Jeanne's Weblog

* Jigsaw puzzles exercise the left and right sides of your brain at once.
Your left brain is logical and works in a linear fashion, while your right brain is creative and intuitive. When you’re doing a jigsaw puzzle, both sides are engaged, according to Sanesco Health, an industry leader in neurotransmitter testing. Think of it as a mental workout that improves your problem-solving skills and attention span.

* Jigsaw puzzles improve your short-term memory. Can’t remember what you had for lunch yesterday? Jigsaw puzzles can help with that. Doing a puzzle reinforces connections between brain cells, improves mental speed and is an especially effective way to improve short-term memory.

* Jigsaw puzzles improve your visual-spatial reasoning.
When you do a jigsaw puzzle, you need to look at individual pieces and figure out where they’ll fit into the big picture. If you do it regularly, you’ll improve visual-spatial reasoning, which helps with driving a car, packing, using a map, learning and following dance moves, and a whole host of other things.

* Jigsaw puzzles are a great meditation tool and stress reliever. Focusing on one image for a long period of time, without extraneous thoughts entering your mind, is in itself meditation.
By doing a jigsaw puzzle, you’re getting the same benefits as if you meditated. The stress of everyday life evaporates and is replaced by a sense of peace and tranquility that lowers your blood pressure and heart rate.

* Puzzling is perfect for people who want a quiet, solo break from the bustle and unrelenting stimulus of today’s digital lifestyle.

Studies show that people who do jigsaw and crossword puzzles have longer life spans with less chances of developing Alzheimer’s disease, memory loss or dementia. Puzzling stimulates the brain and actually wards off the plaque that is the marker of Alzheimer’s, according to a recent study published in the Archives of Neurology. The study compared brain scans of 75-year-olds to 25-year-olds.
The elderly people who did puzzles regularly had brain scans comparable to the 25-year-olds.

(bron)

Ik heb een aantal camera’s.
Met 1 fotografeer ik het meest.
Regelmatig bekijk ik de opnames. Sommige foto’s verplaats ik naar de PC. Sommige bewerk ik op het sd-kaartje en sla ze dan op op de PC.
Of ik laat ze na de bewerking op het kaartje.
Met de bedoeling er later meer mee te doen.
Op de PC opslaan in de juiste map dus.

Een paar dagen geleden wil ik het kaartje uit de camera halen maar het lukt niet.
Wring-wring, pincet erbij.
Forceren.

Kaartje in de PC.
Dat werkt nog wel.
Eruit ook.

Kaartje bekeken.
Een lipje aan de zijkant is verbogen.
Lipje afgebroken. Zelf.
Kaartje in camera. Kaartje wil wéér niet uit camera.
Dit is serieuze shit.

Ik stop een nieuw sd-kaartje in de camera.
Ik dénk dat ik het erop kan wagen: het oude kaartje nog 1x in de PC en dan alles eraf halen wat ik wil bewaren.
Eng vind ik het wel.

Mijn geleerde les:
Haal direct van het kaartje wat je wil bewaren.
Wat ik kan toevoegen aan die andere les waarmee ik onvoldoende doe: zorg voor een back-up systeem dat verder gaat dan eens per maand alle foto’s kopiëren naar een externe harde schijf.

Ik koester sympathie voor een goed dierendoel in Amerika (voor meerdere maar het gaat nu over dat éne).
In de loop der jaren reageerde ik direct op elke oproep om money omdat ze dat geld zo goed konden gebruiken.
Maar toen ik geleidelijk doorkreeg dat op mijn donaties nimmer nooit persoonlijk werd gereageerd, ook niet wanneer ik bij mijn PayPal-overmaking een persoonlijk tekstje zette, liepen mijn donaties terug.
O ja, ik kende die mensen ook nog eens. Echt ‘persoonlijk’, irl.
Dus niet alleen via mail of FB.

In theorie zou het niet zo moeten zijn maar toen er jarenlang geen enkele keer een ‘dankjewel’ kwam, verging mij de lust om geld te storten.
Wat me mogelijk een slecht mens maakt. Dat ik ‘dankbaarheid’ wil.
Nou ‘wil’- dat ik dankbaarheid erg waardeer.

Vandaag krijg ik een mail van ze.
Ze hebben weer geld nodig.
De mail is ‘persoonlijk’ gericht. Ik weet niet hoe mensen dat doen, er zijn blijkbaar programma’s die uit een hele lijst namen persoonlijke adresseringen kunnen maken.

Deze mail dus.
Hij is aan ‘Dear Adriana’.
Zo heet ik niet. Althans, dat is niet mijn roepnaam.
Maar Adriana is mijn 1e doopnaam en daarom de naam van mn PayPal.

De mail is dus niet gericht aan *mij* maar aan de vrouw die tig keer overmaakte via PayPal en toen nooit een reactie kreeg tot nu: deze bedelbrief.
Ik ga niet overmaken.

Het knalt.
Al de hele dag.
Soms dichtbij (ik zag een buurjongen in de tuin direct naast de mijne iets hardknallends afsteken), meestal verderop.
Hárde knallen.
Zijn dat nou Cobra’s?

Het is nog niet eens middernacht.
En het heeft ‘de pers’ niet gehaald dus erg zal het niet kunnen zijn.

Loki is er tot nu toe vrij stoïcijns onder.
De diertjes buiten? geen idee.
Om middernacht, wanneer het tuig zich echt niet meer kan beheersen, plegen de vogels panisch de lucht in te gaan.
Wat het tuig niet kan schelen, daarom is het ook tuig.

Ik probeer af en toe even te slapen.
Om de avond door te komen.
Het lukt niet.

Positief denkend: katten die ik vroeger had leden er écht onder en zaten dan vele uren onder het bed.
Iets als zegeningen tellen.

Er zit me iets dwars.
Ik denk: kan ik het met iemand bespreken?
Ik denk: misschien met 1.

Die stuur ik een mail.
Daarna ontmoet ik die iemand regelmatig en hij komt er niet op terug.
Niet in mail, niet in gesprek.

Ik denk: in dit geval zou ik Roelof hebben gebeld.
Maar er is geen Roelof meer.
En zo iha hóef ik ook geen mensen maar soms zo het toch wel fijn zijn om iemand te hebben om iets mee te bespreken wanneer het iets is dat me hoog zit.

Helaas.
De vrouw die enerzijds geen contact met mensen wil hebben en anderzijds wel graag iemand zou willen hebben als het ‘hoog zit’ kan niet alles hebben.
In dit geval heeft ze niets.

Medelijden hoeft niet.
Sommige keuzes in het leven hebben nu eenmaal consequenties.

Loki en ik zitten de Consumentengids te lezen.
Een artikel over wachtwoorden, zo’n onderwerp waarvan ik weet dat ik me er eens goed in moet verdiepen maar dat er nooit van komt.
Het enige dat ik intussen snap is dat ik niet overal hetzelfde makkelijk te raden wachtwoord moet gebruiken, maar daarmee houdt het op.

Dan links in de konijnenren gefladder.
Een roofvogel (sperwer) lijkt zich te hebben verstrikt aan de zijkant waar gaas en daarachter een houtwal is.
Ik moet helpen.
Maar ik aarzel want roofvogels hebben niet altijd door dat je komt om te helpen en ik zie me nog niet voorzichtig een pootje of nageltje los pulken zonder zelf klappen op te lopen.

Fladder en spartel.
Loki en ik staan op.
Loki om vanaf de vensterbank de situatie te bestuderen.
Ik omdat ik vrees dat er niets anders op zit dan helpen.

Dan vliegt de sperwer weg en aan de andere kant van het gaas vliegt ook een klein vogeltje (mus? mees?) weg.
Althans het verdwijnt.

Het zat dus anders.
Roofvogel had niet een pootje pijn gedaan en zich verstrikt, roofvogel had dwars door het gaas een klein vogeltje gegrepen en dat noodgewongen losgelaten toen zij/hij *mij* zag opstaan ‘om te komen helpen’.
Het is niet de woestijn van Amerika maar een beetje spannend was het wel.