooit uit (dat is mooi maar saai) maar nu is 1 oog duidelijk kleiner omdat er meer bovenooglid over hangt.
Gatver.

Zal ik-zal ik niet.
Ik kijk in de spiegel en zie naar mijn idee *opeens* een zeer oude vrouw.
Ik sper de ogen, ik til met-de-hand de hangende oogleden op.
Ik denk aan verhalen (ook van vrouwen die ik ken) over er opeens veel jonger en kwieker enzo uitzien.
Een week niet om aan te zien en dan: eeuwige jeugd. Nou ja: tien jaar jeugd.
Wat heel wat is als je 60 bent (waaraan ik ook nog steeds moet wennen).

Er is een prijskaart (1500 Euro). Er is na de operatie een week niet de deur uit kunnen wegens gruwelijke bloeduitstortingen. Er is de eerste tijd je ogen niet dicht kunnen doen om te slapen. En ook nog zeker een half jaar een rood litteken.
Nee! besluit ik telkens.
Maar de aarzeling neemt toe.