Jeanne's Weblog

Hoi
Allereerst leuk dat je reageert en discretie is zeker geboden.
Sta jij ook op Facebook ?
Daar ook ik in een relatie zit wil ik dit heel voorzichtig aanpakken.
Hoor graag van je wanneer jij je kan vrijmaken
Ik kan altijd op een dinsdagmiddag of een vrijdagavond.
Tot snel.
Sara

Dit gericht aan ‘recepten@jeanne-doomen.net’.

Als linkse vrouw sta ik natuurlijk achter de postbodes.
Ze verdienen toch al zo weinig en nu raken er ook nog veel mensen hun baan kwijt.
Begrijpelijk dat TNT Post ze niet aan het werk kan houden als er niet vodoende post is. Maar toch naar.
Dus dat ze eerst 1 dag staken en dan twee – okee.
Zeker als daarna extra krachten worden ingezet om de achterstanden in te halen.

(Brievenbus)pakjes kunnen iets later aankomen, waarschuw ik klanten.
En ja: een dag later wordt normaal.
Meer dan een wéék later (twee pakjes naar Den Haag) vind ik niet meer normaal.
En wanneer klanten vragen of ik levering binnen twee dagen kan garanderen ivm Sinterklaas, ik ‘nee’ moet zeggen en zij dan de bestelling annuleren – dan is het niet leuk meer.

Volgende week staken ze opnieuw.
Vanaf dinsdagavond t/m vrijdag.
Dwz dat tenzij TNT Post een maandag gepost poststuk een dag later bezorgt (wat dezer weken een waar wondertje zou zijn), het er méér dan een week over zal doen.
En alles dat erna wordt verzonden wordt nog extremer vertraagd.

Ik wil graag solidair zijn met verongelijkte werknemers.
Maar nu die steeds minder solidair zijn met kleine ZZP-ers dreigt de rek er ernstig uit te gaan.

Ik had willen zeggen: het musje dat ik gisteren uit de kaakjes van mijn katten redde vloog vanochtend opgetogen weg.

Om acht uur is het licht.
Ik doe het doosje open, angstig klein vogeltje, ik houd het doosje buiten, musje vliegt eruit, musje valt op de grond, musje kruipt weg ergens achter de grijze bak.

Mijn fout.
Omdat het weliswaar licht was, maar nog geen musjes-tijd. Die komen pas na half negen uit hun nest.

Of het nu zich opgewekt bij de soortgenoten heeft gevoegd of ergens dood ligt (te gaan) – ik weet het niet.
Voor mijn eigen gemoedsrust houd ik het maar op het eerste.

Al een paar keer vanmiddag zie ik Guus en Sammie aandachtig kijken naar de hoek bij de kachel waar manden met hout staan.
Ik vermoed: muis gevangen en kwijt geraakt.
Vanavond kijk ik tv vanuit de stoel naast die hoek en ik hoor regelmatig wat gescharrel en soms slaat een kat er op aan en ik hoop vurig dat het een muis en geen rat is en dat wat het ook is wordt gevangen – er zwerven al teveel ooit-gevangen muizen door het huis.

Kwart over negen zie ik links bij een mand iets kruipen. Muis? Ik pak mijn bril, het is alweer weg. Ik zie het later nog eens en het blijkt een kleine vrouwtjesmus.
Wanneer ik haar wil pakken vliegt ze weg zodat zich een ellendig schouwspel ontrolt van angstige mus op lamp, op balk, de trap op, daar op lamp, terug naar beneden, op de grond, weer op een lamp etc.
In hot pursuit twee katers en ook ik.

Onderweg zet ik ramen open naar buiten hoewel ik betwijfel dat de mus daar iets aan heeft: ze oriënteren zich niet in het donker.
Dan vang ik haar. Met de blote handen. Wat iets zegt over de mate van uitputting. Wat haar weer niet weerhoudt van hard in mijn vingers bijten (goed zo, wijfie!).

Ik plaats mus in een klein doosje dat ik met een kier open laat en dat zet ik in een klerenkast op de slaapkamer waarvan ik ook weer een kier openlaat.
De slaapkamer sluit ik hermetisch voor katten.

Ik hoop dat musje wat kan slapen.
En dat ze morgen weer betrekkelijk opgewekt de vrijheid tegemoet kan.

Ik herinner me van andere jaren dat zodra het maar een ietsje geijzeld had de strooiwagen door het dorp denderde.
‘Denderde’ omdat een beetje zware vrachtwagen op deze veengrond al snel alle huizen doet trillen. In elk geval het mijne.
Vroeg, tussen vijf en half zes, hoorde ik ‘m aankomen en daarna voelde ik ‘m denderen terwijl rood zwaailicht door mijn slaapkamer scheen.

Dit jaar niet.
Niet ‘zodra het ietsje ijzelde’. Helemaal niet.
Zodat ik gezien de weervoorspelling (nóg meer sneeuw) vandaag ipv morgen naar de Plusmarkt ben gereden.
Geglibberd.
Niet ‘bij wijze van spreken geglibberd’ maar écht.
Direct al bij de eerste bocht naar links het dorp uit. Wielen die trokken aan het stuur. Of beter: die zelf iets deden zonder dat ik iets deed met het stuur.
Dat zou zich nog een paar keer herhalen.
T/m het weer inparkeren voor de deur.

Intussen nog steeds niet in het eigen huis door elkaar geschud en bestraald met rode lampen.
Geen idee waaróm, maar de Schermer strooit dit jaar blijkbaar niet.
Ben reuze benieuwd waar ze m’n OZB dán aan willen besteden.