Jeanne's Weblog

Wat ben ik toch een stomme, weinig assertieve, gedweëe muts.
Hoe kan ik nou “we bellen wel als de auto klaar is en misschien is dat morgen” als “nou, ok” accepteren!

Waarom word ik niet boos, doe wanhopig, barst in snikken uit (wat dan ook!) en roep: “ik móet die auto uiterlijk morgenochtend half tien hebben!”
Ik had mijn verjaardag in de strijd kunnen gooien.
Dat zou immers iedereen begrijpen: ik ben vrijdag jarig en moet morgen alles in huis halen voor de visite.

Maar “laat ik niet moeilijk doen” denk ik.
Daar ben ik dus mooi klaar mee 🙁

De auto is naar de garage gebracht en daar is hij nu nog.
Omdat de monteur binnen een half uur niets kon vinden.
Of ik hem kon achterlaten, vroeg hij toen.
Aangezien er niets anders op zat, kon ik dat.

Dus bracht hij me naar huis. En vroeg ik, wanneer ik mijn auto weer terug kreeg.
Omdat ik in mijn dorp zónder auto nogal onthand ben.
De monteur *hoopt* morgen.
Hij zal bellen.

Ik had nog net de tegenwoordigheid van geest om twee kroppen andijvie voor de knagers mee te nemen (liet de grote stronk boerenkool liggen).
En zit nu onthand te wezen en te balen.
Oh Lord, won’t you… etc.

Die hond is trouwens het leukste aan de garage.

Ik moet een pakje wegbrengen naar De Rijp en wil meteen wat boodschappen doen.
Piep! snerpt de auto wanneer ik wegrijd en knipper-knipper doet het olielampje.
Of beter: het oliekannetje = oliedruklampje.

Ik rijd naar het benzinestation in De Rijp. Die stelt vast dat ik genoeg olie heb.
Aardige man start de auto: geen piep en geen lampje.
Ik dank hem en rijd weg: piep en lampje.

Ik geef het pakje af en ben te nerveus om boodschappen te doen.
Ik rijd naar huis en bel mijn garage.
De man die ik aan de lijn krijg slaat niet aan op mijn herhaald vertellen dat ik dit eerder heb gehad en dat zij het toen hebben gerepareerd (maw: kijk nou even in je computer!).
Hij zegt dat als het de oliedruk is, mijn motor gaat ontploffen als ik er mee doorrijd.

Ik maak een afspraak voor dadelijk om 1 uur.
Ik bel R. of die zich kan herinneren wat het destijds was.
Nee.

Ik krijg een briljant idee en voer in de zoekfunctie op dit log ‘olielampje’ in.
Verdomd: hier en hier.

Ik blader door de foto’s van de dierenbegraafplaats in Las Vegas die ik voor het gemak heb onderverdeeld in: mensen, honden, katten, div, onduidelijk.

Deze steen deelde ik in bij ‘katten’, maar nu ga ik opeens twijfelen.
Is ‘Water Baby’ een kat die van water hield? Of heb je dieren die een ‘water baby’ zijn en er op een ruwe tekening kunnen uitzien als een kat?

En welk Nederlands dier is dan een water baby?

Nog 4 dagen en 5 nachten en dan is het zover.
Dan is het ‘so this is what sixty looks like’ wat bij mij toch écht niet is zoals bij Jane Fonda en Cher.

Een avond *uit* zit er niet in – bij gebrek aan leuk *uit*.
Lekker eten is intussen wel geregeld (met dank aan L. die hapjes zal maken en me die discreet vrijdagmiddag zal aanreiken – dat is toch wel heel prettig, een paar mensen in je omgeving die weten dat ze je blijer maken met discreet aanreiken dan met het uitnodigen voor een feestelijk maal).

Nog zes nachtjes slapen en dan is het weer voorbij.

Behalve een (“oh Lord, won’t you buy me a”) Mercedes Benz wil ik op mijn verjaardag maar 1 ding: een keertje lekker eten.
Gewoon thuis.

Dus wanneer iemand op twitter ervan melding maakt dat ze via Just Eat sushi heeft laten bezorgen denk ik: dat wil ik ook.
Niet sushi (dat ik nog nooit at en dat me niet in het bijzonder trekt) maar wie weet wat de andere mogelijkheden zijn.

Ik tik mijn postcode in en ontdek dat er slechts 1 optie is: een Italiaan in Alkmaar.
Ook dat zou niet mijn eerste keus zijn maar toch maar even op geklikt. Waarna ik recensies lees waar de honden -bij wijze van spreken- geen brood van zouden lusten.
Het is een wonder dat dit bedrijf nog niet door de Keuringsdienst van Waren is gesloten maar na de uitzending van Argos van vandaag begrijp ik dat die niet erg op dit soort wantoestanden aanslaat.

Nu maar hopen dat oh Lord wel doorkomt met de Mercedes GLK350.
(btw Lord, een grote sedan mag óók, een cabriolet bv – alleen aan dat Mercedes hecht ik wel een beetje)

Youp in NRC Handelsblad:
Dus die door twee vrouwen aangeklaagde dierenvriend Dion Graus, kopstootkoning Hernandez, bijlzwaaier en barmanbeuker Hero Brinkman plus onze bejaardenstalker, hondenpoephater en vrouwtjesbetaster Erik Lucassen zitten met zijn vieren te praten in de fractiekamer van de PVV. Waar het over gaat? Over Marokkanen natuurlijk. Het moet nu maar eens afgelopen zijn met die criminele moslims. Het woord Gouda valt, het begrip scootertuig wordt gebezigd en Hero vertelt gierend van het lachen een racistisch getint mopje. Moet kunnen.

Lees verder.

Eén op de vijf mensen krijgt Alzheimer.
Soms denk ik dat ik het bijna heb. Wanneer ik me dingen niet herinner.
Een tijdje later heb ik daar minder last van en denk ik dat het reuze meevalt.
Maar wat ik altijd denk is dat je maar nooit weet wat je krijgt en wannéér. Wat dus mijn reden is om nu al die vakanties te willen want waarom mijn spaargeld bewaren tot ik misschien wel opeens dood(ziek) ben.

De laatste tijd dacht ik dat het wel meeviel.
Behalve dat mijn Engels de afgelopen reis ietsje minder vlot was dan anders (vaker naar woorden zoeken resp. er niet op komen).

Nu ben ik aan het twijfelen.
Ik wil nl iets schrijven op Mijn begraafplaatsen. Over de begraafplaats in Buckeye.
Ik weet heel zeker dat ik daarover al een beginnetje heb geschreven. Toen ik in Amerika was of net terug.
Ik herinner me de opzet nog. Maar ik kan het niet vinden.
Toen dacht ik: misschien schreef ik het hier.
Ook hier kan ik het niet vinden.

Ik denk dus nog steeds dat het ergens staat.
Maar omdat ik het niet kan vinden kan ik er niet met een vervolgstukje op aanhaken. Zodat ik het opnieuw (?) moet schrijven.
Waarna mensen denken: dat schrééf je al, oen! Misschien zeggen ze het ook.
Maar mogelijk willen ze me ontzien omdat ze denken: het arme mens wordt oud.

O got.