Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Sally

(Nieuw) konijn Sally had/heeft ‘voernijd’= dat ze volstrekt neurotisch op eten reageert.
Bang dat ze het niet krijgt, dat ze niet genoeg krijgt.
Opspringen, grommen, bijten.

Sinds ik het weet probeer ik Sally zo min mogelijk op te fokken, haar te kalmeren, gerust te stellen dat eten écht komt (mn voor haar) etc.
We hebben intussen een vorm gevonden.
Ik spreek haar kalmerend toe, geef eten aan de groep, geef af en toe ook een paar extra aparte hapjes aan Madame.
Ik let érg op of ze de caafjes niet de tent uit mept.

De caafjes – die leken me een risico.
Omdat ze *niet* rekening houden met de overspannen zenuwtjes van Sally mbt eten maar voedsel als het ze lukt hap! onder haar mondje uit grissen en ermee wegrennen naar hun hok.

Als ik Sally was, zou ik daar goed woest van worden.
Zo héb ik haar ook een enkele keer een klap zien uitdelen.

De laatste weken valt me op dat Sally ook trucjes leert.
Nl: lekker hapje in de mond nemen en een sprintje trekken naar het andere deel van de ren.
Dat vind ik dus erg knap. Voor een konijn.
Doorkrijgen dat als je ‘gewoon’ eet het voedsel voor je mondje weggerukt kan worden zodat je het beter naar een verre plek kunt verplaatsen.

Soms eten ze ook samen.
Hier bv.

Eerste klas vlieg-vogeltje

Ik heb het gedaan. Het is gelukt.
Ik vlieg op 4 mei 1e klas naar Amerika (en op 4 juni idem terug).

Het was een beetje gedoe.
Eerst werkte de Delta site niet mee. Toen had ik een idee wat ik wou en zou ik dat bespreken met een twitteraar die veel verstand heeft van reizen (en die me vaker adviseert) en die zou gistermiddag terugmailen – maar deed dat niet.
Toen deed ik een ‘de godin zegene deze greep’. Waarna Delta zei dat ik nog wat extra miles moest bijkopen (voor een paar honderd Euro) om het tot morgen gereserveerde ticket te kunnen ‘redeemen’.

Vanmiddag geprobeerd die miles te kopen – mislukt.
Net nog eens geprobeerd – gelukt.

Zodat ik nu een (voor 1x) Eerste klas vlieg-vogeltje ben.
Dat opeens moet denken aan mijn op de middelbare school in de eerste klas beste vriendin die tussen de middag bij ons kwam eten. Waar mijn moeder dan erg haar best op deed. Allemaal verschillend beleg enzo.
Tot de moeder van de vriendin haar bij ons kwam ophalen en zag waar we woonden en toen mocht het niet meer.
Een soort ‘wrong side of the tracks’.

En ik wou dat ik nu voelde ‘if they could see me now’ maar dat ‘ik hoor daar niet’ zit érg diep in mijn systeem.
Wat er verder niet toe doet want Eerste klas vlieg-vogeltje gaat 1x prots-vogeltje zijn.
In de normale flodder-slodder-kleren.
Want ik blijf wel: ik.
Fladder-fladder – yeah!

Het lampje (dat zich niet liet zien)

Vorige week: piep-piep-piep! deed de auto en rood-knipperen deed het oliedruklampje.
Een hoop gedoe met de garage en vandaag zou de auto een nieuwe sensor krijgen.
Mocht dat niet helpen, dan moest hij nader onderzocht.

Tien voor elf stap ik in de auto.
Elf uur ben ik bij de garage.
De auto heeft geen krimp gegeven.
Geen piep, geen rood geknipper.
Wat nu.

De monteur kán er de sensor in zetten, zegt hij.
Maar, zeg ik, als we geen geknipper zien, weten we ook niet of het euvel daarna is verholpen.
Das waar.
Dus, zeg ik, zullen we dan maar *niets* doen?
En als ik dadelijk terugrijdend naar huis weer piep enzo merk, kom ik natuurlijk direct terug.
Of morgen.

Zo gezegd, zo afgesproken.
Zodat ik nu een auto heb die een gebrek heeft maar daarover discreet zwijgt.
Een gevalletje-“echt meneer, hij dééd heel raar”-“jaja, mevrouwtje”.

Sleutels -2

Dat stukje had ik eerder moeten schrijven.
Een uur later: sleutels gevonden.

Ik had ze gelegd op een rand van het aanrecht net voor de deur naar de bijkeuken en ze waren er inderdaad afgevallen – en hingen aan een haakje van 1 van de handdoeken.
Niet de handdoek die ik meestal gebruik.
Zo kon ik ze dus een dag over het hoofd zien.

Dadelijk met de sleutels naar de garage en proberen heel vastbesloten en zakelijk en stevig en nog zo wat te zijn.
Of in elk geval doen.

Sleutels kwijt

Ik ben mijn sleutels kwijt.
Ik weet nog wanneer ik ze het laatst had: zaterdagmiddag, toen ik iets uit de auto ging halen.
Dat iets heb ik daarna in de schuur gelegd. Zodat ik de sleutels vermoedelijk ergens tussen de voordeur en de schuur heb neergelegd.
Of in mijn zak gedaan. Of op de trap gelegd. Of op tafel. Of etc.

Sinds ik weet dat ik ze kwijt ben (gisterochtend) heb ik alle denkbare plekjes doorzocht. Meerdere keren. Telkens opnieuw.
Niets.

Toen dacht ik: ik heb reservesleutels. Zowel van het huis als van de auto.
Laat ik die rustgevende gedachte tot me laten doordringen dan zul je zien dat ik de sleutels opeens ergens zie liggen.
Helaas.

Vannacht (ik kon toch niet slapen) opnieuw in gedachten alle mogelijke plekken doorlopen.
Incl: stel dat ze zijn gevallen, ergens onder of tussen geraakt.
Die plekken zojuist met een zaklantaarn afgespeurd.
Aanrecht opgeruimd. Bureau opgeruimd.
Allebei ‘zo’n beetje’ maar voldoende om áls de sleutels er hadden gelegen, ze te kunnen vinden.
Nee dus.

Ik begin te denken dat ik ze pas terugvind wanneer ik ooit ga verhuizen.

Dilemma

Ik wou dat ik het kon maar ik ben geen vegetariër.
Wel eet ik zo min mogelijk vlees en zoek ik altijd naar diervriendelijk vlees. Wat bij de Plusmarkt in De Rijp met z’n kipkiloknallers niet meevalt.

Dolblij ben ik dan ook wanneer ik ruim een maand geleden bij toeval in Oosthuizen een slager vindt die ‘natuurvlees’ aanbiedt.
Ik zoek ‘m op op internet en wat ik daar lees bevalt me zéér.
Allemaal kleine boeren die lief zijn voor hun koeien, kippen die naar hartelust wormpjes zoeken op een groot erf.

Ik plaats een bestelling.
De service is geweldig, de meeste maaltijden zijn lekker (niet allemaal maar die bestel ik niet nóg een keer). Het enige dat me direct al dwars zit: de eieren die ze aanbieden zijn scharreleieren = schuureieren.
Daarvan maak ik melding als ‘punt van aandacht = iets dat mij stoort’ wanneer ik een survey krijg toegemaild.
In het volste vertrouwen dat ze er iets aan zullen doen.

Nu wil ik een nieuwe bestelling plaatsen.
En hoewel ik het helemaal niet wil bestellen klik ik ‘zomaar’ op wild.
‘Scharrel’kalkoen (mm – waar ‘scharrelt’ die dan?), ree, zwijn, haas en dan: tam konijn.
Tam konijn! en niks over grote ren en lekker holen graven en dan na een jaar jammer maar helaas.
Waarvan ik ook niet vrolijk zou worden, maar dat zou nog een smoes kunnen zijn.

Gewoon: tam konijn.
Waarvan wij allen weten dat het géén leuk leven heeft gehad voor het op ons bord zal belanden.

Wat nu?
Bestellen wat wel verantwoord lijkt en de rest negeren?
Of concluderen dat ook Waterlant’s Weelde niet deugt en er dus geen bestellingen meer plaatsen?
Ik neig tot het laatste.

Eerste klas

5000 Sky Miles kreeg ik van Delta Airlines omdat hun personeel me lomp had behandeld.
O. Dacht ik. Want: geen idee wat ik ermee kón.
Aangezien ik al jaren een sky miles kaart van ze heb en dus braaf punten verzamel maar nergens staat iets als: bij X punten een gratis reis om de wereld.
Eigenlijk dacht ik dat het helemaal geen zin had wat ik deed. Omdat 2x p.j. naar de VS wel leuk is, maar de échte reiziger is een zakenreiziger die minstens 1-2x per maand in het vliegtuig stapt.

Iemand die er verstand van heeft, heeft er nu voor me naar gekeken. En ontdekt dat ik met bijbetaling van 300 Euro First Class naar Phoenix kan vliegen. Retour.
Ik geloofde ‘m niet, drukte op de juiste knopjes op de Delta-site en verdomd. Het was waar.

Toen dacht ik: ik ben niet iemand voor First Class. Dat zijn rijke resp. poenerige patsers mensen. Daar pas ik niet tussen.
Vannacht dacht ik: zal ik tóch?
Ik besloot inderdaad tot: toch.

En wat denk je? Al de hele dag ligt de ’ticket kopen met Sky Miles’-optie er uit bij Delta Airlines.
Niet alleen voor de data die ik wil, maar voor alle denkbare data. ‘No flights available’ zeggen ze.

Frustratie.
Er toen nog maar een klacht aan gewijd.
5000 punten zal het me niet opleveren maar dan weten ze in elk geval dat ik de vinger aan hun onregelmatig kloppende polsje houd.

Naam?

Op de Pet Cemetery in Las Vegas ligt deze steen.
Ik wil de kat invoeren bij Find a Grave maar: hoe heet ze nou?
Heet ze Tanni en is ze een pussy cat die door mommy Pasternak wordt herdacht?
Of heet ze Tanni Mommy Pussy Cat (Pasternak = achternaam van de mens die voor haar zorgde).

Lastig.

Tel kwijt

De tel van het aantal twitterfelicitaties ben ik kwijt, Facebook en Hyves gaan kabbelgewijs door.

Ik kreeg erg leuke e-cards en ook vasthoudkaarten en ook nog kado’s.
Alles uitstallen is wel heel erg ‘klein oud meisje’ dus beperk ik me tot de vasthoudkaarten en de schotel hapjes van L.
1 pasteitje is al op – kon het niet weerstaan – dus in dat ene schaaltje waar er nu drie in zitten, zaten er eigenlijk vier.

De enige die het lijkt te hebben laten afweten is Oh Lord…
Maar  voor hem geldt natuurlijk dat de dag misschien niet jong is maar ook nog niet voorbij.

So far best good

Al twee uur bewust jarig en veel lieve mails en felicitaties via twitter en facebook en hyves.

Pakje van R. uitgepakt en geprobeerd een strik om Sammie te binden.
Omdat hij niet keek alsof hij daar veel schik in had daar toch maar weer van afgezien.

Feest

Feest is wanneer ik opeens oog in oog sta met een vlinder.
Zomaar, op een begraafplaats (Chloride, AZ om precies te zijn).

Ik zie de vlinder, ik loop er op af, ik stel scherp, ik doe klik-klak.
De vlinder is *niet* weggevlogen.

De foto is niet om in te sturen voor een wedstrijd (dat weet ik ook wel).
Maar dat moment: ik zie vlinder, ik pak m’n camera, vlinder blijft voor de foto zitten – dat is feest.
Dat is meer dan feest: dat is geluk.

Met het gevoel bij die foto illustreer ik mijn verjaardag.
Het had ook een andere foto kunnen zijn.
Van mijn eigen dieren. Iets abstracts.
Eigenlijk is er veel om gelukkig om te zijn.

Auto is terug

Ik heb mijn auto terug.
De oliedruk is goed. Het zal dus wel het zendertje (=sensor) zijn, hoor ik nu (de monteur zei gisteren nog dat het dat *niet* was).
En ze hebben al een nieuw zendertje besteld.
Oh.

Ik sta met de portemonnee in de hand aan de balie.
Eigenlijk wil ik afrekenen en wegwezen. Naar de andere garage.

Maar dat zendertje is dus besteld. Het komt morgen.
Na mijn morgen ben ik jarig en ik heb de hele dag visite kan ik moeilijk zeggen: ik kom morgen met de auto langs.
Zaterdag dan? Denkend: van een oud wijf verwachten ze vast niet dat die tot in de vroege uurtjes gaat feesten.
Zaterdag kán. Maar dan is de monteur alleen. Maandag? Maandag zal het zijn. Om elf uur.

Áls het dat zendertje is, is het snel gerepareerd.
Zo niet, dan is het “de bedrading” en dat vergt langdurige studie. En dus een nieuwe afspraak.

Ik besluit maandag af te wachten.
En als het niet het zendertje blijkt te zijn hoop ik dat ik durf te zeggen: ik wil de kosten totnutoe afrekenen, ik maak geen afspraak voor in december, ik ga donderdag naar een andere garage en de beste wensen verder.
Maar laffe ik zal dat wel niet durven zodat ik dan weer moed moet bijeenrapen om de ándere garage te bellen om die af te zeggen.
In de hoop dat als het met deze garage in december nóg niets wordt ik dan niet weer met hangende hoefjes naar die ándere garage terug moet.

Oh Lord…

Auto (nog meer)

Dan rijdt de monteur voor.
Ik schiet mijn jas aan, doe de deur open, wil snel mee en mijn auto terug.

Wat blijkt? ze hebben er nu toch naar gekeken.
En zijn vader is naar Langedijk om een metertje te halen zodat ze in elk geval kunnen kijken of de oliedruk goed is. Ik dacht dat ze dat allang hadden vastgesteld, maar niet dus.

En nu, vraag ik. Zal ik meegaan. Nee, zijn vader was nu naar Langedijk en ze zouden me wel bellen.
Over drie kwartier.
En hij had mijn telefoonnummer niet daarom was hij langs gekomen.
Raar, vind en zeg ik. Ik sta gewoon in het telefoonboek. Hij had me niet op internet gevonden.
Maar hun eigen computer dan?? Die auto is daar verdomme al zeker 3 jaar, zo niet langer, in onderhoud.

Oh Lord, won’t you buy me a Mercedes Benz (maar een andere auto zonder kuren is ook goed)

Auto

Om kwart over tien heb ik moed verzameld en bel de garage: hoe is het met mijn auto want ik heb hem nodig.
De monteur weet niet hoe het met de auto is want hij heeft het niet gevonden en nu ook geen tijd, en wanneer wel? Misschien eind van de middag, maar misschien ook niet want ze hebben het druk.

Hoe kon u dan gisteren zeggen dat ik hem vandaag zou terugkrijgen, vraag ik. En herhaal dat ik hem nodig heb.
Tja.
De monteur zegt dat ik er dan beter een aparte afspraak voor kan maken – in december. Ik durf er niet mee te rijden, zeg ik. Het kan wel, zegt hij. Hoe kunt u dat nou zeggen als u niet weet wat er met hem is, zeg ik. Nog meer ’tja’ .

Ik zeg dat ik hem terug wil. Of ze hem kunnen brengen.
In de loop van de middag, zegt de monteur. Dan kan iemand me halen en kan ik de auto halen. Eerder, zeg ik. Aangezien ik morgen 60 word en heel erg veel visite krijg en alles nog in huis moet halen.

Straks, belooft de monteur. Dat was ruim een uur geleden.
Intussen heb ik mijn oude garage in Alkmaar gebeld. Een afspraak gemaakt voor donderdag, over een week dus.