Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Otje (morgenochtend naar de dierenarts)

Helaas – Otje heeft het bij die paar hapjes bospeenloof gelaten.
Wat ik erna ook aanbied – ze wil het niet.
Wanneer ik extra zorgzaam word (haar bedje iets beter opmaken) loopt ze weg en verstopt zich weer onder het andere huisje.

Wat ze wel wil: wegkruipen bij Jozef.
Die is een zorgzame echtgenoot en doet amper eigen dingen.

Ik hoop dat ze vannacht wat steun aan elkaar hebben.
Dan duw ik haar met hulp van L. morgenochtend om acht uur in haar mandje en gaan we weer naar de dierenarts.

Otje (of: hoe verleid ik een konijn)

Vanochtend eet Otje nog steeds niet.
Ik wil met haar naar de dierenarts maar wanneer ik 5 minuten (vanachter het hek nb!) naar haar heb staan staren voelt ze de bui hangen en verstopt zich onder een huisje.
Op minder dan een meter afstand van een diep vers gegraven hol.
Ik bel L. af: dit wordt niets.

Precies twee uur later verplaatst Otje zich weer naar het prieeltje om zich bij Jozef te voegen.
Eten wil ze nog steeds niet. Wat ik ook probeer.

Dan denk ik aan wat de dierenarts gisteren zei. Iets over peterselie. Dat konijnen dat als een soort wiet beschouwen.
Ik google op konijn, niet eten, peterselie.
Ik lees dat peterselie inderdaad wel eens helpt. En ook het loof van bospeen. En rucola.
Dus naar de Plusmarkt waar ik behalve dát ook verse selderie koop.

‘Google’ adviseert me vaak en gevarieerd te voeren.
Ik begin met de bospeen. Eén worteltje met loof voor Jozef en alleen maar loof voor Otje.
En ja! ze eet! Niet echt gretig maar: ze eet.
Dus gooi ik er nog wat hooi bij en maak me dan uit de voeten bang dat ze anders weer zenuwachtig van me wordt.

Ik durf eindelijk weer te hopen.

Otje eet niet en wel en weer niet

Stomtoevallig dacht ik gisteren opeens: ik ben alweer drie weken terug en nog steeds niet naar de dierenarts geweest.
Dat zou normaal moeten zijn maar ik heb soms het idee dat ik er wekelijks zit.

Guus is intussen niet ziek meer.
Dat was vanochtend een grote opluchting.
Toen ging ik om kwart over zeven de kippen en de knagers voeren en kwam Otje niet eten.
Wat raar is, want Otje is dol op eten.
Een uur later wierp ik haar wat stukjes hard bruin brood toe en een blad boerenkool (=lievelingskostjes).
Ze gaf geen sjoege.

Om 1 uur met R. met Otje naar de dierenarts.
Al in de auto eet Otje van hooi en een bij het in het mandje duwen per ongeluk meegeduwd boomblad.
Wat lacherig tonen we Otje aan dierenarts Martin. Die bevoelt en beluistert het buikje, tuurt in het mondje en stelt vast: gezond konijn.
Dolblij zetten wij Otje weer in de ren waar ik haar en Jozef om half zes ga voeren.

Otje wil niet eten.
Ze ligt in het huisje. Ze geeft geen sjoege.
Ik mail R. en die belt mij.
Ik bel L.: als Otje morgenochtend weer niet eet kan zij me dan helpen vangen zodat ik naar het spreekuur om half negen kan.
L. kan.

Dit wordt opnieuw een onrustige nacht.

(op de foto: links Jozef en rechts Otje – wel etend dus)

Ik word bozer op Delta Airlines

Afgelopen zaterdag dien ik via de knop Comment/Complaint op de site van Delta Airlines een klacht in.
Ik heb een hoop te klagen, dus het is een uitgebreid verhaal.
De klacht begint zo: “Three weeks ago I flew from Phoenix via Portland to Amsterdam.
A few days after I got home I was sent a survey. I filled it out and mentioned that my trip had been very unpleasant and that I considered this a formal complaint. I am very disappointed that I never got a response. My complaint is: (volgt verhaal over deklacht).”

Vandaag krijg ik antwoord van Monique de Graaff (Air France, KLM Royal Dutch Airlines and Delta Airlines):

Dear Ms Doomen,
We thank you for your e-mail.
If you wish to share your concerns or compliments with us, you can do so at www.delta.com. Simply, click on the tab “Comment/Complaint?”, this will take you to a form that you can complete and send. Please remind that you will receive automatically a message that we have received your email. In
case you don’t receive that please contact us by telephone or try it once again online. Otherwise you will not receive a reply.
For more information, please contact the Delta Airlines Reservations Office at +31 (0)20 721 9128
(Mon.-Sun. 8:00 a.m.-11:00 p.m.) or check our website: www.delta.com.
Kind regards,

Ik schrijf terug:

Beste Monique de Graaff,
Ik diende een klacht in door ‘simply’ te klikken op de tab Comment/Complaint.
Nu reageert u door mij erop te wijzen dat de manier om een klacht in te dienen is door…. simply te klikken op die tab en dan mijn verhaal te houden.
Dat heb ik afgelopen zaterdag gedaan – die klacht ziet u hieronder en stuurt u me zelf retour.
Ik kijk uit naar uw inhoudelijke reactie op mijn klacht.

Misschien had ik moeten volstaan met: Monique! Denk: T-Mobile! Denk: Youp!
In elk geval: ik slijp de messen.

Guus eet weer wat

Dat was een slapeloze nacht.

Met eerst Guus op bed en toen niet meer en toen ging ik denken dat hij beneden bewusteloos of dood lag en kon ik hem niet vinden.
Om kwart over vijf opgestaan en daar was Guus.
Hij at wat brokjes. Niet gretig. En de melk liet hij staan.
Maar hij át.

Nu ben ik hem weer kwijt maar ik hou het er maar op dat hij *niet* ergens bewusteloos ligt.

Guus is ziek

Guus is ziek.
Niet kermend van pijn ziek, ook niet wegkruipend onder de bank ziek.
Maar wel: niet komen eten ziek. En sinds 5 uur vanmiddag niet meer beneden geweest ziek.

Daarvóór (tot een uur of drie, vier zeker) was hij oké.
Vanochtend was hij gewoon zichzelf. Begin middag wou hij nog mee-eten van het tweede ons rosbief.
Toen ging hij even naar buiten (doet hij altijd na de rosbief) en toen ging hij slapen op bed.

De avondmaaltijd hoefde hij niet.
Maar hij had natuurlijk al rosbief gehad en mogelijk ook al elders hier en daar een hapje.
De hele avond breng ik hem bezoekjes.
Ik zie hem slapen, diepe slaap. Midden op het dekbed. *Niet* verstopt.
Ik aai en praat en probeer te doorgronden hoe hij zich voelt.
Niet zo lekker. Warme oortjes. Kleine oogjes.
Hij kijkt even op, spint vriendelijk (wat, weet ik, *niet* betekent dat hij gelukkig is) en hij wil slapen.

Ik denk -verstandig- : dit hebben we allemaal wel eens.
Gewoon niet-zo-lekker.
En als ik meer aan Guus ga prutsen en wakker maken en frummelen zoekt hij een ander plekje.
Terwijl hij op bed wil liggen en ik op bed hem dicht bij me heb.

Zorgen maken om je dier.
Het enige dat mogelijk erger is, is zorgen maken om je kind.

Eind goed alles goed

Precies twaalf uur belt Beter Bed.
Ze komen eraan en zullen er over een kwartier zijn.
Ik ga vast beneden nerveus ijsberen en hoor halverwege de kachelpijp wanhopig gefladder.
Shit.
Een vogel is erin gevallen. Wat in 20 jaar 1x eerder is gebeurd.

Ik besluit eerst de matras af te handelen die door twee beleefde jongemannen tegen de muur in de slaapkamer wordt gezet.
Dan vergeet ik de vogel maar wanneer ik een half uur later in de kamer kom zit daar Sammie te loeren naar de kachel dus denk ik: o ja. En: waarschijnlijk is-ie nu helemaal naar beneden gevallen.

Dus raam naast de kachel wijd open gezet en dan voorzichtig een deurtje geopend.
Een vrouwtjesmus vliegt -uiteraard- naar de andere kant van de kamer, gevolgd door Sammie.
Dwars door de kamer, tegen het plafond, tegen een raam, tegen een ander raam. Hoog en dan weer lager en *bijna* heeft Sammie haar te pakken maar ik ben hem voor en houd in mijn handen een doodsbang klein vogeltje. Snel naar het open raam waarvandaan de mus koersvast naar de achtertuin vliegt.

Grappig hoe kleine dingen een vrouw zo gelukkig kunnen maken.

Zegenen

Toen ik in mei in Kingman was, was er een leuke man die bij een benzinepomp de deur openhield voor wie naar binnen wou.
Vriendelijk, smile.
Thank you!

Later die dag zag ik hem bedelen langs de weg.
En bedacht ik: waarschijnlijk hield hij toen ook de deur niet ‘zomaar’ open.
Maar het was me niet opgevallen, dat hij met zijn smile geld wilde.

In september zie ik hem weer.
Hij zit langs dezelfde straat (Stockton Hill Rd) op een plek waar je niet eens kunt stoppen om geld te geven.
Hij lacht vriendelijk en maakt het Peace-teken met zijn hand.
Ik lach terug en zwaai.

Een dag later zie ik hem op een plek waar hij nog steeds niet bedelt maar nu snap ik het en ik draai een parkeerplaats op die er naast ligt.
Tot mijn stomme verbazing staat hij direct naast mijn auto waar ik aan de passagierskant het raampje opendraai.
Ik ervaar het niet als dwingend maar als attent: mijn bedoeling was inderdaad om uit te stappen en hem geld te geven.

Ik haal een biljet van 5 dollar uit mijn portemonnee en geef hem dat.
“Bless you” zegt hij. “God bless you and your family”. Dat herhaalt hij een aantal keren.
Ik heb geen familie. Maar het is flauw om dat terug te zeggen.
Dus glimlach ik vaag en zeg dat ik hem in mei ook al hier zag.
-geen reactie-
En dat ik hoop dat wanneer ik volgend jaar mei terugkeer ik hem wéér zal zien.

“Bless you. God bless you and your family”, herhaalt hij.
Ik lach vriendelijk en rijd naar verderop op de parkeerplaats.

Opruimen voor Beter Bed

Morgen bezorgt Beter Bed een nieuwe matras.
Die matras is geen luxe. Op mijn bed liggen nu twee losse (het is een soort lits-jumeaux). Dat is vervelend vanwege de kier in het midden. Maar de matrassen zijn ook gewoon oud (ongeveer 15 jaar).
Dus zocht R. een nieuwe voor me uit. Die morgen wordt bezorgd.

“Wij rekenen op een goede bereikbaarheid van de juiste ruimte” schrijft mij Beter Bed.
“Wilt u ervoor zorgen dat obstakels zoals kasten, planten of schilderijen verwijderd zijn, zodat we de artikelen makkelijk kunnen plaatsen?”

Dat is geen onredelijk verlangen.
En er zijn vast huizen waar iemand dan in tien minuten een plant naar de andere kant van de kamer verplaatst en een schilderijtje even weghaalt. Dan nog rustig inspecteert en tevreden vaststelt dat er geen obstakels meer in de weg staan.

Dit is niet zo’n huis.
Dit is een huis met een propvol halletje waarna je aanloopt tegen grote dozen met enveloppen, dan de trap naar boven waarop halverwege een stapel dozen met ooit-te-verkopen artikelen, een propvolle boekenkast met daarom tien+ grote plastic dozen, iets verderop aan de muur naast die trap een grote letterbak met frutsels.
Op het overloopje boven een grote stapel dozen met stickers. In de slaapkamer … nou ja – ik hoef niet gedetailleerd verder te gaan, geloof ik.

Ik ben nu bezig met opruimen.
Waarbij een optimaal resultaat zal zijn dat er meer ruimte is dan er nú is – maar echt ruim wordt het nóóit.
Zodat alles afhangt van de instelling van de bezorgers/afleveraars.
Zijn dat aardige ‘ons lukt alles, mevrouw, we zien het wel erger’-mannen. Of zijn het ‘dit lukt natuurlijk niet!’-types.

Retteketet.

Klagen

Met veel genoegen volg ik de kruistocht van Youp van ’t Hek tegen T-Mobile en kornuiten.
Grijp ze, Youp! laten we ze met ons allen duidelijk maken dat we het niet langer némen om als stomme idioten te worden afgebekt door nitwits van call centers.
Dat we hulp willen. Nee: eisen. En service.

Toen ik terugkwam uit Amerika had ik ook klachten.
Over Delta Airlines en over het Hilton Hotel.
Ik was vast voorgenomen die niet alleen te delen met R. en nog een paar bekenden maar ook mijn beklag te doen bij de bedrijven zelf.

In het Phoenix Hilton verbleef ik op mijn 1e en laatste avond.
Daarna sturen ze een mail: is het bevallen. Die laatste keer wel, die eerste helemaal niet.
Toen ik het formulier in de mail over de 1e x wilde invullen bleek dat jammer maar helaas: te laat. Ik had het binnen een week moeten doen.
Dus zet ik op mijn formulier voor het 2e bezoek dat ik over het 1e zéér ontevreden ben en het erg jammer vind dat ik dat nu niet meer via het formulier kan laten weten. Zeker omdat ik nav mijn 1e bezoek zeer betwijfel of ik er nog zal terugkomen.
Als Hilton zou ik denken: rap een mail over de klacht nav bezoek 1. Maar niks ervan.
Met die mails dus wel zgn belangstelling veinzen ‘hoe was het’ maar daarna de reacties schaterlachend in de Thrash werpen.

Delta stuurt me twee dagen na de terugvlucht een survey.
Waarin ik breed uitpak over mijn onvrede. En vermeld dat ik dit beschouw als ‘a formal complaint’.
Reactie? N-i-e-t-s.
En juist omdat ik zo breed had uitgepakt (en zo stom ben geweest dat verhaal niet -vindbaar- op mijn PC op te slaan) dacht ik intussen knarsetandend maar toch: lamaar.
Waarop ik mede dankzij Youp ben teruggekomen.
Als wij niet klagen, leren ze het nooit.
Dus vandaag het hele verhaal nóg een keer opgeschreven en als comment/complaint aan ze toegestuurd.
En als ik niet binnen een paar dagen iets hoor, plaats ik het ook hier.

(joehoe, google?!)

Samen eten

Ik voer de knagers een paar keer per dag.
Eerst hooi.
Dan wat droogvoer. ’s Middags een wortel of iets anders lekkers.
’s Avonds een kleine maaltijd (en nog meer hooi) voor wie nog steeds honger heeft.

Sally heeft altijd honger.
Of misschien niet zozeer honger maar ‘voernijd‘.

Toen ik dat nog niet doorhad, gaf ik toe aan haar eisend gedrag: zette ik bakjes neer dan kreeg zij zolang ze maar op haar achterpoten aan het hek ging stukjes extra. Paardebloem, dovenetel, aardbeiblad – wat ze maar lekker vond. Wat ze dan razendsnel opslurpte en soms zelfs liet vallen om méér te eisen.
Kreeg ze het niet (of niet genoeg of niet snel genoeg) dan was het grommen.
Vaak deed ze dat ook wanneer ik de bakjes neerzette. Nu trouwens nog steeds wel eens maar ook wel eens *niet* =vooruitgang.

Dat ze mij toegromt vind ik geen punt.
Ik weet hoe te voorkomen dat ze me aanvliegt en ze gromt maar als ze dat wil.
Wel maakte ik me zorgen over de caafjes. Omdat die de gewoonte hebben eten weg te grissen. Ook eten waaraan Sally net zit te knabbelen.
Vooral Ukkie heeft daar een handje van, klein mini-brutaaltje dat ze is.
Een keer zag ik hoe Sally haar toen een pets gaf. Of: corrigerende tik. Het was in elk geval niet het begin van achterna zitten en vals bijten.

Opmerkelijk is dat Ukkie bij het avondeten altijd (al jaren) midden in 1 van de voederbakjes gaat zitten.
Wat iedereen accepteert – ook Sally.
Vanavond heb ik foto’s gemaakt. Helaas niet van ‘met ons alleen om 1 bakje en Ukkie er middenin’ (dat valt lastig te ensceneren) maar toch wel leuk.
Vind ik.